Novels by นารา ร้อยเล่ห์

ตอนพิเศษ2แพ้ท้องหลายวันผ่านไปไวเหมือนโกหกจากหนึ่งวันแปรเปลี่ยนเป็นหนึ่งอาทิตย์ สุดท้ายก็กลายเป็นหลายเดือนที่ตัวเองได้เหยียบย่างเข้ามาอยู่เป็นครอบครัวใหญ่แม้ความกดดันที่เกิดจากคนในครอบครัวของดีแลนจะหายไปแปรเปลี่ยนมาเป็นการเอาอกเอาใจเขาเป็นอย่างดี แต่ก็ไม่เท่ากับความผิดปกติที่ตัวเองนั้นเผลอฮีททุกๆ ครั้งทั้งๆ ที่กินยาเข้าไปในตอนแรกศศินไม่ได้คิดอะไรมากมาย เพราะอย่างไรเสียเขาก็รู้ได้ว่าที่ตัวเองฮีทขึ้นมาเป็นเพราะว่าตัวของเขานั้นเป็นพันธะคู่กับอีกฝ่ายมิหนำซ้ำพวกเขาทั้งคู่ก็แต่งงานและได้ใช้ชีวิตร่วมกันในฐานะสามีภรรยาแล้ว การจะมีสัมพันธ์ต่อกันจึงไม่ใช่เรื่องประหลาดอะไร เขาจึงไม่ค่อยได้ใส่ใจที่จะตั้งคำถามนอกจากจะแก้ไขสถานการณ์ที่เกิดขึ้นภายหลังเท่านั้นแต่พอนานวันเข้าความสงสัยก็ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นมาอย่างช้าๆ เพราะตัวเขาเองนั้นก็เป็นโอเมก้าคนหนึ่งที่ได้ร่ำเรียนมาและรู้เกี่ยวกับพันธะคู่อยู่บ้าง ว่าต่อให้ถึงจะเป็นพันธะคู่กัน พอกินยาระงับเข้าไปมากมายถึงเพียงนั้นก็ใช่ว่าควบคุมไม่อยู่เลยซะทีเดียวศศินจึงเก็บความสงสัยนี้เอาไว้ในใจแล้วหมายจะขึ้นไปตรวจสอบดูยาที่ตัวเองกินอีกที หลังจากกินข้าวพร้อมกับค

ตอนพิเศษ1ความฝันของโอเมก้าที่อยากขึ้นควบอัลฟ่าสักหนหลังจากที่ถูกเพื่อนสนิทสารภาพรัก หนึ่งเดือนให้หลังงานแต่งงานระหว่างคนทั้งสองก็ถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย แต่พอเอาเข้าจริงถึงจะไม่ได้เชิญใครมามากมายนอกเสียจากมิตรสหายและญาติผู้ใหญ่ที่รู้จักถึงอย่างนั้นคนที่มาเข้าร่วมงานก็ยังมีอย่างคนมางานแต่งนี้มากมายอยู่ดี กว่างานแต่งในครั้งนี้จะสิ้นสุดลงก็เล่นเอาคนในครอบครัวของคนทั้งคู่ถึงกับหน้ามืดตาลายไปตามๆ กันเมื่อคนทั้งคู่ได้เข้ามาใช้ชีวิตร่วมภายใต้ชายคาเดียวกันในฐานะสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ดีแลนก็ทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างไม่มีข้อบกพร่องและในค่ำคืนนี้ก็เช่นกัน แม้ตลอดช่วงเช้าของวันที่ผ่านมาชายหนุ่มจะหัวหมุนกับงานของตัวเองมาอย่างหนักหนาสาหัสสากรรจ์เพียงใด เขาก็ไม่ยอมให้ภรรยาตัวน้อยได้อยู่อย่างเงียบเหงาอย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย“อื้อ…เบา…อ่า…เบา…หะ…หน่อย” น้ำเสียงกระท่อนกระแท่นที่พ่นออกมาจากริมฝีปากบางของศศิน ที่พยายามบอกให้คนที่อยู่ตรงหน้าผ่อนแรงลงอีกหน่อย หลังจากที่ถูกกระแทกกระทั้นอย่างหนักหน่วงเกือบครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้แต่ดูเหมือนคนที่ควบคุมจังหวะเร่าร้อนของบทเรียนรักในครั้งนี้ จะไม่ได้

บทที่17ขอบคุณนะที่ให้ฉันได้มีโอกาสได้รักหลังจากที่เคี่ยวกรำเจ้าของร่างผอมบางจนอิ่มเอมใจ ดีแลนก็จัดการชำระล้างร่างกายของศศินจนสะอาดหมดจดเรียบร้อยดีแล้ว ชายหนุ่มก็สาวเท้าไปหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำที่แขวนอยู่ในตู้ที่ตั้งอยู่ข้างๆ ประตูห้องน้ำมาสวมใส่ให้คนตัวเล็กกว่าอีกทีจากนั้นจึงโอบอุ้มเจ้าของร่างผอมบางที่หลับใหลไม่ได้สติเดินออกมาจากห้องอาบน้ำอย่างเชื่องช้า แล้ววางร่างของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทลงบนเตียงกว้างอย่างเบามือ ก่อนเจ้าตัวจะยอบกายลงนั่งข้างๆ กันนัยน์ตาสีเข้มจับจ้องมองร่างผอมบางที่อยู่ในชุดคลุมสีขาวอย่างหลงใหล ทว่าจ้องมองได้ไม่ทันไร จู่ๆ ก็มีเสียงคนเคาะประตูดังขึ้นมาอย่างแผ่วเบาชายหนุ่มที่เอาแต่นั่งมองใบหน้าของภรรยาตัวน้อยในอนาคตอย่างหลงใหล ก็คล้ายสะดุ้งเล็กน้อยอย่างตกอกตกใจ ก่อนเจ้าตัวจะพยายามข่มอาการของตัวเองเอาไว้ แล้วพูดเสียงดังออกไปว่า “ใคร”สิ้นเสียงดังกล่าวก็มีเสียงที่แสนคุ้นเคยของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นบุพการีดังขึ้นมาว่า “แม่เอง เปิดประตูให้หน่อย”ส่งผลให้ดีแลนที่ไม่อยากละสายตาจากคนตัวเล็กกว่าตรงหน้า ก็อดไม่ได้ที่จะทอดถอนลมหายใจออกมา แต่ก็จำต้องหยัดกายยืนขึ้นเพื่อไปเ

บทที่16คำสารภาพหลังจากที่โอบอุ้มคนตัวเล็กกว่า แล้วเดินเข้ามาภายในห้องน้ำได้ นัยน์ตาสีเข้มก็สอดส่ายไปมาอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงตัดสินใจวางร่างของศศินให้มานั่งลงตรงบนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าส่งผลให้คนที่ถูกโอบอุ้มเข้ามาในห้องน้ำอย่างถือวิสาสะ ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่เข้าใจ แต่ตัวเองก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจว่าดีแลนทำเช่นนี้ต้องการอะไรแต่เป็นเพราะกลัวว่าตัวเองจะฮีทขึ้นมาอีกหน เขาจึงต้องรีบร้อนอาบน้ำอาบท่า ล้างเนื้อล้างตัวให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ หากปล่อยไว้นานเกินไปคงไม่ใช่เรื่องดีศศินจึงรีบพูดออกไปทันทีว่า “ขอบใจที่อุตส่าห์อุ้มมาส่ง ที่เหลือฉันจัดการเองได้ แกออกไปเถอะถ้าฉันฮีทขึ้นมาอีกมันจะยุ่งอีก” ก่อนเจ้าตัวจะขยับร่างกายเพื่อลงจากเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้านี้ทว่ายามที่ศศินก้มหน้าก้มตาขยับกายได้เพียงแค่นิดเดียวอยู่นั้น ศีรษะก็ชนเข้ากับแผ่นอกเปลือยเปล่าของอีกฝ่าย จนตัวเองอดไม่ได้เงยหน้าจ้องมองใบหน้าของดีแลนอย่างไม่เข้าใจแต่พอเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นเพียงนัยน์ตาสีเข้มบนใบหน้าหล่อเหลาจ้องมองกลับมาแบบไม่ละสายตาไปทางใด จนตัวเขาเองที่จะต้องเป็นฝ่ายก้มหน้าลงเพื่อหลบเลี่ยงสายตาคมกริบจ้องม

บทที่15แผนการสำเร็จหลังจากที่ออกจากห้องนอนของตัวเองกลับเข้ามานั่งอยู่ในทำงานได้พักใหญ่ ดีแลนที่ยังคงใจจดจ่ออยู่กับผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ก็เอาแต่ยกข้อมือของตัวเองขึ้นมา เพื่อมองดูนาฬิกาไม่รู้ว่าเป็นรอบที่เท่าไรอีกครั้ง นัยน์ตาสีเข้มจับจ้องมองเข็มบนหน้าปัดกระดิกไปอย่างเชื่องช้า ก็เห็นว่าตั้งแต่ที่ศศินได้กินยาบำรุงของเขาเข้าไป เวลาก็ล่วงเลยพ้นผ่านมาแล้วเกือบหนึ่งชั่วโมงเห็นจะได้เมื่อถึงเวลาที่คิดว่าน่าจะเหมาะสม ชายหนุ่มจึงไม่รอช้าเขาจึงสะบัดข้อมือเล็กน้อย แล้วรีบหยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะสาวเท้าเดินไปยังห้องนอนของตัวเองทันทีพอไปถึงหน้าบานประตูไม้ที่ปิดกั้น ดีแลนก็ได้กลิ่นอ่อนจางของฟีโรโมนที่หอมสดชื่นอันเป็นเอกลักษณ์ของศศินลอยออกมาจากด้านในซึ่งเป็นกลิ่นที่ตัวเขานั้นมักได้กลิ่นอยู่ในห้องของศศินเกือบทุกครั้งที่ก้าวขาเข้าไป และเป็นฟีโรโมนที่ทำให้เขาเกิดอาการรัทแบบไม่มีสาเหตุด้วยเช่นกันพอคิดมาถึงตรงนี้ดีแลนก็อดไม่ได้ที่จะพึมพำออกมาว่า “ฉันน่าจะรู้ตัวเร็วกว่านี้ ว่าแกเป็นโอเมก้า แถมยังเป็นคู่แห่งชะตาของฉันอีก ฉันคงไม่ต้องใช้วิธีพิเรนทร์พิเรนทร์แบบนี้ขอโทษนะศิน” พูดจบชายหนุ่

บทที่14แผนการลับฉบับเปลี่ยนยาเมียหลังจากคืนวันนั้นกว่าศศินจะปรับอารมณ์ให้กลับมาเป็นปกติได้ ก็ใช้เวลาไปอีกหลายวัน และด้วยเหตุนี้เองก็ทำให้ดีแลนไม่อาจเข้าใกล้เพื่อนสนิทของตัวเองได้อย่างที่ใจต้องการสักเท่าไรเนื่องจากว่าแท้จริงแล้วศศินไม่ต้องการให้หัวใจของตัวเองเผลอใจไป เขาจึงพยายามหลบหน้าหลบตาเพื่อนตัวดีทุกครั้งที่เจอหน้ากัน แม้แต่ตอนนอนเขาก็หนีเข้าไปนอนหลับในห้องก่อนทุกครั้งดีแลนจึงทำได้เพียงทอดถอนลมหายใจเฮือกใหญ่ออกมาหนึ่งที ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างกายโดยที่ไม่ได้พูดคุยกันเลยสักคำโดยที่ดีแลนนั้นถึงแม้เจ้าตัวจะพยายามหาทางใกล้ชิดอีกฝ่ายมากมายอย่างไร แต่ดูเหมือนว่าศศินจะหาข้ออ้างหลบเลี่ยงไม่ยอมมาเผชิญหน้ากันพอหลายวันเข้าชายหนุ่มที่มีสภาพเหมือนภรรยาน้อยที่ถูกสามีทอดทิ้ง ก็เอาแต่นั่งเขี่ยปากการาคาแพงเล่นไปมาจนผู้เป็นมารดาที่ถือแก้วกาแฟมาส่งให้ที่โต๊ะทำงาน มาเห็นสภาพห่อเหี่ยวนี้เข้าก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกไป “เป็นอะไรของแกตาแดน ทำหน้าเหมือนคนกำลังอกหัก”ยามได้ยินสิ่งที่ฝ่ายพูดออกมา ดีแลนก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้น แล้วใช้สายตาที่กำลังคลอไปด้วยหยาดน้ำตาสบมองใบหน้าผู้เป็นมารดาด้วยใบหน้าหมอ

“คุณชายใหญ่มาทางนี้”เสียงสะท้อนในอกดังก้องในมโนสำนึกตน นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเพ่งมองไปยังเบื้องหน้า ก็เห็นเป็นภาพในอดีตเมื่อครั้งยังเยาว์วัย กำลังวิ่งเล่นรอบแปลงดอกโบตั๋นกับดรุณีน้อยนางหนึ่ง เพราะมีเพียงสิ่งนี้เท่านั้นที่ชวนให้คิดถึงมารดาผู้ถูกเหล่าเซียนทั้งหลายรังแกจนจากไปเหม๋ยตงหม่าคือนามของเขา ผู้ที่เกิดจากฮูหยินใหญ่ตระกูลเหม๋ย ส่วนเหม๋ยยี่เถียนนั้นเกิดจากอนุภรรยาผู้ที่เคยเป็นบ่าวรับใช้ ที่แสนจะต่ำต้อยแต่ทว่าเหม๋ยยี่เถียนนั้นกลับมีร่างกายแข็งแรงกว่าดรุณีทั่วไป ด้วยพละกำลังอันมหาศาลนี้ จึงต้องวิ่งร่ามาปกป้องตนเองเสมอมา ส่วนตนเองนั้นที่อ่อนแอกว่า จึงต้องอยู่ภายใต้การคุ้มครองของน้องสาวผู้นี้อย่างมิอาจหลีกเลี่ยงได้ทั้งๆ ที่เป็นคุณชายใหญ่ของสกุลกลับถูกดูแคลนว่าไร้ซึ่งความสามารถไม่หยุดหย่อน ทั้งจากบิดา ถูกติฉินนินทาแม้กระทั่งบ่าวรับใช้ภายในเรือน แต่กระนั้นเขากลับได้รับความรักจากน้องสาวต่างมารดาผู้นี้เสมอมา มีเพียงเขาเท่านั้นที่คิดว่าเหม๋ยยี่เถียนเสแสร้งมาเอาใจและแล้วภาพเบื้องหน้าจะแปรเปลี่ยนไป เป็นภาพของเหม๋ยยี่เถียนผู้เป็นน้องสาวต่างมารดา กำลังกางมือเข้าปกป้องตนเองจากเหล่า

“ไม่ได้ขอรับ ต่อให้เป็นอาจารย์ ต่อให้ข้าขึ้นชื่อว่าอกตัญญู ข้าก็มิอาจปลดตรวนให้ท่านได้”เสียงของหลิวห้าวเหลียงยังคงดังก้องในมโนสำนึกของตนไม่จางหาย หลังจากที่กลับออกมาเขาก็ได้แต่นั่งนิ่งอยู่บนฟูกนอนในเรือนตน ตรวนสองสายยังคงพันวนอยู่รอบกายมิได้ถูกปลดออกไป ด้วยเหตุที่ว่าราวหนึ่งชั่วยามที่ผ่านมา เมื่อตนเองเดินทางกลับมาถึงสำนักหลิวสุ่ย ก็เร่งฝีเท้าเดินทางมุ่งหน้ามาหาหลิวห้าวเหลียงโดยมิได้กระทำสิ่งอื่นใด เพื่อให้ช่วยปลดโซ่ตรวนที่พันอยู่รอบกาย ทว่ากลับถูกลูกศิษย์ของตนปฏิเสธเสียอย่างนั้น ซ้ำยังถูกห้ามมิให้ออกไปไหน ถูกบ่าวไพร่คอยจับตามองในเมื่อร้องขอก็แล้ว อ้อนวอนก็ทำไปแล้ว หรือแม้แต่ออกคำสั่ง สุดท้ายหลิวห้าวเหลียงก็มิยอมปลดปล่อยตนออกไป จ้าวเสี่ยวหมิงจึงนั่งนิ่งคิดอย่างใคร่ครวญอยู่หลายตลบ แล้วเอ่ยพึมพำออกมา “เจ้าเด็กเหลือขอพวกนี้เล่นพิเรนทร์อะไร มิรู้หรืออย่างไรว่าผลที่ตามมามันจะเป็นเช่นไร” เอ่ยเพียงแค่นั้นก็คว้าเอาเยวี่ยกวงขึ้นมาไว้ในมือ จากนั้นจึงหยัดกายลุกขึ้นยืนแล้วลอบออกไป ไปหาหลิวซูหยวน ผู้เป็นบิดาเจ้าของร่างนี้แทนเมื่อเข้าไปถึงเรือนของหลิวซูหยวน จ้าวเสี่ยวหมิงก็ไม่รอช้าที่เ

รัชศกเสวียนหลีที่ 77 ปีวอกธาตุทอง ไป๋ลู่[1]กลางป่าอั้นฉิงรอยต่อระหว่างเขาหัวซานและที่ตั้งของสำนักหานเสียงเกือกม้ากระทบกับผืนดิน จ้าวเสี่ยวหมิงกุมบังเหียนม้าพ่วงพีตัวใหญ่ควบตะบึงติดตาม หยางหยุนเหลียง ที่ยังคงควบม้าอยู่ไม่ไกล แล้วร้องตะโกนออกมา “พี่หยางท่านหยุดบัดเดี๋ยวนี้รู้หรือไม่ว่าข้าตามหาท่านมานานเพียงใดแล้ว” ก่อนจะใช้ขาหนีบท้องม้า แล้วควบทะยานเข้าไปอย่างรวดเร็วหลายเดือนมานี้จ้าวเสี่ยวหมิงไล่ตามติดหยางหยุนเหลียงไม่หยุดหย่อน พอเข้าใกล้ตัวทีไร หยางหยุนเหลียงก็จะเตลิดหนีหายไปเสียทุกครั้ง ราวกับหลอกล่อให้วิ่งไล่จับ แต่พอใกล้ถึงตัวกลับหนีหายไปจ้าวเสี่ยวหมิงควบม้าพ่วงพีตัวใหญ่ เข้ามาในเขตป่าอั้นฉิง ตามหนทางราบเรียบราวกับมีคนมาถอนหญ้าคอยท่าไว้ ตามผืนดินเต็มไปด้วยเศษดินแห้งๆ แต่ทว่ากลับละเอียดราวกับเม็ดทราย แวดล้อมไปด้วยไม้ใหญ่นานาพรรณเขาควบม้าไล่ตามหยางหยุนเหลียงเข้ามาได้เพียงครู่เดียว ก็พบกับม้าสีขาวปลอดตัวหนึ่งถูกล่ามขวางหนทางไว้ จ้าวเสี่ยวหมิงจึงชะลอฝีเท้าม้าลง ก่อนจะกระโดดลงมาจากหลังม้าแต่รู้เสียที่ไหนว่าหยางหยุนเหลียงที่คอยจังหวะนี้ ใช้ดัชนีวายุร่อนระบำ ดีดลูกหินใส่หลังม้าของจ้

กล่าวมาถึงชิงเสี่ยวหม่าเมื่อต้องล่าถอยกลับมายังวังมาร ก็เจ็บหนักอยู่มิใช่น้อย จำต้องใช้เวลานอนพักรักษากายอยู่ราวสามวัน อาการจึงทุเลาลง และในวันนี้เมื่อร่างกายกลับมาเป็นปกติ เขาจึงนั่งมองคนโทเก็บวิญญาณที่ได้ไปรวบรวมวิญญาณของผู้บำเพ็ญตนในพิธีไล่ล่า ที่ตั้งอยู่อย่างสงบนิ่ง ภายในห้องสูบวิญญาณมาหลายวัน ด้วยแววตาเรียบเฉยทว่ากลับมีความพลุ่งพล่านร้อนรนอยู่ภายในด้วยเหตุที่ว่าชิงเสี่ยวหม่า มิอาจสูบวิญญาณเหล่านี้เข้าไปกายตนได้ เพราะต้องรอให้ได้ดวงวิญญาณดวงสุดท้ายที่ตนจักต้องไปไล่ล่ามาให้ครบเสียก่อนดวงวิญญาณที่มีเพียงสายเลือดบริสุทธิ์ของสกุลในตำนานเท่านั้นที่จะต้องเฟ้นหามา สายเลือดของสกุลหยางผู้มีสายปราณหยางวิ่งวนอยู่ภายในร่างกาย ดวงวิญญาณดวงสุดท้ายที่ตนจักต้องช่วงชิงมา และเวลาที่จักต้องดึงดวงวิญญาณนี้ออกมา คือในคืนวันเพ็ญเดือนแปดที่กำลังจะย่างกรายเข้ามาในอีกไม่ถึงหนึ่งขวบปีอีกทั้งยังมียังมีสิ่งที่ตนต้องตามหา นั่นคือหน้าสุดท้ายของคัมภีร์เดียรถีย์วิชาที่ขาดหายไป ไม่ว่าจะพลิกแผ่นดินหาเพียงใดก็ยังมิอาจพบเจอ เป็นสิ่งเดียวที่เขาจะต้องสืบเสาะให้ได้เสียก่อนพิธีกรรมการสูบดวงวิญญาณครั้งสุดท้ายจะเริ่มต

หยางหยุนเหลียงเหยียบเวหาก้าวทะยานไปยังทิศทางที่จ้าวเสี่ยวหมิงหนีไป นัยน์ตาสีดำสนิทกวาดมองไปมาจนทั่ว ภาพที่สะท้อนให้เห็นมีเพียงยอดไม้นานาพรรณ แผ่กิ่งก้านออกมาปกคลุมทั่วทั้งผืนป่าทว่าหากได้เพ่งมองดูอย่างถ้วนถี่ลึกลงไปถึงผืนแผ่นดิน ก็จะเห็นซากศพของนักพรตที่เพิ่งจะฝึกฝนระดับขั้นต้น ต้องมาสังเวยชีวิตให้กับเหล่าปีศาจจากวังมาร ทุกๆ ร่างต่างนอนแน่นิ่งไม่ไหวติ่งอย่างเดียวดาย มีเพียงผู้เหลือรอดค่อยๆ ออกตามหาร่างไร้ชีวิตของสหายตนเมื่อพบหนึ่งศพหยางหยุนเหลียงก็จุดพลุไฟบอกตำแหน่งเสียหนึ่งลูก ก่อนจะก้าวทะยานตามหาหลิวมู่เหยียนต่อไป เขาค้นหาทั้งผืนป่ากว้างใหญ่จนทั่ว แต่ก็ยังไม่เจอแม้เพียงเศษเส้นผมผ่านนานจนดวงตะวันคล้ายจะลาลับขอบฟ้า หิมะจึงค่อยๆ โปรยปรายลงมาอย่างบางเบา ในครานั้นเองสายตาของหยางหยุนเหลียงก็ไปสะดุดอยู่ตรงผาน้ำตก ที่มีไอเย็นแผ่ปกคลุมออกมา ด้วยเหตุที่เขาจำได้ว่าในยามเช้าตอนตนผ่านหนทางเส้นนี้มา น้ำตกสายนี้ยังไหลอย่างเอื่อยเฉื่อย มีไอความอบอุ่นคุกรุ่นอยู่ตลอดเวลา แม้จะเป็นยามช่วงต้นเหมันต์ฤดู ที่มีหิมะโปรยปรายลงมาปกคลุม ยังมิอาจแช่แข็งน้ำตกสายนี้ได้ทว่าในยามนี้กลับมีไอเย็นจัดแผ่ปกคลุมอยู่

หลังจากวันนั้นผ่านไปเพียงแค่สองวันหลิวเยี่ยเฟยก็มาขอเดินทางกลับไปยังสำนักหลิว เมื่อเห็นว่ามิมีส่วนใดเสียหาย หยางซิวอวี่ที่เพิ่งเดินทางกลับมา จึงอนุญาตให้กลับไปอย่างไร้ข้อกังขาใดๆ ด้วยความที่ว่าการบุกเข้ามาช่วงชิงกระบี่เยวี่ยกวงในวันนั้น มิมีผู้ใดปริปากบอกเจ้าสำนักหยางสักครึ่งคำ เมื่อหลิวเยี่ยเฟยเดินทางกลับไป วันเวลาก็ยังดำเนินต่อไปไม่มีหยุดพัก จากวันคือเปลี่ยนผันเป็นเดือน จากเดือนล่วงเลยเป็นแรมปี จ้าวเสี่ยวหมิงยังคงพำนักอยู่ที่สำนักหยางเจียนแห่งนี้ แม้จะมีผู้คนลอบเข้ามาแย่งชิงกระบี่ ก็จะถูกหยางซิวอวี่หรือหยางหยุนเหลียงไล่กลับไป โดยที่จ้าวเสี่ยวหมิงมิได้ออกแรงเสียเท่าไรจนกระทั่งสามปีพ้นผ่านไป ไร้ซึ่งผู้รุกรานใดๆ ย่างกรายเข้ามา แม้กระทั่งจอมมารฝูหมิงก็ยังมิยื่นมือเข้ามาช่วงชิงกระบี่คืนกลับไป ความสัมพันธ์ฉันท์สหายของหลิวมู่เหยียนและหยางหยุนเหลียงนั้นก็ยังคงดำเนินไปอย่างมิเป็นระเบียบ ดูคลายลิ้นกับฟันที่จะบังเอิญกระทบกันยามใด ย่อมมิอาจเลี่ยงการปะทะคารมเป็นครั้งคราวผ่านมาสามขวบปี ตบะฌานของหยางหยุนเหลียงก็ก้าวกระโดดไปไกลถึงระดับเจ็ด ไร้ซึ่งผู้ใดยากจะต่อกร ส่วนทางด้านจ้าวเสี่ยวหมิงนั้น ด