Share

ตอนที่ 9 ท่านอ๋องไม่สบาย

last update Последнее обновление: 2025-04-10 01:16:13

 

จมูกเขาแดงขึ้น ใบหน้าร้อนผ่าวซึ่งไม่น่าแปลกใจเพราะเขาแช่น้ำนานกว่าหนึ่งชั่วยาม ขึ้นๆลงๆอยู่ด้านหลังนั่นจนแน่ใจว่าไม่มีผู้ใดอยู่ด้านนอกแล้วจึงขึ้นมาและพบว่าจมูกเริ่มจะไม่ได้กลิ่นอะไรเพราะเขาสูดไอน้ำในห้องน้ำไปมากนั่นเอง

ห้องบรรทม

“เสด็จอาเพคะ นี่น้ำขิงเพคะ ดื่มเสียก่อนเถิดเพคะ”

“อืม ขอบใจเจ้ามาก เยว่ซิน มานั่งนี่สิ”

เยว่ซินเดินเข้าไปที่โต๊ะทรงอักษรของท่านอ๋องที่บัดนี้เขาสวมเพียงเสื้อนอนและมีชุดคลุมด้านนอกอยู่ 

“มีสิ่งใดหรือเพคะ”

“รายชื่อแขกที่จะเชิญมางานเลี้ยงอีกห้าวันข้างหน้า เจ้าอยากจะเชิญผู้ใดเพิ่มอีกหรือไม่”

“หม่อมฉันมีสหายในเมืองเฉินโจวนี้เพียงสองคนเพคะ สามารถเชิญพวกเขามาด้วยได้หรือไม่เพคะ”

“ย่อมได้อยู่แล้ว ผู้ใดกัน”

ท่านอ๋องถามพลางยกน้ำขิงที่นางต้มนั้นขึ้นมาจิบ

“ก็ลี่หลานเฟิน และศิษย์พี่ฟู่หย่งเล่อเพคะ”

“แค่ก แค่ก”

ท่านอ๋องสำลักน้ำขิงที่พึ่งดื่มเข้าไปในทันทีที่นางเอ่ยถึงบุรุษหนุ่มที่เรียนสำนักศึกษาเดียวกัน แต่บัดนี้เยว่ ซินตกใจและหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดปากให้เขา

“แย่จริง น้ำร้อนเกินไปหรือเพคะ หม่อมฉันคงไม่ได้เตือนเสด็จอา…ก่อน….เอ่อ…”

ใบหน้านางอยู่ใกล้เขาเพียงนิดเดียวเมื่อรีบพุ่งตัวไปเช็ดปากให้ท่านอ๋อง เขาคว้าที่มือนางและมองนางอยู่ ใบหน้าที่ขาวดุจไข่มุกไร้เครื่องประทินโฉมในยามนี้ของนางทำเอาท่านอ๋องเริ่มวางตาไม่ลง นางค่อยๆดึงมือออกแต่เขารั้งมือเอาไว้

“เช็ดให้ข้า…หมดแล้วหรือยัง เช็ดออกให้หมดสิเยว่ซิน”

“พะ….เพคะ”

เยว่ซินไม่อาจขัดบัญชาได้ นางจึงเช็ดปากเขาพร้อมกับเช็ดที่ปกเสื้อชุดนอนเขาด้วยก่อนจะรีบดันตัวเองออกมาอย่างเร่งร้อน

“สะ…เสร็จแล้วเพคะ”

“อ้อ เช่นนั้นแขกที่เจ้าให้เพิ่ม เจ้าก็เขียนเพิ่มเอาเถิด”

“เพคะ”

นางคว้าพู่กันและน้ำหมึกมาเขียนรายชื่อต่อจากแขกของท่านอ๋อง เขามองนางสลับกับดื่มน้ำขิงจนหมด เมื่อนางเขียนเสร็จแล้วจึงวางลง

“หากว่าเสด็จอาดื่มน้ำขิงหมดแล้ว หม่อมฉันขอตัวก่อนนะเพคะ”

“ข้า….รู้สึก…เวียนหัวเสียจริง เจ้า..มาพยุงข้าที”

“หม่อมฉันคิดว่าเสด็จอาคงจะจับไข้แล้วเป็นแน่ อย่างไรให้ท่านหมอมาดูอาการเสียหน่อย…”

“ไม่ต้อง…เจ้า…เช็ดตัวเป็นหรือไม่”

“เพคะ??”

“อยู่ที่สำนักศึกษา เขาไม่ได้สอนการเช็ดตัวให้หรือ”

“คือว่า…ก็มิใช่ว่าจะไม่สอน แต่ว่า…”

“เช่นนั้นเจ้าก็ทำ คงไม่มากไปหรอกใช่หรือไม่”

“แต่ว่า ให้พี่จงลี่มาทำจะสะดวกกว่าหรือไม่เพคะ”

“จงลี่ไปทำงานให้ข้า คืนนี้ไม่มาแล้ว คนอื่นก็คงนอนหมดแล้ว เจ้านั่นแหละทำ”

คำพูดที่ฟังดูเรียบๆแต่แฝงด้วยความนัยมากมายอย่างไม่อาจคิดได้นั้นทำให้เยว่ซินปฏิเสธไม่ได้ แม้ว่านางจะเคยเช็ดตัวให้หลานเฟิน แต่นางก็เป็นสตรีเช่นเดียวกับนาง ไม่เหมือนจวินอ๋อง ที่เป็นบุรุษแต่กลับให้นางเช็ดตัวให้

“เสด็จอาเพคะ พระองค์ต้อง….ถอดชุดนอนก่อนเพคะ”

“อ่อ ได้สิเจ้า..จัดการได้เลย ข้าเหมือนจะหมดแรงแล้ว”

“….ก็ได้เพคะ”

ท่านอ๋องปล่อยให้นางถอดเชือกผูกชุดนอนของเขาออกเผยให้เห็นอกกว้างที่มีกล้ามเนื้อกำยำด้านใน เยว่ซินหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อเห็นเข้า

 นางไม่เคยเห็นกล้ามเนื้อที่งดงามเช่นนี้มาก่อน แม้ว่าจะเคยเห็นพวกศิษย์พี่ที่เคยถอดเมื่อตอนที่เรียนวิชากลางแจ้ง แต่ก็มิได้น่าดูเช่นของท่านอ๋องตรงหน้า

“เจ้า…เคยเห็นด้วยหรือ เหตุใดดูเจ้าไม่นึกแปลกใจ”

จวินลู่หานถามด้วยความนึกแปลกใจเพราะเขาภาคภูมิใจกับกล้ามเนื้อในส่วนนี้มาก เชื่อว่าสตรีใดได้พบเห็นย่อมทนไม่ไหวแต่หลันเยว่ซินกลับมองด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“หม่อมฉัน…เคยเห็นพวกศิษย์พี่…”

“เจ้าเห็นของชายอื่นงั้นหรือ…”

ท่านอ๋องลุกพรวดพราดขึ้นมาจากเตียงพร้อมกับดึงแขนที่ถือผ้าชุบน้ำเพื่อจะเช็ดตัวให้เขา เยว่ซินตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นว่าเขาลุกขึ้นมาได้ ท่านอ๋องเองก็ดูเหมือนจะลืมว่าแกล้งป่วยอยู่ เขาจึงเริ่มทำท่าหมดเรี่ยวแรงและค่อยๆล้มตัวลงไป

“เอ่อ…เสด็จอา…เป็นอย่างไรบ้างเพคะ”

“ข้าลุกขึ้นกะทันหัน ตอนนี้...เหมือนจะเวียนหัว”

“เช่นนั้นหม่อมฉันจะรีบเช็ดตัวให้นะเพคะ”

“ลำบากเจ้าแล้ว ว่าแต่...เหตุใดเจ้าจึงต้องแอบดูชายหนุ่มฝึกวิชาด้วยเล่า”

“หม่อมฉันเปล่านะเพคะ ปกติแล้วชายหญิงจะแยกกันฝึกอยู่แล้ว แต่ว่ามีหลายครั้งที่พวกเขาจะวิ่งไปรอบๆสำนัก และพวกหม่อมฉันก็ทำอย่างอื่นอยู่จึงได้เห็น บางทีพี่หย่งเล่อก็วิ่งมาแวะทักทายก่อนจะไปรวมแถวเพคะ”

เขาได้ยินชื่อนี้มาไม่ต่ำกว่าสามครั้งแล้วตั้งแต่นางกลับมา และเขาก็เริ่มรู้สึกไม่พอใจขึ้นมามากขึ้นทุกครั้งที่ได้ยิน แม้ว่าจะนานแล้วที่ไม่พบนาง แต่เหตุใดเมื่อพบอีกครั้งในรอบนี้ เขากลับอยากครอบครองนางเอาไว้เพียงคนเดียว ไม่อยากให้ผู้อื่นมายุ่งเกี่ยวกับนาง

“เจ้า สนิทกับคนผู้นั้นมากหรือ”

“หมายถึงหลานเฟินหรือเพคะ”

“กับ…”

“พี่หย่งเล่อหรือเพคะ พวกเรามักจะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเพคะ เพราะอยู่เมืองเดียวกัน คนอื่นๆที่มาจากเมืองเดียวกันก็สนิทกันเช่นนี้เหมือนกัน พี่หย่งเล่อยังมอบเข็มกลัดให้พวกเราด้วยในพิธีปักปิ่นและจบการศึกษา”

“พิธีปักปิ่นงั้นหรือ”

ใช่ เขานึกออกแล้ว ช่วงเวลาอายุสิบเจ็ดปีเต็มของสตรีจะต้องผ่านพิธีนี้ เขาเคยเข้าร่วมอยู่สองครั้งในพิธีนี้ในเมืองเฉินโจวกับบุตรตรีขุนนาง

หนึ่งในนั้นก็มีซ่งเหมยลี่ด้วย ซึ่งเขาพอนึกออกว่าเป็นพิธีที่สำคัญมาก แต่ตอนที่เยว่ซินครบสิบเจ็ดปี ในตอนนั้นเขาคงอยู่ท่ามกลางสนามรบและไม่ทันได้เตรียมปิ่นสวยๆส่งไปให้นาง

“เจ้าบอกว่า เขามอบเข็มกลัดให้งั้นหรือ”

“เพคะ มอบให้หม่อมฉันกับหลานเฟินคนละอันเพคะ”

“โอ๊ย…เหตุใดข้า....จึงปวดหัวเช่นนี้นะ แย่จริง”

“เสด็จอาเพคะ หม่อมฉันให้คนไปต้มยาแก้ไข้มาให้ดีกว่านะเพคะ”

“ไม่ต้องหรอก นอนพักสักพักก็คงหาย เจ้าน่ะหากไม่ลำบากก็ช่วยอยู่เป็นเพื่อนข้าที หากไข้ขึ้นตอนดึกอีก อาจจะต้องรบกวนเจ้าเช็ดตัวให้อีกที”

“แต่ว่า นี่ห้องบรรทม…”

“ทำไมละ เจ้าจำไม่ได้หรือว่าตอนที่เจ้ามาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ เจ้าก็ขอมานอนด้วยกับข้าทุกคืนร่วมเดือน ตอนนั้นไม่เห็นเจ้าจะนึกกลัว”

“แต่ว่านั่น หม่อมฉัน…พระองค์จะนำมาตรัสรวมกันหาได้ไม่นะเพคะ”

“ตอนนี้กับตอนนั้นต่างกันตรงไหน เจ้าก็ยังเป็นเจ้า ข้าก็ยังเป็นข้า หรือว่าเจ้าในตอนนี้ มองข้า…เป็นคนอื่นไปเสียแล้ว”

“เสด็จอาเพคะ เหตุใดจึงตรัสเช่นนั้น”

“เจ้าจากที่นี่ไปตั้งสี่ปี แน่นอนว่าจะเหมือนเดิมได้เช่นไร เจ้ามีทั้งสังคมใหม่ สหายใหม่ คนรู้จักมากมาย เจ้าคงไม่ต้องมาสนใจท่านอ๋องที่บ้าศึกสงครามเช่นข้าแล้วกระมัง”

“ไม่ใช่นะเพคะเสด็จอา หม่อมฉันไม่ได้คิดเช่นนั้น เพียงแต่ว่า…เสด็จอาเองก็ถึงวัยที่…สมควร…”

“แล้วอย่างไร ข้ารู้ตัวว่าข้ากำลังทำสิ่งใดอยู่ หากว่าเจ้าคิดว่าลำบากมาก เจ้าก็ออกไปเถิด ไม่ต้องทำแล้ว”

ท่านอ๋องหันหลังให้กับนาง หลันเยว่ซินไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน ไม่ว่าจะเมื่อเป็นก่อนนี้หรือในตอนนี้ที่เขาน่าจะโตขึ้นจากครั้งที่นางจากไปก่อนหน้านั้น

 แต่ดูแล้วเหตุใดเหมือนว่าเขาจะไม่พอใจที่นางเมินเขาเช่นนี้เสียงหมอนวางดังจนจวินลู่หานต้องหันมาดูเล็กน้อยแต่เขาก็ไม่ได้หันมาทั้งตัว

“นั่นเจ้าจะทำสิ่งใดกัน”

“จัดที่นอนเพคะ”

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • ข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด   ตอนพิเศษ 6 อุบายรักมัดใจองค์หญิง 2

    เมี่ยวเข่ออ้ายนิ่งไป นางรู้สึกตกใจราวกับว่าไม่ใช่เรื่องจริง ลี่หยางจินผู้นั้น คนที่เอาแต่พูดหลักการมากมาย บัณฑิตที่พูดแต่สิ่งที่นางไม่เข้าใจ บอกรักนางงั้นหรือ นางตกใจอีกครั้งเมื่อเขากระชับกอดเข้ามาพร้อมกับใบหน้าที่วางที่ไหล่ของนาง“เข่ออ้าย ข้ารักท่านจริงๆ เรื่องนี้มิได้โกหก แม้ว่าสิ่งที่ข้าพูดกับท่านก่อนหน้านี้จะร้ายกาจ แต่ที่พูดเรื่องเจ้ากับหย่งเล่อ เพราะว่าข้า…หึงเจ้า ไม่อยากให้เจ้าอยู่ใกล้กับบุรุษอื่น”เข่ออ้ายทำตัวไม่ถูก ลี่หยางจินผู้นั้น บัณฑิตน่ารำคาญนั่นบอกว่ากำลังหึงนางงั้นหรือ นี่เขาป่วยจนเพี้ยนไปแล้วใช่หรือไม่“นี่ท่าน เพ้อเพราะพิษไข้งั้นหรือ”“เรื่องที่ข้าป่วยเป็นเรื่องโกหก แต่เรื่องความรู้สึกของข้าเป็นความจริง เจ้าอย่าผลักใสข้าอีกเลยนะเข่ออ้าย”“นี่พวกท่าน…รวมหัวกันหลอกข้างั้นหรือ”“มันจำเป็น หากว่าครั้งนี้ไม่อาจคุยกับเจ้า ข้าก็ไม่มีโอกาสแล้ว ดังนั้น…”“ดังนั้นพวกท่านจึงใช้เรื่องนี้มาล้อเล่นกับความรู้สึกข้า มาหลอกข้า ท่านมัน…อุ๊บ…อื้มมม”ลี่หยางจินผลักนางลงที่เตียงและจูบนางทันทีเพื่อให้นางหยุดโมโห หากว่าเขาปล่อยนางไป ให้พบนางอีกครั้งคงยากแล้ว แผนแรกพูดไปแล้ว เหลือแค่แผนที

  • ข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด    ตอนพิเศษ 5 อุบายรักมัดใจองค์หญิง

    วังหลวงแคว้นฮั่วซู“องค์หญิง เอ่อ…กระหม่อม…”ลี่หยางจินเดินตามเมี่ยวเข่ออ้ายเมื่อเขาเดินออกมาจากห้องทรงงานของฝ่าบาทและจะเดินกลับไปยังตำหนัก ตั้งแต่ที่ทุ่งหญ้าเมื่อวานนี้พอกลับมาที่วังหลวง พวกเขาก็ไม่พบนางอีกเลย….“ท่านทูตเจ้าคะ องค์หญิงให้ข้าน้อยเรียนว่าวันนี้นางไม่ค่อยสบาย จึงไม่อยากรับแขกเจ้าค่ะ ขอเชิญท่านทูตกลับไปก่อนเถิดเจ้าค่ะ”“แต่ว่า…”“พี่ใหญ่ ท่านไปหาเข่ออ้ายมาอีกแล้วงั้นหรือ เหตุใดจึงไม่รอทำตามแผนการของข้าก่อนเล่าเจ้าคะ”“แต่เวลาอีกแค่สองวัน ข้าเกรงว่านางจะไม่ให้โอกาสข้าอีกแล้ว”“เฮ้อ….เช่นนี้แผนของพวกข้าก็ล่มหมดสิเจ้าคะ”“แผน แผนอันใดกัน”“เช่นนี้นะเพคะ…..”ตำหนักองค์หญิง“พี่เยว่ซิน พี่หลานเฟิน พวกท่านมาแล้ว”“เข่ออ้าย เหตุใดเจ้าดูซูบเช่นนี้เล่า เจ้า…อดอาหารงั้นหรือ”“เปล่าเจ้าค่ะพี่เยว่ซิน ข้าเพียงแต่….”“อดนอน…นี่เข่ออ้าย เจ้าจะป่วยอีกคนไม่ได้นะ ให้พี่จอมอ่อนแอของข้าป่วยแค่คนเดียวก็พอ อุ่ย…”“หลานเฟิน ไหนเจ้ารับปากพี่ลี่แล้วอย่างไรว่าจะไม่…”เข่ออ้ายตกใจเมื่อได้ยินว่าลี่หยางจินล้มป่วย“เกิดสิ่งใดขึ้น พี่หยางจินป่วยงั้นหรือ เหตุใดไม่เห็นมีผู้ใดมาแจ้งข้าเลย”"เข่ออ้ายเจ้าใ

  • ข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด   ตอนพิเศษ 4 คนหัวแข็ง ปะทะ คนปากแข็ง 2

    ลี่หยางจินยืนเฝ้ามองที่ทุ่งหญ้าว่างเปล่านั้นเป็นเวลาเกือบสองเค่อ เมื่อมองออกไปอีกทีก็เห็นว่าองค์หญิงขี่ม้ากลับมาพร้อมกับม้าอีกตัว น่าจะเป็นม้าของฟู่หย่งเล่อ แต่ไม่เห็นอีกสองคน “องค์หญิง แล้ว…”“ไม่พบ แต่ไม่ต้องห่วง พี่ฟู่ไม่หลงทางหรอก”“แต่ว่าหย่งเล่อไม่เคยมาที่นี่”“ข้าพาเขามาขี่ม้าสำรวจเมื่อวันก่อน เขาบอกว่าจะมาหาที่ให้พี่หลานเฟินหัดขี่ม้า”“องค์หญิงเสด็จมากับเขาตามลำพังงั้นหรือ!!”เข่ออ้ายหันไปมองเขาอย่างนึกตกใจ เมื่อนางลงจากม้าและดื่มน้ำพักเหนื่อย เขาเดินตรงมาถามนางอย่างใคร่รู้จนนางเริ่มตกใจ“ท่านเป็นอะไรไป ข้าก็แค่พาเขามาสำรวจทุ่งหญ้าเท่านั้น”“แต่ชายหญิงห้ามอยู่ด้วยกันตามลำพัง เหตุใดท่าน…อย่าว่าแต่อยู่ด้วยกันเลย นี่ท่านกล้าพาเขาออกมาสองต่อสองในที่เช่นนี้ เหตุใดท่านจึงไม่ทำตัวเหมือนสตรี….”“พอที!!”“เลิกเอาข้าไปเปรียบเทียบกับสตรีในดวงใจของท่าน ข้าก็เป็นคนเช่นนี้อยู่แล้ว และเรื่องที่ข้าจะไปไหนกับผู้ใดก็มิใช่กงการอะไรของท่าน ขอตัวก่อน”“เดี๋ยว องค์หญิง เหตุใดท่านออกมากับคุณชายฟู่ กระหม่อมจึงไม่ทราบเรื่องนี้”เขาเอื้อมมือไปจับนางไว้พร้อมกับดึงเข้ามาถาม เมี่ยวเข่ออ้ายตกใจเมื่อเขาดึง

  • ข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด   ตอนพิเศษ 3 คนหัวแข็ง ปะทะ คนปากแข็ง 1

    ฟู่หย่งเล่อและหลานเฟินกลับมายังที่พักม้า เข่ออ้ายและหยางจินรอพวกเขาอยู่ที่นั่น องค์หญิงนั้นนั่งอยู่ห่างจากหยางจินคนละทางเมื่อสาวใช้ตะโกนบอกว่าพวกเขามาถึงแล้ว“องค์หญิงเพคะ แม่นางกับท่านรองแม่ทัพมาถึงแล้วเพคะ”เข่ออ้ายรีบวิ่งไปที่ม้าของหย่งเล่อเพื่อรอพวกเขา หยางจินที่ยืนมองนางอยู่กำลังจะพูด แต่เข่ออ้ายหันมามองเขาและเดินเลี่ยงไปอีกฝั่งของม้าเมื่อหลานเฟินถูกอุ้มลงมาจากหลังม้าแต่นางเหมือนกับเดินไม่ไหวจนหย่งเล่อตัดสินใจอุ้มนางเดินมาหาพวกเขา“พี่หลานเฟิน เหตุใดเป็นเช่นนี้เกิดอะไรขึ้น!!”“เข่ออ้าย คือว่าข้า…”หลานเฟินนั้นไม่กล้าตอบ ใครจะกล้าพูดว่าฟู่หย่งเล่อรังแกนางจนนางเดินไม่ไหวจนเขาต้องอุ้มนางนั่งม้ามาด้วยกันเช่นนี้ แต่ฟู่หย่งเล่อนั้นเก็บอาการได้ดีกว่านางมากนัก เขาเป็นผู้เอ่ยขึ้นมา“นางตกม้าน่ะ ข้าไปช่วยเอาไว้ทันแต่ขานางยังเจ็บอยู่ ช้าไปมากเพราะมัวแต่เรียกและตามหาม้าอยู่” (ม้าบอกโบ้ยความผิดมาที่ตรูเฉยเลย พวกเอ็งนั่นแหละ)“เช่นนั้น ท่านไปนั่งรถม้าดีหรือไม่”“ดีเหมือนกัน”“ไม่เป็นไรพ่ะย่ะค่ะองค์หญิง หลานเฟินอยากจะขี่ม้า ให้กระหม่อมนั่งไปกับนางจะได้ช่วยสอนไปด้วย ไม่ต้องห่วงนะพี่ลี่”“เอ่อ น้

  • ข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด   ตอนพิเศษ 2 ฟู่หย่งเล่อและลี่หลานเฟิน 2

    หลานเฟินมองเขาที่ถูกนางนอนทับอยู่จึงได้จะลุกขึ้นแต่เขาดึงนางเข้ามาพร้อมกับประกบปากจูบอย่างรวดเร็วและผลักนางลงไปอยู่ด้านล่างแทนสายคาดเอวถูกปลดออกไปจนได้ด้วยมือเขาที่ดึงออกมา มือหนาเริ่มรุกล้ำไปที่ด้านในปกเสื้อผ่านชั้นในเข้าไป นางรู้ว่ามือเขาสั่นน้อยๆเมื่อสัมผัสถูกยอดปทุมด้านในนั้น“พี่หย่งเล่อ ท่าน…ตื่นเต้นหรือเจ้าคะ”“ข้า…อยากเห็นข้างใน เจ้า..จะอนุญาตหรือไม่”“เจ้าค่ะ ตัวข้า ใจข้าเป็นของท่านทั้งหมด ในเมื่อตกลงแล้วข้าย่อมยินยอม”“หลานเฟินเจ้าพูดเช่นนี้รู้หรือไม่ว่ามันหมายความว่าเช่นไร”“ข้าเองก็อยากเห็นเช่นกันว่าในตอนนี้แผงอกกว้างของท่านยังเหมือนเดิมเหมือนครั้งที่อยู่ที่สำนักศึกษาหรือไม่”มือเรียวบางนั้นเอื้อมไปปลดเข็มขัดของเขาออกเช่นกัน ฟู่หย่งเล่อรู้งานทันที เขาถอดชุดคลุมด้านนอกออกและปูรองเอาไว้ที่พื้นและพาหลานเฟินไปนอนที่ชุดคลุมของเขาลิ้นที่ยังพัวพันกันไม่หยุดและเริ่มถอดชุดของนางออก เขาเริ่มเห็นเนินอกขาวเนียนนั้นแต่เขาอยากเห็นมากกว่านั้นเมื่อหลานเฟินเริ่มครางอย่างพอใจ“หลานเฟิน เจ้างามจริงๆ”ปากของเข้าเปลี่ยนมาครอบครองหน้าอกขาวตรงหน้าทันที ช่างพอเหมาะพอดีมือของเขาเสียยิ่งนัก เสียง

  • ข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด   ตอนพิเศษ 1 ฟู่หย่งเล่อและลี่หลานเฟิน 1

    ทุ่งหญ้าแคว้นฮั่วซู“เบาๆหน่อย เจ้าอย่าดึงบังเหียนแรงเกินไปหลานเฟิน หากมันเจ็บมันจะดีดเจ้าเอา”“ข้ารู้ๆ อย่าพูดมากนัก ข้าตื่นเต้นจนลนลานไปหมดแล้ว”“เจ้าอย่าเกร็งจนหลังตรงเช่นนั้นปล่อยตัวตามสบาย”“หากท่านพูดอีกอีกคำเดียวนะฟู่หย่งเล่อ ข้าจะ ว๊าย…”“หลานเฟิน!! จับให้แน่นๆ”ม้าที่นางขี่เกิดตกใจเมื่อลี่หลานเฟินเผลอใช้เท้ากระแทกไปที่ลำตัวมันเพราะโมโหฟู่หย่งเล่อ มันจึงพานางวิ่งไปยังทุ่งหญ้ากว้างด้านล่าง ตัวนางเอนไปมาเพราะยังทรงตัวไม่ได้ ฟู่หย่งเล่อเร่งความเร็วม้าของเขาตามนางไป“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!!”“ข้ามาแล้ว เจ้าอยู่นิ่งๆ จับให้แน่นๆนะ”“พี่หย่งเล่อ ช่วยข้าด้วย มัน…มันวิ่งไม่หยุดเลยข้ากลัว”“เจ้าอย่าตะโกนมันจะตกใจข้ามาแล้ว”ฟู่หย่งเล่อเร่งความเร็วม้าและขี่เข้าไปใกล้ม้าพร้อมกับกระโดดไปที่ม้าตัวที่นางนั่งอยู่ เขาซ้อนตัวอยู่ด้านหลังของนางและเริ่มคุมบังเหียนม้าให้นิ่ง ใช้เวลาไม่นานมันก็ค่อยๆสงบลงและลดความเร็วลง “จับดีๆ ค่อยๆลุกขึ้นมาสิเจ้าปลอดภัยแล้ว”“ข้า…ข้าอยากลง”“หากเจ้ากลัวมัน เจ้าก็จะขี่มันไม่ได้ เจ้าลองลืมตาดูสิ”“ข้ากลัว ไม่เอา”นางลุกขึ้นได้ก็หันเข้าซบอกของเขาทันที ฟู่หย่งเล่อนั้นเร

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status