ตอนที่4. ไม่สนใจ

“นี่ ! หูหนวกหรือไง ข้าบอกว่ามาดื่มสุรา”

ซ่งเทียนตะคอก พร้อมกับจกระชากข้อมือเรียวจนตัวของเจ้าปลิวติดมือมา

“โอ๊ย..เจ็บ~~~”

 เสียงหวานร้องเจ็บทันที แทนที่เจ้าบ่าวจะปล่อยกลับยิ่งบีบข้อมือของนางแรงขึ้น โดยไม่ได้สนใจว่านางจะเป็นอย่างไรแม้แต่น้อย

“คุณหนูแห่งจวนแม่ทัพช่างบอบบางเสียจริง” เขาทำเสียงไม่พอใจ

“ท่านก็เบามือหน่อยสิ กระชากแรงแบบนั้นต่อให้เป็นสตรีชาวไร่ก็ทนมือทนเท้าท่านไม่ไหว”

ฉู่เหลียนดึงมือออกจากกรงขังนั้น จ้องตาเขาเถียงกลับ ภาพที่เคยเห็นเขาเป็นเทพบุตรในหัวใจเสมอมาแทบจะสลายลงฉับพลัน นี่คือบุรุษที่นางหลงรักมากว่า 10 ปีจริง ๆ หรือ

“ลูกสาวท่านแม่ทัพ ช่างปากดีนัก”

ซ่งเทียนกระชากนางเข้าไปหาอีกครั้ง คราวนี้ร่างบางถึงกับปะทะเข้ากับอกแกร่ง

“อ๊ะ ! นี่ทำอะไร ปล่อยนะ”

ฉู่เหลียนตาโต ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดนั้นทำให้นางสั่นด้วยความกลัว เหมือนลูกนกตัวน้อยๆ

“ในเมื่อเจ้าอยากแต่งกับข้านัก ข้าก็จะสนองต่อความต้องการของเจ้าไง”

ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็ช้อนตัวนางขึ้นมาในท่าเจ้าสาว สายตาของเขาเหมือนกำลังกลืนกินร่างกายของนางไปทั้งตัว

“หรือว่างานแต่งงานนี้ ท่านไม่เคยต้องการ”

ฉู่เหลียนถามเจ้าบ่าวด้วยใจระทึก ตั้งแต่เขาเหยียบเข้ามาในห้องหอ ไม่เคยพูดจาดี ๆ กับนางสักครั้ง หรือว่านางเข้าใจผิดมาตลอดว่าเขา คือ สุภาพบุรุษ เป็นองค์ชายที่แสนสง่างาม และบางทีเขาอาจมีใจให้บ้างจึงได้มีสมรสพระราชทานมาสู่ขอนาง

“ข้าถูกบังคับให้อภิเษกกับเจ้า ข้ามีสตรีที่ข้ารักอยู่แล้ว ไม่อยากแต่งกับเจ้าเลยสักนิด”

ซ่งเทียนแค่นเสียงอย่างดูถูก เขาคิดว่าบิดาของนางคงอยากได้เขาเป็นลูกเขย เพื่อสร้างอำนาจในวงขุนนาง ไต่เต้าขึ้นที่สูง ถึงได้ยอมยกลูกสาวให้เป็นชายาเขา

ฉู่เหลียนได้ยินเช่นนั้น หัวใจนางก็แทบแตกสลาย แท้จริงแล้วนางหลงรักเขาแค่ฝ่ายเดียว เช่นนั้น ข่าวลือหนาหูที่นางได้ยินว่า องค์ชายหลงรักอยู่กับแม่ค้าขายเครื่องหอมก็งจะเป็นความจริง

“ในเมื่อท่านไม่เต็มใจจะแต่ง เหตุใดท่านไม่ขอฮ่องเต้ให้ยกเลิกงานอภิเษกนี้เสีย”

“ข้าขัดคำสั่งมิได้ ดังนั้น เราทั้งสองก็อยู่กันแบบทรมานกันไปเช่นนี้ก็แล้วกัน”

สิ้นคำ องค์ชายซ่งเทียนก็โยนเจ้าสาวลงบนเตียงอย่างไร้ความเอ็นดู คิดว่าใบหน้างดงามของนางจะทำให้เขาใจอ่อนหรือ ไม่มีทาง ! เขาจะทรมานนาง ให้นางเจ็บช้ำใจ จนวิ่งหนีออกจากตำหนักไปเอง

ตุบ

“อ๊ะ เจ็บ !”

ฉู่เหลียนร้องทันทีที่ตัวถูกเหวี่ยงพร้อมกับร่างสูงที่ขึ้นมาคร่อมบนตัวของนาง ร่างกายของนางถูกพันธนาการด้วยสองมือของเขา พร้อมกับออกแรงบีบรัดจนนางเจ็บ

“อื้อ…อึก”

เขาก้มล้มไปจูบนาง ปีศาจร้ายอย่างซ่งเทียนไม่เคยปล่อยให้เหยื่อร้องนานหรอก ต่อให้ร้องไห้จนน้ำตาไหลออกมาเป็นสายเลือดเขาก็ไม่สน เขากระชากร่างบางเข้ามาจูบยัดเยียดความทรมานให้สมกับที่สตรีที่เขารักกำลังร่ำไห้ในวันวิวาห์

“อื้ออ”  

หัวใจนางเต้นแรงจนตัวสั่น นางไม่เคยถูกใครบดจูบอย่างหนักหน่วงแบบนี้มาก่อน ปากของนางเจ็บไปหมด ในหัวของนางคล้ายกับไม่สั่งการ เรี่ยวแรงของนางค่อย ๆ หมดสิ้นลง

“หืม”  

ซ่งเทียนคำรามในอก พร้อมกับดันตัวของร่างบางชิดไปกับหัวเตียง แล้วบดจูบขยี้ริมฝีปาก เขาไม่พอแค่นั้นใช้ฟันขบกัดซอกคอจนเลือดซิบ

“อ๊ะ..อึก…เจ็บ~~~”

ฉู่เหลียนเจ็บไปหมดจนต้องร้องออกมา ร่างบางดิ้นทุรนทุราย ความเจ็บเล่นงานนางจนใจนึกหวั่น เริ่มรู้กลัวกับการกระทำของเขา หรือเขาจะเป็นทรราชดั่งที่เล่าลือจริง ๆ หรือ

"ฮึ....ร้องสิ ร้องดัง ๆ..ให้พวกบ่าวไพร่นอกห้องมันรู้ว่า พวกเราสองคนเข้าหอกันดุเดือดแค่ไหน..หึ"

ซ่งเทียนยิ้มร้ายใส่ร่างบางที่นอนตัวสั่น มองนางด้วยสายตาที่น่ากลัว บ่งบอกว่าเขาไม่สนใจว่านางจะเจ็บแค่ไหน

“ออกไปนะ”

นางใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักร่างแกร่งให้ออกห่าง แต่ร่างกำยำดุจหินผากลับไม่ไหวติงแม้แต่น้อย ทั้งยังใช้มือแกร่งจับที่ชุดเจ้าสาวแล้วออกแรงดึง

แคว้กก!!

ชุดสวยที่สวมใส่ก็ถูกกระชากขาดคามือ ไม่สนใจว่ามันจะทำให้นางเจ็บมากแค่ไหน

ซ่งเทียนขยับตัวขึ้นมานั่งคร่อมร่างบางทันทีหลังจากที่เขาปอกเปลือกนางเสร็จ เหลือเพียงร่างงดงามกระจ่างตาอยู่ตรงหน้า

"อ้ายยย เจ็บ...อึก..ปะ..ปล่อยยย นะ..อื้อออ~~"

ฉู่เลียนน้ำตาไหลอาบแก้มสองข้างอย่างน่าสงสาร นางกลัวจนตัวสั่นสะท้านไปหมด บุรุษที่นางแอบรักมานานไม่ไยดีนางเลยสักนิด

“ปล่อยทำไม ในเมื่อคืนนี้เป็นคืนเข้าหอ ไหน ๆ พวกเราก็แต่งกันแล้ว ข้าก็จะทำให้เจ้าเป็นภรรยาของข้าอย่างสมบูรณ์”

ขณะที่พูดนั้นก็ดึงขาเรียวที่พยายามหดหนีให้อ้าออกกว้างพอที่เขาจะจัดการชำแรกส่วนที่แข็งแกร่งที่สุดเข้าไปได้

สวบ !

“อ๊ายยยย ~~~~~”