ดูอย่างไรก็ไม่ใช่โรงน้ำชา

ตลอดการเดินทางตลอดหนึ่งชั่วยาม มีเพียงอู๋ซวงเท่านั้นที่เอ่ยถากถางสองพี่น้องขึ้นมาเป็นครั้งคราว

“ดูท่าจะโง่จริง” เยี่ยนอิงสื่อสารกับเสี่ยวไป๋ในใจ

“หึ เป็นบัณฑิตแต่คนเล็กคิดน้อยกับสตรี ข้าว่าคนเช่นนี้ไม่มีทางเจริญแย่” เสี่ยวไป๋จ้องมองอู๋ซวงอย่างไม่พอใจ

อู๋ซวงที่เห็นสายตาของแมวในอ้อมกอดของซานเซินมองมาที่ต้องโดยไม่ลดสายตา ตัวเขาก็อดที่จะขนลุกไม่ได้ ไม่รู้ว่าเหตุใดสายตาของแมวถึงได้ดูน่ากลัวเพียงนี้

พอเกวียนวัวมาหยุดลงที่หน้าประตู เยี่ยนอิงก็เดินพาซานเซินแยกตัวไปจ่ายเงินค่าเข้าเมือง

“พี่หญิง ท่านจะไปที่ใดขอรับ” ซานเซินเอ่ยถามอย่างสนใจ สายตาของเขากวาดมองไปรอบๆ ตัวอย่างตื่นเต้น

“ไปที่ว่าการก่อน พี่จะไปสอบถามดูว่ามีเรือนใดบอกขายบ้าง”

“เหอะ เจ้ามีเงินซื้อเรือนในเมืองรึ” อู๋ซวงเดินมาได้ยินสิ่งที่สองพี่น้องพูดเข้าพอดี

“ข้าต้องบอกเจ้าด้วยรึ” เยี่ยนอิงเลิกคิ้วถามอย่างยียวน

“ไปเถิด อาซวง ประเดี๋ยวประตูสำนักศึกษาปิด คืนนี้คงได้ไปนอนโรงเตี๊ยมกันแน่” ตู้เฉียวก้มหัวขอโทษเยี่ยนอิง ก่อนจะลากตัวสหายออกไป

เยี่ยนอิงมองตามแผ่นหลังของอู๋ซวงไปอย่างครุ่นคิด ก่อนจะหันมาเอ่ยกับซานเซิน

“เซินเออร์ หากต่อไปเจ้าถูกเขา