บทที่ 8 หมู่บ้านกลืนวิญญาณ

หลังจากที่ทั้งสองเดินทางออกมาจากสกุลหลิวโดยการย่างเท้า ด้วยเหตุที่ว่าหลิวมู่เหยียนมิอาจขึ้นขี่บนกระบี่ไท่หยางได้ พวกเขาทั้งคู่จึงต้องกึ่งเดินกึ่งใช้วิชาตัวเบาสลับกันในการเดินทาง

เป็นเหตุให้เวลาล่วงเลยไปหลายชั่วยาม ทว่าก็ยังมิเห็นวี่แววของขบวนรถม้าที่เดินทางล่วงหน้ามาก่อนแม้เพียงครึ่งคัน แสงแดดอ่อนเริ่มคล้อยลาลับหลบเหลี่ยมมุมยอดเขา เหลือทิ้งไว้เพียงแสงสีแดงยามอาทิตย์อัสดง

ความเงียบโอบคลุมดินแดนแห่งนี้ไว้ ชวนให้รู้สึกถึงความเปล่าเปลี่ยวเคว้งคว้างเสียนี่กระไร เสียงสายลมอ่อนๆ ครวญครางหวีดหวิวพัดผ่านผิวกายเป็นระลอก ทว่ากลับไร้ซึ่งเสียงของสรรพสัตว์ใดแว่วให้ได้ยินแม้เพียงครึ่งคำ หรือแม้แต่เหล่าจักจั่นเรไรก็มิโผล่หน้ามาให้เชยชม

“ช่างน่าประหลาดยิ่งนัก” จ้าวเสี่ยวหมิงเอ่ยพึมพำเสียงเบา หลังจากรับรู้ถึงความกดดันบางอย่างผ่านแทรกเข้ามา เขาพยายามเงี่ยหูสดับฟังเสียงนกร้องกลับรังยามอาทิตย์ลับเหลี่ยมขอบฟ้า

ทว่าก็ไม่อาจจับเสียงเหล่านั้นได้อย่างที่ใจปรารถนา นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มกวาดมองไปมา ตระหนักได้ว่ากำลังถูกบางสิ่งที่ไม่ควรเข้าใกล้ครอบงำอย่างมิทันได้ระวังตัว

ในครานั้นจ้าวเสี่ยวหมิงจึงเร่งฝีเท้าขึ้นอีกเป็นเท่าตัว เพื่อให้ตนสามารถเดินไปเสมอกับบุรุษผู้สวมแพรพรรณสีขาวเนื้อดีที่จ้ำเท้าพรวดๆ เยื้องย่างนำอยู่ด้านหน้าตน แล้วกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความกังวล “ไร้ซึ่งเสียงแม้กระทั่งสัตว์น้อยใหญ่ที่ควรมีเช่นนี้ ท่านมิรู้สึกว่ามันประหลาดบ้างหรือขอรับ”

“…”

ไร้เสียงตอบกลับมาจากบุรุษผู้สวมแพรพรรณสีขาวเนื้อดี มีเพียงนัยน์ตาสีดำสนิทเพ่งมองไปยังด้านหน้าอย่างมิอาจคาดเดา ก่อนเจ้าตัวจะยกฝ่ามือขึ้นมาเพียงข้างแล้วชะงักงันฝีเท้าไว้เพียงแค่นั้น จากนั้นก็ใช้นิ้วชี้ชี้ไปยังด้านหน้าท่ามกลางความมืดมิดโดยมิเอ่ยอะไรออกมาแม้เพียงครึ่งคำ

เมื่อเห็นดังนั้นจ้าวเสี่ยวหมิงจึงมองออกไปตามนิ้วชี้ของหยางหยุนเหลียง ภาพที่เห็นในคลองจักษุคือหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ไม่ไกล บรรยากาศชวนอึดอัดน่าวิงเวียนเสียนี่กระไร ความมืดมิดแผ่ปกคลุมทุกหย่อมหญ้า เป็นเหตุให้รับรู้ได้ถึงความกดดันบางอย่างแทรกผ่านเข้ามา

เขาพึงตระหนักได้อย่างทันท่วงทีว่า ความผิดแปลกที่บังเกิดขึ้นมานั้น คงมาจากหมู่บ้านข้างหน้านี้อย่างไม่ต้องคาดเดา เมื่อคิดได้เช่นนั้นจ้าวเสี่ยวหมิงจึงหันใบหน้าไปสบมองสหายร่วมเดินทางข้างกาย แล้วเอ่ยเสียงเบาออกมา “ท่านว่าอย่างไรเล่า”

“วันนี้ไม่มีที่พักที่ไหนแล้ว คงต้องหาโรงเตี๊ยมในหมู่บ้านนั้นพักสักคืน”

“พี่สามหยางแน่ใจแล้วหรือขอรับ ว่าจะย่างเท้าเข้าไปในค่ำคืนนี้จริงๆ”

“เรื่องนั้นข้าย่อมรู้สึกได้ไม่ต่างจากเจ้า” หยางหยุนเหลียงเอ่ยเสียงเรียบ แล้วผินใบหน้าหันไปสบมองคนข้างกายด้วยแววตาเรียบเฉยอย่างรู้ทันว่าสิ่งที่ตนสัมผัสได้นั้นหลิวมู่เหยียนดรุณน้อยผู้นี้ก็รับรู้ได้ไม่ด้อยไปกว่าเขา ก่อนจะกล่าวเสียงเบาแบบสงวนท่าที “แต่ถ้าหากเราไม่เข้าไปที่นั่นแล้วจัดการทุกอย่างให้สิ้นเสีย เกรงว่าทั้งข้าและเจ้าคงจักต้องตายอย่างอนาถอยู่ในห้วงมิตินี้เสียแล้วกระมัง”

เห…เจ้าหนูผู้นี้จิตสัมผัสไวเช่นนี้เชียวรึ จริงๆ แล้วเจ้าหนูผู้นี้มิใช่ฝึกตบะฌานได้ระดับสามหรอกหรืออย่างไร น่าสนใจ... น่าสนใจยิ่งนัก

จ้าวเสี่ยวหมิงเอ่ยชื่นชมในใจ เขาสบมองใบหน้าบุรุษข้างกายด้วยแววตาเป็นประกาย เมื่อพบเจอผู้ที่มีความสามารถมากกว่าระดับตบะฌานและมีพลังปราณอยู่เหนือกว่าระดับที่ฝึกฝน ช่างยาวนานเหลือเกินที่เขามิได้พบปะผู้คนที่ซ่อนคมในฝักเฉกเช่นบุรุษข้างกาย เขาจึงเผลอยกยิ้มอย่างพึงใจก่อนจะกล่าวออกไปว่า “หากเป็นเช่นนั้น ก็สุดแล้วแต่พี่สามหยางจะจัดการเถอะขอรับ”

สิ้นเสียงของหลิวมู่เหยียน ทั้งสองจึงย่างเท้าเข้าไปยังหมู่บ้านด้านหน้าอย่างไม่เร่งร้อน ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งก้านธูปก็เดินมาถึงหน้าหมู่บ้านพอดิบพอดี กลิ่นคลื่นเหียนแปลกประหลาดปะทะเข้าจมูกแบบทันท่วงที จนจ้าวเสี่ยวหมิงรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเสียอย่างนั้น เขาจึงกวาดสายตาไปมาอย่างระวัง แต่ก็ยังมิเห็นมีสิ่งใดที่ผิดแปลกไป

เมื่อก้าวย่างเข้ามาด้านในของหมู่บ้าน ภาพที่เห็นคือผู้คนมากมายเดินกันให้ขวักไขว่ สีหน้าซีดเซียวราวกับซากศพเดินได้ ไม่มีผู้ใดเปล่งเสียงหรือพูดคุยกันแม้เพียงครึ่งคำ

หยางหยุนเหลียงชะงักฝีเท้าแล้วกวาดตาไปมาเพียงครู่เดียวก็ย่างเท้าต่อไป ทั้งสองเยื้องย่างมาถึงเกือบท้ายหมู่บ้านก็พบกับโรงเตี๊ยมเล็กๆ สภาพกลางเก่ากลางใหม่ตั้งอยู่ ทว่ากลับไร้ซึ่งเสียงของผู้คนภายใน

จ้าวเสี่ยวหมิงกวาดตามองโดยรอบเคหสถานแห่งนี้ไปมา ก่อนจะตัดสินใจเยื้องย่างเข้าไปด้านใน ภาพที่เห็นในคลองจักษุชวนให้อดีตจอมมารเช่นเขาถึงกับขนลุกชัน นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเบิกโพลงอย่างตกใจเสียอย่างนั้น เลือดในกายเย็นเฉียบจนไม่อาจต้านได้

เพราะสิ่งที่เห็นนั้นคือภาพแขวนตามฝาผนัง มันเป็นภาพที่เขาคุ้นตาเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นภาพวาดของภูตผีที่ล่องลอยอยู่ในเวหา หรือจะเป็นดวงวิญญาณมากมายลอยพุ่งเบียดเสียดกันออกมา และทุกๆ ภาพล้วนเคยผ่านสายตาเขามาด้วยกันจนต้องสบถออกมา เพราะทั้งหมดทั้งมวลนั้นล้วนเคยถูกนำไปสะกดไว้ที่วังมาร

‘ที่นี่คือที่ใด เหตุใดถึงมีของเหล่านี้ได้ ของที่ภพของมวลมนุษย์ไม่สมควรจะมี’

เพราะเขารู้ว่าสิ่งเหล่านี้ล้วนกัดกินจิตวิญญาณภายในร่าง หาใช่ของดีที่ควรนำมาแขวนตามบ้านเรือน เพียงไม่นานหลังยืนนิ่งงันตะลึงค้างก็มีดรุณน้อยนายหนึ่งยืนอยู่ด้านในประตูที่เปิดโล่งเอาไว้กำลังก้มหัวต้อนรับทั้งสองเป็นอย่างดีพร้อมกับเอ่ยเสียงแหบพร่าออกมา “เชิญคุณชายทั้งสอง” ก่อนจะเงยใบหน้าซีดเซียวราวกับภูตผีขึ้นมา 

“ข้าต้องการที่พักหนึ่งห้อง” หยางหยุนเหลียงเอ่ยเสียงเรียบออกมา ก่อนจะกวาดสายตาไปมาอย่างระวัง มือข้างหนึ่งกระชับกระบี่ข้างกายเอาไว้อย่างมาดมั่นมิยอมเปิดช่องโหว่ใดๆ

เพียงไม่นานหลังจากนั้น ก็มีบุรุษวัยกลางคนมายืนตรงหน้า ใบหน้าซีดเซียวซูบตอบราวกับถูกโรคภัยกัดกินตามร่างกาย มีเพียงชุดที่ทำจากผ้าฝ้ายเนื้อหยาบสีซีดห่มกาย เขาเปล่งเสียงแหบพร่าสั่นเครือออกมา “เชิญคุณชายทั้งสองขอรับ” ก่อนจะเดินนำขึ้นไปยังเรือนพักด้านบน

เมื่อก้าวขาเข้ามาในห้องพัก จ้าวเสี่ยวหมิงก็ได้กลิ่นสาบสางบางอย่างลอยปะทะเข้ามาในจมูกจนความรู้สึกคลื่นเหียนวิงเวียนถาโถมเข้ามาอย่างมิอาจต้าน เขากวาดสายตาไปมาก็เห็นโต๊ะและตั่งไม้ตั้งอย่างเป็นระเบียบอยู่ด้านในจ้าวเสี่ยวหมิงจึงเดินโต๋เต๋เข้าไปด้านในอย่างไร้เรี่ยวแรง พลันเมื่อเห็นบุรุษวัยกลางคนเยื้องย่างออกประตูไป เขาจึงหย่อนก้นลงบนตั่งอย่างอ่อนแรง แล้วเอาใบหน้าซบลงบนโต๊ะไม้เก่าๆ เสียอย่างนั้น จากนั้นพลิกใบหน้าหันไปมองสหายร่วมทางที่กำลังกวาดสายตาไปมาเพื่อสำรวจภายในก่อนจะกล่าวออกมา “หมู่บ้านนี้คือสิ่งใดกัน หากไม่รักษาระดับพลังปราณในกายให้คงที่ คงโดนสูบวิญญาณออกไปตั้งแต่ก้าวเข้ามาเป็นแน่” 

เมื่อได้ยินเช่นนั้นหยางหยุนเหลียงจึงหันมาสบมองหลิวมู่เหยียนด้วยสายตาเรียบเฉย แล้วเอ่ยเสียงเบาออกมาว่า “จากที่ข้าลองตรวจตราดู ที่นี่คงจะเป็นหมู่บ้านกลืนวิญญาณที่เขาร่ำลือกันเสียแล้วกระมัง ไม่นึกฝันว่าจักได้มาเจอกับตนเอง” กล่าวเพียงแค่นั้นเขาก็เบือนหน้าหนีหันไปมองอย่างอื่นแทน “และผู้คนส่วนใหญ่ที่หลงเข้ามาในดินแดนแห่งนี้ ล้วนเป็นอันต้องถูกเซ่นสังเวยให้แก่มัน”

“แล้วหนทางที่จะออกไปเล่าขอรับ ท่านรู้หรือไม่”

“ข้าไม่รู้ เพราะที่ข้าเคยได้ยินมีเพียงเรื่องเล่าสืบกันมา มิเคยพบเจอผู้คนที่รอดจากดินแดนแห่งนี้แม้แต่คนเดียว”

“เป็นเช่นนั้นหรือขอรับ” จ้าวเสี่ยวหมิงพึมพำเสียงเบา เขาหยัดกายลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางไม่คงที่เพราะยังรู้สึกวิงเวียนคลื่นเหียนอยู่ในที แล้วเดินโต๋เต๋ไปที่ขอบหน้าต่าง พลางเลิกม่านเก่าคร่ำคร่าสีซีดขึ้นเพียงนิด ก่อนจะมองออกไปยังภายนอกอย่างเหม่อลอย

ภาพที่เห็นมาเพียงผู้คนเดินสวนกันไปมา แต่ทุกท่วงท่ากลับเอื่อยเฉื่อยไร้ชีวิตชีวาเสียนี่กระไร “มีเรื่องเล่ามาให้ได้ยินเช่นนี้ ย่อมต้องเคยมีผู้ที่หลุดออกไปแล้วมาเล่าสู่กันฟังนะขอรับ แต่ผู้คนเหล่านั้นทำเช่นไร พวกเราคงต้องสืบหาดู”

“จริงของเจ้า แต่จะสืบอย่างไรนั้นคงต้องหาวิธี”

“เรื่องนั้นไม่ยากขอรับ ในเมื่อท่านบอกว่าหมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านกลืนวิญญาณ” จ้าวเสี่ยวหมิงเอ่ยออกมา นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มยังจับจ้องตามผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมา แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงผ่อนคลายลงหลายส่วน “หากเป็นเช่นนั้นที่ทั้งข้าและท่านถูกดึงเข้ามาในห้วงมิตินี้ ด้วยก็เพราะเจ้าพวกนั้นคงต้องการดวงวิญญาณ ด้วยเหตุนี้จะต้องดาหน้ามากันเองแน่ขอรับ พวกคนตายที่มาหาคนเป็นเพื่อช่วงชิงดวงวิญญาณไป” กล่าวจบก็ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาแล้วประสานตรงท้ายทอยเอาไว้ ริมฝีปากบางฉีกยิ้มกว้างอย่างพึงใจที่คิดแผนการนี้ได้ขึ้นมา

“เท่าที่ข้าลอบมองดูตั้งแต่ย่างเท้าเข้ามาในหมู่บ้าน ผู้คนส่วนมากที่เยื้องย่างอย่างกันขวักไขว่อย่างไร้ซึ่งชีวิตชีวาล้วนเป็นบุรุษ หาพบสตรีสักนางไม่” หยางหยุนเหลียงเอ่ยเสียงเบา หลังได้ยินคำกล่าวของหลิวมู่เหยียนเข้ามาในรูหู แม้จะเห็นด้วยกับแผนการที่ว่าอยู่หลายส่วน ทว่ายังมีบางอย่างที่ขัดแย้งอยู่ในใจ เขาจึงหยัดกายลุกยืนขึ้นอย่างคล่องแคล่ว แล้วเยื้องย่างไปยังหน้าต่างพลางยกมือเลิกผ้าม่านเพียงนิดดูบ้าง นัยน์ตาสีดำสนิทมองออกไปยังลานกว้างด้านนอกโรงเตี๊ยมอย่างคิดไม่ตก “ความผิดแปลกที่แยกไม่ได้เช่นนี้เจ้าคิดว่าอย่างไร”

เมื่อได้ยินคนข้างกายเอ่ยออกมา จ้าวเสี่ยวหมิงจึงกล่าวพึมพำต่อไปว่า “ข้าก็รู้สึกได้ไม่ต่างกับท่านหรอก พี่สามหยาง หมู่บ้านนี้มีแต่บุรุษ สตรีสักนางก็มิโผล่ออกมาให้เห็น แต่บุรุษเหล่านั้นที่เยื้องย่างตามหนทางกลับไร้ซึ่งชีวิตชีวา” ก่อนเจ้าตัวจะจับจ้องมองกลับไปยังพื้นเบื้องล่าง ภาพที่เห็นยังมีเพียงเหล่าบุรุษหลายสิบชีวิตเดินกันให้ขวักไขว่ แต่ผู้คนเหล่านี้ก็ไม่ต่างจากหุ่นภูตผีที่ถูกควบคุมอีกที

คงจะมีใครสักคนที่มีพลังสูงส่งอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้เป็นแน่

จ้าวเสี่ยวหมิงสบถภายในใจ แล้วจึงหันใบหน้าไปสบมองสหายร่วมเดินทางที่เป็นเพียงดรุณผู้ผ่านม่านฝนมาเพียงสิบแปดปีอย่างใช้ความคิด ภาพที่เห็นในคลองจักษุคือผู้บำเพ็ญตนฝึกฝนตบะฌานถึงช่วงระดับสามและกำลังจะเตรียมตัวก้าวข้ามระดับต้นกำเนิดอีกเพียงไม่กี่เดือนข้างหน้านี้

หากเขากล่าวสิ่งใดมิบังควรออกไปเกินพอดี ก็เกรงว่าจะสร้างความตื่นตระหนกให้คนผู้นี้จนไม่อาจทำสิ่งใดได้เลยในยามคับขัน แม้หยางหยุนเหลียงจะเคร่งครัดในบทเรียนและฝึกฝนตรากตรำมามากกว่าผู้คนในรุ่นเดียวกันเพียงใด ก็ยังเป็นเพียงดรุณน้อยที่ยังไม่ได้เข้าพิธีสวมกวาน^[1]ด้วยเหตุนี้จ้าวเสี่ยวหมิงจึงกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มเหมือนไม่ยิ้มว่า “เรื่องนี้ข้าเองก็ยังไม่กระจ่างเช่นเดียวกันกับท่านนะขอรับ”

หยางหยุนเหลียงได้ยินคำเอ่ยอย่างแห้งแล้งจากบุรุษข้างกายก็ทอดถอนลมหายใจพรืดใหญ่ ก่อนจะกล่าวออกมาว่า “หากเป็นเช่นนั้นก็ใช้วิธีอย่างที่เจ้าว่าเถอะ ถ้าหากเราไปเค้นถามจากผู้คนไร้ซึ่งชีวิตเหล่านั้นก็คงมิได้สิ่งใดกลับมา” เอ่ยเพียงเท่านั้น เขาก็หมุนกายหันกลับเข้ามาด้านในห้อง แล้วเยื้องย่างมานั่งที่ตั่งตามเดิม

“หากท่านมั่นใจแล้วว่าจะทำตามในสิ่งที่ข้าเอ่ย ตัวข้าที่ไม่ค่อยมีวรยุทธ์จะเป็นตัวล่อให้เองนะขอรับ” จ้าวเสี่ยวหมิงเอ่ยออกมาอย่างเริงร่า ใบหน้าซีดเซียวฉีกยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดีที่ตนนั้นไม่ต้องมาลับฝีปากหาวิธีให้ยุ่งยากไปกว่านี้กับสหายร่วมเดินทาง

“ไม่ได้”

“เหตุใดเล่าขอรับ”

“ตัวเจ้าที่ไม่ชำนาญวรยุทธ์จะป้องกันตัวได้อย่างไร ตัวข้าที่เป็นคนฝึกวิชาให้เจ้าไม่อนุญาตให้ทำเช่นนั้น”

“เรื่องนั้นหาใช่ปัญหานะขอรับ แม้พลังภายในของข้าจะอ่อนด้อย แต่ความคล่องแคล่วของข้านั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าผู้ใด” จ้าวเสี่ยวหมิงเอ่ยอย่างอารมณ์ดี เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นเหนือหัวแล้วบิดซ้ายบิดขวาไปมา เสียงกระดูกลั่นดัง ‘กร็อบๆ แกรบๆ’ แทรกเข้ามา ก่อนเจ้าตัวจะเดินมานั่งบนตั่งไม้ด้วยท่วงท่าที่ผ่อนคลายบ้าง

“มันหาใช่เรื่องที่สมควรหรอกกระมัง มิติที่ทั้งเจ้าและข้าหลงเข้ามามิใช่เรื่องเล่นๆ ไอความแค้นค่อนข้างรุนแรง ข้าจักเป็นตัวล่อให้เอง”

‘เห…เจ้าหนูผู้นี้ช่างดื้อด้านเสียจริง’

จ้าวเสี่ยวหมิงผรุสวาทภายในใจ ยามได้เห็นกิริยาที่ไม่ยอมแพ้ของสหายร่วมเดินทาง ทั้งที่ในความเป็นจริงผู้อาวุโสเช่นเขาควรออกหน้ารับภยันตรายเหล่านี้เสียมากกว่า แต่จะเอ่ยได้อย่างไรในเมื่อยามนี้ตัวตนของเขานั้นเป็นเพียงดรุณน้อยที่ผ่านม่านฝนมาเพียงสิบหกปี 

ในครานั้นจ้าวเสี่ยวหมิงจึงนั่งนิ่งอยู่กับที่เพียงครู่ใหญ่ก็เงยหน้าฉีกยิ้มกว้างเมื่อคิดเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้ภายในใจ พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริงเข้าไว้ “แล้วถ้าท่านเกิดพลาดพลั้งขึ้นมา ข้าที่ไร้วรยุทธ์คงช่วยท่านได้มิทันการ เอาแบบนี้ดีไหมขอรับ ข้าจักแสร้งนอนหลับแล้วให้ท่านยืนแอบอยู่ที่มุมลับสายตาดีหรือไม่ หากข้าพลาดพลั้งขึ้นมาท่านค่อยช่วยข้าก็มิสายเกินไป”

ได้ยินเช่นนั้นหยางหยุนเหลียงก็คร้านที่จะต่อฝีปากด้วยอีกหน หากโต้เถียงกันไปมาคงไม่แคล้วที่จะพลาดท่าเสียให้กับศัตรู ท่ามกลางความมืดมิดที่เริ่มกัดกินผืนฟ้าเร่งเร้าเข้ามาทุกขณะ เขาจึงทำได้เพียงแค่ทอดถอนลมหายใจออกมาอย่างระอาแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “หากเจ้ายืนกรานเช่นนั้นข้าก็ไม่อาจขัดได้ คงลำบากเจ้าแล้ว”

เมื่อหยางหยุนเหลียงเลิกที่จะต่อฝีปากด้วย จ้าวเสี่ยวหมิงจึงฉีกยิ้มกว้างอย่างพึงใจ ก่อนจะกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงร่าเริง “ที่เหลือข้าขอรบกวนท่านด้วยนะขอรับ” กล่าวจบก็ยกมือประสานกันไว้ด้านหน้าแล้วโค้งคารวะพอเป็นพิธี

“อืม”

สิ้นเสียงของหยางหยุนเหลียง ทั้งสองก็นำของกินที่ติดตัวมายัดลงกระเพาะอย่างรวดเร็ว เมื่อท้องอิ่มเลือดในกายพลันฉีดพล่าน การเดินลมปราณจึงไม่ติดขัดเหมือนครั้งยามหิวโหย

แม้เขาจะโคจรพลังปราณในกายได้ไม่สะดวกดั่งครั้งเก่าก่อน ก็ยังถือว่าไม่ต้องเป็นภาระของผู้ใด ในครานั้นจ้าวเสี่ยวหมิงจึงเอนกายลงบนเตียงไม้ แล้วดึงผ้าผืนใหญ่ขึ้นมาห่มกาย ก่อนจะค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงอย่างเชื่องช้า

ส่วนทางด้านหยางหยุนเหลียง เมื่อเห็นว่าบุรุษร่างกายผ่ายผอมนอนนิ่งไม่ไหวติ่งจึงเร้นกายหลบหายเข้าไปในที่ลับสายตา เพียงไม่นานเมื่อความมืดมิดเริ่มปกคลุมบนผืนแผ่นฟ้า ไอทมิฬที่เต็มไปด้วยแรงกดดันบางอย่างจึงแผ่กำจายออกมา

เสียงอื้ออึงของสัตว์เดรัจฉานร้องระงมดังกึกก้องทุกหย่อมหญ้า ความกดดันบางอย่างค่อยๆ คืบคลานเข้ามาใกล้ ในครานั้นเองหยางหยุนเหลียงจึงกระชับกระบี่ในมือไว้อย่างมาดมั่น นัยน์ตาสีดำสนิทจับจ้องไปที่ร่างของบุรุษที่นอนอยู่บนเตียง

เพียงไม่นานก็บังเกิดเสียงเดินเอี๊ยดอ๊าดบนแผ่นไม้กระดานอย่างบางเบา ก่อนจะปรากฏเรือนร่างของสตรีผู้หนึ่งเปิดประตูเข้ามา เยื้องย่างไปทางหลิวมู่เหยียนที่นอนอยู่บนเตียงไม้ด้วยฝีเท้าที่เบาหวิวและแช่มช้าเพียงลำพัง

ยามเช้ามีเพียงบุรุษไร้ชีวิตชีวาเดินกันให้ขวักไขว่ แต่ยามเย็นผู้ที่เยื้องย่างเข้ามาหากลับเป็นสตรีเสียนี่ สถานที่แห่งนี้คือสิ่งใดกัน

หยางหยุนเหลียงสบถออกมาภายในใจ หลังจากได้เห็นสตรีผู้หนึ่งปรากฏกาย เขาจับกระบี่ข้างกายอย่างมาดมั่น นัยน์ตาสีดำสนิทจับจ้องอย่างระวัง เพียงไม่นานก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดันบางอย่างจนมิอาจระงับเหงื่อกาฬที่ไหลซึมออกมา

ส่วนทางด้านสตรีนิรนาม เมื่อสาวเท้าเข้ามาใกล้เตียงไม้ที่ตั้งอยู่ริมห้อง นางกลับพบบุรุษเพียงผู้เดียวนอนอยู่ลำพัง หาใช่สองคนดั่งคำบอกเล่าจากชายเจ้าของโรงเตี๊ยมไม่ คิดได้เช่นนั้นในใจพลันบังเกิดความกังวลและสงสัย แม้ตัวนางจะจำแลงกายได้คล้ายมนุษย์มากเพียงใดก็มิอาจจับหาจิตวิญญาณของผู้อื่นได้เฉกเช่นปีศาจชั้นสูงผู้เป็นนาย

ในครานั้นนางจึงกวาดสายตาไปมาอย่างระวัง แต่ก็มิอาจพบเห็นบุรุษอีกคนแม้แต่เงา จากนั้นจึงผินใบหน้าหันมาสบมองเรือนร่างที่นอนนิ่งไม่ไหวติ่งอยู่กลางเตียงไม้แล้วเผลอสำรวจเครื่องหน้าอย่างลืมตัว

ใบหน้าซีดเซียวมีร่องรอยเขียวช้ำจากการทุบตีปรากฏอย่างบางเบา หากตัดส่วนฟกช้ำนี้ออกไป บุรุษผู้นี้ค่อนข้างมีรูปหน้าสง่าอยู่หลายส่วน เรียวคิ้วเข้มกับดวงตาที่ปิดสนิทรับกับเครื่องหน้าทุกอย่างพอดิบพอดี แม้ร่างกายจะซูบผอมบอบบางไปหน่อย แต่ก็น่าจับมาเชยชม

และในขณะที่นางปีศาจจำแลงกำลังใช้สายตาสำรวจมองร่างกายตนเองอยู่นั้น จ้าวเสี่ยวหมิงก็รับรู้และสัมผัสได้เช่นกัน เขาจึงเผยอเปลือกตาขึ้นเพียงนิดเพื่อลอบมองดูกิริยา

ภาพที่เห็นในคลองจักษุคือโฉมสะคราญอายุราวๆ สิบหกขวบปี ผู้มีใบหน้าหวานซึ้ง นัยน์ตาสีดำสนิทราวกับน้ำหมึก ริมฝีปากรูปกระจับเรียวเล็กกำลังยกยิ้มที่มุมปากอย่างบางเบา ช่วยให้นางผู้นี้งามหยดย้อยขึ้นไปอีกเป็นทบทวี สวมอาภรณ์ที่ทำจากผ้าฝ้ายสีเขียวอ่อน แต่ก็มิอาจกลบกลิ่นอายปีศาจภายในกายได้

กลิ่นสาบสางที่เป็นเอกลักษณ์ของเผ่าปีศาจจึงลอยปะทะจมูกเป็นระลอกๆ จนเริ่มรู้สึกคันคะเยออยู่ภายใน จ้าวเสี่ยวหมิงพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกเหล่านั้นไว้อย่างสุดกำลัง

เมื่อนางปีศาจจำแลงกายย่างเท้าเข้ามาใกล้ นางเอื้อมมือหมายจะเข้าไปเลิกผ้าห่มคลุมกายเขาให้เปิดออก ทว่าจู่ๆ เจ้าของร่างที่นอนอยู่บนเตียงไม้ก็กระตุกดิ้นเร้าๆ เสียอย่างนั้น ความตกตะลึงบังเกิดขึ้นมาอย่างทันควัน

ในครานั้นจ้าวเสี่ยวหมิงจึงฉวยจังหวะคว้าท่อนแขนเรียวเล็กของสตรีตรงหน้าเอาไว้ เปลือกตาพลันขยับเปิดออกกว้างอย่างตั้งใจแล้วทำหน้าตาตื่นตกใจ ก่อนจะเอ่ยเสียงแสร้งให้สั่นออกมา “ไอ้หยา…แม่นางเหตุใดถึงเข้ามาในห้องข้าได้เล่าขอรับ”

ได้ยินเช่นนั้นนางปีศาจจำแลงจึงคืนสติกลับมา ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงกังวานใสว่า “เรียนคุณชายพอดีอวิ๋นเอ๋อได้ยินเสียงท่านนอนดิ้นทุรนทุรายกระสับกระส่าย จึงเปิดเข้ามาโดยพลการเจ้าค่ะ”

ในครานั้นจ้าวเสี่ยวหมิงจึงหยัดกายลุกขึ้นนั่ง มือข้างที่จับท่อนแขนขาวยังมิยอมคลาย เขาสำรวจตรวจมองสตรีข้างกายอย่างถ้วนถี่ ในใจพึงตระหนักได้ว่าปีศาจน้องนางผู้นี้ช่างแปลงกายได้แนบเนียนเสียนี่กระไร ทว่าถึงแม้จะแนบเนียนเพียงใดแต่ก็ยังเป็นปีศาจระดับล่างที่ไม่อาจกลบกลิ่นกายของตน

ครานั้นเองจ้าวเสี่ยวหมิงจึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงตัดพ้อต่อว่า “หวา…ข้านึกว่าจะมีสาวงามมาหลงเสน่ห์ข้าแล้วเสียอีก” ก่อนจะหันไปสบมองสตรีข้างกายด้วยแววตาพราวระยับอย่างซุกซน เพราะเขารู้ดีว่าร้อยทั้งร้อยสตรีที่เข้าหาบุรุษในยามวิกาลเช่นนี้ ต่อให้เป็นปีศาจจำแลงกายก็คงมิได้มาเพียงบอกกล่าวเป็นห่วงเรื่องที่ตนนอนดิ้นเพียงอย่างเดียว เขาจึงหว่านล้อมต่อไป “เลยแอบย่องมาหาข้าเช่นนี้น่ะขอรับ”

“…”

เมื่อเห็นว่าสตรีผู้นี้ไม่แม้แต่จะขยับร่างกาย จ้าวเสี่ยวหมิงจึงไม่ปล่อยให้เหยื่อตัวน้อยหลุดลอดออกไป เขาจึงฉวยจังหวะพุ่งเข้าใส่โอบเอวหญิงสาวไว้ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มสบมองจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่ใสก่อนจะใช้มืออีกข้างหนึ่งเชยปลายคางของนางเอาไว้อย่างแผ่วเบา แล้วเอ่ยออกมา “อย่างไรเล่าขอรับ แม่นางบอกข้าได้หรือไม่ว่าท่านเข้ามาหาข้าเพราะเหตุใด”

“ขะ…ข้า”

‘เห…นี่ข้ายังมิทันได้ทำอันใดเลย เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้เล่า แล้วข้าจะไปต่อได้อย่างไร’

จ้าวเสี่ยวหมิงสบถภายในใจ เขาลอบกลอกสายตาขึ้นลงอย่างระอา เมื่อหญิงสาวในอ้อมแขนเพียงถูกเขาชิดใกล้เล่นหูเล่นตาด้วยเพียงนิดก็พลันอ่อนระทวยไร้ซึ่งเรี่ยวแรงเสียอย่างนั้น ก่อนจะถามย้ำด้วยน้ำเสียงแหบกระเส่าออกไป “ว่าอย่างไรเล่าขอรับ ที่แม่นางเข้ามาหาข้าคงมิใช่เพียงแค่มาดูว่าข้านอนดิ้นใช่หรือไม่” 

“ขะ...ข้าเพียงจะมาเชิญพวกท่านไปร่วมดื่มกับนายหญิงผู้นำหมู่บ้านเจ้าค่ะ แต่เห็นว่าคุณชายหลับอยู่จึงมิกล้ารบกวน”

“ฮะฮ้า...งั้นดีเลย ในเมื่อตอนนี้ข้าก็มิได้หลับ และกำลังอยากดื่มอยู่สักจอกสองจอกอยู่พอดี” จ้าวเสี่ยวหมิงเอ่ยอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะปล่อยมือของตนออกจากร่างกายของสตรีข้างกาย แล้วประสานมือกันไว้ที่ด้านหน้าตน จากนั้นจึงก้มหน้าลงพอเป็นพิธี “ได้โปรดแม่นางนำทางด้วย”

“แล้วสหายที่ร่วมเดินทางมากับท่านอยู่หนใดเจ้าคะ ตั้งแต่ข้าเข้ามาก็มิเห็นแม้เพียงเงา”

“ช่างเขาเถิดขอรับ บุรุษผู้นั้นแม้แต่เหล้าสักจอกก็อาจจะดื่มไม่เป็น ข้ามีเพียงแม่นางอยู่ข้างกายแล้วก็หาได้ต้องการสิ่งใดไม่” กล่าวจบจ้าวเสี่ยวหมิงก็ขยิบตาให้หญิงสาวเสียหนึ่งที แล้วผายมือไปยังประตูห้องด้วยท่าทางสุขุม “แม่นางก่อนขอรับ”

“เชิญทางนี้เจ้าค่ะคุณชาย”

กล่าวจบนางปีศาจจำแลงก็หมุนกายกลับหลังหันแล้วเยื้องย่างออกจากห้องมา โดยมิทันได้เห็นเลยว่าจ้าวเสี่ยวหมิงที่เดินตามตนอยู่นั้น กำลังผงกศีรษะลงเพื่อส่งสัญญาณไปให้กับสหายร่วมเดินทางที่หลบซ่อนตัวตนอยู่ในความมืดมิดยามราตรี

ส่วนทางด้านหยางหยุนเหลียงที่เร้นกายหลบซ่อนตัวตนในที่ลับสายตา ยามได้ยินคำกล่าวว่าหางตาก็พลันกระตุกยิกอย่างมิชอบใจ เขากำกระบี่ในมืออย่างแนบแน่นราวกับใช้ระบายความรู้สึกอัดอั้นลงไป แล้วสบถเสียงเบาออกมา “ใครว่าข้าอ่อนหัด” ก่อนจะสำรวมกิริยาแล้วสะกดข่มโทสะของตนเอาไว้ ค่อยๆ ย่างเท้าตามทั้งสองไปอย่างแผ่วเบา

นางปีศาจจำแลงนำจ้าวเสี่ยวหมิงเยื้องย่างออกจากโรงเตี๊ยมที่พำนัก ก่อนจะพาลัดเลาะตามบ้านเรือนของผู้คน หลบเลี่ยงที่ชุมชนมายังชายป่าด้านหลังของหมู่บ้าน

บรรยากาศโดยรอบชวนให้รับรู้ถึงความกดดันอันมิอาจหยั่งถึง ความเงียบแผ่ปกคลุมทุกหย่อมหญ้าทั้งที่ก่อนหน้าเพียงไม่ถึงหนึ่งก้านธูป เขายังได้ยินเสียงของสัตว์เดรัจฉานร้องให้ระงม

ในยามนั้นจ้าวเสี่ยวหมิงพลันรู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มจึงกวาดมองไปมาอย่างถ้วนถี่ ก่อนจะยกนิ้วชี้ขึ้นมาสะกิดสตรีข้างกาย เอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยอย่างไร้ซึ่งความหวาดหวั่นทว่าภายในใจนั้นกลับกำลังวิตกกังวล “นายหญิงของแม่นางพำนักอยู่ไกลยิ่งนัก มิเกรงกลัวพวกโจรป่ามาดักปล้นเอาหรือขอรับ”

“นายหญิงของข้านั้นร่างกายอ่อนแอมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เข้าใกล้ผู้คนหมู่มากมิได้ มิเช่นนั้นอาจติดโรคภัยได้ง่ายเจ้าค่ะ นายหญิงจึงมาปลูกเรือนไว้ในป่าด้านใน” ปีศาจจำแลงเอ่ยด้วยน้ำเสียงค่อนข้างกังวานใส ก่อนจะก้มศีรษะลงเล็กน้อยแล้วกล่าวประโยคต่อไป “ได้ออกมาไกลถึงเพียงนี้ ต้องลำบากคุณชายแล้ว”

“อย่าได้เกรงใจ อย่างไรเสียเพื่อแม่นางแล้ว ต่อให้ต้องใช้ขาสองข้างนี้ก้าวไปไกลสักเพียงใดข้าก็ยอมขอรับ” กล่าวเพียงแค่นั้นจ้าวเสี่ยวหมิงก็ฉีกยิ้มกว้างออกมา ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ชิดเคียงข้างหญิงงามผู้จำแลงกาย “เพียงแค่มีแม่นางอยู่ข้างๆ กาย ข้าก็พร้อมที่จักไปทุกที่มิมีเบื่อหน่าย”

สิ้นเสียงของจ้าวเสี่ยวหมิงใบหน้าของสตรีข้างกายก็ถูกประดับด้วยริ้วสีชมพูระเรื่อแต่งแต้มข้างแก้มนวล ยืนก้มหน้างุดอายม้วนเสียตรงนั้น

ส่วนทางด้านหยางหยุนเหลียงที่อยู่บนยอดไม้ใหญ่ในที่ลับสายตา หลังจากได้เห็นหลิวมู่เหยียนหยอดคำหวานเล่นหูเล่นตามิมีว่างเว้น ก็สบถพึมพำออกมาออกมาอย่างระอา “หว่านเสน่ห์ไปทั่วเสียจริง”

ข้าต้องขออภัยเจ้าด้วย หากข้าไม่ทำเช่นนี้ยามเกิดภัยข้าก็มิอาจพึ่งพาใครได้

จ้าวเสี่ยวหมิงนึกอยู่ภายใน ยามได้เห็นกิริยาของนางปีศาจจำแลงข้างกายที่กำลังตกหลุมพรางของเขาอย่างง่ายดาย ริมฝีปากบางก็ยกยิ้มที่มุมปากออกมาอย่างพึงใจ ก่อนรอยยิ้มดังกล่าวจะแปรเปลี่ยนไปเป็นยิ้มผยองที่เยียบเย็นแล้วกล่าวอย่างเร่งเร้าเมื่อเห็นว่านางมิยอมขยับกาย “ข้าว่ารีบเร่งฝีเท้ากันเถอะขอรับ นายหญิงของแม่นางคงรอนานแล้ว”

เมื่อครองสติกลับมาได้ นางปีศาจจำแลงกายจึงรีบกล่าวออกมา “ขออภัยเจ้าค่ะคุณชาย” ก่อนจะก้มศีรษะลงมาเพื่อขออภัยพอเป็นพิธี แล้วเงยหน้าขึ้นผายมือเข้าไปยังภายในป่ารกชัฏด้านใน “เชิญทางนี้เจ้าค่ะ” กล่าวจบนางซึ่งทำหน้าที่ผู้นำทางจึงเดินนำหลิวมู่เหยียนไปยังที่พำนักของผู้เป็นนาย

เพียงไม่ถึงครึ่งก้านธูปทั้งสองก็สาวเท้ามาถึงเรือนหลังหนึ่ง ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ ตั้งตระหง่านอยู่กลางป่าลึกด้านในเพียงลำพัง บรรยากาศโดยรอบชวนให้รู้สึกอึดอัดและวิงเวียนราวกับถูกดูดกลืนกำลัง ทว่ากลิ่นสาบสางของปีศาจร้ายนั้นกลับมิมีเผยออกมา

ในยามนั้นจ้าวเสี่ยวหมิงพึงตระหนักได้ว่าผู้เป็นนายของปีศาจจำแลงนางนี้จิตวิญญาณคงอยู่ในระดับที่สูง เขาจึงเดินลมปราณภายในจากหนึ่งในสิบส่วนขึ้นเป็นสอง ก่อนจะสาวเท้าตามนางปีศาจจำแลงเข้าไปยังเรือนด้านใน

เมื่อเข้ามาได้ตามความสว่างของโคมไฟที่ประดับอยู่ตามเสา ภาพที่เห็นในคลองจักษุคือแท่นบูชาขนาดคนขึ้นไปนอนได้ ด้านหน้ามีกระถางธูปขนาดใหญ่ตั้งอยู่ทั้งสองสิ่งนี้ถูกวางเอาไว้อยู่ชิดข้างผนัง ทว่าในยามนั้นเขาก็เลือกที่จะทำเป็นมิเห็นเสียอย่างนั้น ก่อนจะเดินตามสตรีผู้นำทางไปด้านใน

กลิ่นหอมกำจายของมวลบุปผาแผ่ออกมายามได้ก้าวผ่านหน้าห้องห้องหนึ่ง ทว่าตนเองนั้นกลับถูกพามายังเรือนรับรองที่อยู่ห่างกันไม่ไกล ภายในเรือนหลังนี้มีโต๊ะไม้ตัวใหญ่และตั่งไม้วางอยู่เรียงรายหลายตัว บนโต๊ะมีสำรับถ้วยชาวางเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ มีบานหน้าต่างเปิดโล่งเอาไว้ราวกับไม่เกรงกลัวสิ่งใดย่างกรายเข้ามาในยามวิกาล

เพียงไม่นานจ้าวเสี่ยวหมิงก็ถูกเชิญให้มายังด้านใน เขาเลือกหย่อนก้นลงไปบนตั่งไม้ตัวหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากบานหน้าต่างเสียเท่าไร ชั่วอึดใจเดียวก็มีถ้วยชาถูกนำมาวางตรงหน้า ก่อนนางปีศาจจำแลงจะเอื้อนเอ่ยประโยคออกมา “นี่เป็นชาพุทราที่นายหญิงของข้าทำขึ้นเอง เชิญคุณชายเชิญดื่มดับกระหาย” กล่าวจบสตรีข้างกายก็ค่อยๆ รินชาลงถ้วยอย่างคล่องแคล่ว “คุณชายรอที่นี่สักครู่นะเจ้าคะ ประเดี๋ยวข้าจักไปตามนายหญิงมาพบนะเจ้าคะ”

“อืม”

จ้าวเสี่ยวหมิงเอ่ยตอบเพียงแค่นั้น นางปีศาจจำแลงก็นำกาน้ำชาไปเก็บ ก่อนจะเยื้องย่างออกจากเรือนรับรองไป ชั่วอึดใจเดียวก็ได้ยินเสียงของสตรีผู้นั้นเอ่ยอย่างแผ่วเบา “เรียนนายหญิงข้าได้พาคุณชายแขกของหมู่บ้านมาตามคำเชิญของท่านแล้วเจ้าค่ะ”

ได้ยินเช่นนั้นจ้าวเสี่ยวหมิงจึงค่อยๆ หยัดกายลุกจากตั่งไม้ แล้วย่างเท้ามาที่บานประตูด้วยฝีเท้าที่แผ่วเบา นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มกวาดมองไปมาอย่างระวัง หูทั้งสองข้างสดับฟังเสียงดังกล่าวอย่างตั้งใจ ในใจพึงตระหนักได้ว่าเรือนหลังนี้แม้จะใหญ่โตเพียงใด แต่ก็มีคนพำนักอยู่เพียงแค่สองคน

เพียงไม่นานหลังจากที่นางปีศาจจำแลงเอ่ยออกไปก็มีเสียงใสกังวานของสตรีกล่าวตอบกลับมาจากด้านหลังของบานประตู “เช่นนั้นหรือ”

“เจ้าค่ะตอนนี้ข้าให้เขาเข้ารอที่เรือนรับรองแล้วเจ้าค่ะ”

“อวิ๋นเอ๋อเจ้าเข้ามาหาข้าทีสิ”

“เจ้าค่ะนายหญิง”

สิ้นจากประโยคนี้ก็มีเสียงบานประตูถูกเปิดและปิดลงอย่างเบามือ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงร้องครวญครางโหยหวนด้วยความเจ็บปวดล่องลอยออกมาอย่างแผ่วเบา

ทว่าถึงแม้จะบางเบาเพียงใด บุรุษเฉกเช่นจ้าวเสี่ยวหมิงที่มีหูดีไม่เหมือนชาวบ้านเขาก็ได้ยินเสียงร้องครวญครางเหล่านั้นอย่างแจ่มชัดดังก้องกังวานในรูหู

ด้วยเหตุนี้จ้าวเสี่ยวหมิงจึงตระหนักได้ว่า ปีศาจจำแลงนางนี้คงโดนสตรีที่อยู่ภายในเรือนหลังนั้นลงโทษอย่างไม่ต้องคาดเดา และเหตุที่ว่านั้นคงไม่พ้นที่พาตนเองได้มาที่แห่งนี้โดยมีสติสัมปชัญญะครบถ้วนบริบูรณ์ แทนที่จะถูกพามาอย่างคนที่ตกอยู่ในห้วงภวังค์

รอได้ครู่ใหญ่ก็มีคนเสียงฝีเท้าเดินออกมา ได้ยินเช่นนั้นจ้าวเสี่ยวหมิงจึงรีบกระวีกระวาดกลับไปนั่งลงที่เก่าตามเดิม แล้วแสร้งทำเป็นเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดมาก่อนหน้า

ทว่าสิ่งที่เข้ามาในห้องหาใช่นางปีศาจจำแลงที่เคยนำทางเขามาไม่ แต่กลับเป็นโฉมสะคราญผู้มีใบหน้าหวานซึ้งสวมใส่แพรพรรณสีฟ้าอ่อนเนื้อดี กำลังเยื้องย่างมาอย่างสำรวมกิริยา แลดูอายุราว ๆ สิบเก้าขวบปี ริมฝีปากรูปกระจับสีแดงระเรื่อกำลังยกยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากอย่างบางเบา เพิ่มเสน่ห์ยั่วเย้าให้กับผู้พบเห็นได้อย่างไม่ต้องคาดเดา

ในยามนั้นจ้าวเสี่ยวหมิงพึงตระหนักได้ว่า สตรีผู้เข้ามาใหม่ผู้นี้คงถูกฝึกอบรมมาไม่น้อยท่าทางกิริยาราวกับสตรีผู้สูงศักดิ์ และหากลองวัดระดับตบะฌานการฝึกฝนนั้นคงอยู่ในระดับที่สูงกว่าชูเจียหงปีศาจจำแลงในสกุลหลิวเสียด้วยซ้ำไป เนื่องจากที่เขามิอาจสัมผัสกลิ่นสาบปีศาจได้อย่างที่ควรจะเป็น

ในครานั้นเองเลือดในกายพลันฉีดพล่าน ความกังวลบางอย่างเริ่มกัดกินเข้ามาในห้วงของจิตใจ มือทั้งสองเผลอกำแน่นสลับคลายอย่างลืมตัว

ทว่ากิริยาดังกล่าวก็ถูกปลุกด้วยน้ำเสียงกังวานใส “คารวะคุณชาย เหมิงเอ๋อปล่อยให้รอนานเช่นนี้เป็นการเสียมารยาทนัก”

ได้ยินเช่นนั้นจ้าวเสี่ยวหมิงพลันได้สติคืนกลับมา เขาจึงสำรวมกิริยาแล้วหยัดกายลุกขึ้นยืนก่อนโค้งคารวะพอเป็นพิธี “คารวะคุณหนู อย่าได้เกรงใจขอรับ อย่างไรเสียตัวข้านั้นก็หาได้รีบร้อนจักไปที่ใด”

“ขอบคุณคุณชายที่เมตตา” สตรีผู้นั้นเอ่ยพึมพำออกมา ก่อนจะผินใบหน้ามาสบมองหลิวมู่เหยียนด้วยแววตาอ่อนโยน “วันนี้ที่ข้าเชิญท่านมาในยามดึกเช่นนี้ต้องรบกวนท่านแล้ว”

“ฮ่าฮ่าฮ่า อย่าได้เกรงใจ ตัวข้านั้นเป็นเพียงนักเดินทางเร่ร่อนพเนจร เดินทางท่องเที่ยวไปทั่วทั้งใต้หล้า ได้สตรีสูงศักดิ์เช่นแม่นางลงมาต้อนรับด้วยตนเองย่อมเป็นเรื่องน่ายินดี”

“หากเป็นเช่นนั้นขอเชิญคุณชายร่วมดื่มเป็นเพื่อนข้าสักจอกสองจอกนะเจ้าคะ” กล่าวจบถางอี้เหมิงก็ผินใบหน้าไปทางด้านประตูแล้วเอ่ยออกมา “อวิ๋นเอ๋อ รินสุรา”

สิ้นเสียงของถางอี้เหมิง นางปีศาจจำแลงตัวน้อยก็ถือกาสุราเดินเข้ามา ทว่าสายตาของนางกลับมองมาทางหลิวมู่เหยียนด้วยแววตาเศร้า ก่อนจะผินใบหน้าหันไปสบมองผู้เป็นนาย แล้วรินสุราลงในจอกอย่างชำนาญ และเมื่อสุราถูกเติมจนเต็มจอกสุรานางก็ยกกาสุราขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเดินถอยห่างออกไป

เมื่อเห็นท่าทางผิดแปลกไป จ้าวเสี่ยวหมิงก็อ้าปากกำลังจะเอ่ยเสียงเรียกนางปีศาจจำแลงเพื่อถามไถ่ แต่ทว่ากลับถูกขัดจังหวะด้วยน้ำเสียงกังวานใสของสตรีข้างกาย

“เชิญคุณชาย”

ได้ยินเช่นนั้นจ้าวเสี่ยวหมิงจึงยกจอกสุราขึ้นมาจ่อริมฝีปากเอาไว้ ยามเมื่อสุราภายในจอกไหลผ่านริมฝีปากเข้าไป ด้วยรสสัมผัสที่คุ้นเคยมาอย่างยาวนานของสุราอู่เหลียงเย่ชนิดนี้เป็นเหตุให้จ้าวเสี่ยวหมิงรู้ได้ทันท่วงทีว่ามีบางอย่างถูกเจือจางอยู่ภายใน 

เขาจึงทำทีเป็นร่างกายอ่อนระทวยสิ้นเรี่ยวแรงยามสุราเข้าปากไป แล้วซบใบหน้าลงบนโต๊ะไม้แสร้งทำท่าคล้ายจะหลับใหล ก่อนจะแอบพ่นสุราออกจากปากตน จอกสุราในมือพลันร่วงหล่นกระทบพื้นจนบังเกิดเสียงดัง

^[1] - กวาน (冠)  คือสิ่งที่ชนชั้นสูงชาวจีนในสมัยโบราณใช้สวมครอบบนศีรษะ เพื่อเป็นเครื่องบอกระดับประดับพระยศพระเกียรติเป็นรัดเกล้าที่จะสวมครอบมวยผม ถือเป็นสัญลักษณ์บอกสถานะ เพราะจำกัดเฉพาะชนชั้นสูงมียศถาบรรดาศักดิ์เท่านั้น มีลำดับชั้นต่างกันไปตามรูปแบบของ “กวาน” และจะใช้ใส่แต่เฉพาะในพิธีการสำคัญเท่านั้น อาทิ ได้รับแต่งตั้งเลื่อนขั้นเลื่อนตำแหน่ง

-  ในอดีตนับแต่สมัย ราชวงศ์โจว (1066 – 256ปีก่อน ค.ศ.) เป็นต้นมา เด็กชายเมื่อมีอายุครบ 20 ปีเต็ม ก็จะมีพิธีสวมกวาน เรียกว่า “จี๋กวาน (及冠)” แต่ก็จะมีบางที่อายุ 16 ปีก็เข้าพิธีนี้ได้แล้ว ซึ่งการสวมกวานจะมี 3 ครั้ง 3 แบบด้วยกันครั้งแรกเรียก “สือเจีย(始加)” เพื่อเป็นเครื่องแสดงว่าได้บรรลุนิติภาวะโตเป็นผู้ใหญ่ มีสิทธิและอำนาจในการปกครองคนขั้นต้นแล้ว แต่ก็อย่าหลงลืมตน ยังต้องปรับปรุงพัฒนาตนให้สมกับความเป็นผู้ใหญ่ต่อไป ครั้งที่สอง “ไจ้เจีย(再加)” ทำเพื่อหวังให้ชายหนุ่มมีความราบรื่นอย่างมั่นคงในหน้าที่การงาน และครั้งที่สาม “ซานเจีย( 三加)” เพื่อบอกว่าเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวสามารถเข้าร่วมงานพิธีการต่างๆ ได้แล้ว