บทที่ 105 : สิบตำลึงก็หมดเนื้อหมดตัวแล้ว

บทที่ 105 : สิบตำลึงก็หมดเนื้อหมดตัวแล้ว

เมื่อเงินเดินทางมาไม่ทันเวลา อาหารการกินของสองพี่น้องบ้านใหญ่ก็ไม่เพียงพอ พวกเขานำเงินมาแค่ห้าสิบตำลึง แต่ถูกโจรแย่งชิงเอาไปจนหมด เงินที่จี้ฮุ่ยเหอรวบรวมได้นั้น เขากลับใช้จ่ายเหมือนเช่นเคย ไม่มีการประหยัดแต่อย่างใด สุดท้ายแล้วก่อนถึงเมืองฉางสองวัน เงินของพวกเขาก็หมด ไม่สามารถจ่ายค่าที่พักได้อีกต่อไป

“พวกเจ้าทำงานกันอย่างไร ไหนว่าเดินทางไปกลับด้วยม้าเร็ว เหตุใดยังมาไม่ถึงอีก” จี้ฮุ่ยเหอโวยวายใส่คนของตนเอง

“ขออภัยคุณชายจี้ ข้าน้อยไม่รู้จริง ๆ ว่าทางนั้นเกิดเรื่องอะไรหรือไม่ คำนวณเวลาดูแล้ว วันนี้เงินต้องมาถึงวันนี้ขอรับ”

“ไปบอกผู้ดูแลว่าข้าเป็นลูกชายนายอำเภอหยาง”

“ข้าน้อยบอกไปแล้ว แต่พวกเขายืนยันว่าตามกฎของโรงเตี๊ยม ต้องจ่ายเงินก่อนเข้าพักเท่านั้น”

“พวกสุนัขตาไร้แวว !”

จี้ฮุ่ยเหอด่าทอแต่ก็ไม่กล้าเข้าไปด้านในโรงเตี๊ยม อยู่อำเภอหยางเขาอวดเบ่งได้ แต่ที่นี่เขาไม่มีอำนาจทำเช่นนี้ หากไม่ดูให้ดีล่วงเกินคนไม่สมควรเข้า อาจทำให้ตัวเองลำบากได้ อำเภอแห่งนี้อยู่ใกล้เมืองฉาง ดูแล้วรุ่งเรืองก