ตอนที่2เริ่มการแสดงได้แล้วองค์หญิง

แสงแดดยามสายสาดผ่านหน้าต่างลงบนโต๊ะไม้กลมกลางห้อง กลิ่นหมึกจาง ๆ ลอยคละคลุ้งกับกลิ่นชาจางๆ ที่ยังอุ่นอยู่ในถ้วย เสียงปลายพู่กันขูดกระดาษเบา ๆ ดังเป็นระยะ คล้ายเสียงหัวเราะของคนมีแผนร้ายในใจ

หลี่หว่านชิงคนใหม่ นั่งขัดสมาธิบนเบาะนุ่มอย่างสบายใจ มือข้างหนึ่งคีบขนมชิ้นเล็กเข้าปาก ส่วนอีกข้างก็วาดอะไรบางอย่างลงกระดาษขาวด้วยความตั้งใจ

บนแผ่นกระดาษ แผนผังน่ารักแบบตัวการ์ตูนเริ่มเป็นรูปเป็นร่างชัดเจน

วงกลมแรกมีหน้าคนหัวฟูๆ ทำหน้าตาโง่งมน้ำมูกและน้ำลายไหล อยู่ในชุดเจ้าหญิงสีชมพูบานเย็น ลูกศรชี้ลงด้านล่าง เขียนว่า

“หลี่หว่านชิงต้นฉบับ: สมองมีขนาดเดียวกับเม็ดบัว ขี้อวด ชอบหาเรื่องนางเอก ไม่รู้จักวางแผน ไม่ประมาณตน มองคนไม่ออกไม่รู้ว่าใครรักใครเกลียด สุดท้ายโดนวางยา ตบตี ถูกถอดยศ และสิ้นใจตายในบ่อปลาคาร์ฟ”

ถัดไปทางขวาอีกมุม มีภาพหลี่หว่านชิงเวอร์ชันใหม่ ใส่แว่น วาดหน้าตาจริงจัง มือถือพัดจดบันทึก หัวกลม ๆ มีประกายสมองแปะไว้เหมือนมีไฟสว่างวาบบนหัว ใต้ภาพเขียนว่า

“เวอร์ชันใหม่ : หลี่หว่านชิง 2.0 แสร้งสำนึกผิด ใฝ่เรียนใฝ่รู้ ตีสนิทเป้าหมาย สะสมแต้มปั่น กำกับโชคชะตาด้วยมือเราเอง! และที่สำคัญฉลาดเป็นกรดไม่สิ ปั่นเก่ง555”

หว่านชิงยิ้มกว้างอย่างพอใจ มือข้างที่วาดเขียนหยิบแผ่นกระดาษขึ้นมาพิจารณาอีกครั้งก่อนม้วนเก็บไว้ในกล่องลายเมฆทองแล้วลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางสง่าผ่าเผยราวองค์หญิงตัวจริง

"หลี่หว่านชิงนะหลี่หว่านชิง…จะโง่แบบเดิมไปทำไม ในเมื่อฉันน่ะเล่นเป็นเธอมาแล้วกี่สิบฉาก จำได้ทุกการเคลื่อนไหว ทุกคำพูดที่พาเธอไปตาย"

หว่านชิงพูดกับเงาในกระจกพลางจัดแขนเสื้อให้เรียบร้อย เสียงกระทบกันของหยกที่เอวเป็นจังหวะมั่นใจ

"นี่คือโอกาสทองที่จะได้กำกับเองสักที"

แล้วหว่านชิงก็ก้าวกลับไปที่โต๊ะ เรียกสาวใช้ที่ยืนเงียบอยู่นานด้านข้างขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนุ่มแต่น่าเกรงขาม

"ไปแจ้งผู้จัดการในวังว่าข้าอยากเข้าร่วมชั้นเรียนขององค์ไท่จื่อในฐานะพี่สาวที่ใฝ่รู้และใฝ่เรียน"

นางกำนัลข้างกายทำตาโต ราวกับไม่เชื่อหูตนเอง ตื่นตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

"องค์หญิง...จะไปเรียนหนังสือหรือเพคะ? “นางกำนัลรับใช้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกล้าๆ กลัว

"อืม ข้ารู้ว่าพวกเจ้าตกใจ แต่คนเราน่ะ เปลี่ยนได้ โดยเฉพาะตอนที่รู้ว่าตัวเองอยู่ไม่ไกลจากความตายนัก"

ขยับริมฝีปากยิ้มบาง ๆ ประโยคธรรมดาแต่เต็มไปด้วยความหมายเกินคาดเดา

"แล้วก็ อย่าให้ใครรู้เรื่องนี้ก่อนเวลาอันควร ข้าอยากให้มัน...เซอร์ไพรส์"

สาวใช้พยักหน้าลนลานแล้วรีบกุลีกุจอออกไปตามคำสั่ง ทิ้งให้ห้องเงียบลงอีกครั้ง

หลี่หว่านชิงยืดอกสูดลมหายใจลึก ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงอย่างมีพลังบนเก้าอี้

"เอาล่ะ เป้าหมายแรกก็ หลีกเลี่ยงพระเอก…เป้าหมายรองเอาไท่จื่อน้อยผู้แสนโดดเดี่ยวมาอยู่ทีมเรา เป้าหมายพิเศษ อย่าโดนพระรองลากไปเป็นตัวละครสะเทือนอารมณ์ในโลกป่วย ๆ นี้"

ดวงตาคู่นั้นส่องประกาย…ไม่ใช่แสงของคนที่ยอมแพ้ แต่เป็นแสงของนักแสดงผู้พร้อมขึ้นเวทีอีกครั้ง ในบทบาทใหม่ที่ไม่มีใครเขียนให้ นอกจากเธอเอง

“สู้สู้หว่านชิงไม่สิ เดินหน้า…หว่านชิง”

เช้าวันถัดมา แสงแดดแรกแห่งรุ่งอรุณยังไม่ทันเจิดจ้าเต็มที่ หลี่หว่านชิงก็พลิกตัวลุกจากเตียงด้วยจิตใจแจ่มใส มือข้างหนึ่งปัดม่านโปร่งเบา ๆ รับแสงแดดอ่อนด้วยใบหน้ายิ้มพราย

“วันนี้แหละ...วันเริ่มต้นแผนหลี่หว่านชิงเวอร์ชันใหม่!เสียที”

หว่านชิงพูดกับตัวเองเบา ๆ ขณะเดินไปหยิบกล่องใส่ของที่เตรียมไว้เมื่อคืน ทั้งสมุด ขนนก เขียนพู่กัน พัดไม้ไผ่ และหมากล้อม หยิบเรียงเป็นระเบียบแบบแผนผิดวิสัยองค์หญิงใหญ่ผู้เคยงี่เง่าเอาแต่ใจและขี้เกียจจนนางกำนัลที่รับใช้ส่ายใกล้ชิดส่ายหน้าแทบทุกวัน

"องค์หญิง!" เสียงดังมาจากประตูห้อง นั่นคือ ซื่อซื่อ สาวใช้คนสนิทที่เติบโตมาด้วยกัน หน้าตาหวานคล้ายกระต่าย แต่ตอนนี้กำลังเบิกตาโตเป็นไข่ห่าน

“องค์หญิง...ตื่นแต่เช้า? ..ดะดะได้ด้วยหรือ” น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความระแวงปนตื่นกลัว ราวกับสงสัยว่านี่คือร่างองค์หญิงแต่ข้างในอาจถูกผีสิงไปแล้ว

"อรุณสวัสดิ์ ซื่อซื่อวันนี้ข้าอยากลองถักผมทรงใหม่ดูนะ เอาแบบเรียบง่ายนักศึกษาดีมั้ย แบบถักเปียสองข้าง"

“นักศึกษา...?” ซื่อซื่อพึมพำเบา ๆ ยังไม่ทันหายงุนงง เสียงระฆังจากทางเดินยาวก็ดังขึ้น ก่อนเสียงฝีเท้าและความโกหาหลจะตามมา

"เปิดทาง! เปิดทางให้ฝ่าบาท!"

“ฝ่าบาทเสด็จ!” เสียงขันทีขานยาวๆ