11 วารีบำบัด

หัวคิ้วเข้มๆ ของหยางอี้คังขมวดเข้าหา กระนั้นเขาก็ผ่อนคลายลงมาก เมื่อซูกุ้ยฟางเริ่มเปลื้องเสื้อผ้าที่มีอยู่น้อยชิ้นของนางออกจากร่าง

“ผู้น้อย...อุ๊ย”

นางว่าแล้วหัวเราะด้วยจริตน่าชม ยามนั้นมีเพียงเอี๊ยมสีแดงลูกท้อปกปิดถันคู่งามเอาไว้ แต่เขาไม่อาจหยุดความคิดตัวเอง ผิวกายสาวและเสน่ห์ของสตรีนางนี้มัดใจเขาจนดิ้นไม่หลุด

“เจ้าจะสอนข้าว่ายน้ำในอ่างอย่างนั้นหรือ”

“หามิได้ มันเป็นการเคลื่อนย้ายร่างกายเจ้าค่ะ” นางว่าแล้วจึงขยับตัวเข้ามาแนบชิดกายแกร่ง แม้จะตื่นเต้น แต่จำเป็นต้องกระทำ โอกาสงามๆ เช่นนี้ซูกุ้ยฟางมิยอมให้หลุดมือไปแน่

แรกเริ่มนางพาเขาหมุนตัวในน้ำช้าๆ แล้วต่อด้วยการย่อตัวลง สลับยืดตัวขึ้นด้วยการเขย่งปลายเท้า หยางอี้คังอมยิ้มพึงใจแม้จะรู้สึกพิลึกพิลั่น แต่ก็กระทำตามโดยไม่คัดค้าน

“ท่านแม่ทัพ จับมือผู้น้อยสิเจ้าคะ” นางบอกเขา ในขณะที่หันมาเผชิญหน้ากัน จากนั้นจึงถอยหลังไปครึ่งก้าว สองมือเรียวเกาะแขนกำยำไว้แน่น ก่อนจะค่อยๆ หงายหลังลงสู่ผิวน้ำ พร้อมขอให้เขาดึงร่างบอบบางไปสู่อกแกร่ง

“เจ้าต้องการเช่นนี้อย่างนั้นรึ”

“ไม่ใช่แค่หนเดียว เราต้องทำหลายๆ หน เพื่อช่วยให้ผ่อนคลาย เป็นการยืดตัว ยืดแขน”

“ฮ่าๆๆ เจ้าต้องการร่ายรำในน้ำก็ไม่บอกข้า ได้...หากนิยมเช่นนี้ ข้าจักทำให้ถึงใจเจ้าอย่างที่สุด”

เมื่อชายหนุ่มกล่าวจบจึงหมุนร่างนางให้ไปอยู่ข้างหน้า แล้วจับเอวบางของซูกุ้ยฟางพาเคลื่อนไปทางซ้ายทีขวาที และร่างกายของเขากับนางที่มีเพียงอาภรณ์เนื้อบางเบาสวมใส่อยู่มันมิอาจปิดกั้นอารมณ์ของทั้งคู่

ซูกุ้ยฟางร้อนผะผ่าวไปทั้งร่าง เมื่อสัมผัสได้ว่าแก่นกายเขาผงาดขึ้นนางยิ่งชอบใจ คราแรกอยากเห็นให้เต็มตา เพราะในถ้วยน้ำชากับของว่างที่ยกไปให้ชายหนุ่ม นางผสมสมุนไพรชั้นยอดเพื่อเพิ่มกำหนัดเอาไว้ ซึ่งฝูบ่าวรับใช้ได้ปรุงมันขึ้นมาจากสูตรลับของตระกูลซู

“โอ้ มันได้ผล!”

“เจ้าหมายถึงสิ่งใด กุ้ยฟาง”

เขาถามพร้อมหมุนร่างของนางให้มาเผชิญหน้ากัน และซูกุ้ยฟางเซเล็กน้อย ก่อนโผเข้าไปซุกซบที่อกแกร่ง

และอึดใจต่อมา สิ่งที่นางปรารถนาอยากให้เกิดขึ้นก็เป็นจริง

ใบหน้าหล่อเหลามีแต้มสีแดงเข้ม และแววตาก็ไม่ได้ดุดัน หากเจือด้วยความหวานเชื่อมอย่างที่ซูกุ้ยฟางไม่คาดว่าจะได้เห็น

“ท่านแม่ทัพ ร้อนหรือไม่เจ้าคะ”

“ไม่ ข้าเย็นสบายดี แต่เจ้านั่นแหละ เหตุใดถึงได้กอดข้าอยู่เช่นนี้”

ซูกุ้ยฟางไม่รู้จะตอบอย่างไรดี นางจำเป็นต้องเล่นบทสาวน้อยแสนซนและไม่ประสีประสาต่อไป

“ผู้น้อย...คิดว่าท่านไม่สบายเสียอีก”

“เหตุใดถึงกล่าวเช่นนั้น”

“ตัวท่านร้อน และบางอย่างของท่าน...”

เป็นยามนั้นที่ริมฝีปากบางสวยส่งจุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผากซูกุ้ยฟาง มันทั้งอบอุ่นหอมหวาน ให้ความรู้สึกสุขล้นจับใจ

“ท่าน จูบผู้น้อยแบบนี้เรียกว่ารังแกได้หรือไม่!”

“เหตุใดข้าจะจูบไม่ได้ เมื่อเจ้าเอาแต่คิดอยากล่วงเกินข้า ทั้งสายตาและสองมือที่ซุกซนไม่หยุด”

“เปล่าเสียหน่อย ผู้น้อยจะบังอาจทำเยี่ยงนั้นได้อย่างไร”

“ฮ่าๆๆ สตรีเช่นเจ้าไม่ใช่คนโง่เขลา และหากยังไม่ยอมปล่อยข้า เจ้ารู้หรือไม่ว่าจะเกิดสิ่งใดต่อจากนี้”

ชายหนุ่มกล่าวเสียงขึงขังขึ้นอีกนิด และค่อยๆ ขยับตัวออกห่าง พร้อมหักห้ามความรู้สึกจากแรงปรารถนาของตนลงเสีย

“แค่นี้หรือเจ้าคะ”

“ใช่ ข้ามีธุระสำคัญต้องเข้าเมือง เจ้าอยู่ที่นี่ดูแลเรือนให้ข้าเป็นอย่างไร”

“แต่ผู้น้อยอยากติดตามท่านไปด้วย”

“เหลวไหล สตรีควรอยู่เฝ้าเรือน ดูแลบ่าวไพร่ หน้าที่นี้ยังให้ข้าต้องย้ำเตือนอีกหรืออย่างไร”

ซูกุ้ยฟางรู้สึกผิดปกติ ในยามนั้นรับรู้ได้ถึงไออุ่นที่ส่งต่อมาจากแก่นกายชายหนุ่ม สีหน้าเขาคล้ายคนกำลังอดกลั้นต่อบางสิ่งอย่างลำบาก แต่นางไม่ต้องการขัดใจหยางอี้คัง

“ท่านจะกลับมารับประทานอาหารเย็นหรือไม่”

หยางอี้คังถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่แรงๆ ก่อนตอบว่า

“สุราที่หอหญิงงามในเมืองถูกใจข้ายิ่ง และข้าไม่ได้ลิ้มรสมานานแล้ว”

ซูกุ้ยฟางได้ยินเช่นนั้นหัวใจพลันห่อเหี่ยว นางกระทำถึงเพียงนี้ ยอมเปิดเผยเนื้อตัวและอยากเอาใจเขา ไฉนหยางอี้คังยังพยายามผลักไส

“เช่นนั้น ผู้น้อยขอตัวไปทำตามหน้าที่ที่ท่านแม่ทัพสั่ง”

นางว่าแล้วจึงเตรียมออกจากถังไม้ ทว่าเสียงของหยางอี้คังดังขัดเสียก่อน

“อีกห้าวัน ข้าจัดรถม้าเอาไว้ให้เจ้าเดินทาง เตรียมเก็บข้าวของให้พร้อม เจ้าจะได้ไปถือศีลกินเจที่สำนักนางชีบนป่าไผ่ เรื่องนี้ไม่ต้องกลัวลำบาก ข้าไหว้วานให้ซือไท่และแม่ชีในสำนักคอยดูแลเจ้าเป็นอย่างดีแล้ว”

“หะ เหตุใดกุ้ยฟางต้องไปที่สำนักนางชี”

“ทั้งนี้ก็เพื่อตัวเจ้า บำเพ็ญตนและขัดเกลาจิตใจให้สะอาด เพื่อจะได้มีสติมากกว่านี้ เมื่อนั้นเจ้าคงรู้จักตัวเองมากขึ้น อีกอย่างเคราะห์กรรมที่ติดตามตัวเจ้าจะได้หมดไป”

หญิงสาวได้ยินสิ่งที่เขาบอกเต็มสองหูใจก็เดือดปุด แต่จะทำอย่างไรได้ เมื่อหยางอี้คังเป็นผู้ชายปากหนัก เวลากล่าวสิ่งใดแล้ว คำพูดที่หลุดจากปากเขาย่อมห้ามให้ผู้ใดขัดขืน

        หลายวันผ่านไป

การเดินทางไปสำนักป่าไผ่เพื่อถือศีลเพื่อปัดเป่าความอัปมงคลในชีวิตสร้างความโศกเศร้าอย่างหนักให้แก่ซูกุ้ยฟาง นางกำลังเตรียมสิ่งของต่างๆ ที่จำเป็นในตอนบ่าย แต่เรือนพำนักนอกเมืองนี้เงียบเหงามากในยามที่ไม่มีหยางอี้คังอยู่ และตัวเขารักสันโดษ มีบ่าวไพร่รับใช้ไม่กี่คน ส่วนนางเล็กๆ นั้นก็ไม่ได้มารับใช้นานแล้ว

ระหว่างที่หญิงสาวก้าวไปยังเรือนด้านหลัง เพื่อตรวจสอบผ้าที่สั่งให้ฝูเตรียมไว้ ล้วนเป็นสีชุดขาวทั้งหมด เนื้อผ้าไหมอย่างที่หยางอี้คังสั่งให้นางสวมใส่ โดยห้ามเป็นสีแดง ม่วง หรือชมพู และยกเลิกการสวมใส่ชุดคล้ายเจ้าสาวเด็ดขาด!

“สีดอกบัวบริสุทธิ์เช่นนี้ย่อมเหมาะกับเจ้า ยามนี้ต้องไปถือศีล ก็ควรทำให้ใจและกายผุดผ่อง”

“เจ้าค่ะ ผู้น้อยจะทำตามที่ท่านแม่ทัพสั่ง”

“เฮ้อ ตีความผิด ข้าเพียงแนะนำกุ้ยฟาง อย่าคิดอคติเช่นนั้น”

หญิงสาวมองใบหน้าหล่อเหลาที่นานๆ ครั้งจะเผยรอยยิ้มให้เห็น และวันนี้ดูเขาจะแปลกกว่าเดิม เพราะเมื่อรู้ว่านางยินยอมพร้อมใจไปสำนักป่าไผ่ก็รื่นเริงขึ้น และยังสั่งให้เลี้ยงสุราทั้งข้าวปลาบ่าวทั้งเรือน

“หากเป็นความประสงค์ของท่านแม่ทัพ คนที่ถูกซื้อหามาไยจะไม่กระทำตาม”

“แล้วเจ้าเต็มใจสวมอาภรณ์เหล่านี้หรือไม่”

“อย่างน้อยมันก็งดงามกว่าผ้าดิบที่ใช้ห่อศพคนตาย!” ซูกุ้ยฟางอดกล่าวแรงๆ ออกมามิได้ นางน้อยใจหยางอี้คังซึ่งทำทีเหมือนเอ็นดูนาง แต่ชมเชยเพียงสายตา มิหนำซ้ำยังพูดจาเหน็บแนม และพอจะเข้าด้ายเข้าเข็มกัน หยางอี้คังก็หาเรื่องบ่ายเบี่ยง

“ฮ่าๆๆ พูดจาเหลวไหล เจ้ายังมีชีวิตอยู่อีกนาน จำคำข้าไว้ เอาละ วันนี้ข้าคงไม่กลับเรือน เจ้าอยู่ดูแลทุกอย่างเถิด”

ซูกุ้ยฟางอยากเอ่ยทัดทานเขา แต่นางจำต้องสงบปากสงบคำ และได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างที่จากไป โดยไม่คิดจะทิ้งความอาลัยอาวรณ์แก่สตรีผู้นี้