ตอนที่3.พิธีอภิเษกสมรส

ในที่สุดพิธีอภิเษกสมรสก็มาถึง....

‘ฉู่เหลียน’ บุตรีของท่านแม่ทัพ ผู้เป็นเจ้าสาวนั่งอยู่ในเกี้ยวสีแดง นางบีบมือตนเองเพื่อระงับความตื่นเอาไว้ ริมฝีปากแย้มนิดๆ ไม่คิดไม่ฝันว่านางจะได้แต่งเป็นภรรยาของบุรุษที่นางแอบชอบมาตั้งแต่เด็ก

เมื่อฮ่องเต้มีพระบัญชาพระราชทานมงคลสมรส แม่ทัพฉู่เหวินรับราชโองการด้วยสีหน้าหนักใจ

“เหลียนเอ๋อร์... พ่อทำให้เจ้าลำบากแล้ว”

ฉู่เหวินในวัยห้าสิบปี ผมสีขาวขึ้นแซมเกือบทั้งศีรษะ กอบกุมมือลูกสาวเอาไว้ด้วยความเป็นห่วง และหวงแหนเป็นที่สุด

ฉู่เหลียนยิ้มให้บิดา “ท่านพ่อ ท่านอย่าได้โทษตัวเองเลย อีกทั้งข้าเต็มใจเข้าพิธีอภิเษกกับองค์ชายใหญ่”

องค์ชายซ่งเทียนยังคงแจ่มชัดในความทรงจำนางเสมอ เมื่อสิบปีก่อน นางอายุเพียงแปดขวบได้ไปเที่ยวกับบิดาในการล่าสัตว์ประจำปี เพราะความซุกซนจึงทำให้นางหลงเข้าไปในป่าคนเดียว ในขณะที่นางกำลังจะถูกเสือขย้ำ องค์ชายซ่งก็เข้ามาช่วยชีวิตนางได้ทันเวลาพอดี นับตั้งแต่วันนั้น นางก็เฝ้าคิดถึงเพียงเขา

ฉู่เหวินมองบุตรสาวเต็มตา บัดนี้ ลูกของเขาได้เติบโตเป็นดรุณีแรกสาว  ใบหน้าสดใสงดงาม ดวงตากลมโตคู่นั้นส่องประกายความเด็ดเดี่ยวออกมา

“แต่ใคร ๆ ต่างก็เล่าลือกันว่า องค์ชายใหญ่จิตใจโหดเหี้ยมอำมหิต อีกทั้ง ยังใช้อำนาจบาตรใหญ่รังแกชาวบ้าน”

บิดาพูดไม่ทันจบ ฉู่เหลียนก็เอ่ยเสริมต่อท้ายว่า “ทุกคนต่างขนานนามเขาว่าเป็นองค์ชายทรราชแห่งแคว้นผิงอัน ใช่ไหมเจ้าคะท่านพ่อ”

แม่ทัพชราสีหน้าไม่สู้ดี “นั่นแหะที่ทำให้พ่อไม่วางใจ เป็นห่วงเจ้าเหลือเกิน กลัวว่าเจ้าจะถูกรังแก”

ฉู่เหลียนหัวเราะคิกคักโผเข้ากอดบิดา “ท่านพ่ออย่าได้กังวลไปเลย เสียงเล่าลือเล่าอ้างทั้งนั้น อีกอย่าง... ตามที่ข้ารู้มา คนที่องค์ชายใหญ่รังแกล้วนเป็นพ่อข้าหน้าเลือดทั้งนั้น หรือไม่ก็พวกขุนนางที่เอาแต่ประจบสอพลอวัน ๆ ไม่ทำอะไร”

ฉู่เหวินเลิกคิ้วสูงประหลาดใจไม่น้อยที่บุตรสาวรู้เรื่ององค์ชายใหญ่ยิ่งกว่าเขาเสียอีก “ดูเหมือนว่าเจ้าจะรู้เรื่องขององค์ชายซ่งเป็นอย่างดี?”

ฉู่เหลียนใบหน้าร้อนผ่าว กลัวว่าบิดาจะจับได้ว่าเป็นสตรีที่ทำตัวไม่เหมาะสม จึงรีบแก้ตัวว่า ”แหมท่านพ่อ ใคร ๆ เขาก็รู้เรื่องขององค์ชายใหญ่กันทั้งนั้น ข้าไปเดินตลาดยังได้ยินแม่ค้าพ่อค้าเขาพูดกัน ข้าก็เพียงแค่รับฟังบ้าง ไม่รับฟังบ้างก็เท่านั้น”

“เอาเถอะ... หากลูกเต็มใจแต่งงานจริงพ่อก็วางใจ แต่หากว่าองค์ชายรังแกเจ้า เจ้าก็รีบมาบอกพ่อ พ่อจะไปทูลขอให้ฮ่องเต้มีคำสั่งหย่าให้เจ้าด้วยตัวเอง”

“เจ้าค่ะ ข้ารักท่านพ่อที่สุดเลย”

ฉู่เหลียนโผเข้าหอมแก้มบิดา นางเหลือบิดาเพียงคนเดียว แม่ตายไปตั้งแต่นางอายุไม่ถึงห้าขวบ ดังนั้น สองพ่อลูกจึงรัก และสนิทกันมาก

ปัง ๆ ๆ ๆ  ๆ

เสียงประทัดก็ดังสนั่นหวั่นไหว ดึงสติของฉู่เหลียนกลับมาอีกครั้ง

“ถึงตำหนักขององค์ชายซ่งเทียนแล้ว”

เสียงแม่สื่อเอ่ยเบา ๆ ขณะที่บุรุษชุดสีแดงทั้งแปดคนหามวางเกี้ยวลง แม่สื่อก็เลิกผ้าม่านขึ้นพร้อมกับจับจูงเจ้าสาวในชุดสีแดงส่งให้ถึงมือเจ้าบ่าวที่มารับอยู่ที่ประตูทางเข้า

พิธีอภิเษกสมรสดำเนินไปตามลำดับขั้นตอน คู่บ่าวสาวคํานับฟ้าดิน ไหว้บรรพบุรุษ จนกระทั่งเสร็จสิ้นการยกน้ำชารับพรจากญาติผู้ใหญ่ เจ้าสาวจึงถูกนำตัวส่งเข้าห้องหอเพื่อรอเจ้าบ่าวมาเปิดผ้าคลุมหน้า

ณ เรือนหอ

ฉู่เหลียนในชุดเจ้าสาวนั่งรอเจ้าบ่าวในห้องหอตั้งแต่ยามอู่ ล่วงเข้ายามซวีเจ้าบ่าวของนางก็ยังไม่เข้าห้องมา นางไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าหิวก็หิว ปวดเหมือนทั้งตัวก็ปวด เพราะต้องแบกรับน้ำหนักของมงกุฎเจ้าสาวไว้บนศีรษะรอให้เจ้าบ่าวมาเปิดผ้าคลุมหน้าเสียก่อนจึงจะถอดออกได้ และได้กินอาหารบนโต๊ะ

“เมื่อไหร่องค์ชายจะมาสักทีนะ ข้าหิวจนตาลายหมดแล้ว”

ฉู่เหลียนลูบท้องตัวเอง มองผ่านผ้าคลุมหน้าเห็นอาหารบนโต๊ะเลือนรางก็กลืนน้ำลายลงคอ

แก๊ก....

เสียงเปิดประตู ตามด้วยเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา

ฉู่เหลียนนั่งตัวตรง... นิ่ง.. แต่หัวใจนางกับเต้นระทึกอยู่กลางอก

บุรุษในชุดสีแดง หน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์สุราที่ดื่มเข้าไปมาก ซ่งเทียนจ้องมองเจ้าสาวบนเตียงด้วยแววตารังเกียจผสมกับความไม่พอใจ สตรีที่ควรจะอยู่ในห้องหอกับเขาวันนี้ควรเป็นเหมยลี่ ไม่ใช่นาง !

“ลุกขึ้นมาดื่มเหล้ามงคลให้จบ ๆ ไป จะได้เสร็จสิ้นพิธีบ้าบอนี้”

เจ้าบ่าวเอ่ยเสียงต่ำพลางใช้ไม้เขี่ยผ้าคลุมหน้าเปิดขึ้น

“........”

ฉู่เหลียนมองเจ้าบ่าวตรงหน้าด้วยความตกตะลึง นางเคยเห็นเขาอยู่ไกล ๆ ก็นับว่าดูดีแล้ว แต่เมื่อได้เห็นใกล้ ๆ ยิ่งรูปงามราวกับเทพเซียน ทำเอานางเกือบลืมหายใจไปเสียสนิท