ตอนที่ 6 คนป่า?

ในขณะที่ไป๋ตงกำลังเร่งฝีเท้าตามน้องสาวไปติด ๆ เขาก็ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือดังขึ้น เจ้าตัวจึงได้รีบสาวเท้าให้เร็วกว่าเดิม

            ภาพที่เข้ามาในครรลองสายตาของเจ้าตัวเป็นภาพน้องสาวที่กำลังนั่งยองอยู่เหนือหลุมดักสัตว์โดยมีสัตว์ตัวสีทองหมอบอยู่ข้างกันด้วยท่าทางเอื่อยเฉื่อย

            “น้องสาว! เกิดอันใดขึ้น” เขาถามพลางเดินเข้ามาถึงตัวน้องน้อยพร้อมกันนั้นเจ้าตัวจึงได้ก้มหน้าลงไปดูทางต้นเสียงที่ได้ยิน

            “ช่วยด้วย” น้ำเสียงอันอ่อนแรงดังขึ้น

            ไป๋ตงมองชายร่างผอมคนนั้นสลับกับใบหน้าอันเฉยชาของคนเป็นน้องด้วยความไม่เข้าใจ

            “เหตุใดเจ้าถึงไม่ช่วยเขา” คำถามของคนเป็นพี่ทำให้ไป๋เสวี่ยมองเขาด้วยรอยยิ้ม

            “ท่านนับว่าเป็นคนมีเหตุผล” เด็กหญิงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงนำมือปัดกระโปรงที่ตนสวมเอ่ยชมคนเป็นพี่

            “เขาตั้งใจจะทำร้ายข้าก่อนแต่ทว่ากรรมนั้นคืนสนอง จึงทำให้เจ้าตัวมีอันต้องตกลงไปในหลุมดักสัตว์เก่าอันนี้เสียเอง” คำตอบนี้ทำให้คนรักน้องเยี่ยงชีพส่งสายตาดุดันไปให้คนด้านล่างที่บัดนี้ได้แต่ก้มหน้าลงต่ำไม่เอ่ยร้องขอความช่วยเหลือออกมาอีก

            “เจ้ามีเหตุผลหรือไม่” น้ำเสียงของเขาแฝงแววดุดันจน  ไป๋เสวี่ยกับสหายเทพมองด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด

            เจ้าเด็กตัวเหม็นนี่มีวรยุทธแม้ว่าพลังปรานจะยังมีไม่มากนัก แต่ถ้าหากได้ฝึกอีกหน่อยข้าคิดว่าเขาน่าจะพัฒนาได้ไม่ยาก ผีซิวสื่อสารผ่านทางจิตกับไป๋เสวี่ยให้ได้ยินตามลำพัง

            อย่างนี้ก็ดีนะสิ ในโลกนี้ข้าว่ามันพิลึกอย่างไรไม่รู้อย่างน้อยการมีวิชานับว่าเป็นเรื่องประเสริฐทีเดียว

            ชาวป่าที่อยู่ในหลุมด่านล่างตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว “เรื่องนี้ข้าอธิบายได้ขอรับ” เขารีบพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว

            “ว่ามา”

            แม้ว่าไป๋ตงจะยังเป็นเพียงเด็กชายอายุสิบสามปีกระนั้นด้วยความที่เขาทำงานหนักอีกทั้งยังเป็นผู้ฝึกยุทธ์รูปร่างของเขาจึงค่อนข้างบึกบึนมากกว่าเด็กวัยเดียวกัน

            “ข้าน้อยต้องการจับคุณหนูเป็นตัวประกันเพื่อแลกกับอาหาร ในยามนี้พวกเราหากินได้ลำบากยิ่ง” คนผู้นั้นพูดขึ้นด้วยดางตาแดงก่ำอย่างเจ็บช้ำที่เขาไร้ความสามารถจึงทำให้ตัวเองต้องตกอยู่ในสภาพเยี่ยงนี้

            เขาพูดจริงไหม? ไป๋เสวี่ยบ่ายหน้าไปทางสหายขนทอง

            จริง

          “เหตุใดเจ้าถึงไม่เพาะปลูกหรือไปรับจ้าง ทำไมถึงเลือกใช้วิธีต่ำช้าเช่นนี้กันเล่า และแม้ว่าเจ้าจับตัวข้าไปได้แล้วคิดบ้างหรือไม่ว่าคนในครอบครัวของข้าอาจจะไม่มีอาหารมาแลกกับเจ้าก็ได้”

            คนป่ามองไป๋เสวี่ยก่อนส่ายหน้า “ไม่จริงหรอก คุณหนูแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสะอาดสะอ้านแม้ว่าชุดจะไม่ได้ทำจากผ้าชั้นดีทว่าก็ไม่มีร่องรอยปะชุนอีกทั้งใบหน้ากับผิวก็ขาวราวไข่ปอก นั่นย่อมแสดงให้เห็นว่าฐานะทางบ้านของท่านย่อมไม่แย่อีกทั้งคุณหนูยังนับว่าเป็นที่รักของครอบครัวอีกด้วย ยังไงซะครอบครัวของท่านย่อมจะต้องนำอาหารมาแลกอย่างแน่นอน” คนป่าตอบอย่างมาดมั่นในความคิดของตน

            ทว่าด้านไป๋เสวี่ยกลับกลอกตาไปมา กรรมของข้าที่มาอยู่ในร่างของคุณหนูตัวร้ายสินะที่วัน ๆ นางไม่คิดทำอะไรเอาแต่แต่งตัว เจ้าตัวคิด

            “ข้าฟังเจ้าพูดวิเคราะห์ถึงน้องสาวของข้าดีขนาดนี้ก็นับได้ว่าเจ้าเป็นคนฉลาดผู้หนึ่งแต่เพราะเหตุใดจึงริมาทำตัวเป็นโจร”

            “ข้าไม่ใช่โจร! ข้าเป็นคนป่า” คนผู้นั้นตอบโต้เสียงดังด้วยใบหน้าดำคล้ำราวตับหมู

            “คนป่า! ไม่ใช่ว่าพวกเจ้าอาศัยอยู่ในป่าลึกหรอกเหรอ” ไป๋ตงซัก

            “ใช่ แต่ก่อนพวกข้าอยู่ในป่าลึกทว่าเมื่อเดือนก่อนได้เกิดเหตุการณ์ประหลาดทำให้พวกเราหายไปทีละคนสองคนอย่างไม่ทราบสาเหตุ ไม่ว่าพวกเราจะออกตามหาอย่างไรก็ไม่พบจนนานวันเข้าไม่มีใครกล้าที่จะอาศัยอยู่ที่นั่นอีก”

            “เพียงแค่นี้ ไม่แน่ว่าคนเหล่านั้นอาจจะเดินทางไปแคว้นอื่นแล้วก็ได้” ไป๋ตงยังคงถามต่อไปเพื่อหาพิรุธของชายคนนี้

            “เป็นไปไม่ได้เพราะหนึ่งในนั้นที่หายตัวไปคือพี่ชายของข้า อีกทั้งเขายังทิ้งลูกน้อยวัยสามรอบเอาไว้กับข้าด้วย” คนตอบส่ายศีรษะแย้งขึ้นทันควัน

            ไป๋ตงมองหน้าของไป๋เสวี่ยหลังได้ยินคำตอบเช่นนี้ “จำนวนคนของเจ้าที่เหลือในตอนนี้มีกี่คน” คำถามของไป๋เสวี่ยทำให้คนป่ารู้สึกระแวง

            “อย่าได้โป้ปดมิเช่นนั้นไม่ใช่แค่เจ้าที่เดือดร้อน” คำพูดของเด็กหญิงทำให้คนป่ารู้สึกขนอ่อนตั้งชันแม้แต่ผมบนหัวก็ไม่เว้น

            “หนึ่งร้อยห้าสิบชีวิต ส่วนใหญ่เป็นหญิงม่ายกับเด็ก” คำตอบนี้ทำให้สองพี่น้องรู้สึกฉงน “เพราะเหตุใด” ไป๋ตงถามขึ้นด้วยความอยากรู้

            “เพราะเหล่าบุรุษในวัยที่มากกว่าข้าออกไปหาอาหารแล้วไม่เคยได้กลับมารวมถึงพี่ชายของข้าด้วย” คนตอบเสียงสั่นน้ำตาของเขาหลั่งรินคล้ายได้ระบายความอัดอั้นในใจ

            “เจ้าอายุเท่าไหร่” ไป๋ตงยังคงถามต่อ

            “หนาวนี้ได้สิบห้ารอบ”

            “สิบห้า!” สองพี่น้องส่งเสียงร้องอย่างตกตะลึง

            เด็กหนุ่มผู้มีอายุสิบห้าปีเมื่อไม่นานเหมือนจะเริ่มรู้สึกตัว “พวกท่านคิดว่าข้ามีอายุเท่าไหร่”

            “ตอบยากแต่คิดว่าน่าจะมากทั้งนี้เป็นเพราะสภาพของเจ้านั่นแหละ” ครั้งนี้ไป๋เสวี่ยเป็นคนตอบ

            “สภาพของข้าทำไม” เขาถามน้ำเสียงแสดงอาการฉุนเฉียว

            “เหอะ ๆ ผมยาวรกรุงรังปิดใบหน้าหากเจ้าไม่พูดกับหน้าอกไม่แบนข้าคงแยกไม่ออกว่าเป็นชายหรือหญิงแล้วใครจะเดาอายุของเจ้าออกกัน” ไป๋เสวี่ยยักไหล่ตอบตามจริง

            “จะ...เจ้าเป็นเด็กผู้หญิงแบบใด เหตุไฉนถึงได้กล้าวิพากษ์วิจารณ์รูปร่างของบุรุษเช่นนี้” คนพูดเอามือปิดช่วงบนของตนอย่างลืมตัวตะโกนขึ้นเสียงดัง

            คนผู้นี้ทั้งสองพี่น้องดูไปคล้ายไม่ใช่คนป่าจึงทำให้คนทั้งคู่เกิดความกังขาเรื่องที่เขาเล่ามาเป็นอย่างมาก

            “เจ้าตอบมาตามตรงว่าทำไมถึงมาเป็นคนป่า หากคำตอบของเจ้าเป็นที่พอใจข้าจะให้พี่ใหญ่ช่วยเจ้าขึ้นมา แต่ถ้าหากว่า.....ข้าจะให้เจ้าเป็นอาหารของสหายข้าหึหึ”

            ข้าไม่กินเนื้อมนุษย์ สัตว์เทพส่งเสียงแย้ง

            ข้ารู้ เพียงแต่เจ้าน่าเกรงขามเกินไปข้าก็เลยนำมาขู่เขาเท่านั้นเอง คำตอบนี้ค่อนข้างทำให้สัตว์เทพพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง

            ดังนั้นเจ้าตัวจึงได้อ้าปากส่งเสียงก้องคำรามจนนกกาพากันแตกฮือบินขึ้นฟ้าด้วยความตื่นตระหนก

            คนฟังเบื้องล่างเม้มปากแน่น ‘ข้าควรทำเยี่ยงไร’ เขาถามตัวเอง สองพี่น้องเองก็ใจดีไม่เร่งรัด

            “พี่ใหญ่ท่านเฝ้าเขานะ” ไป๋เสวี่ยผู้ไม่ชอบอดทนรอพูดขึ้นพร้อมกับขยับกายเตรียมจะผละไป

            “เจ้าจะไปไหน ในป่ามันอันตราย” ไป๋ตงรีบจับมือน้องสาวค้านขึ้นด้วยสีหน้ากังวล

            “พี่ใหญ่ที่แห่งนั้นได้สอนวรยุทธข้ามาด้วย รับรองได้ว่าข้าปลอดภัยกลับมาอย่างแน่นอน” สิ้นคำตอบของคนตัวเล็ก ร่างกายของนางก็เลือนหายไปโดยที่ไป๋ตงยังไม่ทันปล่อยมือ

            ไป๋ตงก้มลงมองมือที่วางเปล่าด้วยความตื่นตะลึง จนได้ยินเสียงเรียกจากคนป่านั่นแหละเขาถึงได้รู้สึกตัว

            ‘วิชาของน้องรองช่างเยี่ยมยุทธ’ เขาคิดด้วยความชื่นชมและหมายมั่นว่าจะให้น้องสาวของตนช่วยชี้แนะ หากว่าคนเป็นน้องไม่ติดขัด

            สองสหายจอมซนพากันตะเวนวิ่งไปแทบจะทั่วทั้งหุบเขาแสงสีเงินสีทองวูบวาบไปมาจนในที่สุดไป๋เสวี่ยได้หยุดพักนั่งห้อยขาบนต้นผิงกั่วลำต้นสูงต้นหนึ่งที่ผลของมันกำลังเป็นสีแดงสด

            นางเด็ดผลไม้ที่ผลค่อนข้างเล็กกว่ายุคปัจจุบันออกจากขั้วนำมาเช็ดกับแขนเสื้อก่อนกัดเข้าไปคำใหญ่

            “อืม รสชาติไม่เลวแต่ติดเปรี้ยวไปสักหน่อย” นางพูดไปเคี้ยวผลไม้ในปากไป

            เจ้าจะล่าสัตว์ไม่ใช่หรือเหตุใดถึงได้มานั่งแกว่งขาอยู่ตรงนี้เล่า สัตว์เทพถามขึ้นอย่างสงสัยระคนใคร่รู้

            ข้ากำลังมองคนพวกนั้น ไป๋เสวี่ยชี้นิ้วลงไปทางพื้นเบื้องล่างที่มีควันไฟสีขาวกำลังลอยอ้อยอิ่ง

            หืม? มีอะไรน่าสนใจอย่างนั้นหรือ

          ข้าว่าคนพวกนี้ไม่เหมือนคนป่า แม้ว่าจะพยายามทำตัวให้เหมือนก็ตามทว่าดูอย่างไรก็ไม่ใช่

          จะว่าไปก็จริงอย่างที่เจ้าว่า

          ใช่ไหมล่ะ ถ้าอย่างนั้นเห็นทีว่าข้าคงต้องทดสอบดูสักครา ไป๋เสวี่ยทิ้งตัวลงจากกิ่งไม้เมื่อใกล้จะถึงพื้นนางจึงตีลังกาหนึ่งรอบ

            เท้าทั้งสองแตะพื้นดินแบบพอดิบพอดี ครู่ต่อมาจากเด็กหญิงผู้มีใบหน้าน่ารักก็แปรเปลี่ยนเป็นสภาพมอมแมมเสื้อผ้าเปรอะเปื้อนดินโคลนจำสภาพเดิมไม่ได้

            นางเดินโซซัดโซเซไปทางหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังนั่งอยู่หน้าเตาที่ทำจากก้อนหินตั้งเอาไว้อย่างหยาบ ๆ

            “พี่สาว ชะ..ช่วยด้วย” น้ำเสียงของนางฟังดูราวกับจะขาดใจ จนทำให้หญิงสาวนางนั้นรีบลุกจากหินก้อนใหญ่ที่ตนนั่งอยู่

            “น้องสาว! น้องสาว! ใครก็ได้มาช่วยเด็กคนนี้ที” นางรีบเข้าไปช่วยรับร่างอ่อนปวกเปียกของไป๋เสวี่ยไว้ได้ทันพร้อมกันนั้นก็ตะโกนออกมาด้วยความตกใจ

            ยังแสดงเก่งเหมือนเดิม สหายสัตว์เทพของเด็กหญิงไม่รู้กล่าวชมหรือประชดคงมีเพียงเจ้าตัวเท่านั้นที่ตอบได้

            หากแสดงไม่ดีคนเขาก็จับได้นะสิ คนตัวเล็กกว่าเถียง

            ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็เล่นงิ้วของเจ้าไป ส่วนข้าจะออกไปล่าเนื้อไม่อย่างนั้นเดี๋ยวเจ้าเด็กนั่นจะหาว่าข้ามีแต่ราคาคุย

            ไม่ทันรอให้ไป๋เสวี่ยตอบความ เงาวูบวาบสีทองสายหนึ่งก็ห้อตะบึงไปไกลลิบเสียแล้ว