Nobela ni นารา ร้อยเล่ห์

บทที่11เจ้านายกับพี่ชายของหม่าม๊าท่ามกลางบรรยากาศอันแสนเย็นฉ่ำ ที่พ่นออกมาจากเครื่องปรับอากาศภายในห้องโถงใหญ่ แต่กลับไม่ช่วยให้อารมณ์ของหนึ่งเด็กสองผู้ใหญ่ที่อยู่ด้านใน เย็นตามอุณหภูมิภายในห้องนี้แต่อย่างใดนัยน์ตาสีเข้มบนใบหน้าน่ารักของไอดิน ยังคงจับจ้องมองใบหน้าสวยหวานของหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่วางตามือทั้งสองข้างยังคงกำหมัดแน่นอย่างไม่พอใจ ที่อีกฝ่ายพยายามเข้ามาทำร้ายลูกของตน แม้เจ้านายจะพูดไม่ดีใส่ แต่หญิงสาวตรงหน้าที่เป็นคนเริ่มก่อนก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันโดยที่ทางคู่กรณีนั้นก็อยู่ในสภาพไม่ต่างกันสักเท่าไร เพราะหลังจากที่ได้ยินคำพูดของโอเมก้าแม่ลูกหนึ่งตวาดเสียงดังลั่นใส่อย่างไม่สนหน้าใครจึงทำให้หล่อนรู้สึกไม่พอใจจนอยากกระชากผมสีดำบนศีรษะของคู่กรณีออกมาสักหนึ่งกำให้สาแก่ใจอัลฟ่าหญิงที่ถูกอีกฝ่ายผลักอย่างเต็มแรง แต่ด้วยพละกำลังของโอเมก้าคนหนึ่ง จึงทำให้เธอไม่ได้เสียการทรงตัวมากมายสักเท่าไรพอตั้งหลักได้เจ้าหล่อนก็เงยหน้าขึ้นจับจ้องมองใบหน้าขาวซีดด้วยสายตาแข็งกร้าวทันใด ก่อนจะคำรามออกมาอย่างไม่พอใจว่า “แก...ไอโอ้เมก้าชั้นต่ำ”แล้วพุ่งเข้าไปหาโอเมก้าหนุ่มตรงหน้าโดยไม่สนใจผู้ใด เพราะ

บทที่10เจ้านายกับพี่สาวที่นิสัยไม่ดีสองวันผ่านไป...หลังจากที่ศศินและดีแลนเดินทางมาเยี่ยมไอดินและเจ้านายผู้เป็นบุตรชายถึงที่บ้าน เวลาก็ล่วงเลยพ้นผ่านมาแล้วถึงสองวันแต่ถึงกระนั้นไอดินก็ยังเอาแต่นั่งคิดไม่ตกอยู่ดี แม้หลายวันมานี้จะไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ตามที แต่ลางสังหรณ์บางอย่างก็ยังคงร้องเตือนเขาอย่างไม่หยุดหย่อน ว่าในอีกไม่นานหลังจากนี้อาจมีเรื่องใหญ่ที่เขาไม่อาจรับมือได้เกิดขึ้นมาชายหนุ่มนั่งอยู่บนเก้าอี้มือทั้งสองข้างกำแน่นถูกวางเอาไว้บนโต๊ะไม้ตรงหน้า แล้วใช้ปลายเล็บของมือทั้งสองข้างสะกิดกันไปมาอย่างใช้ความคิดอย่างหนักแต่เพียงเดี๋ยวเดียวเขาก็ผ่อนลมหายใจออกมายาวๆ หนึ่งที ก่อนจะพูดพึมพำออกมาเบาๆ ว่า “เราไม่ได้ไปหาคนพวกนั้นซะหน่อยนี่ แกจะกลัวอะไรขนาดนั้น”ก่อนเจ้าตัวจะหยัดกายยืนขึ้น แล้วสาวเท้าเดินไปหาเจ้านาย ที่ยังนอนหลับขวดนมคาปากอยู่บนที่นอน พอได้เห็นเช่นนั้นริมฝีปากบางก็เผยรอยยิ้มออกมา ก่อนจะยื่นมือไปหยิบขวดขวดนมที่คาอยู่ในปากของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นบุตรชายออกมาอย่างเบามือ จากนั้นไอดินก็ดึงผ้าห่มที่ถูกถีบออกไปกองอยู่ปลายเท้า ขึ้นมาห่มร่างเล็กๆ ที่ยังคงนอนหลับตาอยู่บนเตียงกว

บทที่9น้องเจ้านายกับพี่ใต้หล้าหลังจากที่ดีแลนจ้องมองดูบุตรชายของตัวเองได้เพียงไม่นาน ก็มีเสียงของไอดินดังขึ้นมาว่า “เอาล่ะ เอาล่ะ นี่ก็เลยเวลาเที่ยงมามากแล้ว พวกเรามากินข้าวกันเถอะ”ก่อนคนพูดจะเหลียวหน้าหันไปมองเจ้านายที่ยืนอยู่ไม่ไกล “ผัดคะน้าจานนี้มันหวานเกินไป ให้ลุงแดนกินมากๆ เดี๋ยวจะเป็นเบาหวานเอานะครับเข้าใจไหม”ส่งผลให้เด็กน้อยตรงหน้าที่ได้ยินเสียงของผู้เป็นมารดา อดไม่ได้ที่จะหลุบสายตามองผักคะน้าตรงหน้าที่ตัวเองอุตส่าห์ปรุงรสให้ใหม่อย่างแสนเสียดาย มองได้เพียงครู่เจ้านายที่ไม่อยากให้มารดาของตัวเองรู้สึกไม่ดีมากเกินไป จึงพยักหน้าลงอย่างว่าง่าย แล้วพูดออกไปอย่างใสซื่อว่า “ปัดจะน้าตานนี้ หวานหวานไป ยุงแดนตินไม่ได้หยอฮับ (ผัดคะน้าจานนี้ ลุงแดนกินไม่ได้เหรอครับ)”ไอดินจึงตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มว่า “ลุงแดนกินไม่ได้ครับ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา” แล้วยื่นมือไปจับจานผัดคะน้า พร้อมกับพูดออกไปอีกทีว่า “หม่าม๊าขอผัดคะน้านี้มาได้ไหมครับ”ได้ยินเช่นนั้นแม้จะเสียดายที่ไม่ได้กลั่นแกล้งดีแลนให้สาแก่ใจ แต่พอได้เห็นใบหน้าของไอดินที่มีแววของความหนักใจอยู่เล็กน้อย เขาก็พยักหน้าลงเป็นคำตอบกลับไป พร้อมกับพ

บทที่8เจ้านายกับผัดคะน้าแสนอร่อยหลังจากที่ได้ยินเสียงตกใจของผู้เป็นมารดา เจ้านายถูกไอดินอุ้มขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนเขาก็รีบส่ายศีรษะไปมา แล้วพูดออกไปว่า “นายนายไม่เต็บ นายนายไม่เป็นอะไย (นายนายไม่เจ็บ นายนายไม่เป็นอะไร)”แต่ถึงกระนั้นไอดินก็ยังไม่วางใจ แล้วพยายามดูร่องรอยบาดแผลบนร่างกายของอีกฝ่าย ว่ามีส่วนใดช้ำหรือถูกกระแทกบ้างหรือไม่ พร้อมกับถามออกไปว่า “เจ้านายครับ เจ็บที่หัวไหมลูก หัวผมกระแทกกับพวกนี้ไหม”เจ้านายจึงส่ายศีรษะ แล้วตอบกลับไปว่า “ไม่แทกฮับ” ก่อนตัวเองจะยกฝ่ามือขึ้นมาจับหัวของตัวเองเอาไว้ พร้อมกับส่ายหน้าไปมาอีกที “หัวนายนายไม่แทกไยฮับ ไม่เต็บเยย (หัวนายนายไม่กระแทกครับ ไม่เจ็บเลย)”ก่อนจะมีเสียงของมารดาของตัวเองดังขึ้นให้ได้ยินอีกครั้งว่า “แล้วตามตัวผมล่ะ มีอะไรกระแทกไหม ให้หม่าม๊าดูหน่อย” พร้อมกับพยายามแกะกระดุมชุดหมีของเด็กน้อยตรงหน้า เพื่อสำรวจดูร่างกายภายใต้ร่มผ้าแบบทันทีทันใดพอเปิดออกมาได้ก็เห็นมีแต่พุงน้อยๆ ที่ตอนนี้กำลังกระเพื่อมขึ้นลงเล็กน้อยเพราะแรงหายใจ ก่อนนายจะยกฝ่ามือตีลงไปบนพุงขาวๆ ของตัวเองสองที แล้วพูดออกไปว่า “นายนายไม่เต็บ ตัวไม่ได้แทก แทกกับคุงโต๊ะฮั

บทที่7เจ้านายกับอริหัวใจหลังจากที่เห็นไอดินเดินจากไป นัยน์ตาสีเข้มบนใบหน้าน่ารักของเจ้านายก็มีประกายวาบผ่าน เขารีบลงจากโต๊ะไม้ แล้วสาวเท้าไปที่เตาแก๊สซึ่งอยู่ไม่ไกลสักเท่าไรพอเดินไปถึงก็พบว่าความสูงของมันสูงกว่าหัวของเขามากพอดู เจ้านายจึงเหลียวซ้ายแลขวาไปมา ก็เห็นว่าในละแวกใกล้มีโต๊ะที่เขาใช้ยืนล้างผัก และเก้าอี้ที่โต๊ะกินข้าวเท่านั้น เขาจึงตัดสินใจลากโต๊ะที่เขาใช้ล้างผักมาวางไว้ที่ข้างๆ บริเวณเตาแก๊สทันที แต่เอาเข้าจริงเป็นเพราะไอดินไม่อยากให้โต๊ะมันพลิกตอนที่เจ้านายยืนอยู่ด้านบนได้ง่ายๆ จึงใช้โต๊ะไม้ที่ค่อนข้างหนักมาวางเอาไว้ให้เพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นมาจึงทำให้เจ้านายที่พยายามเข็นโต๊ะไม้นี้อยู่นานด้วยกำลังทั้งหมดที่มี แต่โต๊ะไม้เจ้ากรรมก็ไม่ยอมขยับไปสักทีอย่างที่ใจต้องการ พอเข็นได้ไม่เท่าไรก็เริ่มหายใจหอบฮักเขาจึงยืดตัวขึ้นแล้วเอามือทั้งสองข้างกอดอกไว้ นัยน์ตาสีเข้มจับจ้องมองโต๊ะไม้ตรงหน้า แล้วยกนิ้วชี้ของตัวเองชี้ไปที่โต๊ะไม้ตรงหน้าอย่างไม่พอใจพร้อมกับสบถออกมาว่า “โจ๊ะบ้า ตัวจ้อแต่นี้ตำไมเจ็นยาก (โต๊ะบ้า ตัวก็แค่นี้ทำไมเข็นยาก)” แต่ถึงกระนั้นเจ้านายก็ยังไม่ยอม

บทที่6เจ้านายกับเพื่อนสนิทของหม่าม๊าหลังจากที่จัดการเตรียมของทุกอย่างแล้วเสร็จ และกำลังจะลงมือทำข้าวผัดอยู่นั้น จู่ๆ สายตาก็เหลือบไปเห็นเจ้านายกำลังเขย่งปลายเท้าอย่างเอาเป็นเอาตาย เพื่อจะคว้าเอาอะไรบางอยู่ที่อยู่ไกลๆไอดินที่ได้เห็นท่าทางของอีกฝ่าย จึงอดไม่ได้ที่จะเลิกเรียวคิ้วเข้มขึ้นหนึ่งข้างอย่างสนอกสนใจ ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปหาอีกฝ่าย แล้วถามออกไปว่า “เจ้านายจะเอาอะไรครับ เดี๋ยวหม่าม๊าหยิบให้”ได้ยินเช่นนั้นเจ้านายจึงเหลียวหน้าหันไปมองคนพูดทันที ก่อนเจ้าตัวจะชักสายตาคืนกลับไป แล้วชี้ไปที่ขวดน้ำยาล้างจานที่อยู่ไม่ไกล พร้อมกับพูดออกมาว่า “ดินดินเอาจวดนั้นให้นายนายหน่อยฮับ (ดินดินเอาขวดนั้นให้นายนายหน่อยฮับ)”จึงทำให้ไอดินอดไม่ได้ที่จะถามออกไปว่า “เจ้านายจะเอาขวดน้ำยาล้างจานมาทำไมครับ”เจ้านายจึงชูแครอทที่ถูกหั่นไว้อันหนึ่งขึ้นมา แล้วตอบกลับไปว่า “ปักอันนี้มันเปื้อนนายนายย้างไม่ออก นายนายเยยจะเอาอันอันนั้นมาใต่ย้างปัก ปักจะไอ้อาดฮับ (ผักอันนี้มันเปื้อนล้างไม่ออก นายนายเลยจะเอาอันนี้มาใส่ล้างผัก ผักจะได้สะอาดครับ)”ส่งผลให้ไอ้ดินที่เห็นเช่นนั้น อดไม่ได้ที่จะคิ้วกระตุกอย่าหลายที แล้วหั

“คุณชายใหญ่มาทางนี้”เสียงสะท้อนในอกดังก้องในมโนสำนึกตน นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเพ่งมองไปยังเบื้องหน้า ก็เห็นเป็นภาพในอดีตเมื่อครั้งยังเยาว์วัย กำลังวิ่งเล่นรอบแปลงดอกโบตั๋นกับดรุณีน้อยนางหนึ่ง เพราะมีเพียงสิ่งนี้เท่านั้นที่ชวนให้คิดถึงมารดาผู้ถูกเหล่าเซียนทั้งหลายรังแกจนจากไปเหม๋ยตงหม่าคือนามของเขา ผู้ที่เกิดจากฮูหยินใหญ่ตระกูลเหม๋ย ส่วนเหม๋ยยี่เถียนนั้นเกิดจากอนุภรรยาผู้ที่เคยเป็นบ่าวรับใช้ ที่แสนจะต่ำต้อยแต่ทว่าเหม๋ยยี่เถียนนั้นกลับมีร่างกายแข็งแรงกว่าดรุณีทั่วไป ด้วยพละกำลังอันมหาศาลนี้ จึงต้องวิ่งร่ามาปกป้องตนเองเสมอมา ส่วนตนเองนั้นที่อ่อนแอกว่า จึงต้องอยู่ภายใต้การคุ้มครองของน้องสาวผู้นี้อย่างมิอาจหลีกเลี่ยงได้ทั้งๆ ที่เป็นคุณชายใหญ่ของสกุลกลับถูกดูแคลนว่าไร้ซึ่งความสามารถไม่หยุดหย่อน ทั้งจากบิดา ถูกติฉินนินทาแม้กระทั่งบ่าวรับใช้ภายในเรือน แต่กระนั้นเขากลับได้รับความรักจากน้องสาวต่างมารดาผู้นี้เสมอมา มีเพียงเขาเท่านั้นที่คิดว่าเหม๋ยยี่เถียนเสแสร้งมาเอาใจและแล้วภาพเบื้องหน้าจะแปรเปลี่ยนไป เป็นภาพของเหม๋ยยี่เถียนผู้เป็นน้องสาวต่างมารดา กำลังกางมือเข้าปกป้องตนเองจากเหล่า

“ไม่ได้ขอรับ ต่อให้เป็นอาจารย์ ต่อให้ข้าขึ้นชื่อว่าอกตัญญู ข้าก็มิอาจปลดตรวนให้ท่านได้”เสียงของหลิวห้าวเหลียงยังคงดังก้องในมโนสำนึกของตนไม่จางหาย หลังจากที่กลับออกมาเขาก็ได้แต่นั่งนิ่งอยู่บนฟูกนอนในเรือนตน ตรวนสองสายยังคงพันวนอยู่รอบกายมิได้ถูกปลดออกไป ด้วยเหตุที่ว่าราวหนึ่งชั่วยามที่ผ่านมา เมื่อตนเองเดินทางกลับมาถึงสำนักหลิวสุ่ย ก็เร่งฝีเท้าเดินทางมุ่งหน้ามาหาหลิวห้าวเหลียงโดยมิได้กระทำสิ่งอื่นใด เพื่อให้ช่วยปลดโซ่ตรวนที่พันอยู่รอบกาย ทว่ากลับถูกลูกศิษย์ของตนปฏิเสธเสียอย่างนั้น ซ้ำยังถูกห้ามมิให้ออกไปไหน ถูกบ่าวไพร่คอยจับตามองในเมื่อร้องขอก็แล้ว อ้อนวอนก็ทำไปแล้ว หรือแม้แต่ออกคำสั่ง สุดท้ายหลิวห้าวเหลียงก็มิยอมปลดปล่อยตนออกไป จ้าวเสี่ยวหมิงจึงนั่งนิ่งคิดอย่างใคร่ครวญอยู่หลายตลบ แล้วเอ่ยพึมพำออกมา “เจ้าเด็กเหลือขอพวกนี้เล่นพิเรนทร์อะไร มิรู้หรืออย่างไรว่าผลที่ตามมามันจะเป็นเช่นไร” เอ่ยเพียงแค่นั้นก็คว้าเอาเยวี่ยกวงขึ้นมาไว้ในมือ จากนั้นจึงหยัดกายลุกขึ้นยืนแล้วลอบออกไป ไปหาหลิวซูหยวน ผู้เป็นบิดาเจ้าของร่างนี้แทนเมื่อเข้าไปถึงเรือนของหลิวซูหยวน จ้าวเสี่ยวหมิงก็ไม่รอช้าที่เ

รัชศกเสวียนหลีที่ 77 ปีวอกธาตุทอง ไป๋ลู่[1]กลางป่าอั้นฉิงรอยต่อระหว่างเขาหัวซานและที่ตั้งของสำนักหานเสียงเกือกม้ากระทบกับผืนดิน จ้าวเสี่ยวหมิงกุมบังเหียนม้าพ่วงพีตัวใหญ่ควบตะบึงติดตาม หยางหยุนเหลียง ที่ยังคงควบม้าอยู่ไม่ไกล แล้วร้องตะโกนออกมา “พี่หยางท่านหยุดบัดเดี๋ยวนี้รู้หรือไม่ว่าข้าตามหาท่านมานานเพียงใดแล้ว” ก่อนจะใช้ขาหนีบท้องม้า แล้วควบทะยานเข้าไปอย่างรวดเร็วหลายเดือนมานี้จ้าวเสี่ยวหมิงไล่ตามติดหยางหยุนเหลียงไม่หยุดหย่อน พอเข้าใกล้ตัวทีไร หยางหยุนเหลียงก็จะเตลิดหนีหายไปเสียทุกครั้ง ราวกับหลอกล่อให้วิ่งไล่จับ แต่พอใกล้ถึงตัวกลับหนีหายไปจ้าวเสี่ยวหมิงควบม้าพ่วงพีตัวใหญ่ เข้ามาในเขตป่าอั้นฉิง ตามหนทางราบเรียบราวกับมีคนมาถอนหญ้าคอยท่าไว้ ตามผืนดินเต็มไปด้วยเศษดินแห้งๆ แต่ทว่ากลับละเอียดราวกับเม็ดทราย แวดล้อมไปด้วยไม้ใหญ่นานาพรรณเขาควบม้าไล่ตามหยางหยุนเหลียงเข้ามาได้เพียงครู่เดียว ก็พบกับม้าสีขาวปลอดตัวหนึ่งถูกล่ามขวางหนทางไว้ จ้าวเสี่ยวหมิงจึงชะลอฝีเท้าม้าลง ก่อนจะกระโดดลงมาจากหลังม้าแต่รู้เสียที่ไหนว่าหยางหยุนเหลียงที่คอยจังหวะนี้ ใช้ดัชนีวายุร่อนระบำ ดีดลูกหินใส่หลังม้าของจ้

กล่าวมาถึงชิงเสี่ยวหม่าเมื่อต้องล่าถอยกลับมายังวังมาร ก็เจ็บหนักอยู่มิใช่น้อย จำต้องใช้เวลานอนพักรักษากายอยู่ราวสามวัน อาการจึงทุเลาลง และในวันนี้เมื่อร่างกายกลับมาเป็นปกติ เขาจึงนั่งมองคนโทเก็บวิญญาณที่ได้ไปรวบรวมวิญญาณของผู้บำเพ็ญตนในพิธีไล่ล่า ที่ตั้งอยู่อย่างสงบนิ่ง ภายในห้องสูบวิญญาณมาหลายวัน ด้วยแววตาเรียบเฉยทว่ากลับมีความพลุ่งพล่านร้อนรนอยู่ภายในด้วยเหตุที่ว่าชิงเสี่ยวหม่า มิอาจสูบวิญญาณเหล่านี้เข้าไปกายตนได้ เพราะต้องรอให้ได้ดวงวิญญาณดวงสุดท้ายที่ตนจักต้องไปไล่ล่ามาให้ครบเสียก่อนดวงวิญญาณที่มีเพียงสายเลือดบริสุทธิ์ของสกุลในตำนานเท่านั้นที่จะต้องเฟ้นหามา สายเลือดของสกุลหยางผู้มีสายปราณหยางวิ่งวนอยู่ภายในร่างกาย ดวงวิญญาณดวงสุดท้ายที่ตนจักต้องช่วงชิงมา และเวลาที่จักต้องดึงดวงวิญญาณนี้ออกมา คือในคืนวันเพ็ญเดือนแปดที่กำลังจะย่างกรายเข้ามาในอีกไม่ถึงหนึ่งขวบปีอีกทั้งยังมียังมีสิ่งที่ตนต้องตามหา นั่นคือหน้าสุดท้ายของคัมภีร์เดียรถีย์วิชาที่ขาดหายไป ไม่ว่าจะพลิกแผ่นดินหาเพียงใดก็ยังมิอาจพบเจอ เป็นสิ่งเดียวที่เขาจะต้องสืบเสาะให้ได้เสียก่อนพิธีกรรมการสูบดวงวิญญาณครั้งสุดท้ายจะเริ่มต

หยางหยุนเหลียงเหยียบเวหาก้าวทะยานไปยังทิศทางที่จ้าวเสี่ยวหมิงหนีไป นัยน์ตาสีดำสนิทกวาดมองไปมาจนทั่ว ภาพที่สะท้อนให้เห็นมีเพียงยอดไม้นานาพรรณ แผ่กิ่งก้านออกมาปกคลุมทั่วทั้งผืนป่าทว่าหากได้เพ่งมองดูอย่างถ้วนถี่ลึกลงไปถึงผืนแผ่นดิน ก็จะเห็นซากศพของนักพรตที่เพิ่งจะฝึกฝนระดับขั้นต้น ต้องมาสังเวยชีวิตให้กับเหล่าปีศาจจากวังมาร ทุกๆ ร่างต่างนอนแน่นิ่งไม่ไหวติ่งอย่างเดียวดาย มีเพียงผู้เหลือรอดค่อยๆ ออกตามหาร่างไร้ชีวิตของสหายตนเมื่อพบหนึ่งศพหยางหยุนเหลียงก็จุดพลุไฟบอกตำแหน่งเสียหนึ่งลูก ก่อนจะก้าวทะยานตามหาหลิวมู่เหยียนต่อไป เขาค้นหาทั้งผืนป่ากว้างใหญ่จนทั่ว แต่ก็ยังไม่เจอแม้เพียงเศษเส้นผมผ่านนานจนดวงตะวันคล้ายจะลาลับขอบฟ้า หิมะจึงค่อยๆ โปรยปรายลงมาอย่างบางเบา ในครานั้นเองสายตาของหยางหยุนเหลียงก็ไปสะดุดอยู่ตรงผาน้ำตก ที่มีไอเย็นแผ่ปกคลุมออกมา ด้วยเหตุที่เขาจำได้ว่าในยามเช้าตอนตนผ่านหนทางเส้นนี้มา น้ำตกสายนี้ยังไหลอย่างเอื่อยเฉื่อย มีไอความอบอุ่นคุกรุ่นอยู่ตลอดเวลา แม้จะเป็นยามช่วงต้นเหมันต์ฤดู ที่มีหิมะโปรยปรายลงมาปกคลุม ยังมิอาจแช่แข็งน้ำตกสายนี้ได้ทว่าในยามนี้กลับมีไอเย็นจัดแผ่ปกคลุมอยู่

หลังจากวันนั้นผ่านไปเพียงแค่สองวันหลิวเยี่ยเฟยก็มาขอเดินทางกลับไปยังสำนักหลิว เมื่อเห็นว่ามิมีส่วนใดเสียหาย หยางซิวอวี่ที่เพิ่งเดินทางกลับมา จึงอนุญาตให้กลับไปอย่างไร้ข้อกังขาใดๆ ด้วยความที่ว่าการบุกเข้ามาช่วงชิงกระบี่เยวี่ยกวงในวันนั้น มิมีผู้ใดปริปากบอกเจ้าสำนักหยางสักครึ่งคำ เมื่อหลิวเยี่ยเฟยเดินทางกลับไป วันเวลาก็ยังดำเนินต่อไปไม่มีหยุดพัก จากวันคือเปลี่ยนผันเป็นเดือน จากเดือนล่วงเลยเป็นแรมปี จ้าวเสี่ยวหมิงยังคงพำนักอยู่ที่สำนักหยางเจียนแห่งนี้ แม้จะมีผู้คนลอบเข้ามาแย่งชิงกระบี่ ก็จะถูกหยางซิวอวี่หรือหยางหยุนเหลียงไล่กลับไป โดยที่จ้าวเสี่ยวหมิงมิได้ออกแรงเสียเท่าไรจนกระทั่งสามปีพ้นผ่านไป ไร้ซึ่งผู้รุกรานใดๆ ย่างกรายเข้ามา แม้กระทั่งจอมมารฝูหมิงก็ยังมิยื่นมือเข้ามาช่วงชิงกระบี่คืนกลับไป ความสัมพันธ์ฉันท์สหายของหลิวมู่เหยียนและหยางหยุนเหลียงนั้นก็ยังคงดำเนินไปอย่างมิเป็นระเบียบ ดูคลายลิ้นกับฟันที่จะบังเอิญกระทบกันยามใด ย่อมมิอาจเลี่ยงการปะทะคารมเป็นครั้งคราวผ่านมาสามขวบปี ตบะฌานของหยางหยุนเหลียงก็ก้าวกระโดดไปไกลถึงระดับเจ็ด ไร้ซึ่งผู้ใดยากจะต่อกร ส่วนทางด้านจ้าวเสี่ยวหมิงนั้น ด

มาถึงตรงนี้ศศินจึงพูดขึ้นมาว่า “แกต้องกินอะไรหน่อยนะแดน ไม่งั้นแกได้ช็อกเพราะร่างกายขาดน้ำแน่ๆ ” พูดจบชายหนุ่มก็ถือถ้วยกระเบื้องเคลือบเข้าไปใกล้ดีแลนที่ได้รับกลิ่นไม่พึงประสงค์ก็ส่ายศีรษะไปมาอย่างหมดกำลัง เขาจึงช้อนสายตาเลยมองเพื่อขอความช่วยเหลือจากผู้เป็นมารดาอีกครั้งจึงทำให้คุณหญิงอารียาอดไม่ได้

จึงทำให้คุณหญิงอารียาที่เห็นท่าทางเช่นนี้อดไม่ได้ที่จะร้องออกมาว่า “ตายแล้วตาแดนไหวไหมลูก” พูดได้เพียงแค่นั้นหล่อนก็รีบลุกขึ้นมาแล้ววิ่งเข้าไปหาบุตรชายของตัวเองที่โก่งคออาเจียนอยู่ตรงชักโครกทันใดฝ่ามือเรียวบางของผู้เป็นมารดาลูบไล้แผ่นหลังของดีแลนอย่างแผ่วเบาพร้อมกับพูดออกมาว่า “เป็นยังไงบ้างดีขึ้นบ

หลังจากที่หมอเข้ามาตรวจร่างกายของดีแลนจนแล้วเสร็จ ก็พบว่าร่างกายของเขานั้นไม่มีส่วนใดที่ผิดปกติ ศศินจึงโค้งศีรษะลงเล็กน้อยพอเป็นพิธี พร้อมกับพูดออกไปว่า “ขอบคุณมากนะครับที่สละเวลามาตรวจสามีของผม” ว่าจบก็หันหน้าไปทางพ่อบ้านที่ยืนอยู่ไม่ห่าง แล้วพยักหน้าลงเล็กน้อยเพื่อบอกอีกฝ่ายให้ไปส่งอาคันตุกะคนนี้ใ

ตอนพิเศษ2แพ้ท้องหลายวันผ่านไปไวเหมือนโกหกจากหนึ่งวันแปรเปลี่ยนเป็นหนึ่งอาทิตย์ สุดท้ายก็กลายเป็นหลายเดือนที่ตัวเองได้เหยียบย่างเข้ามาอยู่เป็นครอบครัวใหญ่แม้ความกดดันที่เกิดจากคนในครอบครัวของดีแลนจะหายไปแปรเปลี่ยนมาเป็นการเอาอกเอาใจเขาเป็นอย่างดี แต่ก็ไม่เท่ากับความผิดปกติที่ตัวเองนั้นเผลอฮีททุกๆ

ทว่าในขณะที่ตัวเองกำลังจะใช้เชือกเส้นเขื่องมัดแขนของดีแลนข้างหนึ่งอยู่นั้น จู่ๆ เปลือกตาที่ควรจะปิดสนิทสนิทคู่นั้น ก็พลันลืมตาตื่นขึ้นมาทันที และยังไม่ทันที่จะทันได้ทำสิ่งใดต่อ ฝ่ามือแข็งแรงของดีแลนก็คว้าจับข้อมือของศศินที่กำลังถือเชือกเอาไว้ส่งผลให้คนที่กำลังลักลอบทำเรื่องผิดศีลธรรมถึงกับสะดุ้งโหย

ศศินนั่งอ่านข้อความของคนที่มาตอบกระทู้เพิ่มเติมอีกพักใหญ่ แต่ก็ไม่เห็นข้อมูลไหนเหมาะสมเท่าครั้งนี้ ชายหนุ่มจึงเอนแผ่นหลังพิงกับพนักเก้าอี้อยู่ครู่ใหญ่ แล้วตัดสินใจทำตามคำแนะนำของคนที่ตอบกระทู้มาชายหนุ่มใช้เวลาอยู่หลายชั่วโมง เพื่อเตรียมข้าวของที่จะต้องใช้นำมาใช้มัดผู้เป็นสามีให้อยู่นิ่งๆ ด้วยใบหน้า