ตอนที่156ตึง

ในห้องที่เงียบสงัดและอากาศเย็นของวังหลวง หว่านชิง ยืนอยู่หน้าห้องของ หยางหลิน มองไปท่านแม่ทัพที่ยืนหน้านิ่งอารักขาจริงจัง นิ่งเฉยและสงบเหมือนกับว่าเวลาทั้งหมดหยุดลงรอบตัว หว่านชิงยืนยิ้มบางๆ อย่างไม่รีบร้อน แต่ลึกๆ ภายในหัวใจของท่านแม่ทัพกลับเต็มไปด้วยความคับข้องใจ

เพียงไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ไป๋เหวินหลง ซึ่งยืนอยู่หน้าห้องของหยางหลิน ได้ยินเสียงฝีเท้าของหว่านชิง ได้มาถึงแล้วและเห็นหว่านชิงยืนอยู่ตรงประตู เขาจึงรีบหันหลังและเตรียมเดินหนีไปทันที ราวกับว่าจะหลีกเลี่ยงการพบกันในสถานการณ์ที่ยากลำบากนี้ เขาตั้งใจหลับหน้าหว่านชิง

แต่ยังไม่ทันที่จะเดินออกไปไกล หว่านชิง ก็จับข้อมือของท่านแม่ทัพ ไป๋เหวินหลง ไว้ได้ทันที ร่างสูงของท่านแม่ทัพชะงักและหยุดเดินในทันใด เสียงหว่านชิงดังก้องขึ้นในความเงียบ

"ทำแบบนี้ข้าแย่เลยนะ อุตส่าห์คิดถึงท่านแม่ทัพยอมเดินมาถึงนี่ ท่านแม่ทัพกลับเดินหนีข้าได้ลงคอ? ใจร้ายที่สุดเลยคนอะไร"

ไป๋เหวินหลง รู้สึกเหมือนหัวใจมันเต้นผิดจังหวะคำพูดของหว่านชิงทำเอาใจเต้นตึกตัก เขารู้สึกเหมือนร่างกายมันร้อนๆ หนาวๆ สับสนไปหมด การที่หว่านชิงพูดออกมาแบบนี้มันทำให้เขารู้สึกประหม่าจนไ