64: นางเอกนิยาย ฉู่หรง [1]

“น้องหญิง เจ้าทำอะไรอยู่หรือ” หลังจากมอบหมายงานทุกอย่างให้รองแม่ทัพและคนที่ไว้ใจได้ หลี่มู่กวาจึงวกกลับมาดูคนรักอีกครั้ง ด้วยเช้าพรุ่งนี้จะต้องออกเดินทางไปเมืองหลวงแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงต้องเก็บของให้เสร็จ ทว่าเมื่อเข้ามาถึงห้องนอนเขากลับเห็นภรรยาเอาแต่เขียนจดหมาย โดยที่ของทุกอย่างยังอยู่ที่เดิม

“ข้ากำลังรวบรวมสินค้าส่งไปให้พี่อวิ๋นซีที่เจ้าค่ะ อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว” หญิงสาวกำลังขะมักเขม้นกับการจัดเรียงของและตรวจทานชื่อสินค้าให้ครบ เงินทองทั้งนั้นจะให้ขาดตกบกพร่องไปสักชิ้นไม่ได้เด็ดขาด

“ของที่เจ้าจะนำไปเมืองหลวงด้วยเล่า มีอะไรบ้าง ประเดี๋ยวพี่ช่วยเก็บ”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ท่านไปอาบน้ำเตรียมพักผ่อนเถอะ ข้าโยนใส่มิติวิเศษประเดี๋ยวเดียวก็เสร็จแล้ว”

“ก็ได้ เจ้าเองก็รีบทำแล้วรีบเข้านอนเสีย พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า” ก่อนจะไปทำธุระส่วนตัวก็มิวายเข้ามากอดมาหอมเช่นเคย หลังจากคืนนั้นเขาก็ไม่เคยกักเก็บความต้องการ แสดงความรักที่มีต่อไป๋เหลียนทุกที่และทุกเมื่อที่ต้องการ

ด้านไป๋เหลียนหลังจากหลี่มู่กวาไม่อยู่แล้ว นางจึงหันกลับมาสนใจจดหมายในมือ นอกจากตรวจทานสินค้าที่จะต้องส่งแล้ว เจ้าตัวยังแนบจดหมายหนึ่งฉบับให้พี่สาวทั้งสามอีกด้วย

เนื้อความจดหมายมิได้มีอะไรมาก นอกจากการฝากให้พี่สาวทั้งสามช่วยรับน้องใหม่ให้พิเศษสักหน่อย ให้เหล่าพี่สาวเอ็นดูหลิวซือซือมากกว่าใครแทนนางที หลังจากได้ฟังเรื่องจากปากสามีทางพฤตินัยเมื่อวาน ทำเอาควันออกหูไปเสียหลายที

แม้จะเผื่อใจไว้แล้วว่านางร้ายปลายแถวอาจจะส่อแววนางร้ายได้ทุกเมื่อ แต่ก็ไม่คิดว่าจะแผลงฤทธิ์เร็วถึงเพียงนี้ ซ้ำเป้าหมายมิใช่พระเอกของเรื่องแต่ดันเป็นพระรองของนาง เช่นนี้ต้องเอาให้หนัก ๆ

“ข้าไม่ใช่นางเอกที่จะยอมปล่อยผ่านไม่เอาเรื่อง นึกแล้วเชียวสตรีดี ๆ ที่ไหนจะมานั่งรอบุรุษของผู้อื่นได้ทั้งวันทั้งคืน ห่วงใยเสียยิ่งกว่าข้าเสียอีก” หลิวซือซือเจ้ารู้จักข้าน้อยไปเสียแล้ว อดีตเด็กวัดที่ผ่านความลำบากเช่นข้า ทั้งยังต้องมาเจอกับเรื่องวายป่วงจากคนในหมู่บ้านเดียวกัน มันสอนให้นางต้องร้ายบ้างกับคนที่ไม่รู้จักบุญคุณ

ไป๋เหลียนนั่งบ่นไม่เลิก ช่วยเหลือหลิวซือซือถึงเพียงนี้นางก็ยังแว้งกัด คาดหวังว่าจะกลับตัวกลับใจแต่สุดท้ายก็กู่ไม่กลับ

หญิงสาวรีบจัดเก็บทุกอย่างใส่หีบไม้ พร้อมกับแนบจดหมายแล้วปิดคล้องโซ่ใส่กุญแจอย่างดี เพื่อป้องกันการสูญหาย นอกจากเครื่องประทินผิวแล้วยังมีหีบใบเล็กอีกสามใบส่งตามไปด้วย นั่นคือของกำนัลที่นางมอบให้พี่สาวคณิกาทั้งสาม เพื่อเป็นค่าตอบแทนในการให้บทเรียนแก่หลิวซือซือ

เมื่อเก็บของที่ต้องส่งให้เหล่าสาวคณิกาเสร็จแล้ว ไป๋เหลียนจึงเก็บข้าวของที่ต้องนำไปเมืองหลวงต่อ ระหว่างกำลังเก็บของเข้ามิติวิเศษก็พานนึกถึงคณะทูตแคว้นฉู่ ไม่คิดว่าเรื่องจะกลับกลายเป็นเช่นนี้ ก็ไหนในนิยายบรรยายไว้ว่ามีการประชันปัญญาอย่างไรเล่า

หรืออาจเป็นไปได้ว่าการที่ตนเข้ามา จะมีส่วนทำให้นิยายเปลี่ยนตามไปด้วย

“ใช่แล้วจะต้องเป็นเพราะข้าเข้ามามีส่วนร่วมแน่ ๆ เนื้อเรื่องถึงได้ไม่เป็นไปตามนิยายทั้งหมด”

ในเมื่อปัญหาได้ถูกคลี่คลายไปได้หนึ่งอย่าง ก็ใช่ว่าเรื่องคอขาดบาดตายจะไม่มีให้แก้ไข ยังเหลือนางเอกอีกคนที่ยังไม่ได้ปรากฏตัว ปัญหาใหญ่อยู่ที่หากพระรองได้พบกันนางเอก คนทั้งคู่จะเป็นไปตามบทบาทในนิยายหรือไม่ นางจะสามารถดึงเขาออกมาจากความตายได้ไหมนะ

คิดแล้วก็ช่างน่าปวดหัวยิ่งนัก มิรู้ว่าท่านเจ้าแห่งปรโลกลืมให้ความโชคดีนางมาหรือไร เอาชีวิตรอดมาได้จะจบเรื่องอยู่แล้ว เจอแต่คราวซวยล้วน ๆ ไม่มีโชคดีผสมสักนิด

ยามเฉิน (07.00-08.59 น.)

เพราะเมื่อคืนเอาแต่คิดเรื่องนางเอกนิยายซ้ำไปซ้ำมา ทำให้ไป๋เหลียนหลับเมื่อตอนค่อนรุ่ง เมื่อครั้นต้องออกเดินทางจึงเอาแต่นั่งหาวหวอดสัปหงกตลอดทาง การเดินทางในยุคโบราณเช่นนี้ไม่สะดวกสบายเอาเสียเลย

เมื่อเจอทางดีก็ดีไปเถอะ ครั้งเจอทางขรุขระก็เล่นเอาก้นซ้ำหลังแทบหัก กว่าจะเดินทางถึงเมืองหลวงใช้เวลาหลายวันพอสมควร แต่ที่น่าแปลกใจก็ตรงที่ขบวนของพวกนางมิได้ไปพร้อมกับกับคณะทูต ทั้งออกช้ากว่าหนึ่งชั่วยาม ราวกับว่ามีเป้าหมายอื่นที่ต้องไปอย่างไรอย่างนั้น

การเดินทางยาวนานกว่าสามวันครึ่ง ในที่สุดรถม้าก็หยุดลงเสียที คราแรกไป๋เหลียนคิดว่าอาจจะถึงที่พักม้าก็เป็นได้ ทว่าเมื่อลงจากรถม้านางกลับพบว่ามันไม่ใช่ เพราะตรงหน้าคือบ้านเดิมของนางเอง