เตรียมขายสินสอด

"คุณหนูเจ้าขา...ท่านไม่เป็นไรนะเจ้าคะ  คงไม่ได้เสียใจจนเสียสติหรอกนะ"

เสียวฮวาบ่นอุบอิบเพราะกลัวคุณหนูของตนเองได้ยิน  หวังเสี่ยวเซียนที่ตอนนี้ก็คือเซียวอี้เซียนได้แต่เดินมาหาสาวใช้ของร่างเดิมก่อนจะจับนางให้มองหน้า

"เสี่ยวฮวาน้อย...ข้าไม่ได้เสียใจแล้ว  อีกอย่างไม่แต่งก็ดีเหมือนกัน  จ้าวเฉิงเป็นบุรุษที่ไม่รู้จักพอ  ทุกครั้งที่พาข้าไปอารามก็เพื่อตนเองจะได้เสพสุขกับสตรีอื่น  เอาข้าไปบังหน้า"

"ห๊า..นี่มันๆ  คุณหนูแล้วเหตุใดท่านยังอดทนเจ้าคะ"

"ท่านพ่อท่านแม่อยากให้ข้าแต่งข้าก็เลยยอม  แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว  เสี่ยวฮวาเอาใบรายการสินสอดของสกุลจ้าวมาหน่อย"

สาวใช้ตัวน้อยนำสมุดบัญชีสินสอดมาให้กับคุณหนูของตน  เซียวอี้เซียนรับมา  เมื่อวานเขาแต่งงาน  วันนี้คงยังหวานชื่น  พรุ่งนี้อีกวัน   มะรืนกลับบ้านเจ้าสาว  หากให้จ้าวเฉิงตั้งตัวได้ต้องมาเอาสินสอดคืนแน่ๆ 

 สกุลจ้าวขึ้นชื่อเรื่องใจแคบ  เช่นนั้นวันพรุ่งนี้น่าจะเหมาะที่สุด  วันที่สามพวกเขาก้าวออกจากห้องหอก็น่าจะเกือบบ่าย  นางคงขายของหมดแล้ว  ก่อนจะถามสาวใช้ตัวน้อย

"เสี่ยวฮวา  แล้วสมบัติบ้านเรามีอะไรบ้าง  ให้ท่านพ่อบอกมา  ข้าจะขายทอดตลาดหาเงินไปตั้งตัวที่เมืองอื่น  เมืองหลวงแห่งนี้จอมปลอมเกินไป"

เสี่ยวฮวารับคำสั่งของคุณหนู   จากนั้นก็รีบวิ่งไปหานายท่านเซียวบิดาของนาง  ไม่นานในมือของเซียวอี้เซียนก็มีใบรายการทรัพย์สินของสกุลเซียวทั้งหมด   ดูคร่าวๆจากสมบัติเหล่านี้  สามารถแปลเป็นเงินได้ถึงเจ็ดถึงแปดแสนตำลึง

  แต่เรื่องของเก่าดูเหมือนพวกเขาจะไม่รู้เรื่อง  มีไว้เพื่อครอบครองและรักษาไว้เท่านั้น  แบบนี้ก็หวานนางสิ  ขายให้หมด  ไปแต่ตัวไม่ยึดติด  อืมแบบนี้แหละดี

"เสี่ยวฮวาคืนนี้ไปหาขอทานมาหลายๆคนข้าจะให้พวกเขาช่วยทำงาน"

"คุณหนูคือว่า"

"อย่าสงสัยให้มากความไปได้แล้ว"

เมื่อเสี่ยวฮวาไปแล้ว  เซียวอี้เซียนก็เริ่มเขียนใบโฆษณาชวนเชื่อ  นางจะขายสินสอดในราคาขาดทุน  แต่จะโก่งราคาสมบัติสกุลเซียว

เซียวหงมาหาบุตรสาว  เห็นนางขีดๆเขียนๆก็ถอนหายใจ   เสียงถอนหายใจไม่เบาเซียวอี้เซียนเงยหน้ามามองบิดาของตนก่อนจะวางพู่กันในมือแล้วลุกไปประคองเขา  

"ท่านพ่อมาได้อย่างไรเจ้าคะ"

"ลูกกำลังทำอะไร  เซียนเอ๋อร์สินสอดนั้นคืนพวกเขาไปเถอะ"

"ท่านพ่อ  ที่ผ่านมาข้ายอมกล้ำกลืนทนเห็นเขาหลับนอนกับสตรีมากหน้า   ทนฟังเสียงครวญครางยามพวกเขาร่วมรักกัน  จ้าวเฉิงบอกว่าอีกหน่อยแต่งกับเขาเรื่องแบบนี้ย่อมหนีไม่พ้น  เขาต้องสืบสกุลตอนนั้นข้าโง่เขลาเชื่อเขาทุกอย่าง  ทั้งที่ความจริงแล้วนั่นต่างหากเป็นการเหยียดหยามข้า"

"มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ  เฮ้อ  พ่อผิดเองไม่ควรให้คนไปทวงถามเรื่องสัญญาแต่งงานเจ้ากับเขา  พ่อคิดแค่ว่าสกุลจ้าวอาจจะดูแลลูกได้ดี  เพราะท่านปู่เจ้าจากไปเราก็แทบจะไม่เหลืออะไร  พ่อเป็นเพียงคนป่วยรับราชการก็ไม่ได้  แค่กๆๆ"

"เรื่องผ่านไปแล้วก็ช่างเถอะเจ้าค่ะท่านพ่อ  จากนี้ไปข้าจะทำให้สกุลจ้าวอับอายจนเดินในเมืองหลวงไม่ไหว  ที่กล้าทำให้จวนเซียวของเราต้องอัปยศ"

เซียวหงไปแล้วเขารู้สึกหนักอึ้งในใจ  บุตรสาวคงเจ็บแค้นเมื่อวานถูกเจ้าบ่าวทอดทิ้ง  นางผูกคอตายแต่กลับไม่ตาย  มาวันนี้นางจะแก้แค้นแล้วอย่างไรเล่า  สกุลเซียวมีค่าให้พูดถึงด้วยหรือ  สกุลจ้าวเป็นถึงอำมาตย์ซ้าย

บิดาจากไปแล้ว  ด้วยความที่ชาติก่อนไปช่วยพ่อของเพื่อนแถวๆตรอกค้าของเก่าบ่อยๆทำให้ได้วิชาดูหยกมองของโบราณมาบ้าง  สินสอดของสกุลจ้าวล้วนแต่เป็นของไร้ค่า  แต่สำหรับคนที่ไม่เคยมีแต่มีเงินอาจยอมจ่าย  มีเพียงผ้าไหมกับปิ่นสามกล่องที่นับว่ามีราคา  อ้อพระพุทธรูปหยกแกะสลักองค์นี้  โบราณแท้ๆ  ราคาน่าจะอยู่ที่หนึ่งแสนตำลึง  อันนี้ไม่ขายเอาไปโรงประมูล 

 หืมหยกจักพรรดิเนื้อดีที่แกะเป็นรูปสิงโตนี้  แกะเพิ่มอีกหน่อยใส่รายละเอียดอีกนิด  แปลงจากสิงโตเป็นกิเลน  มีทั้งหมดสามชิ้นนี้น่าจะประมาณสามแสนตำลึง  เอาไปแกะสลักใหม่ราคาพุ่งแน่ๆ  เอาไว้ก่อน  ไหนๆโสมชั้นต่ำกล้าเอามาเป็นสินสอด  ดูท่าจวนจ้าวเองก็ไม่มีความรู้เรื่องหยกสักเท่าไหร่ที่เอามาให้จวนเซียวล้วนเป็นเครื่องประดับที่ตกรุ่น  แต่พวกเขากลับไม่รู้ว่ามันคือหยกเนื้อดี    อวดดีว่าตนเองร่ำรวย   เครื่องประดับที่ทำจากหยกเนื้อดีเซียวอี้เซียนเก็บไว้ต่างหากขายแต่หยกคุณภาพต่ำออกไป   ต้องมีการเปลี่ยนแบบแกะสลักใหม่เพื่อเพิ่มราคา  

วัตถุดิบมีแล้วอาศัยฝีมือที่คุณปู่สอนตอนเด็กๆ  แกะสลักงานหยกกับแกะสลักงานไม้ย่อมไม่ใช่เรื่องยาก  นางเรียกหาสาวใช้ของตนทันที  มาอยู่ที่นี่ไม่ต้องลำบากเหมือนนางเอกในนิยายที่เคยอ่านที่ต้องขึ้นเขาลงห้วยกว่าจะแยกบ้านได้จ่ายรายตอนจนไม่มีข้าวกิน  นางมาที่นี่ครอบครัวรักใคร่กันดีเสียแต่ว่าบ้านกำลังจะถูกยึดเพราะไม่มีเงินไปจ่ายเงินกู้ที่เอามารักษาท่านย่า  

สมบัติล้วนต้องขายทิ้งจะให้ถูกยึดบ้านก่อนไม่ได้  เพราะฉะนั้นขายสมบัติของจวนเซียวอาจถูกเจ้าของเงินกู้มาคุกคามเพราะพวกเขาคงไม่ให้กระเด็นออกไป  แต่ขายสินสอดของสกุลจ้าวนั้นแตกต่าง  เซียวอี้เซียนจึงเอาสมบัติของสกุลเซียวมาวางขายด้วยเสียเลย  เมื่อถึงเวลาถูกยึดบ้านก็มีเพียงไม้กระดานแล้ว

"หลิวเย่วหลอกลวงเจ้าของร่างเดิมทำทีเป็นเพื่อนที่แสนดี  เห็นนางกตัญญูต่อท่านย่าหาทางจ่ายค่ายาแสนแพง  หมอที่พามาก็เป็นหมอของสกุลจ้าว   สกุลหลิวให้คนมาปล่อยกู้เพื่อยึดจวนเซียวต่อให้เอาเงินไปจ่ายพวกมันก็ไม่คิดจะคืนบ้านให้อยู่แล้ว   จ้าวเฉิงหลิวเย่วสองผัวเมียชั่วช้าอยากทำลายสกุลเซียวหรือฝันกลางวันหรือไง  มาดูกันว่าพวกเจ้าจะได้อะไรไป   เสี่ยวฮวาน้อย   มานี่หน่อย"

เซียวอี้เซียนเรียกหาสาวใช้ทันที