ข้าอยากได้เครื่องมือแกะสลัก

รถม้ามาถึงจวนไผ่แล้ว หมอถูกตามมาทันที จ้าวหย่งเฉิงเช็ดตัวให้นางเอิง เขาไม่สนใจเรื่องชายหญิงอีกต่อไป มิใช่ว่าเขาไม่เคยเห็น เรือนร่างนางแจ่มชัดในสายตาทุกอณู กระทั่งป้าจ้าวเคี่ยวยาเรียบร้อยเขาจึงปลุกนางมาดื่ม

"อาเจิน ดื่มยาสักหน่อยเถอะ"

"อื้อ..ขมไม่เอา"

"อย่าดื้อดื่มหน่อยนะ"

"อื้อ.อึก อึก อื้อ"

ไป๋เจินเจินถูกจ้าวหย่งเฉิงป้อนยาจนกระทั่งหมดชาม คนตัวเล็กเพ้อเพราะพิษไข้

"หนาว หนางจัง แม่ขาพ่อขาหนูหนาวจังเลย ฮือๆๆ"

"ข้าอยู่นี่หลับนะเด็กดี ข้ากอดเจ้าแล้วไม่หนาวแล้วนะ"

จ้าวหย่งเฉิงรั้งร่างบางมากอดเอาไว้ ลูบหลังนางเบาๆ ไป๋เจินเจินที่งอแงสักพักก็หลับไป จ้าวหย่งเฉิงกอดนางไว้ไม่ยอมปล่อยจากนั้นก็หลับตามนางไป เขากอดร่างบางทั้งคืน

กระทั่งยามเหมานางจึงสงบนิ่ง ไข้ก็ลดลงแล้วจ้าวหย่งเฉิงต้องรีบเดินทาง เพราะรัชทายาทไปนานแล้วเขาลุกขึ้นห่มผ้าให้ลูกศิษย์ตัวน้อยก่อนจะหอมหน้าผากเล็กเบาๆ มองคนที่กำลังหลับใหลแล้วอมยิ้ม นึกถึงตอนที่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้นางเขาต้องข่มใจอย่างมาก นางช่างอวบอิ่มไปทุกสัดส่วนจริงๆ

"เด็กดื้อ..อาจารย์ไม่อยู่ห้ามเจ้าซุกซนเล่า ข้าจะรีบกลับมาก่อนที่เจ้าจะพาเพื่อนบัณฑิตเส