งานแต่งงานที่ล้มเหลว 2.

พ่อบ้านจวนจ้าวไปแล้ว  เซียวหงพยุงร่างกายที่เจ็บช้ำเดินมาหาบุตรสาว  แต่นางไม่รับรู้สิ่งใดเสียแล้ว   ม่านน้ำตาทำให้ดวงตาพร่ามัว  เซียวอี้เซียนเห็นสายตาเวทนาของเหล่าท่านป้าที่มาหวีผมและอยู่อวยพรให้นาง   ไม่จริงเรื่องนี้โกหกทั้งนั้น  ร่างบางระหง วิ่งจะไปหาเขาที่จวนจ้าวเพื่อถามให้รู้เรื่อง  บิดาทนไม่ไหวที่บุตรสาวเป็นเช่นนี้จึงตบหน้านางเรียกสติ

เพียะ!!!  "ดูเจ้าสิเหมือนตัวอะไร  คนเขาไม่ต้องการยังจะวิ่งแร่ไปให้เขาดูหมิ่นถึงที่  สกุลเซียวของข้าแม้ไม่ยิ่งใหญ่  แต่ก็ใช่ใครจะมาดูหมิ่นได้  หากเจ้าก้าวขาออกไปก็อย่าใช้แซ่เซียวของข้าอีก"

"ท่านพ่อ  ฮือๆๆๆ"

เซียวอี้เซียนจำต้องเดินกลับเข้าห้อง  นางขังตนเองเอาไว้ไม่ไปไหน  คนที่ถูกสั่งให้มาจับตาดูกลับไปรายงานแล้ว   จ้าวเฉิงกำลังดื่มสุรามงคลกับเจ้าสาว   ทันทีที่ได้ยินว่านางคร่ำครวญราวกับสตรีไร้ค่าก็อุ้มหลิวเย่วขึ้นทันทีก่อนจะหัวเราะเบิกบาน  ผู้หญิงโง่งม  ไร้ราคาเช่นเจ้าคู่ควรกับบุรุษเช่นข้าหรือช่างไม่เจียมตัว หึ ก่อนจะเอาใจหลิวเย่ว

"นางช่างไม่เจียมตัวเอาเสียเลย  ในใต้หล้าจะมีสตรีใดงามเท่าเจ้าอีกฮูหยินของข้า"

"ท่านพี่ก็ปากหวาน  ว้าย  คิกๆๆ"  สองคนเริ่มบทรักกันแต่หัววันเนื่องจากคุ้นเคยกันดีจึงไม่ต้องพิธีรีตอง  

ทางจวนเซียวกำลังเก็บเอาผ้าแพรมงคลออก  เซียวอี้เซียนตัดสินใจเลือกผ้าแพรสีขาวมาหนึ่งผืน  ก่อนจะปีนเก้าอี้พาดผ้าแพรกับขื่อ  เอาคอพาดลอดในห่วงผ้าที่ทำขึ้นมา  

"ลาก่อนท่านพ่อ  ลาก่อนท่านย่า  ท่านแม่ ท่านปู่  ข้าคือความด่างพร้อยอับอายของตระกูล ฮือๆๆ"

เท้าเล็กเตะเก้าอี้ออก  จากนั้นห่วงผ้าก็รัดลำคอระหงทันที  นางดิ้นรนชั่วครู่  จิตใต้สำนึกก่อนสิ้นลมมองเห็นหน้าคนที่รักและหวังดีกับนางเต็มไปหมด  นางเสียใจที่ตัดสินใจเช่นนี้แต่สายไปแล้ว

 ลมหายใจสุดท้ายของนางดับลงพร้อมกับความเสียใจของนางเสี่ยวฮวาที่เป็นห่วงคุณหนูของตนก็รีบมาดูทันทีที่เปิดประตูก็กรีดร้องออกมา

"กรี๊ดดดด  คุณหนูๆของบ่าว  ใครก็ได้ช่วยคุณหนูของข้าที  ได้โปรด  ฮือๆๆคุณหนูเจ้าขาทำไม่ท่านตัดสินใจตัดช่องน้อยแต่พอตัวเช่นนี้  ฮือๆๆๆ"

เสียงกรีดร้องของเสี่ยวฮวาทำเอาพ่อบ้านรีบวิ่งมาดู   เขาเห็นคุณหนูของตนแขวนคอด้วยแพรขาวก็ตกใจก่อนจะรีบหามีดตัดผ้า  เอาร่างของเซียวอี้เซียนลงมา  ร่างของเซียวอี้เซียนหล่นลงกับพื้นทันที  เซียวหงกับฮูหยินมาถึงก็ร้องไห้ปานจะขาดใจ

"เซี่ยนเซี่ยนเด็กโง่  ทำไมเจ้าทำอย่างนี้  แล้วพวกเราจะอยู่อย่างไร  แม่มีเจ้าคนเดียวเท่านั้นนะ  ฮือๆๆ"

"เซียนเอ๋อร์  พ่อไม่ดีเอง  พ่อทำร้ายเจ้า  เพราะคำพูดของพ่อทำร้ายเจ้า"

ฮูหยินผู้เฒ่าที่เดินมาก็ทรุดทันที  จวนเซียวมีนางเป็นทายาทคนเดียว  หวังว่าสกุลจ้าวจะปฎิบัติต่อนางอย่างดี  แต่สุดท้ายกลับ  

"เซี่ยนเซี่ยนของย่า  ฮึกๆๆ"

ฮูหยินผู้เฒ่าแน่นหน้าอกกระอักเลือดออกมา  ทุกคนในจวนจึงโกลาหลทันที    ร่างของเซียวอี้เซียนที่เดิมไร้ลมหายใจ  กลับสดุ้งเฮือกขึ้นมาก่อนจะโวยวาย

"อืม  ทำไมหนวกหูจังวะ  เบาๆกันหน่อยโว้ยคนจะนอน" 

หวังเสี่ยวเซียนตะโกนออกไปทันทีที่เสียงดังอื้ออึงเข้าหูของเธอ   ทุกคนที่กำลังเสียใจหยุดชะงักทันที  นางยังไม่ตายคุณหนูยังไม่ตาย    เซียวหงร้องไห้ก่อนจะรั้งบุตรสาวมากอดแน่น

"เซียนเอ๋อร์ลูกยังไม่ตาย  ขอบคุณสวรรค์  ขอบคุณฟ้าดิน"

"อื้อ" 

ปึกๆๆๆ  หวังเสี่ยวเซียนหายใจไม่ออกทำไมต้องกอดแน่นขนาดนี้  นางทุบแผ่นหลังบุรุษที่กอดนางทันทีเพื่อให้เขาปล่อยนาง  แล้วตาแก่นี่ใครวะ  มองไปรอบๆ  แต่ตัวประหลาดอะไรกันเนี่ย  ถ่ายละครสั้นหรือ  ก่อนจะคิดมากก็รู้สึกปวดหัวทันที  อื้อ 

"โอ้ย  อะไรอีกวะเนี่ย  ใครกันอีกเล่า  อื้อ  ปวดๆหัวมาก  โอ้ยยย"  

ภาพฉายไปมาอยู่พักใหญ่กว่าที่หวังเสี่ยวเซียนจะเข้าใจทั้งหมด  ก่อนจะด่าร่างเดิม

"ยายเด็กโง่   แค่กระบองท่อนเดียวก็ยอมตาย  เคลือบทองหรือกระบองผุๆกันแน่เถอะ หึ"

"เซียนเอ๋อร์  พ่อขอโทษต่อไปจะไม่ด่าลูกแล้ว  ลูกอภัยให้พ่อนะ"

"แค่กๆ  เด็กดีของย่า  แค่กๆ  ท่านปู่เจ้าจากไปไวพวกเราถึงถูกคนรังแก  แค่กๆๆ"

หวังเสี่ยวเซียนพยุงตัวเองลุกไปหาหญิงชราจับมือนางมาแนบแก้ม  ก่อนจะเอ่ยขึ้น

"ท่านย่า..เดิมข้าตายไปแล้ว  แต่ตอนระหว่างทางท่านปู่บอกให้ข้ากลับมา  จงใช้ชีวิตต่อให้ดี  พาสกุลเซียวให้รุ่งเรืองอย่าอาศัยน้ำมือคนอื่นเจ้าค่ะ"

"จริงหรือหลานย่า  เจ้าเจอท่านปู่เจ้าจริงๆหรือ"

"เจ้าค่ะ  ข้าไม่ได้อยากตายเพราะเสียใจเรื่องไอ้คนสารเลวนั่น   แต่ข้าคิดว่าข้าเป็นตัวด่างพร้อยทำให้พวกท่านต้องมัวหมองเจ้าค่ะ"

"อย่าคิดเช่นนั้นเลย  หลานปลอดภัยก็ดีแล้ว  เรื่องนี้มีแค่คนในเรือนที่รู้  หากคนนอกรู้คงหัวเราะเยาะพวกเราไม่เลิก"

"ท่านพ่อ...พวกเราไปจากเมืองหลวงดีไหมเจ้าคะ  ไปเริ่มต้นที่อื่น"

"เราไม่มีเงิน  ช่างเถอะลูกไปพักผ่อนก่อน  สัญญากับพ่อกับแม่และท่านย่าของเจ้าว่าจะไม่ทำเช่นนี้อีก"

"เจ้าค่ะ  ข้าจะรักตัวเอง  ข้าสัญญากับท่านปู่ไว้แล้ว" 

ทุกคนแยกย้ายกันไป  เสี่ยวฮวาเฝ้าคุณหนูของตนไม่ยอมไปไหนจนหวังเสี่ยวเซียนนึกขำ  เฮ้อที่สำคัญฉันมาได้ยังไง  เดี๋ยวสินึกก่อนนะ