บทที่ 13 : ได้งานทำแล้ว ดีจริง ๆ

บทที่ 13 : ได้งานทำแล้ว ดีจริง ๆ

          “ยายเฒ่าเจ้าทำให้ท่านน้าโกรธแล้ว”

          หวงจงใช่ว่าจะเห็นด้วยกับภรรยา แต่เขาไม่กล้าโต้แย้งออกมา ลึก ๆ แล้วเขาเองก็ไม่ได้รักใคร่บุตรชายคนที่สาม เทียบเท่ากับบุตรชายอีกสองคนของตนเอง

          “แล้วจะให้ทำอย่างไร บ้านสามมีคนแบ่งปันอาหารให้แล้ว ยังจะต้องแบ่งอะไรให้อีก ดูหลานชายของข้าสิ ตัวผอมแห้งแรงน้อยขนาดนี้ ไม่กินอิ่มได้รึ” ว่าแล้วก็ลูบศีรษะของหวงชุนฟงกับหวงหลินอี้ไปด้วย

          เด็กสาวสองคนจากบ้านรอง ถึงกับมองสบสายตากันปริบ ๆ อาหารนั่นไม่ตกถึงท้องพวกนางแม้แต่คำเดียว กลับเป็นหลานชายสองคนจากบ้านใหญ่ที่ได้รับผลประโยชน์ไป ในสายตาของหวงหลันฮวาที่มีอายุเจ็ดปีแล้ว นางเข้าใจได้ถึงความลำเอียงของท่านย่าเป็นอย่างดี แต่น้องสาววัยสี่ขวบของนางนั้น กลับไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด พร่ำแต่ถามว่าเหตุใดตนถึงกินของนั่นไม่ได้

          หม่าซูเหวินเดินตามผู้เป็นย่าเข้าไปในห้องนอนของท่าน คนเหล่านั้นมาอาศัยอยู่แค่วันสองวัน ก็สร้างปัญหาให้ท่านย่าของนางเสียแล้ว “ท่านย่าอย่าโกรธไปเลยเจ้าค่ะ”

          “เดิมทีย่าว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ถึงอย่างไรหวงชางก็เป็นหลานของย่าคนหนึ่ง ไม่เข้าใจจริง ๆ คนเป็นแม่จะลำเอียงลูกในไส้ของตัวเองขนาดนี้ได้อย่างไร”

          “คนบางคนก็ใช้หลักเหตุผลไม่ได้ ท่านย่าจะให้พวกเขาอยู่กับเราไปแบบนี้หรือเจ้าคะ”

          “เหวินเอ๋อร์เจ้าถึงวัยออกเรือนแล้ว หากพวกเขามาอยู่กับย่า ย่าย่อมมีคนคอยดูแลพึ่งพาอาศัยได้ แม้นิสัยของอาเหมยจะเป็นแบบนั้น แต่นางก็คือหลานสาวของย่า สายเลือดเดียวกันย่อมตัดกันไม่ขาด”

          หม่าซูเหวินทำหน้าเศร้า เอ่ย “ท่านย่าข้ายังไม่อยากออกเรือน”

          “เด็กโง่ สตรีเมื่อถึงวัยก็ต้องออกเรือนกันทั้งนั้น อีกไม่กี่วันย่าจะเรียกแม่สื่อมาคุยเรื่องนี้ หมั้นหมายกันไว้ก่อนก็ยังดี”

          หม่าซูเหวินเข้าใจธรรมเนียมปฏิบัตินี้ดี การหมั้นหมายของนางย่อมขึ้นอยู่กับท่านย่าเพียงผู้เดียว นางเชื่อมั่นว่าท่านจะต้องเลือกคู่ครองที่ดีให้แก่นาง ทว่าคนดีคนชั่วนั้นไหนเลยจะดูออกได้ในเวลาอันสั้น

          “น่าเสียดายการหมั้นหมายก่อนหน้า ไม่น่าเลยจริง ๆ”

          “เรื่องมันผ่านไปแล้ว ท่านย่าอย่าไปเอ่ยถึงมันเลยเจ้าค่ะ บางทีนั่นอาจไม่ใช่การหมั้นหมายที่ดีนัก”

          หม่าซูเหวินเม้มปากเข้าหากันแน่น คนผู้นั้นจะให้นางเป็นอนุภรรยา ทั้งที่หมั้นหมายเป็นภรรยาหลัก มีหรือนางจะยอมรับเรื่องนี้ได้ ภายหลังจึงได้เกิดการถอนหมั้นกันขึ้น

          “ไม่เอ่ยถึงแล้วเจ้าก็ไปพักผ่อนเถอะ เรื่องของคนเหล่านั้นผ่านไปสักสามสี่วัน ย่าจะหาทางตัดสินใจเอง ว่าจะให้พวกเขาอยู่หรือไป”

          “เจ้าค่ะท่านย่า ท่านก็นอนหลับพักผ่อนได้แล้ว”

          “ได้ ๆ เจ้าออกไปเถอะ” หญิงชราโบกมือไล่หลานสาวให้ออกจากห้องนอนของตนเองไป

          ภายในห้องนอนของนางเจียง ดวงตาของนางหลุกหลิกเหมือนกำลังคิดหาทางออกให้กับครอบครัว ผู้เป็นสามีเองก็พลอยนอนไม่หลับตามไปด้วย

          “ยายเฒ่าเจ้านอนไม่หลับรึคิดอะไรอยู่” ผู้เป็นสามีเอ่ยถาม

          นางเจียงรีบพลิกตัวหันกลับมามองสามี แล้วกระซิบเบา ๆ กับเขา “ข้ากำลังคิดว่าหากซูเหวินแต่งงานออกไปแล้ว ที่นี่ก็เหลือเพียงแค่ท่านน้าคนเดียว”

          “แล้วอย่างไร”

          “ตาเฒ่าเจ้าลองคิดดูนะ เหลือท่านน้าเพียงคนเดียว ท่านน้าปีนี้ก็คงหกสิบปีแล้ว จะอยู่ได้อีกกี่ปีกัน เรือนหลังนี้ก็ต้องตกเป็นของพวกเราถูกไหม”

          “จะเป็นไปได้อย่างไร เกรงว่าท่านน้าจะยกให้หลานสาวมากกว่า”

          “สตรีออกเรือนก็เหมือนน้ำที่ถูกสาดออกไป”

          “แต่นั่นคือหลานสาวคนเดียวของท่านน้า เรือนหลังนี้ไม่มีทางตกถึงมือพวกเราหรอก เจ้าอย่าคิดฝันให้มากนักนอนได้แล้ว” หวงจงไม่คิดว่าท่านยายเจียงจะตายเร็วถึงเพียงนั้น คนเฒ่าคนแก่บางคนอายุยืนยาวถึงร้อยปีก็มี

          แต่ในใจของเจียงซื่อกลับละโมบโลภมาก นางตั้งใจจะอยู่ที่นี่ไปนาน ๆ สักวันเรือนหลังนี้ต้องตกอยู่ในกำมือของนางอย่างแน่นอน

          เช้าวันต่อมา

          ท่านยายเจียงทนมองดูหวงชางกินข้าวเรือนท่านยายหมี่อีกต่อไปไม่ได้ เข้าวันที่สามนางจึงมอบเสบียงเป็นแป้งขาวสองจิน ข้าวสารอีกสี่จิน ให้พวกเขาได้กินอยู่โดยไม่เดือดร้อน

          “มันต้องอย่างนี้สิ ถึงจะถูกต้อง” ท่านยายหมี่เอ่ย แล้วหันไปโบกมือไม่ให้สองสามีภรรยาปฏิเสธ

          “ท่านย่าไม่ได้มาด้วยตัวเอง ให้ข้ามามอบให้แทนเจ้าค่ะ”

          หม่าซูเหวินมองเสบียงที่มอบให้อย่างละอายใจเล็กน้อย เพราะคนตระกูลหวงอยู่กินข้าวที่เรือนของนาง มีทั้งเนื้อทั้งไข่ทั้งผัก แต่ครอบครัวของหวงชางกลับได้แค่ข้าวสารกับแป้งขาวเพียงเล็กน้อย

          หวงชาง “น้องซูเหวินฝากเจ้าไปขอบคุณท่านยายแทนข้าด้วย”

          “ข้าจะบอกให้เจ้าค่ะ อ้อ อีกเรื่องพี่ชายใหญ่กับพี่ชายรองได้งานทำในอำเภอแล้วนะเจ้าคะ”

          “ได้งานทำแล้ว ดีจริง ๆ” หวงชางเอ่ยออกมาจากใจจริง

          “เจ้าค่ะเป็นงานแบกหามที่ท่าเรือ เห็นว่าได้วันละสามสิบอีแปะ”

          “เอ่อ แล้วพี่ชายทั้งสองได้ฝากงานให้ข้าบ้างไหม”

          ก่อนหน้าเขาเคยฝากให้พี่รองหางานให้ เพราะเขาพักอาศัยอยู่ในเรือนของผู้อื่น จำเป็นต้องออกไปหาเสบียงมาประทังชีวิตก่อน เพราะตอนนั้นยังไม่ได้เงินจากโชคลาภของหลินลู่ฉี

          “เรื่องนั้นไม่เห็นพวกเขาเอ่ยถึง” หม่าซูเหวินก้มหน้าลงคล้ายอึดอัดใจ

          “หวงชางเจ้าไม่ต้องคิดมากไป ว่าง ๆ เข้าไปหางานทำที่อำเภอด้วยตัวเองก็ได้ ยังมีงานอีกเยอะแยะให้เจ้าเลือกทำ” ท่านยายหมี่ปลอบใจเขา

          “ขอรับ” หวงชางพยักหน้าพร้อมยิ้มตอบรับท่าน

          หลินลู่ฉีนั่งเล่นเชือกอยู่กับผู้ใหญ่ ส่วนหวงจื่อเหยานั่งเขี่ยดินหาไส้เดือนกับพี่ชายอยู่ในสวนด้านข้าง เด็กน้อยเหมือนไม่สนใจคำพูดของใหญ่ ก้มหน้าก้มตาเล่นพันเชือกรอบปลายนิ้ว แต่ความจริงแล้วกำลังประเมินสถานการณ์ของทุกคนอยู่

          เมื่อหม่าซูเหวินกล่าวลาเดินจากไปแล้ว หวงชางได้บอกกับทุกคน เรื่องเขาเคยฝากพี่ชายหางานให้ด้วย แต่เกรงว่าอีกฝ่ายคงลืมไปแล้ว

          ท่านยายหมี่แค่นเสียงออกมาคำหนึ่ง ตั้งแต่พวกเขามาอยู่เรือนของนาง คนตระกูลหวงไม่เคยมาเยี่ยมเยียนเลยสักครั้ง มีก็แต่หม่าซูเหวินที่แวะเวียนมาถามไถ่ ยังเป็นคนนำเสบียงมาให้วันนี้อีกด้วย

          หวงชาง “ข้าจะแวะไปหาพี่ชายที่เรือนของท่านยาย อาอี้เจ้าไปด้วยกันดีไหม พวกเรามาอยู่ที่นี่หลายวันแล้ว ไม่ได้ไปเยี่ยมเยียนท่านยายกันเลย”

          “ดีเหมือนกันพี่ชาง ถงเอ๋อร์พาน้อง ๆ ไปล้างมือให้เรียบร้อย เราจะไปหาท่านยายกัน” ฉินซื่อหันไปบอกบุตรชายขอตน

          “ขอรับท่านแม่”

          “ท่านป้าข้าไปด้วย” หลินลู่ฉีเอ่ยขึ้นอย่างอาย ๆ นางอยากไปดูความเป็นอยู่ของพวกเขาเหมือนกัน

          “ได้ฉีฉีไปด้วย” ฉินซื่อลูบศีรษะของนางเบา ๆ น่าแปลกที่เด็กน้อยคนนี้ไม่เคยสร้างปัญหา หรือร้องไห้งอแงเลยสักครั้ง ช่างเป็นเด็กดีเสียจริง

          หวงชางพาภรรยากับลูก ๆ เดินไปถึงเรือนของท่านยายเจียง

          ผู้เป็นมารดาอย่างนางเจียง เห็นครอบครัวของบุตรชายคนที่สาม ก็ชักสีหน้าใส่พวกเขาในทันที

          “เจ้าสามพวกเจ้าอยู่ที่โน่นดี ๆ วิ่งมาที่นี่ทำไมกัน”

          “ท่านแม่ข้าพาอาอี้กับเด็ก ๆ มาเยี่ยมท่านยาย”

          “เข้ามา ๆ อย่ายืนขวางหน้าประตู” ท่านยายเจียงส่ายหน้าเบา ๆ กวักมือเรียกหลานเหลนให้เข้ามาภายในห้องโถงของเรือน

          หวงชางพาคนในครอบครัวคุกเข่าลงตรงหน้าท่านยายเจียง “ข้าขอขอบคุณเสบียงที่ท่านยายมอบให้ วันข้างหน้าหากมีโอกาส ข้าต้องตอบแทนบุญคุณของท่านยายอย่างแน่นอน”

          “ลุกขึ้น ๆ อย่ามากพิธีไป ข้ามอบอาหารให้คนตระกูลหวงทุกคนเท่าเทียมกัน ไหนเลยจะละเลยเจ้าได้ เจ้ากินข้าวบ้านท่านยายหมี่ไป ข้าก็เกรงใจนางจะแย่อยู่แล้ว”

          “ขอรับ” หวงชางเกิดความละอายใจขึ้นมา เพราะไม่ได้บอกเรื่องเงินที่หลินลู่ฉีเก็บได้กับท่านยายเจียง

          พอหวงชางลุกขึ้นยืน คนอื่น ๆ ก็เดินเข้ามาในห้องโถงของเรือน นางเจียงไล่เด็ก ๆ ออกไปวิ่งเล่น มีเพียงหลินลู่ฉีที่ไม่ไป นางยืนอยู่ด้านข้างฉินซื่อ จับข้อมือของนางเอาไว้แน่น “ท่านป้าข้าไม่อยากเล่น”

          “ได้ ๆ อยู่กับป้านี่แหละ”