เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 7 อดีตคู่หมั้นพระชายา!!
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-04-09 15:50:46“ป้าเจา…ข้าก็แค่….”
“คุณชายคงดีใจที่คุณหนูจะทำให้นะเจ้าคะ”
“รีบไปจ่ายเงินเถอะเจ้าค่ะ ยังมีอีกหลายร้านที่ต้องไปแวะ”
“เจ้าค่ะๆ”
“จงลี่ อู่ผิง ได้หรือยัง”
“ได้แล้วเจ้าค่ะ งามหรือไม่เจ้าคะ”
“อืม สีนี้ไม่สดไปหน่อยหรือ เจ้าเป็นสาวเป็นนางเหตุใดเลือกสีแสบตาเช่นนี้กัน”
“คุณหนูเจ้าคะ ดูนี่สิเจ้าคะ ผ้าแพรผืนนี้สีเดียวกับชุดของคุณชายที่สวมวันนี้เลยเจ้าค่ะ”
พวกนางหมายถึงฉลองพระองค์ของท่านอ๋องเมื่อเช้านี้ ชิงเยี่ยนหยิบผ้าแพรสีดำนั้นมามองดูพร้อมกับยิ้มออกมา
“เช่นนั้นก็เอาผืนนี้ด้วย”
“คุณหนูจะซื้อไปทำสิ่งใดให้คุณชายหรือเจ้าคะ”
“ผ้าที่งดงามเช่นนี้ หากว่าเสริมด้วยผ้าไหมสีทองแล้วปักลวดลายด้วยดิ้นสีเงินสลับทองคงงดงามนัก ข้าจะปักเสื้อคลุมให้ท่านพี่”
“แค่พูดก็นึกอยากเห็นแล้วเจ้าค่ะ”
“จงลี่ เจ้ามัวแต่พูด เลือกได้หรือยังจะได้เอาไปรวมให้ป้าเจาจ่ายเงิน”
“ได้แล้วเจ้าค่ะ”
“ไปกันได้แล้ว ยังมีร้านเข็มกับด้ายอีกไหนจะต้องแวะซื้อกรรไกรกับเครื่องมืออื่นอีก เร็วๆเข้า”
พวกนางเดินไปแล้ว เมื่อป้าเจาจ่ายเงินเสร็จก็พากันออกจากร้านไป บ่าวผู้ชายก็นำกองผ้าที่พระชายาซื้อไปที่รถม้าเพื่อรอพวกนางซื้อของร้านต่อไป
ผู้ที่ยืนอยู่นอกร้านได้ยินทุกคำที่พวกนางคุยกัน เขายืนพิงกำแพงกอดอกพร้อมกับลอบยิ้มอีกครั้ง นางจะตัดเสื้อคลุมให้เขางั้นหรือ ไม่เคยมีผู้ใดคิดจะทำสิ่งเหล่านี้ให้กับเขามาก่อน
“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”
ลั่วอ๋องหุบยิ้มทันทีเมื่อจางจื่อเดินกลับมา เขาคิดว่าเขามองไม่ผิด ในวันนี้เขาเห็นท่านอ๋องยิ้มมาสองครั้งแล้วเพราะพระชายาเป็นแน่ ดูเหมือนว่าการส่งตัวเข้าหอเมื่อคืนนี้คงจะทำให้ท่านอ๋องของเขาใจอ่อนกับพระชายาแล้วสินะ
“ว่าอย่างไร นางไปที่ใดต่อ”
“ไปร้านซื้ออุปกรณ์เย็บปักพ่ะย่ะค่ะ”
“อืม”
“ท่านอ๋องจะเสด็จกลับก่อน…”
“ตามพวกนางไป”
“พ่ะย่ะค่ะ”
ตลาดเมืองซูโจว
“ดูนั่นเจ้าค่ะ ขนมหวาน”
“ข้าอยากกินน้ำตาลปั้น ป้าเจาไปกันเจ้าค่ะ”
“คุณหนูเจ้าคะ เดินระวังหน่อยเจ้าค่ะ”
“นี่อู่ผิง เจ้าเดินไปซื้อผลไม้เชื่อมนั่นให้ข้าทีสิ”
“เจ้าค่ะ”
“ไปกันลี่จู น้ำตาลปั้น”
ชิงเยี่ยนและลี่จูเดินไปร้านน้ำตาลปั้นเพื่อรอให้คนขายทำให้ ท่านอ๋องมองนางอยู่ไกลๆพร้อมกับมองดูความไร้เดียงสาของพระชายาของตน ดูแล้วนางคงจะแตกต่างกับสตรีคนอื่นๆที่เข้ามาในตำหนักของเขาจริงๆ เพียงแต่สกุลที่นางมานั้น ทำให้เขาไม่วางใจ…
“ฟ่างชิงเยี่ยน”
ชิงเยี่ยนหันไปเพราะเสียงเรียก นางหุบยิ้มและทำน้ำตาลปั้นที่พึ่งทำเสร็จตกทันที พร้อมกับความตกใจ ที่ไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นี่
“จางลู่หยวน”
“ชิงเยี่ยน เจ้าจริงๆด้วย มานี่ ข้าอยากคุยกับเจ้า”
“คุณหนูเจ้าคะ!!”
"จงลี่เดินมากันพวกเขาไว้ทันทีเมื่อเห็นบุรุษหนุ่มแปลกหน้าเดินมาดึงแขนพระชายาของตน
“จงลี่ ไม่เป็นไร ข้ารู้จักเขา ข้าขอเวลาสักครู่”
“คุณหนูเจ้าคะ แต่เราต้องรีบกลับจวนแล้วนะเพคะ”
“ชิงเยี่ยน ข้า…”
“ตามข้ามา จงลี่ บอกป้าเจาว่าอีกครึ่งเค่อข้าจะไปที่รถม้า”
“แต่ว่า…ให้ข้าไปกับ…”
“ไม่ต้อง ข้าไปไม่นานเดี๋ยวข้ามาเจ้ากลับไปบอกป้าเจา”
“เจ้าค่ะ”
จางลู่หยวนดึงแขนนางไปแต่ชิงเยี่ยนสะบัดแขนเขาออกและเดินนำเขาไปเฉยๆ ผู้ที่ลอบมองอยู่กำลังกำหมัดแน่น สายตาที่พร้อมฆ่าและ….."
“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”
“พวกเจ้ากลับไปก่อน ข้าจะตามไปเอง”
“แต่ว่า…”
“เจ้าไม่ได้ยินงั้นหรือ”
“พ่ะย่ะค่ะ”
เขาเดินตามชิงเยี่ยนและจางลู่หยวนไป พวกเขาไปคุยกันจที่ตรอกด้านหลังซึ่งไร้ผู้คน
“คุณชายจาง มีสิ่งใดก็รีบพูดเถอะ”
“ชิงเยี่ยน!! เหตุใดเจ้าไม่รอข้า เหตุใดจึงตัดสินใจเช่นนี้”
“ข้าต้องรอผู้ใด รอสิ่งใดและรอเพื่ออะไร”
“ชิงเยี่ยน เหตุใดจึงยอมอภิเษกกับอ๋องโลหิตนั่น เจ้าไม่รู้หรือว่าเขาโหดเหี้ยมเพียงใด พระสนมที่แต่งเข้าไปไม่มีผู้ใดรอดออกมาจากที่นั่น เหตุใดเจ้าจึง…”
“แล้วเช่นไรเล่า ชีวิตข้ามีทางให้เลือกมากนักงั้นหรือ จะว่าไปแล้ว ตำหนักอ๋องนั่นก็ไม่เลวเลย มีทุกอย่างที่ข้าต้องการ มีสาวใช้คอยปรนนิบัติ สบายกว่าอยู่จวนสกุลฟ่างเสียมากมายเหตุใดข้าจะต้องลังเล”
“ทั้งๆที่เจ้าก็รู้ว่าเข้าไปแล้วอาจจะไม่ได้กลับออกมางั้นหรือ”
“แล้วนี่ท่านยืนคุยกับผู้ใดอยู่ ข้าก็มิได้ล้มหายตายจากนี่ ข้ายังมีอิสระ ออกมาเดินตลาดได้เฉกเช่นคนปกติ ข่าวลือนั่น…”
“ข้าไม่สนข่าวลือ ข้าสนใจเจ้า เหตุใดเจ้าจึงตกลงแต่งไปกับเขา ทั้งๆที่พวกเราตกลงหมั้นหมายกันแล้ว”
คำพูดนั้นราวกับน้ำเย็นราดใส่ตัวลั่วหมิงจ้าน “หมั้นหมายแล้ว” งั้นหรือ เหตุใดนางจึงเปลี่ยนใจมาแต่งงานกับเขา ในเมื่อนางมีคู่หมั้นอยู่แล้ว และเหตุใดจึงเสแสร้งทำดีกับเขา หรือว่า…ผ้าผืนนั้น นางตั้งใจจะตัดให้ผู้ใดกันแน่
“ท่านกลับไปเถอะ เราไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกันแล้ว ข้าแต่งเข้าจวนอ๋องไปแล้ว”
“ข้าไม่เชื่อ สัญญาของเราเล่าชิงเยี่ยน เจ้าลืมไปหมดสิ้นแล้วงั้นหรือ”
“คุณชายจางสกุลจางของพวกท่านเป็นผู้ปฏิเสธมันเอง เรื่องหมั้นหมายแต่ครั้งเก่า อย่าได้เอ่ยถึงอีกเลย"
“ไม่!! ข้าไม่ยอมรับ ข้าไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย ข้าไปออกศึกเพียงสามเดือน กลับมาก็ได้ข่าวว่าเจ้าแต่งเข้าจวนอ๋องโลหิตนั่น ข้าไม่ยอมข้าจะแย่งเจ้ามาจากเขา ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะลืมข้าได้รวดเร็วปานนี้ พ่อของเจ้าใช่หรือไม่ เขาเป็นผู้ส่งเจ้าไปแทนบุตรสาวของเขา พ่อของเจ้าไม่มีทางยอมให้ฝูเยว่แต่งเข้าจวนอ๋องนั่น เจ้าเลยต้องไปแทนนาง”
“พอที ข้าไม่อยากคุยเรื่องนี้ จากนี้อย่าได้มาหาข้าอีก”
“ไม่นะชิงเยี่ยน”
จางลู่หยวนดึงตัวนางมากอด ชิงเยี่ยนพยายามดันตัวเขาออก แต่เขากลับกอดนางแน่นเข้าไปอีก ชิงเยี่ยนไม่สามารถสู้แรงของเขาได้ จางลู่หยวนกำลังจะก้มลงจูบนาง เมื่อมือหนึ่งมาดึงเขาจากด้านหลังและชิงตัวนางกลับไป
“ปล่อยข้านะ!”
“หุบปาก!!”
“ท่านอ๋อง!! เหตุใดพระองค์…มาที่นี่ได้เพคะ”
“หากข้าไม่มา เจ้าคงจะหนีไปกับมันแล้วสินะ”
“หม่อมฉัน!!…”
“ข้าบอกให้เจ้า หุบปาก!!”
“เจ้าอ๋องชั่ว เหตุใดไม่มาสู้กับข้าตัวต่อตัว เจ้ากล้าแย่งนางไปจากข้าทั้งๆที่นางรักข้า เจ้าไม่อายบ้างหรืออย่างไรที่แย่งคนรักของผู้อื่น”
“คุณชายจาง ข้าบอกท่านแล้วว่า…”
“ชิงเยี่ยน เหตุใดเจ้าต้องกลัวเขาพวกเรารักกัน เขาต่างหากที่มาแย่งเจ้าไป”
“อ๊าก…”
ท่านอ๋องเข้าประชิดตัวจางลู่หยวนพร้อมกับลงมือซัดเขาอย่างรวดเร็วจนมองแทบไม่ทัน รองแม่ทัพหนุ่มรับกระบวนท่าเขาไม่ทันจนต้องกระอักเลือดเมื่อถูกดันไปจนชิดกำแพงตรอกนั้น
“ไม่ว่าก่อนหน้านี้นางจะเป็นผู้ใด แต่ในตอนนี้นางเป็นพระชายาของข้า เจ้าอย่าได้หวังมาล่วงเกินนางอีก ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าเตือนเจ้า”
“หึ ท่านก็แค่ใช้อำนาจแย่งนางไปจากข้า นางรักข้า ท่านอย่าได้หวังว่านางจะรักท่านได้ ชื่อเสียงของท่านมีผู้ใดในซูโจวไม่รู้บ้าง ท่านมันปิศาจ”
ท่านอ๋องกำลังเงื้อมือจะซัดเขาแต่เสียงของชิงเยี่ยนดังมาจากด้านหลังเพื่อห้ามเขาเอาไว้
“ท่านอ๋องเพคะ!! อย่าเพคะ!!”
“นี่เจ้า…กล้าขอชีวิตแทนมันงั้นหรือ”
“หม่อมฉันกับคุณชายจาง…ไม่ได้มี..”
“หุบปาก เจ้ามันสตรีหลายใจ!!”
บทล่าสุด
ข้านี่แหละพระชายาท่านอ๋องโลหิต ตอนพิเศษ 3 เจ้าของที่แท้จริง
“เรื่องของข้างั้นหรือ เรื่องใดกัน”“เหตุใดสามในสี่ของยอดบุรุษหนุ่มแห่งต้าเฉิน จึงไม่มีสมญานาม มีเพียงท่านที่ผู้คนเรียกว่าท่านอ๋องโลหิตเพคะ”“เรื่องนี้…น่าจะมาจากประวัติการแต่งงานที่ล้มเหลวของข้า ไม่สิ ต้องบอกว่าเพียงเพราะครั้งที่เจ็ด ที่ข้าลงมือฆ่านางเอง”“มีคนรู้เรื่องนี้มากหรือเพคะ”“ใช่ ข้า…ฆ่านางตายที่หน้าตำหนัก ผู้คนพบเห็นมากมายแต่ในตอนนั้นข้าสวมหน้ากากน่ะ”“หน้ากากอันนั้น!!”“ใช่ เพราะนางข้าเลยสั่งทำหน้ากากมาเพื่อป้องกันตัว เพราะรู้แน่ว่านางมิใช่สตรีธรรมดาและเมื่อสืบรู้ว่านางเป็นกบฏของซุนหวง จวินอ๋องจึงเสด็จมาที่นี่เพื่อช่วยข้าจับนาง แต่ผู้คนที่นี่มิได้้มีผู้ใดรู้จักจวินอ๋อง ดังนั้นเมื่อเห็นว่าข้าฆ่าสตรีผู้นั้น พวกเขาจึงได้เรียกข้าว่าอ๋องโลหิต ฆ่าคนหน้าตายไร้ความรู้สึก”“แต่พวกเขามิได้รู้เลยว่าหากพระองค์ไม่ฆ่านางในวันนั้น นางจะสร้างความเดือดร้อนให้ชาวบ้านและแผ่นดินมากเพียงใด ผู้คนต่างชอบตัดสินคนจากสิ่งที่เห็นในครั้งแรกเสมอโดยมิได้ไตร่ตรอง”“แล้วเจ้าเล่าชิงเยี่ยน เจ้าเองก็กลัวข้ามิใช่หรือ”“เมื่อเทียบกับนรกบนดินที่สกุลฟ่าง หม่อมฉันในตอนนั้นตัดสินใจมาตายเอาดาบหน้าเพคะ หม่อมฉันเลยล
ข้านี่แหละพระชายาท่านอ๋องโลหิต ตอนพิเศษ 2 วิถีนุ่มนวลมิใช่คู่ของเรา
“ท่านอ๋องเพคะ ไม่คิดว่านี่จะ…”“ไม่ดึกเกินไปหรอก ข้าจะไม่รบกวนเจ้านานและจะนิ่มนวลที่สุด อย่าห่วงเลยนะ”ท่านอ๋องพรมจูบไปทั่วจนมาหยุดที่ริมฝีปากของชิงเยี่ยน เขาเริ่มยั่วยวนเบาๆและเร่งจังหวะจูบมากขึ้นเป็นเร่าร้อน ชิงเยี่ยนบีบแขนเขาแน่นเพื่อเตือนไม่ให้เขารุกเร็วเกินไป ท่านอ๋องตั้งสติได้จึงค่อยๆปลดชุดนางออกทีละชิ้น ลิ้นของเขายังคงละเมียดอย่างช้าๆบนเรือนร่างที่น่าเย้ายวนตรงหน้า “ดูเหมือนว่า หน้าอกของเจ้ามันจะ….”ใช่ มันใหญ่ขึ้นและเต่งตึงมากขึ้นทุกครั้งที่เขาเห็น มิใช่ว่าเขาจะไม่สังเกตแต่เขาพยายามหักห้ามใจเพราะเห็นว่านางตั้งครรภ์อยู่ แต่เมื่อถอดออกจนหมดเช่นนี้ มันยากจะหักห้ามใจเสียยิ่งนัก“อาาา ชิงเยี่ยน เหตุใดเจ้าช่าง….”“อื้ออ ท่านพี่…อ๊าาา หม่อมฉันร้อนมากเพคะ ช่วยด้วย”“ข้ามาแล้ว รอเดี๋ยวนะ…”ลิ้นและนิ้วของเขาทำงานประสานกันอย่างดีโดยที่นางไม่ต้องบอก เขารู้ว่านางชอบให้เขาทำสิ่งใดและสัมผัสนางตรงไหนถึงจะเรียกเสียงครางที่ร้องขอสัมผัสจากเขามากขึ้น ร่างนางเอนแอ่นขึ้นตามสัมผัสจากลิ้นหนานั้นเมื่อมันเริ่มล้วงเข้าไปจนสุดด้านในร่องชื้นจนเกิดเสียง“อ๊าา ไม่ไหวแล้วเพคะ อ๊าา…”น้ำบางอย่างไหลออกมาสมทบ
ข้านี่แหละพระชายาท่านอ๋องโลหิต ตอนพิเศษ 1 พระชายาตั้งครรภ์
สี่เดือนผ่านไป / ตำหนักท่านอ๋อง“ชิงเยี่ยน!! ข้าบอกว่าให้เจ้าหยุดปักผ้าเสียที”“แต่หม่อมฉันยังปักชุดลูกยังไม่เสร็จนี่เพคะ”“ข้าบอกให้เก็บเดี๋ยวนี้ เหตุใดเจ้าถึงได้ดื้อนักหากยังไม่หยุดมือ…”“โอ๊ย!!”“นั่นอย่างไร เร็วเข้า ส่งผ้ามามาให้ข้า!!”ท่านอ๋องรีบคว้าผ้าและพุ่งเข้าไปหาพระชายาที่ถูกเข็มปักนิ้วมืออีกครั้ง“ข้าบอกแล้วเห็นหรือไม่ นิ้วเจ้าแทบจะไม่มีที่เหลือแล้ว พอเถอะนะชิงเยี่ยนถือว่าข้าขอร้อง เจ้าเจ็บถึงเพียงนี้…ข้าปวดใจนะ”“ท่านพี่เพคะ หม่อมฉันสัญญาว่า…ผืนนี้จะเป็นชุดสุดท้าย…”“เจ้าบอกข้ามากี่ครั้งแล้ว เจ้าว่าลูกเราจะสวมหมดนั่นจริงๆน่ะหรือ เจ้าไม่เผื่อให้เขาได้โตบ้างเลยหรือ”ท่านอ๋องตรัสพลางให้นางหันไปดูชุดที่นางปักเสร็จและถูกพับเก็บเอาไว้เกือบสี่ตะกร้าใหญ่ๆ ด้านในนั้นมีทั้งชุดสวม หมวก ถุงมือถุงเท้าและรองเท้าสำหรับเด็กอีกหนึ่งตะกร้า ทั้งสี่ตะกร้านั้นล้วนเป็นฝีมือการตัดเย็บของนางทั้งสิ้น“แต่ว่า…”“หากเจ้ายังดื้อเช่นนี้ ข้าคงต้องให้คนนำสิ่งพวกนี้ทิ้งไปเสีย หากเจ้ายังมิฟังต่อไปผ้า เข็มและด้ายจะเป็นสิ่งต้องห้ามในตำหนักของพวกเรา”“ท่านพี่เพคะ ทำเช่นนั้นออกจะเกินไปเพคะ หม่อมฉันหยุดก็ได้เพ
ข้านี่แหละพระชายาท่านอ๋องโลหิต ตอนที่ 45 อุ่นไอรัก (ตอนจบ)
“ท่านพี่เพคะ แต่นี่มัน….”“อย่าร้องไห้สิ จะเป็นแม่คนอยู่แล้วนะ”“แต่ว่า…”“ข้าไหวน่า อาการเช่นนี้เป็นกันแค่ชั่วคราวเท่านั้น ใช่ว่าข้าจะเป็นตลอดจนเจ้าคลอดเสียเมื่อไหร่กันเล่า”“เช่นนั้นตอนนี้พระองค์…”“อืมม พอได้กอดแล้วก็หอมเจ้าเช่นนี้ เหมือนกับว่าอาการเหล่านั้นจะเบาบางลงเลย”“งั้นหรือเพคะ เช่นนั้น….”“เจ้าก็กอดแล้วเข้ามาคลอเคลียข้าบ่อยๆ หรือทุกครั้งที่มีโอกาส เช่นนี้ข้าก็ดีขึ้นแล้วล่ะ”“เพคะ”วันถัดมา“เอ่อ…ป้าเจา พวกเราบอกให้ท่านอ๋องเพลาๆลงบ้างดีหรือไม่ มิเช่นนั้นจะเสาะท้องเอานะเจ้าคะ”“อาการคนแพ้ท้องก็เป็นเช่นนี้ เจ้ากล้าเข้าไปทูลหรือไม่เล่าอู่ผิง”“ไม่เจ้าค่ะ แต่พระชายา…”“ท่านพี่เพคะ เอาแต่เสวยของหมักของดองกับผลไม้เชื่อมเช่นนี้มิได้นะเพคะ ดื่มน้ำแกงนี่หน่อยเพคะ”“ข้า…หยุดไม่ได้น่ะ เจ้าลองหน่อยหรือไม่”“ไม่เอาละเพคะ แค่เห็นก็เข็ดฟันแล้วเพคะ”“แต่ว่าข้าไม่นึกเลยนะว่ามันจะอร่อยมากถึงเพียงนี้ ก่อนหน้านี้ไม่เคยลิ้มลองเลย”“อย่ากินมากเพคะ เอาแต่พอดี”“แต่พอกินของพวกนี้แล้วข้าก็ไม่คลื่นไส้อาเจียนอีกเลยนะ”“เฮ้อ…..อ้าวจางจื่อ มีสิ่งใดงั้นหรือ….เอ่อ เช่นนั้นข้า…”นางทำท่าจะลุกเมื่อเห็นว่าม
ข้านี่แหละพระชายาท่านอ๋องโลหิต ตอนที่ 44 ท่านอ๋องอาการหนัก
ความตกใจและความโกลาหลเริ่มต้นขึ้นนับบัดนั้น ท่านอ๋องเอาแต่อาเจียนไม่หยุด จางจื่อสรุปได้ว่าท่านอ๋องคงเร่งขี่ม้าจากเฉินตูเพื่อกลับมาที่ซูโจวจึงทำให้พักผ่อนน้อย ส่วนชิงเยี่ยนเอาแต่โทษตัวเองเพราะคิดว่าท่านอ๋องคงใช้แรงหนักเพราะเรื่องเมื่อตอนบ่ายจนถึงช่วงเย็น ป้าเจาเองก็คิดว่าอาหารที่ทำมามีปัญหาจนจงลี่ต้องเป็นผู้ให้คนไปตามหมอหลวงเข้ามาดูอาการท่านอ๋อง“เป็นอย่างไรบ้างท่านหมอ”“ทูลพระชายา…กระหม่อมคิดว่า….เอ่อชีพจรเต้นหนักแน่นมั่นคง ลมหายใจมิได้มีสิ่งผิดปกติ ร่างกายมิได้ถูกพิษ ทุกอย่างปกติดีแต่ว่าเพราะเหตุใดจึงได้เป็นเช่นนี้….”แม้แต่ท่านหมอก็มิอาจวินิจฉัยอาการแปลกประหลาดนี้ได้ ทั้งตำหนักพากันวุ่นวาย ท่านหมอทำได้เพียงระบุอาการว่าท่านอ๋องอาจจะเพลียสะสมจากการเดินทางและพักผ่อนน้อยจึงทำให้ปรับสภาพร่างกายยังไม่ดีพอจึงให้ต้มยาบำรุงให้ดื่ม แต่เมื่อสาวใช้นำยานั้นมาให้ ท่านอ๋องกลับเริ่มอาเจียนอีกครั้ง จนคราวนี้ท่านหมอถึงกับกุมขมับเพราะไม่สามารถวินิจฉัยได้“ท่านหมอเจ้าคะ…”“ท่านป้าแม่นม ข้าเป็นหมอมายี่สิบกว่าปียังไม่เคยพบเห็นอาการเช่นนี้มาก่อน สุขภาพภายนอกมิได้มีอันใดผิดปกติเลย เช่นนี้ข้าจะ..”“มิใช่เ
ข้านี่แหละพระชายาท่านอ๋องโลหิต ตอนที่ 43 เหตุใดจึงไม่ปลุก (NC)
ท่านอ๋องคว้าร่างของพระชายาขึ้นมาอุ้มและพาเดินขึ้นไปที่ห้องบรรทมทันที เมื่อเขาวางร่างของพระชายาลงถึงเตียงทั้งคู่ก็แทบจะไม่ห่างกันแต่ละคนเริ่มสาละวนกับการดึงทึ้งชุดเสื้อผ้าที่เกะกะออก ปากของทั้งคู่แทบจะไม่ห่างกันจนถึงตอนนี้ เมื่อสองร่างไร้ซึ่งสิ่งปิดบังท่านอ๋องเองก็ไม่รั้งรอที่จะเข้าครอบครองนางด้วยลิ้นทันที“อื้ออ ท่านพี่….เบาหน่อยเพคะ”“เบางั้นหรือ เจ้าทำให้ข้าแทบบ้าเมื่อคืนผู้ใดปล่อยให้ข้านอนคนเดียว”“อ๊าา เดี๋ยวก่อน อ๊าา …”ไม่ทันที่นางจะห้ามแต่เขากลับสอดลิ้นเข้ามาในร่องกลีบชื้นของนางและเริ่มใช้มือบดขยี้ปลายยอดปทุมสีสดนั้นอย่างมันมือ ทั้งเร่งเร้าและร้อนเร่าดุจพยัคฆ์ที่หิวโหยมาแสนนาน ร่างของพระชายาสั่นเกร็งไปชั่วขณะเมื่อเขาเริ่มเร่งกระตุ้น เสียงครางที่ดังขึ้นทำเอาพระทัยท่านอ๋องแตกกระเจิง“อ๊าา…จุก อื้อ…อย่าเร็วนักเพคะ หม่อมฉัน อ๊าา …”เป็นอีกครั้งที่เขาไม่ฟังคำร้องขอใดๆ อย่างที่เตือนนางเอาไว้เมื่อครู่ เสียงที่ได้ยินมีเพียงเสียงครางที่ดังขึ้นเรื่อยๆของทั้งคู่และเสียงกล้ามเนื้อที่กระทบกันและเริ่มรุนแรงขึ้นเมื่อทั้งสองจะถึงปลายทาง…..“พระองค์จะเกินไปแล้วนะเพคะ”“เจ้ายังมีแรงต่อว่าข้าอย
บางทีคุณอาจจะชอบ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก
จิ้งซิง364.5K viewsอีกด้านของนางร้าย
l3oonm@10.9K viewsทัณฑ์อสุรา
เพลงมีนา12.2K viewsใต้หล้าสยบรัก
จูน187.8K viewsพี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่
ไฉ่เลี่ยงหรง6.9K viewsฮูหยินหลังจวน
moonlight -mini571 viewsนางร้ายอย่างข้าขอลาไปก่อน
Lovedee654 viewsชีวิตธรรมดาของม่านหรู
橙花1.4K views
