65: นางเอกนิยาย ฉู่หรง [2]

บ้าไปแล้ว.... ข้าอุตส่าห์หนีจากหมู่บ้านเส็งเคร็งไปได้ แล้วจะย้อนกลับมาทำไมอีกเล่า อีกทั้งสตรีงดงามที่กำลังเถียงกับหลี่มู่กวาคือผู้ใดกัน ดูสนิทสนมกันก็จริงแต่มองอีกด้านก็เหมือนจะญาติดีกันไม่ได้

“มู่กวานี่น่ะหรือภรรยาของเจ้า ไม่เลว น่ารัก ผิวสวยใช้ได้ ข้าชอบ” ไม่ว่าเปล่านางยังใช้ปลายนิ้วเชยคางภรรยาสหาย พร้อมกับส่งสายตาโปรยเสน่ห์ราวกับหนุ่มน้อยเจ้าสำราญ ปากหรือก็กล่าวชมไม่หยุดตั้งแต่มาถึง

“หยุด ห้ามแตะห้ามเข้าใกล้ ออกไปให้ห่างไป๋เหลียนของข้าเดี๋ยวนี้” ชายหนุ่มปัดมือสาวเจ้าออกไปให้พ้นจากคนรัก ในสายตาเขาสตรีทุกคนไว้ใจได้หมดยกเว้นนาง

“จิ๊ก ๆ เจ้านี่ก็เหลือเกิน ข้าก็เป็นสตรีจะหึงหวงก็ให้มีขอบเขตเสียบ้าง ไป๋เหลียนเราเข้าบ้านกันเถอะ เจ้ามาเหนื่อย ๆ ต้องพักผ่อนให้มาก พี่สาวคนนี้จะดูแลเจ้าอย่างดีเอง”

“เจ้าค่ะ” ไป๋เหลียนยอมให้อีกฝ่ายจับมือถือแขนเข้าบ้านอย่างงง ๆ ไม่รู้ว่าใครเป็นใคร มาถึงพวกเขาก็เอาแต่ทะเลาะกัน ไม่มีผู้ใดคิดจะแนะนำตัวให้นางรู้บ้างหรือ ท่านอ๋องก็เอาแต่อมยิ้มอยู่เช่นนั้นไม่ปริปากสักคำ

แต่แล้วเมื่อทุกคนเข้ามานั่งพร้อมหน้า ในที่สุดความสงสัยของไป๋เหลียนจึงได้ความกระจ่าง ทว่ามันกลับมาพร้อมกับเรื่องไม่คาดคิด

“ข้ามีนามว่าฉู่หรง ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

เพียงแค่เอ่ยนามไป๋เหลียนถึงกับยิ้มค้าง เมื่อรู้นามของสาวงามทว่ากายเป็นชายตรงหน้า ความรู้สึกของนางตอนนี้เหมือนกับเวลากำลังหยุดหมุนอย่างไรอย่างนั้น

โอ้... คิดถึงนางเอก นางเอกก็มา

“ไป๋เหลียนเจ้าเป็นอะไรไป หรือว่ารู้สึกไม่สบายนอนพักสักตื่นดีหรือไม่” หลี่มู่กวาเห็นว่าหญิงคนรักนิ่งค้างไปนาน ทำเอาเขาเองก็ไม่สบายใจ พลางลูบคลำบีบนวดเพื่อให้นางผ่อนคลาย ทว่าหญิงสาวกลับไม่สนใจเขาเลยเอาแต่จ้องหน้าสตรีตัวร้ายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

“ท่านคือองค์หญิงใหญ่แคว้นฉู่ ฉู่หรงหรือเจ้าคะ” ไป๋เหลียนถามทวนอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ มิใช่ว่าสิ่งที่นางกลัวใกล้จะเข้ามาแล้วหรือ โศกนาฏกรรมรักสามเส้า เช่นนี้แล้วนางจะยังสามารถแก้ไขอะไรได้หรือไม่

“เก่งจัง เจ้ารู้ฐานะที่แท้จริงของข้าได้อย่างไร พวกท่านบอกหรือ” ฉู่หรงมองบุรุษทั้งสองเพื่อขอคำตอบ ทว่าคำตอบที่นางได้กลับเป็นการส่ายหน้าปฏิเสธ “ถ้าเช่นนั้นแสดงว่าเจ้าก็สนใจข้าไม่น้อยน่ะสิ”

องค์หญิงแคว้นฉู่พูดทีเล่นทีจริง ไป๋เหลียนรู้ฐานะที่แท้จริงของนางได้อย่างไร ไม่น่าสนใจเท่ากับสายตาที่มองด้วยความเคลือบแคลงสงสัย ทั้งคำถามที่ไม่ต้องเอื้อนเอ่ยก็สามารถรู้ถึงสิ่งที่อยู่ในใจของอีกฝ่ายได้ทันที

ไป๋เหลียนนั้นอยากจะถามบุรุษข้างกายเหลือเกิน ทว่าในสถานการณ์ที่ไม่ได้อยู่กันตามลำพัง ไม่ใช่เวลาที่นางควรถาม ได้แต่ภาวนาให้สิ่งที่คิดไม่ใช่เรื่องจริง นางยังไม่อยากเสียหลี่มู่กวาไปตอนนี้

“เจ้าหยุดคิดเรื่องนั้นไปเสีย”

“ท่านพี่รู้หรือเจ้าคะ ว่าข้าคิดอะไรอยู่”

“เจ้าคิดอะไรเหตุใดข้าจะไม่รู้ ข้าขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่ามันจะไม่มีวันเกิดขึ้นเด็ดขาด” ชายหนุ่มยืนยันอย่างหนักแน่นและชัดเจน เขาและองค์หญิงไม่มีทางเป็นอื่นกันได้อย่างแน่นอน เขาเอาหัวเป็นประกัน

“ทำไมหรือเจ้าคะ ก็ในนิยายบอกไว้ว่าท่านหลงรักนางตั้งแต่แรกเห็น ถึงขั้นพานางหนีการแต่งงานไม่ใช่หรือ อุ๊ย!”

ไป๋เหลียนรีบยกมือขึ้นปิดปากพลางตกใจ เมื่อครู่นางเผลอพูดความในใจออกมาจนได้ ทว่ากลับไม่คาดคิดเมื่อบัดนี้ฉู่หรงและซิงเยี่ยนกำลังหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย ด้านแม่ทัพหนุ่มก็ถึงกับคลึงขมับพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ไป๋เหลียน ฉู่หรงน่ะ... นางไม่ได้ชอบบุรุษ” ซิงเยี่ยนกระแอมกระไอกระซิบบอกเสียงเบา กระนั้นก็อดกลั้นขำเสียมิได้ หน้าของไป๋เหลียนตอนนี้มันช่างตลกเกินทน

“เอ๋.....”

ข้าชักไม่มั่นใจแล้วสิ นี่ข้ามาถูกเรื่องหรือไม่ ครึ่งแรกน่ะใช่แต่ว่าครึ่งหลังนี่สินางชักไม่แน่ใจ