กรรมนั้นคืนสนอง 1/1

ขณะที่แขกเหรื่อกำลังสนทนากันอย่างออกรส ภายหลังจากองค์หญิงใหญ่ได้เสด็จกลับจวนไปได้ไม่ถึงหนึ่งเค่อ ซึ่งยามนี้ในวงสนทนามีเหล่าฮูหยินหลายตระกูล ต่างกล่าวชื่นชมบุตรสาวของตนไปมาตั้งแต่เริ่มงานเลี้ยง เพื่อเป็นการมองหาบุรุษให้กับบุตรสาวของตน

หนึ่งในนั้นยังมีซูอันที่นั่งอยู่ข้างกายพี่สาวโดยไม่พูดสิ่งใด พวกนางมิได้ตอบรับหรือถามอันใดเพิ่มเติม ทำเพียงแค่ยิ้มบางให้กับบางคำถามเท่านั้น เนื่องจากสองพี่น้องตระกูลจิน ไม่เคยคิดบังคับบุตรของตนในเรื่องของการเลือกคู่ครอง

ส่วนเสี่ยวฮัวที่ตั้งหน้าตั้งหน้าวิ่งมาจากเรือนรับรอง นางย่อมรู้ว่าควรวิ่งไปหาผู้ใดเพื่อรายงานเรื่องที่เกิดขึ้น แฮ่ก ๆ ๆ “ฮูหยินเจ้าคะเกิดเรื่องใหญ่แล้วเจ้าค่ะ ทะ ทะ ที่เรือนรับรองมีคนทำเรื่องบัดสีอยู่ในนั้นเจ้าค่ะ”

พรึบ! “เจ้าว่ามีเรื่องอันใดเกิดขึ้นในจวนของข้านะ พูดมาให้ชัดว่ามันเป็นเรื่องอะไรกันแน่!” เหอฮูหยินมารดาของฟงเฉิงฮ่าวแทบนั่งไม่ติด เมื่อได้ยินสาวใช้ของจวนวิ่งหน้าตาตื่น เข้ามารายงานเรื่องที่ไม่ควรเกิดขึ้น

“เมื่อครู่บ่าวพาคุณหนูหยางไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เรือนรับรอง แต่บ่าวกับคุณหนูหยางกลับได้ยินเสียงบุรุษกับสตรี กำลังทำเรื่องบัดสีอยู่ในเรือนรับรองอีกหลังหนึ่ง จึงรีบวิ่งมารายงานให้ฮูหยินทราบเจ้าค่ะ”

เยี่ยนหลิงที่ไม่ได้รับรู้ถึงแผนการของบุตรชายกับหลานสาว หลังจากได้ยินสาวใช้ของจวนรายงานสิ่งที่เกิดขึ้น จึงมีอาการตกใจตามสถานการณ์ไปโดยปริยาย

“ตายจริง! เป็นผู้ใดกันถึงได้ใจกล้าทำเรื่องหน้าละอายเช่นนี้ได้ ท่านแม่เรารีบไปที่เรือนรับรองกันเถิดเจ้าค่ะ เพราะควรรีบหยุดเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด”

ซูอันก็เข้าผสมโรงไปกับพี่สาวเช่นกัน “ใช่เจ้าค่ะท่านป้า แต่ข้าว่าควรกันพวกแขกบุรุษที่มาร่วมงานไว้ด้วยนะเจ้าคะ หากสตรีที่อยู่ในเรือนรับรองเกิดเป็นคุณหนูคนใดคนหนึ่งขึ้นมา จะได้ไม่ต้องรู้สึกอับอายจนเกินไปเจ้าค่ะ”

ไฉฮูหยินที่เป็นมิตรสหายกับตระกูลฟงมานาน สนับสนุนความคิดของซูอันเพราะไม่อยากให้บุรุษทั้งหลายมีส่วนร่วม “เหอฮูหยินข้าเองก็เห็นด้วยกับจินฮูหยินนะ หากมีบุรุษตามไปเป็นพรวนแล้วเห็นเรือนร่างของหญิงสาว เกรงว่าจะทำให้พวกนางอับอายจนรับความอัปยศนี้ไม่ไหว”

เยี่ยนหลิงยิ่งกว่าเห็นด้วยกับน้องสาว นางจึงเอ่ยกับแม่สามีว่าตนจะบอกให้สามีจัดการเรื่องนี้ให้ “ท่านแม่ข้าจะให้ซูอันไปเป็นเพื่อนท่านนะเจ้าคะ ประเดี๋ยวข้าจะไปบอกท่านพี่กับท่านพ่อ พวกเราจะช่วยกันรับหน้าแขกอยู่ทางนี้ ไม่ให้เข้าไปยุ่งที่เรือนรับรองเองเจ้าค่ะ”

“พวกเราจะไปเป็นเพื่อนเหอฮูหยินด้วยก็แล้วกัน เพื่อจะได้เป็นพยานว่าตระกูลฟงเป็นผู้บริสุทธิ์” โหรวฮูหยินเสนอความคิดของตน แต่อันที่จริงนางแค่อยากรู้ว่า คนที่ก่อเรื่องเป็นบุตรหลานตระกูลเสียมากกว่า

เมื่อเห็นว่าทุกคนล้วนมีความเห็นคล้ายกัน จึงหันไปทางลูกสะใภ้เพื่อฝากดูแลเรือนใหญ่ และเชิญเหล่าฮูหยินตามตนไปยังเรือนรับรอง “เช่นนั้นแม่ฝากทางนี้ให้เจ้าช่วยดูแลด้วยนะ รบกวนฮูหยินทุกท่านช่วยตามไปเป็นพยานให้ข้าแล้ว”

ซูอันช่วยพยุงเหอฮูหยินเดินตามเสี่ยวฮัวออกจากเรือนใหญ่ พร้อมกับฮูหยินอีกนับสิบคนที่เดินตามมาติด ๆ เยี่ยนหลิงที่ยืนส่งแม่สามีจนพ้นเรือนใหญ่ จึงสั่งให้เมิ่งฉีคนของตนไปตามสามีและน้องเขย มาพบนางที่มายืนรออยู่หน้าเรือนโดยเร็ว

“เมิ่งฉีเจ้าไปบอกสามีของข้ากับน้องเขยที ว่าข้ารอพบพวกเขาอยู่ด้านหน้าเรือน มีเรื่องสำคัญเร่งด่วนให้รีบมา”

“รับทราบขอรับฮูหยิน”

ด้วยท่าทางอันเร่งรีบของเมิ่งฉี ย่อมเป็นที่สังเกตของอู๋ซวนกับไห่หยุน เพราะพวกเขาคอยติดตามเจ้านายอยู่เสมอ เมื่อเห็นเช่นนั้นไห่หยุนจึงปลีกตัวออกมาพูดคุยทันที โดยอู๋ซวนคอยมองว่าไห่หยุนจะส่งสัญญาณอันใดกลับมาหรือไม่

“มีอันใดหรือเมิ่งฉี ข้าเห็นเจ้าเดินเข้ามาท่าทางแปลก ๆ”

“ไห่หยุนเจ้าช่วยเรียนคุณชายรองและคุณชายหยางให้ข้าที ยามนี้ฮูหยินมีเรื่องสำคัญต้องการพบทั้งสองโดยเร็ว”

ได้ยินเมิ่งฉีพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ดวงตานิ่งสนิทไม่ใช่การกล่าวเล่น ๆ ไห่หยุนจึงหันไปทางอู๋ซวน เพื่อส่งสัญญาณผ่านสายตาที่มองเลยไปถึงเจ้านายของตน ด้านอู๋ซวนพยักหน้ารับเป็นอันรู้กัน

ฟงเฉิงฮ่าวกับหยางไท่หมิงที่กำลังฟังการสนทนา เมื่ออู๋ซวนเดินเข้ามาเรียกตนเองสั้น ๆ ก็พอเดาได้ไม่ยาก จึงเอ่ยขอตัวกับผู้อาวุโสออกมาพบเมิ่งฉี

ฟงเฉิงฮ่าวเอ่ยถามคนของภรรยาที่ยืนรออย่างสงบ “เจ้าพูดมาเถิดเมิ่งฉีหลิงเอ๋อร์ให้เจ้ามาตามข้าใช่ไหม”

“เรียนคุณชายรองฮูหยินต้องการพบท่านกับคุณชายหยาง เนื่องจากมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นในจวนขอรับ”

“นางอยู่ที่ใด...”

“ฮูหยินรอคุณชายรองอยู่หน้าเรือนใหญ่ขอรับ”

“อืม ขอบใจมาก อาหมิงพวกเรารีบไปพบหลิงเอ๋อร์กันเถิด ข้าอยากรู้ว่าเกิดเรื่องอันใดในงานเลี้ยงฉลองของอาเหวินกันแน่”

หยางไท่หมิงแม้จะพอคาดเดาเรื่องบางอย่างได้ แต่เขายังไม่มั่นใจนักว่าจะเกี่ยวข้องกับบุตรสาวหรือไม่ มีเพียงตามสหายไปพบพี่สาวภรรยาเท่านั้น ถึงจะยืนยันเรื่องที่อยู่ในหัวของเขาได้

ฟงเฉิงฮ่าวเดินมาเห็นว่าภรรยาของตน เดินไปเดินมาบนใบหน้ามีความกังวล ไม่รอช้าเขารีบเดินเข้าไปไถ่ถามเยี่ยนหลิงทันที “หลิงเอ๋อร์เจ้าให้เมิ่งฉีไปตามพี่กับอาหมิงมาพบ มีเรื่องอันใดเกิดขึ้นในจวนเช่นนั้นหรือ”

“ท่านพี่ น้องเขย มีเรื่องไม่งามที่เรือนรับรองของจวน ยามนี้ข้าให้ซูอันไปกับท่านแม่และฮูหยินอีกหลายคน ส่วนข้าที่มาพบท่านเพราะอยากให้กันเหล่าบุรุษไว้ที่นี่ หากพวกเขาอยากรู้อยากเห็นพากันไปที่นั่น เกรงว่าจะยิ่งทำให้สตรีด้านในรับความอัปยศไม่ไหวเอาได้เจ้าค่ะ”

“ฮึ่ย! บังอาจทำเรื่องเลวทรามในวันดี ๆ ของอาเหวินเชียวรึ ข้าอยากรู้นักว่าเป็นบุตรหลานจากตระกูลใด ช่างอบรมสั่งสอนบุตรหลานได้ดีจริง ๆ”

หยางไท่หมิงมั่นใจเต็มสิบส่วนแล้วในยามนี้ ว่าเรื่องดังกล่าวต้นตอย่อมมาจากบุตรสาวของตน “อาฮ่าวทำตามที่ฮูหยินเจ้าบอกเถิด ให้คนมาเฝ้ารอบ ๆ เรือนใหญ่โดยเร็ว ป้องกันมิให้ใครเดินไปมาจนห้ามไม่ทัน ส่วนเรื่องที่ว่าเป็นบุตรหลานตระกูลใด หลังจากจบงานเลี้ยงพวกเราย่อมได้รู้อย่างแน่นอน”

“เฮ้อ ข้าเข้าใจแล้ว ไห่หยุนเจ้ากับไห่หยวนช่วยจัดการเรื่องนี้โดยเร็ว กำชับพวกบ่าวไพร่อย่าปล่อยให้ใครออกไปจากเรือนใหญ่ได้”

“บ่าวทราบแล้วขอรับคุณชายรอง”

“พวกเราทำใจให้สบายเถิด ข้าว่าไปนั่งที่ศาลารอฟังข่าวอย่างเงียบ ๆ ดีกว่า คนด้านในเรือนใหญ่จะได้ไม่สงสัย”

ฟงเฉิงฮ่าวพยักหน้าให้กับสหายอย่างเห็นด้วย ก่อนจะจับจูงภรรยาเดินไปยังศาลาพร้อมกัน แม้อยากตามไปดูเรื่องราวมากเพียงใด แต่พวกเขาก็เข้าใจอย่างที่เยี่ยนหลิงบอกเช่นกัน

ทางด้านคนกลุ่มใหญ่ที่มีเหอฮูหยินเดินนำอยู่ด้านหน้า โดยซูอันทำหน้าที่คอยประคองไม่ให้นางสะดุดล้ม ในที่สุดก็มาถึงหน้าเรือนรับรองที่เกิดเรื่องจนได้ แต่นอกจากพวกนางยังมีหยางหยางเฟิ่งเซียน ผู้แสร้งเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่เสร็จแล้ว และบังเอิญเดินออกมาจากอีกด้านพอดี

“เซียนเอ๋อร์เหตุใดลูกถึงมาอยู่ที่นี่ได้เล่า แล้วเจ้ายังเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่เกิดอะไรขึ้นกับเจ้ารึ!” ซูอันแสร้งทำทีตกใจเมื่อเห็นบุตรสาวก็อยู่ที่นี่

เหอฮูหยินที่รักและเอ็นดูหยางเฟิ่งเซียนไม่ต่างจากหลานแท้ ๆ ก็เอ่ยถามนางด้วยความเป็นห่วงอีกคน “นั่นน่ะสิเซียนเอ๋อร์ มีใครทำอะไรเจ้าเช่นนั้นหรือถึงต้องมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่นี่”

“เรียนท่านย่าเหอ ท่านแม่ เผอิญว่าสาวใช้นางนี้ไม่ทันระวัง จึงทำน้ำชาหกโดนเสื้อผ้าของลูก นางจึงอาสาพาลูกมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่นี่ แต่พอมาถึงแค่ครึ่งจิบชาก็มีเสียงแปลก ๆ อยู่ในเรือนหลังข้าง ๆ ลูกจึงให้นางไปรายงานพวกท่านเจ้าค่ะ” หยางเฟิ่งเซียนตอบคำถามเหอฮูหยิน ด้วยกริยาท่าทางเรียบร้อยงดงามน่ามอง อีกทั้งยังแสร้งเขินอายเมื่อพูดถึงเรือนรับรองหลังข้าง ๆ

“เซียนเอ๋อร์ปลอดภัยก็ดีแล้วนะ เจ้าอยู่กับมารดาไปก่อนย่าจะรีบจัดการเรื่องน่าอายนี้เสียก่อน ฟางซื่อไปเปิดประตูข้าไม่อยากได้ยินเสียงพวกนั้นอีก ส่วนเจ้าไปตามบ่าวไพร่มาหลาย ๆ คน อ้อ ให้พวกเขาเอาน้ำเย็นใส่ถังมาด้วยล่ะ”

“เจ้าค่ะฮูหยิน /เจ้าค่ะฮูหยิน”