ลู่ชิงสนุกกับการเดินทางไกลครั้งนี้มาก เพราะได้ผ่านป่าเขาที่อุดมสมบูรณ์ แม้จะไกลกว่าเมืองหลวงแต่มีสิ่งที่น่าสนใจอยู่มากมาย บางครั้งก็ขอออกไปขี่ม้าบ้าง เวลาหยุดแวะพักระหว่างทางลู่ชิงจะชวนต่งไช่กับต่งซวิน ขึ้นเขาเพื่อหาสมุนไพรที่ยังไม่รู้จัก และให้ทั้งสองช่วยสอนวิธีสังเกต รวมถึงขั้นตอนการทำยาพิษ ยาถอนพ
“อะไรนะ!!/เอ๋???” ก้งเยว่รีบคว้าข้อมือของลู่ชิง และถอยออกมาอยู่ให้ห่างจากลูกเสือตัวนั้นลู่ชิงยังคงไม่เข้าใจว่าก้งเยว่กับเต๋อหลิน ทำไมต้องห้ามนางเข้าใกล้ลูกเสือตัวน้อยที่บาดเจ็บด้วย “พยัคฆ์เหมันต์คือสิ่งใดหรือเจ้าคะ ทำไมถึงฟังดูน่ากลัวแปลก ๆ”เต๋อหลินจำเป็นต้องอธิบายให้ลู่ชิงเข้าใจ “จากบันทึกที่ข้าเ
“อืม ข้าก็หวังว่ามันจะเป็นเช่นนั้น ดูพี่ใหญ่ของข้าสิพลังก้าวหน้านำข้าไปหนึ่งขั้นแล้ว”ก้งเยว่ปล่อยเต๋อหลินอยู่อธิบายกับลู่เสียน ส่วนตนเองนั้นคอยตามดูแลลู่ชิง เพราะกลัวว่าเจ้าตัวเล็กนี่ จะเผลอและทำให้ลู่ชิงได้รับบาดเจ็บเอาได้ แต่บาดแผลกลับเกิดจากเจ้าตัวเสียเอง จนเกิดสิ่งอัศจรรย์ให้เห็นตรงหน้าก้งเยว่
กลุ่มของเต๋อหลินยังคงนั่งผิงไฟปกติ แม้จะสัมผัสและได้ยินสิ่งที่ผู้มาเยือนคุยกัน จนกระทั่งคนทั้งสิบเดินเข้ามาถึงโดยเป็นฝ่ายเอ่ยถึงจุดประสงค์ของตนพรึบ!! พรึบ!! พรึบ!! ……“น้องชายทั้งหลายข้ามีเรื่องรบกวนเล็กน้อย ไม่ทราบว่าพวกเจ้าอยู่ที่นี่พอจะเห็นกลุ่มคนหรือผู้ที่มีวรยุทธ์ขั้นสูง เดินทางผ่านมาบ้างหรือไ
ตั้งแต่เริ่มออกเดินทางจากจุดที่พักในตอนเช้า เต๋อหลินและสหายคนอื่น ๆ ก็รับรู้ได้ว่ามีคนกำลังแอบติดตาม โดยบอกเรื่องนี้กับลู่เสียนแล้ว ซึ่งจะรอดูอีกสักหน่อยว่าพวกนั้นกำลังคิดจะทำสิ่งใดกันแน่ ก้งเยว่ที่รับรู้ได้เช่นกันก็บอกกับลู่ชิง เพื่อไม่ให้พาเสี่ยวไป๋ไป๋ออกมาจากมิติในตอนนี้“คุณชายรองขอรับ ข้าคิดว่า
“นี่เจ้า!!! บังอาจหลอกข้างั้นรึ พวกไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา ข้าจะทรมานเจ้าจนกว่าจะพูดความจริง ย๊าาาาาา”ตุบตับ!! ปึก!! อึก!! ผัวะ!! อั่กก!! ผัะ!! กร๊อบบบ!! อ๊ากกกกกก“เป็นอย่างไรอยากสั่งสอนข้านี่ ทำไมถึงเป็นคนเข้าใจอะไรยากเย็นนัก ในเมื่อคิดลงมือก่อนจงรับผลที่ตามมา พวกเจ้าคิดสงสัยเจ้านายของข้าเป็นเร
“น้องเล็กไม่ต้องห่วง พี่รองจะดูแลตัวเองอย่างดีเจ้าไปกับพี่ก้งเยว่ก่อนเถิด”“เจ้าค่ะ”“คุณชายรองขยับไปอยู่ด้านหลังเถิดขอรับ ปล่อยให้เป็นหน้าที่พวกข้าจัดการเอง ไม่ต้องถึงมือท่านหรอกขอรับ” เต๋อหลินขยับเข้าไปบอกให้ลู่เสียนหลบออกไปก่อน“อืม พวกท่านระวังตัวด้วยล่ะ”“พวกเจ้ากล้าเมินคำพูดของข้างั้นรึ มันจะห
เมื่อจัดการพวกทงหม่าเสียนและทานมื้อเที่ยงเสร็จ ทุกคนก็เริ่มออกเดินทางกันอีกครั้ง ส่วนเรื่องของสำนักเบญจพิษ เต๋อหลินได้จดไว้ในบัญชีความแค้น เพื่อรายงานเซียวหนิงหลงทีหลังด้านสำนักเบญจพิษที่รอการกลับไปของทงหม่าเสียน ก็ต้องรอเก้อเมื่อเกินกำหนดการรายงานข่าว จึงสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นพวกเขาจึงหายเงียบไป เจ้
เป๊าะ!! “ยินดีต้อนรับแขกที่มาเยือนยามวิกาล ไม่ทราบว่าพวกเจ้ามีกิจธุระอันใดที่นี่หรือ ถึงได้พาคนมาเยอะแยะถึงเพียงนี้”“พวกข้าจะมีกิจธุระหรือไม่ไม่เกี่ยวกับพวกเจ้า หลีกไปถ้าไม่อยากเจ็บตัว พวกข้าแค่ต้องการพาคนไปจากที่นี่เท่านั้น ไม่ต้องการทำร้ายใคร”“อ้ออ คนที่เจ้าต้องการคงจะเป็นเยี่ยเกาจงนั่นกระมัง คน
“ท่านแม่ทัพข้าน้อยเสียงอวิ๋นขอรับ”“เสียงอวิ๋น เข้ามาแล้วปิดประตูซะ”“ขอรับ” แอ๊ดด กึก“มีเรื่องอันใด ยามนี้เจ้าต้องดูแลการฝึกอยู่ที่ค่ายทหารมิใช่หรือ ถ้าเกิดปัญหาแค่ส่งทหารมาแจ้งให้ข้าทราบก็พอกระมัง”“เมื่อยามเว่ยข้าน้อยได้รับจดหมายที่มาจากใต้เท้าเยี่ย จึงนำมันมาให้ท่านแม่ทัพโดยตรง เรื่องนี้ข้าน้อย
ขุนนางฉ้อฉลถูกกำจัดไปอีกหนึ่ง ซึ่งเป็นตำแหน่งขุนนางขั้นสูง ขุนนางบางกลุ่มที่เพิ่งจะรวมตัว และคิดจะสร้างอำนาจให้ตนเอง จำต้องหยุดความคิดนั้นเอาไว้ทันที เมื่อการประหารเจ็ดชั่วโคตรของตระกูลฉุนเกิดขึ้นต่อจากตระกูลเหลียวกลุ่มอำนาจตระกูลใหญ่ยังถูกตรวจสอบ เพื่อค้นหาหลักฐานที่ซุกซ่อนไว้ออกมาจนได้ แล้วพวกตนท
ฉุนจิ้งหานและคนในตระกูลเดินพ้นประตูมาได้ไม่เท่าไหร่ ทั้งก้อนหิน ผักเน่า ๆ ต่างลอยมากระทบตามร่างกายทันที เพราะชาวบ้านที่ได้ยินการประกาศถึงความผิดของฉุนจิ้งหาน ทำให้พวกเขารับไม่ได้กับเรื่องที่สนับสนุนให้มีการก่อกบฏโป๊ะ โป๊กก โอ๊ยยย“ขุนนางชั่วคิดจะทำให้พวกเราต้องเดือดร้อนกันหมด แต่ตนเองกับครอบครัวอยู
“กระหม่อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”“อืม ไปจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จเถิด ในที่สุดขุนนางชั่วในราชสำนักก็ถูกกำจัดไปอีกหนึ่ง เจ้าเองก็อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วยเล่า เกิดเจ็บป่วยขึ้นมาประเดี๋ยวงานที่ยังค้างอยู่จะไม่เสร็จเอาได้”“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทูลลา”ซ่งจูเก๋อที่ถูกคนสนิทปลุกขึ้นมากลางดึก ย่อมตกใจระคนแปลกใจที่ชิ
“ขอรับท่านพ่อ”“รับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”“ฉุนจิ้งหาน เจ้ามันร้ายเงียบจริง ๆ แม้แต่เปิ่นหวางยังมองข้ามเจ้า หลังจากนี้คงต้องตรวจสอบให้ถี่ถ้วนมากกว่าเดิมเสียแล้ว”ชุนชานกับปาเซี่ยไม่อยู่เฝ้าเฉย ๆ พวกเขาช่วยกันแยกของมีค่า ที่เป็นของเก่าแก่ของราชวงศ์แยกไว้ต่างหากกับทองคำแท่ง เซียวหนิงหลงไปพบแม่ทัพเสวี่ยบอกเล่า
จนสะดุดตาเข้ากับกล่องไม้ใบที่วางอยู่บนชั้นข้างผนังห้อง มันมีแม่กุญแจล็อคไว้อย่างดี ชุนชานจึงถือออกมารอให้ชินอ๋องมาถึง ค่อยให้เจ้านายเปิดด้วยตนเอง จากนั้นจึงได้สำรวจดูเครื่องประดับและของตกแต่งอีกหลายอย่าง ที่ควรจะอยู่ในวังหลวงมากกว่าอยู่ที่นี่อีกหลายชิ้น ปาเซี่ยที่ใช้ความเร็วจนรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย
ชุนชานกับปาเซี่ยคอยติดตามจับตาดู การกระทำในแต่ละวันของฉุนจิ้งหาน ว่าไปที่ใด นัดเจอกับผู้ใดบ้างหรือไม่ หรือแม้กระทั่งยามที่ทำงานอยู่ ได้เรียกใครเข้าไปพบเป็นการส่วนตัวไหม ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาฉุนจิ้งหานยังคงทำเช่นเดิมไม่มีสิ่งใดผิดปกติแต่ในเย็นวันหนึ่งในยามซวี ฉุนจิ้งหานได้ออกจากจวนตรงไปยังร้านขา
“ลูกพี่ท่านจะเสียงสั่นไปทำไม ก็แค่เด็กหนุ่มหน้านิ่งเพิ่งจะเริ่มฝึกวรยุทธ์กระมัง ที่แม่ทัพหลู่พูดเช่นนั้นเพราะเกรงใจ ที่เป็นบุตรชายของชินอ๋องก็เท่านั้น ถ้าอายุน้อยเท่านี้ฝีมือเก่งกว่าระดับแม่ทัพ คงสังหารคนได้มากมายแค่เพียงกระพริบตาแล้วล่ะ ลูกพี่อย่าไปเชื่อข่าวลือให้มากจะดะ ฉัวะ!! อ่ะ มะ ไม่จริง ตุบ”