บทที่ 7 อดีตที่ค้างคาของชินอ๋องซื่อจื่อ (3/4)

           เรื่องราวเกี่ยวกับนางจึงค่อยๆ เลือนหายไปจากความทรงจำของเขาจนกระทั่งได้เจอกันอีกครั้งในวันนั้น... 

         ด้านองค์รัชทายาทที่สวมรอยเดินตามสาวใช้คนสนิทของคุณหนูเจิ้งแทน กว่าเสี่ยวยาจะรู้ตัวก็พาบุรุษที่คุณหนูไม่อยากพบเจอมาหาถึงหน้าเรือนนอน

            “องค์...” สาวใช้ยังกล่าวไม่ทันจบก็ถูกปิดปากด้วยมือของบุรุษผู้หนึ่งก่อนที่ผู้สูงศักดิ์จะพยักหน้าส่งสัญญาณให้คนของตนพาตัวออกไป

            ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูจากผู้ที่ยืนอยู่หน้าห้อง ทำให้เจิ้งเข่อชิงรีบสาวเท้าก้าวมาที่ประตูก่อนจะเปิดออกด้วยสีหน้ายินดี

            รอยยิ้มของนางค้างแข็งไปชั่วขณะเมื่อเห็นว่าคนที่อยู่หน้าห้องหาใช่สตรีที่ตนรอคอย ดวงหน้าหวานแปรเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงไร้รอยยิ้ม

            “เหตุใดถึงเป็นพระองค์” แทนที่จะเป็นสหายน่าเอ็นดูผู้นั้น เสี่ยวยาสาวใช้ของนางก็หายไป

            ‘ต้องเป็นฝีมือของคนผู้นี้แน่’ พอคิดได้เช่นนั้นนางจึงถอยห่างก่อนจะก้าวเดินเพื่อออกจากห้อง

            เพิ่งปักปิ่นยังไม่ถึงวัน หากให้บุรุษผู้นี้เข้าห้อง แล้วมีผู้อื่นมาเจอ นางคงมิแคล้วเสียหาย

            “จะไปที่ใดกัน เข้าไปคุยกันด้านในก่อนดีหรือไม่” องค์รัชทายาทกล่าวพลางจับข้อมือสตรีดื้อรั้นเอาไว้

            “ไม่ดีเพคะ หม่อมฉันเป็นสตรี พระองค์เป็นบุรุษหากอยู่ด้วยกันเพียงลำพังในที่ลับตา มิแคล้วจะเสียหาย” สุดท้ายก็ต้องจำยอมแต่งกับบุรุษที่อีกไม่นานจะมีเมียมากมาย หนึ่งในนั้นคงเป็นสวี่ลู่ฟางนางในดวงใจของเขา

            ในเมื่อรู้เช่นนี้แล้วเหตุใดนางถึงจะต้องเอาความสุขทั้งชีวิตของตนไปมอบให้บุรุษที่ไม่เห็นค่าเล่า

            “เราเป็นคู่หมายกัน หากข้าใจร้อนอยากเข้าหอก่อนใครจะกล้าว่าอันใด” นัยน์ตาดำที่จ้องมองนางพราวระยับจนนางสั่นสะท้านไปทั้งตัว

            “คู่หมายของพระองค์ เกรงว่าจะไม่ใช่หม่อมฉันแล้ว” เพราะอย่างไรนางก็จะหาหนทางให้ฮ่องเต้จำใจต้องยกเลิกการหมั้นหมายให้ได้

            “ฮ่องเต้ยังไม่ได้ตอบตกลงให้มีการยกเลิก ทั้งยังรีบเร่งเลื่อนงานหมั้นเข้ามา เช่นนี้แล้วมิใช่ว่าอย่างไรเจ้าก็ต้องได้เป็นพระชายาของข้าหรือ” สตรีเพียบพร้อมทุกด้านอย่างนางเหมาะสมแล้วที่จะเป็นชายาของเขา วันนั้นเขาคิดถูกจริงๆ ที่ให้คนใส่ชื่อนางเพื่อแสดงความสามารถในงานจิบน้ำชาที่จวนหลิว

            “เรื่องนั้นมันก็ไม่แน่หรอกเพคะ” นางตอบกลับ แต่ภายในใจกลับร้อนรน

            ‘เลื่อนการหมั้นหมายเข้ามาหรือ เหตุใดนางถึงไม่ทราบ’ แล้วเลื่อนเป็นเมื่อใด นางจะต้องรีบเร่งลงมือเสียแล้ว

            “เลิกคิดที่จะถอนหมั้นเถิด อย่างไรเจ้าก็หนีข้าไม่พ้น” องค์รัชทายาทออกแรงรั้งข้อมือนาง ทำให้คนที่ไม่ทันตั้งตัวโผเข้าสู่อ้อมกอดบุรุษร่างสูงอย่างง่ายดาย

            “องค์รัชทายาท พระองค์อย่าได้ทำกิริยาหยาบคายกับหม่อมฉันเช่นนี้” นางกล่าวเสียงเรียบแม้ในใจจะหวาดกลัวแต่นางก็ต้องเก็บซ่อนไม่ให้บุรุษผู้นี้ทราบ

            “หยาบคายที่ใดกัน มิใช่ว่าในใจเจ้าอยากให้ข้าทำเช่นนี้มาโดยตลอดหรือ”

            “หึ...พระองค์คิดว่าตนเองกำลังกล่าวถึงคุณหนูสวี่ลู่ฟางหรืออย่างไร” สิ้นคำของนางเขาก็รีบดันตัวนางออกห่างก่อนจะพันธนาการข้อมือกลมกลึงเพื่อรั้งให้เดินตาม

            แม้ใจจริงอยากจะจับสตรีดื้อรั้นผู้นั้นเข้าหอให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่เขาก็ยังต้องการให้นางแต่งเป็นพระชายาเขาอย่างสมเกียรติ

            เขาพานางมาที่ท้ายจวนซึ่งเป็นสถานที่ที่ตอนเขายังเป็นองค์ชายมักจะลอบหนีจากจวนท่านราชครูมาที่นี่เพราะไม่อยากศึกษาการปกครอง ทำให้ได้พบกับนาง เจ้าก้อนแป้งตัวน้อยที่ชอบแย่งรอยยิ้มและอ้อมกอดอบอุ่นของมารดาเขาไป

            บุรุษสูงศักดิ์จับนางให้นั่งในศาลากลางป่าท้อ ที่ยามนี้มีแสงแดดรำไรลอดส่องลงมา

            “งานเลี้ยงล่วงเลย หม่อมฉันต้องรีบกลับไปแสดงความขอบคุณผู้ที่มาร่วมงานปักปิ่นของหม่อมฉัน ได้โปรดรีบกลับวังบูรพาของพระองค์เถิดเพคะ”

            “เจ้าช่างดื้อรั้นกว่าตอนเป็นเด็กมาก” เขากล่าวพลางจับข้อมือนางเอาไว้ ตอนแรกก็ไม่สนใจเพราะคิดว่าอย่างไรสตรีผู้นี้ก็คือคู่หมั้นของเขา

            แต่พอวันหนึ่งเขาเห็นนางส่งยิ้มหวานให้สตรีผู้นั้นทั้งยังกินเต้าหู้อีกฝ่ายอย่างชัดเจน เขาก็รู้สึกไม่พอใจ และไม่พอใจมากขึ้นไปอีกเมื่อนางไม่สนใจเขาดังเช่นที่เคยทำ

            “เอาล่ะ หม่อมฉันคิดว่าถึงเวลาแล้วที่เราควรเจรจากัน”

            “ข้าจะไม่เจรจาอันใดกับเจ้าทั้งสิ้นหากเจ้ายังเรียกข้าว่าองค์รัชทายาทและแทนตนว่าหม่อมฉัน” จะกล่าววาจาตามชั้นบรรดาศักดิ์เหล่านั้นด้วยเหตุใด ในเมื่อตอนที่นางยังเล็กนางทั้งปีนหัวขี่คอเขามาแล้ว

            “แต่หากข้าเรียกท่านเช่นนี้ ท่านจะยินยอมพูดคุยเจรจาเรื่องถอนหมั้นแต่โดยดีใช่หรือไม่”

            “อืม” แต่จะตอบรับหรือไม่ เขาไม่รับปาก

            “เช่นนั้นท่านก็ควรที่จะปล่อยมือจากข้าเช่นกันเจ้าคะ” คุณหนูเจิ้งชูข้อมือตนที่โดนมือเขาพันธนาการเอาไว้อยู่

            “จับไว้เช่นนี้ เจ้ามิชอบหรือ”

            “ไม่เจ้าค่ะ”

            “เจ้าช่างใจร้าย” ไม่อ่อนโยนเหมือนเด็กน้อยในวันวาน แม้จะตัดพ้อไปเช่นนั้นแต่สุดท้ายองค์รัชทายาทอย่างเขาก็อดไม่ได้ที่จะตามใจนาง

            “เรื่องถอนหมั้น...” เจิ้งเข่อชิงกำลังจะกล่าวถึงเรื่องราวที่เขามีสตรีที่พึงใจ แต่เขากลับเอ่ยแทรกขึ้นอย่างเสียมารยาท