บทที่ 7 อดีตที่ค้างคาของชินอ๋องซื่อจื่อ (2/4)

             เนิ่นนานนับเค่อที่เด็กชายแปลกหน้าที่นางไม่รู้จักชื่อนั่งร้องไห้ จนนางเริ่มกลัวเขาจะปวดหัว จึงลุกยืนขึ้นแล้วเข้าไปรั้งศีรษะเขามาพิงตัวนางไว้ก่อนจะโอบกอด

            “ท่านแม่ของท่าน แท้จริงนางไม่ได้อยากจะทิ้งท่านไปเช่นนี้หรอก แต่เพราะนางเห็นท่านเติบใหญ่เป็นคนที่ดีและน่าภูมิใจ นางจึงหมดห่วง”

            “ฮือ...”

            “แม้ว่าตอนนี้นางจะไม่ได้โอบกอดท่านแล้ว แต่นางยังคงอยู่ตรงนี้” เด็กหญิงตัวน้อยชี้ไปที่อกของเขา

            “ภาพความทรงจำที่ดีงามระหว่างท่านและนางจะไม่มีใครมาลบล้างไปได้ ข้าเชื่อว่านางยังคงมองดูท่านจากที่ตรงโน้น แม้ท่านจะเสียใจแต่ข้าว่านางคงอยากเห็นท่านเติบโตเป็นบุรุษที่องอาจและเก่งกาจ”

            “ปล่อยข้าได้แล้ว”

            “ท่านรู้สึกดีขึ้นแล้วใช่หรือไม่”

            “อืม” พอได้ร้องไห้ปลดปล่อยน้ำตา มันทำให้เขารู้สึกดีขึ้น

            “ท่านแม่ของพี่ชายต้องดีใจที่ท่านเข้มแข็งถึงเพียงนี้”

            “อืม ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าอายุแค่ห้าขวบจริงๆ หรือ เหตุใดถึงได้ช่างเจรจานัก”

            “ข้าน่ะหรือ ห้าขวบ หกขวบ หรือเจ็ดขวบแหละมั้ง” นางแสร้งนับนิ้วผิดๆ ถูกๆ ให้ดูคล้ายเด็กน้อยไร้เดียงสา

            “ชิงหนี่ว์ เจ้ามาอยู่ที่นี่เอง ลุงเดินหาทั่วจวนเลย”

            “อ่ะ...ท่านลุงข้ามาแล้วรีบเช็ดน้ำตาเร็วเข้า” กล่าวจบนางก็รีบยัดผ้าเช็ดหน้าของตนใส่มือเขา ซึ่งเด็กชายที่ดูจะอายุมากกว่านางเล็กน้อยรีบทำตามแต่โดยดี

            “มาหลบอยู่ที่นี่นี่เอง แล้วเจ้ากำลังนั่งคุยกับใครอยู่หรือ” บุรุษที่เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เอ่ยถาม

            “แค่พี่ชายผู้หนึ่งที่หลงทางมาเจ้าค่ะ” นางรีบก้าวเท้าขึ้นหน้าเพื่อยืนบังเด็กชายที่นั่งอยู่ไม่ให้ท่านลุงเห็น

            “พี่ชายหรือ ในจวนลุงไม่มีเด็กผู้ชายนะชิงหนี่ว์”

            ‘ท่านลุงไม่เห็นเขาเช่นนี้หรือว่าเขาจะเป็นผีจริงๆ นี่ข้าเล่นกับผีมาตั้งหลายวันหรือ’ เพียงแค่คิดขนนางก็ลุกเกรียว ก่อนจะหันกลับไปมองด้านหลังเพื่อดูให้แน่ใจ

            ‘ยังอยู่ เฮ้อ...โล่งอกไปที’ นางคิดก่อนจะส่งยิ้มให้เด็กชายแล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับท่านลุง

            “เจ้าเด็กดื้อบอกมาซะดีๆ ว่าแอบมาทำอันใดที่ท้ายจวนลุงเช่นนี้”

            “ข้าก็แค่...” นางกำลังจะหาเรื่องแก้ตัว แต่คนที่อยู่ด้านหลังนางลุกยืนขึ้นเสียก่อน แล้วก้าวเท้าขึ้นมายืนอยู่ข้างนาง

            “คารวะท่านอาจารย์ขอรับ”

            “ที่แท้พี่ชายที่หลงทางมาก็คือพระองค์นั่นเอง”

            “ขออภัยที่เปิ่นหวางเข้ามาในจวนของท่านอาจารย์โดยมิได้บอกกล่าว เปิ่นหวางเพียงแค่อยากหาที่เงียบๆ เท่านั้น"

            “มิต้องกล่าวอันใดหรอก อาจารย์เข้าใจพระองค์ หากยังไม่พร้อมพระองค์จะยังไม่กลับจวนก็ได้ อาจารย์จะแจ้งชินอ๋องให้” สิ้นคำกล่าวจางชิงหนี่ว์ก็รีบก้าวเท้าถอยไปด้านข้างทันที

            ‘ชินอ๋อง! บุรุษผู้นี้คงมิใช่โจวอันฉี ชินอ๋องซื่อจื่อผู้นั้นหรอกนะ’

            “ขอบคุณอาจารย์” เขากล่าวก่อนจะหันไปมองเด็กน้อยที่มองเขาด้วยสายตาหวาดกลัว

            “ท่านลุงเจ้าขา พี่ชายผู้นี้คือใครหรือเจ้าคะ” เพราะต้องการยืนยันความคิดตน นางจึงเอ่ยปากถามออกไป

            “เขามีนามว่า โจวอันฉี เป็นบุตรชายคนเดียวของชินอ๋อง”

            ‘ตายห่าละงานนี้’ แม้จะพยายามซ่อนสีหน้าตกใจและตื่นกลัว แต่เพราะยังเป็นเด็กจึงไม่อาจเก็บสีหน้าได้เก่งเท่าใด

            “ขออภัยเพคะ ที่เมื่อครู่หม่อมฉันล่วงเกินพระองค์” ท่าทางที่เปลี่ยนไปของเด็กหญิงวัยห้าขวบทำให้จางเหว่ย ผู้เป็นลุงรู้สึกแปลกใจ

            “มิเป็นไร” เขากล่าวพลางก้าวเดินเข้าไปใกล้ แต่สตรีตัวน้อยช่างเจรจาเมื่อครู่กลับถอยห่าง

            “ชิงหนี่ว์ของลุงช่างรู้ความ”

            “ท่านลุงเจ้าขา ข้าอยากกินขนมแล้ว ท่านพูดคุยกับชินอ๋องซื่อจื่อไปก่อนนะเจ้าคะ ข้าไปล่ะ”

            “ประเดี๋ยวก่อน...” โจวอันฉีส่งเสียงเรียก แต่นางมีหรือจะสน

            “เป็นเพียงแค่เด็กน้อย ขาก็สั้นแต่เดินเร็วนักแล” ผู้เป็นลุงอดไม่ได้ที่จะอมยิ้มเมื่อเห็นท่าทางของหลานสาว

            “นางเป็นใครหรือขอรับท่านอาจารย์”

            “นางคือบุตรสาวคนเล็กของแม่ทัพประจิม จางหย่ง นามว่าชิงหนี่ว์”

            “ชิงหนี่ว์” เมื่อครู่ยังพูดคุยช่างเจรจา แต่เหตุใดพอรู้ว่าเขาคือใคร นางถึงได้ไม่ยอมใกล้ถึงเพียงนั้น

            “นางเป็นแค่เด็กน้อย หากทำอันใดให้พระองค์ไม่พอใจ ก็อย่าได้ถือสาเลย”

            “ขอรับ” เขาตอบรับพลางยกมือขึ้นแตะอกเสื้อที่เพิ่งเอาผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยยัดไว้

            หนีไปก่อนเช่นนี้ เขาจะคืนผ้าเช็ดหน้าให้นางได้อย่างไร

            และหลังจากวันนั้นหลานสาวของท่านราชครูจางเหว่ยก็ไม่มาที่จวนจางอีกเลย ตัวตนของนางก็ดูเหมือนจะค่อยๆ ลบเลือนไปจากเมืองหลวง มีเพียงเสียงเล่าลือที่ว่าหลังจากที่ปฏิเสธฮ่องเต้ไม่หมั้นหมายกับชินอ๋องซื่อจื่ออย่างเขา จางชิงเทียนที่หวงแหนน้องสาวไม่ยอมให้นางออกจากจวนไปไหน ขนาดท่านราชครูและอดีตราชครูหากอยากเจอหลานสาวก็ต้องมาหาที่จวน

            เรื่องราวเกี่ยวกับนางจึงค่อยๆ เลือนหายไปจากความทรงจำของเขาจนกระทั่งได้เจอกันอีกครั้งในวันนั้น...