เจอคุณหนูเฟยจู

อี้เฉิน “ เจ้าไม่ใช่คนผิด อย่าได้โทษตัวเองเลย “

คุณหนูเฟยจู บุตรสาวคนเดียวของขุนนางชั้นสูง นางไม่ใช่สตรีที่อ่อนหวานอย่างที่ทุกคนข้าใจ แต่นางคือนางมารร้าย ที่พร้อมจะทำลายหนิงหลงให้จมดิน

เฟยจู “ แล้วพี่สาวข้าไม่ออกมาหาท่านพี่รึ “

อี้เฉิน “ เจ้าลองเข้าไปหาก็ได้ มีข้าอยุ่ทั้งคนนางคงไม่กล้าทำอะไรเจ้า “ ทันใดนั้นอี้เฉินก็พาเฟยจูเดินเข้าไปในจวน ส่วนหนิงหลงนั้นกำลังนั่งพับผ้าอยู่เงียบ ๆ แม้ว่านางก็รู้ว่าทั้งสองคนเข้ามาแล้ว แต่นางก็ยังไม่สนใจ

เฟยจู “พี่สาว ข้าทำอาหารอร่อย ๆ มาให้ท่าน พี่สาวยังโกรธข้อยู่รึ “ เฟยจูแสดงสีหน้าเศร้าใจต่อหน้าอี้เฉินทันทีเมื่อหนิงหลงไม่คุยด้วย

อี้เฉิน “ เหตุใดถึงไม่ยอมพูด หากเจ้าไม่ได้พ่อกับแม่นางรับเจ้าเป็นพี่สาวบุญธรรมเจ้าคิดรึว่าเจ้านั้นอยู่ที่นี่ได้ “ หนิงหลงได้ฟังเช่นนั้นก็หยุดพับผ้าทันที

หนิงหลง “ ที่น้องสาวพูดก็มีส่วนที่ถูก แต่เจ้าอย่าลืมนะว่าข้ามาอยู่ที่นี่แล้วกลายเป็นนักโทษทั้ง ๆ ที่ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด เหตุใดพ่อแม่ของนางต้องมีบุญคุณกับข้า “ คำพูดของหนิงหลง อี้เฉินฟังแล้วรู้สึกไม่เข้าหูสักเท่าไร อี้เฉินเลยยื่นมือเข้ามาบีบคอหนิงหลง แล้วพูดจาดูถูกสารพัด

อี้เฉิน “ สตรีเช่นเจ้ามักมากในชายจนเป็นนิสัยถึงได้พูดจาเหมือนหญิงขาย...? ในหอนางโลม “

อี้เฉิน “ โอ๊ย ..... เจ้ากล้ารึ “ หนิงหลงผลักอี้เฉินออกแล้วยกแขนสุดแรงเหวี่ยงแขนตบไปที่ใบหน้าหนา ๆ จนหน้าหันสะดุดล้มใส่คุณหนูเฟยจู

เฟยจู “ ท่านพี่ เจ็บมากหรือไม่... พี่สาวเหตุใดต้องลงไม้ลงมือเช่นนี้ “

หนิงหลง “ อย่ามาเรียกข้าว่าพี่สาวข้าไม่ใช่พี่สาวเจ้า ...ออกไป

อี้เฉิน “ อวดดีนัก พรุ่งนี้เจ้าเตรียมตัวได้เลย “ ทันใดนั้นอี้เฉินก็เดินออกจากจวนด้วยสีหน้าไม่พอใจและยังมีความโกรธรุนแรงจนไม่อาจปิดบังได้

หนิงหลง “ เฟยจูต้นเหตุทั้งหมดก็คือเจ้า ข้าต้าหนิง จะแก้แค้นให้เจ้าเอง “

ก๊อก ๆ ..... (อันอัน บ่าวรับใช้คนเก่าประจำตัวหนิงหลง )

อันอัน “ พระชายาในที่สุดท่านก็พ้นโทษ “ บ่าวรับใช้คนสนิทของหนิงหลงเจ้าของร่างเดิม เห็นพระชายายังมีชีวิตรอด นางจึงรีบวิ่งเข้ามากอดด้วยความคิดถึง

หนิงหลง “ เจ้ามีนามว่าอะไรรึ “

อันอัน “ ข้ามีนามว่า อันอัน ท่านลืมข้าไปแล้วรึ “

หนิงหลง “ ข้าความจำเสื่อมเล็กน้อย “

อันอัน “ ไม่เป็นไรถึงพระชายาจะจำไม่ได้ทั้งหมด แต่ข้าจะคอยอยู่ข้าง ๆ ท่านเสมอในยามที่ท่านต้องการความช่วยเหลือ “

หนิงหลง “ เจ้าช่างจงรักภักดียิ่งนัก “

อันอัน “พระชายา สำรับเหล่านี่ผู้ใดนำมาให้ท่านรึ”

หนิงหลง “ อาหารเหล่านี่น้องสาวเฟยจูที่แสนดีนำมาให้ข้า “

อันอัน “ คุณหนูเฟยจูไม่เคย มาหาท่านเลยครั้งนี่จะมาไม้ไหนอีก “

หนิงหลง “เจ้าช่วยเล่าเรื่องราวให้ข้าฟังที ว่าเหตุใดองค์ชายถึงได้เกียจข้ายิ่งนัก “

อันอัน “ ในช่วงปีก่อนที่พระชายากับองค์ชายรักใคร่กันดี แต่ว่าคุณหนูเฟยจูนั้นชอบองค์ชายมานานแล้ว นางจึงหาทางใส่ร้ายท่านตลอดเวลา แต่ครั้งนั้นมันหนักมาก คุณหนูเฟยจูได้นำยาบำรุงมาให้ข้า แล้วยังสั่งว่าให้พี่สาวเป็นคนนำไปให้ท่านแม่ขององค์ชายในตำหนัก แล้วเรื่องราวต่อจากนั้นองค์ชายก็มองท่านเปลี่ยนไปเลย อีกทั้งแม่ขององค์ชายนอนเป็นเจ้าหญิงนิทราเพราะยาบำรุงที่คุณหนูเฟยจูสั่งให้ท่านนำเข้าไป

หนิงหลง “ แล้วองค์ชายก็เชื่อนางงั้นรึ “

อันอัน “ คุณหนูเฟยจูใช้มีดกรีดแขนตัวเอง ต่อหน้าหม่อมฉัน พอองค์ชายเข้ามานางก็แสร้งชี้มาที่หม่อมฉันหาว่าหม่อมฉันเป็นคนทำให้นางได้รับบาดเจ็บ “

หนิงหลง “ แล้วเหตุใดองค์ชายถึงไม่ยอมประหารข้า “

อันอัน “ องค์ชายอยากให้ท่านมีชีวิตอยู่แบบตายทั้งเป็น “

หนิงหลง “ พรุ่งนี่เช้าข้าจะเข้าเฝ้าฮองเฮา “

อันอัน “ องค์ชายจะยอมรึ “

หนิงหลง “ ข้ามีวิธี ข้าจะทำให้ฮองเฮาฟื้นขึ้นมาให้ได้ “ ที่นางเอ่ยเช่นนี้เพราะในยุคปัจจุบันนางนั้นเคยเรียนแพทย์

22.00 จวนอี้เฉิน

ห้องสมุด

องค์รักษ์ “ องค์ชายนี่ก็เข้าปีที่สองแล้ว ฮองเฮาไม่มีแววว่าจะตื่นขึ้นมาเลยขอรับ “

อี้เฉิน “ แล้วเรื่องที่ข้าให้เจ้าส่งข่าวไปยังราชวงศ์วงจิน บัดนี่ได้รับการตอบกลับหรือยัง “

องค์รักษ์ “ ยังเลยขอรับ ท่านก็รู้ว่าดินแดนอันแสนไกลนั้นติดต่อช่างยากเย็นเหลือเกิน “

ทุกครั้งที่อี้เฉินรู้สึกไม่สบายใจ ตนมักจะมาที่ห้องสมุดส่วนตัวเป็นประจำ และไม่มีครั้งไหนที่จะไม่นึกถึงหนิงหลงที่ตนนั้นเกียจนักหนา

รุ่งเช้า 06.00

บ่าวรับใช้ของจวนคุณหนูเฟยจู ได้นำน้ำสองถังเข้ามายังจวนหนิงหลง อันอันพยายามห้ามปรามแล้วแต่ก็ไม่เป็นผล พวกนางทั้งสองเดินชนไหล่อันอัน จนล้มลง จากนั้นพวกนางก็เดินเข้ามาในจวนอย่างไม่เกรงกลัว

บ่าวรับใช้ “ ตื่นได้แล้วพระชายา “ เมื่อสิ้นสุดเสียงพูดแล้ว พวกบ่าวรับใช้ทั้งสองคนก็ได้สาดน้ำเข้าไปบนที่นอนจนเปียกปอนไปทั่วตัว

หนิงหลง “ นี่พวกเจ้าเป็นบ้าไปแล้วรึ “ หนิงหลงลุกขึ้นกะทันหันต่อว่าพวกนางทั้งสองอย่างไม่เกรงกลัว

บ่าวรับใช้ “ เมื่อก่อนพระชายาก็โดนเช่นนี่เป็นประจำ แล้วเหตุใดมาครั้งนี่ถึงได้กล้าขึ้นเสียงเช่นนี้ “

อันอัน “ พวกเจ้าออกไปประเดี๋ยวนี่ อย่ามาหาเรื่องพระชายาอีกเลย “ อันอันเอาตัวเข้ามาบังไว้กลัวว่าพวกนางจะทำร้ายพระชายา

บ่าวรับใช้ “ คิดว่าเอาตัวมาบังแล้วจะปกป้องนายของเจ้าได้งั้นรึ “ หนิงหลงเห็นว่าทั้งสองช่างเหิมเกริมยิ่งนักเห็นทีจะปล่อยให้เป็นเช่นนี่ต่อไปไม่ได้แล้ว นางจึงสั่งให้อันอันนั้นหลบไปอยู่ด้านหลังนาง นางจะจัดการบ่าวชั้นต่ำทั้งสองเอง

หนิงหลง “เก่งนักใช่ไหม “ หนิงหลงจับมวยผมทั้งสองคนกดลงพื้นแล้วใช้ฝ่าเท้าเหยียบหัวอีกคนไว้ส่วนอีกคน หนิงหลงได้ทำการจับกดหัวนางโขกเสาจนหัวแตกจนเลือดหยดไหลลงมาตามเสาจนถึงพื้น หลังจากนั้นก็จัดการคนที่สองต่อ โดยการใช้ไม้โบยที่หลังจนเสื้อขาดเผยให้เห็นรอยแผลที่ด้านหลังที่เต็มไปด้วยเลือด

หนิงหลง “ ว่าอย่างไร อยากโดนอีกหรือไม่ “ บ่าวทั้งสองกลัวจนตัวสั่นรีบส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว

หนิงหลง “ ถ้าเช่นนั้นข้าฝากไปบอกนายของเจ้าด้วย หากยังไม่เลิกยุ่งกับข้าจงใช้ชีวิตให้ดี ๆ ไม่งั้นอาจตายได้ทุกเมื่อ “ หลังจากนั้นบ่าวทั้งสองก็เดินออกจวนอย่างน่าสงสาร