บทที่ 7 อดีตที่ค้างคาของชินอ๋องซื่อจื่อ (4/4)

            “เรื่องถอนหมั้น...” เจิ้งเข่อชิงกำลังจะกล่าวถึงเรื่องราวที่เขามีสตรีที่พึงใจ แต่เขากลับเอ่ยแทรกขึ้นอย่างเสียมารยาท

            “ก่อนที่จะกล่าวเรื่องนั้น ขอให้ข้าได้อธิบายเรื่องที่ชาวบ้านพวกนั้นเล่าลือก่อนได้หรือไม่”

            “เจ้าค่ะ” นางตอบรับพลางรอดูว่าบุรุษผู้นี้จะปั้นเรื่องอันใดขึ้นมาหลอกนางอีก

            “แท้จริงเรื่องราวไม่มีอันใดเลย วันนั้นข้าแค่ออกไปหาอาหารเลิศรสกินที่โรงเตี๊ยมเหอหยวนกับหลิวเฟิงเหมียน แต่บังเอิญไปเจอน้องสาวของเขาและสหายที่ชื่อสวี่ลู่ฟาง จึงได้ร่วมโต๊ะ ก่อนกลับคุณหนูเมิ่งร่ำร้องให้พี่ชายพาไปซื้อเครื่องประดับ แต่สหายของนางต้องรีบกลับจวน นางจึงขอร้องให้ข้าไปส่งสตรีผู้นั้นที่จวนสวี่ เรื่องราวมีเพียงแค่นี้” เขาก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าเหตุใดชาวบ้านถึงได้เล่าลือไปไกลถึงเพียงนั้น

            “...” เจิ้งเข่อชิงทำหน้าเอือมระอาพลางหยิบใบไม้ที่ปลิวตกบนโต๊ะมาฉีกเล่น อยากบอกอันใดก็กล่าวไปเถิด

            “เจ้าไม่เชื่อที่ข้ากล่าว?”

            ‘ข้าไม่แคะหูระหว่างฟังท่านก็ดีแค่ไหนแล้ว’ วาจาบุรุษเลื่อนลอย นางไม่คิดสนใจ หากเปลี่ยนบุรุษผู้นี้เป็นชิงหนี่ว์คงดีไม่น้อย

            “ข้ากับสวี่ลู่ฟางไม่ได้เป็นดังเช่นที่ชาวบ้านเล่าลือจริงๆ ข้าอาจจะเคยเจอนางบ้างเมื่อครั้งไปจวนตระกูลหลิว แต่ก็ไม่ได้สนิทสนมดั่งเช่นที่เจ้าเข้าใจ”

            “เจ้าค่ะ” นางรับคำส่งๆ ไป บุรุษผู้นี้หากสตรีดอกบัวขาวผู้นั้นอยากได้ก็เชิญรีบเอาตัวไป นางจะได้ไปสร้างสัมพันธ์อันดีกับชิงหนี่ว์

            เพียงคิดถึงรอยยิ้มของคุณหนูจาง เจิ้งเข่อชิงก็รู้สึกสบายใจและอุ่นใจ ดวงหน้าหวานจึงอ่อนลงพร้อมกับมุมปากที่ยกยิ้มเล็กน้อย

            ตึกตักๆ หัวใจดวงน้อยของบุรุษผู้สูงศักดิ์สั่นไหวเมื่อเห็นรอยยิ้มเช่นนั้น ตั้งแต่ได้รับเลือกให้เป็นคู่หมายของเขา รอยยิ้มเช่นนี้ของนางก็เลือนหายไปเหลือเพียงรอยยิ้มมารยาทที่เขามองว่ามันเสแสร้งมาโดยตลอด เพราะเหตุนี้ที่ผ่านมาเขาจึงไม่ค่อยชื่นชอบคู่หมายของตนเอง

            พอคิดมาถึงตรงนี้ หรือแท้จริงเขามีส่วนทำให้นางแปรเปลี่ยนเป็นเช่นนั้น

            “ท่านกล่าวจบแล้วใช่หรือไม่”

            “อะ...อืม” เพราะถูกสอนมาตั้งแต่เด็กให้เก็บสีหน้าไม่ให้เผยความรู้สึกออกไป เขาจึงทำมันได้อย่างไร้ที่ติ

            “เช่นนั้นข้าจะได้กล่าวบ้าง”

            “อืม” มุมปากหยักยกยิ้ม นัยน์ตาดำจับจ้องดวงหน้าหวานเพื่อรอฟังในสิ่งที่นางจะเอื้อนเอ่ย

            “เรื่องที่ข้าต้องการให้ท่านยกเลิกการหมั้นหมายนั้น เป็นความต้องการของข้าจริงๆ ข้ามิได้กล่าวออกมาเพราะน้อยใจหรือเพื่อประชดประชันท่าน แต่เป็นเรื่องที่ข้าไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้วว่าตัวข้าไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นพระชายาของท่าน ข้าจึงอยากเปิดโอกาสให้ท่านได้เสนอนามสตรีที่ท่านพึงใจกับฮ่องเต้” หากไม่มีคู่หมายอย่างนางแล้ว ต่อจากนี้เขาจะทำอันใดย่อมเป็นอิสระ

            “เมื่อครู่ข้าบอกเจ้าแล้วไม่ใช่หรือว่า เรื่องของข้ากับคุณหนูสวี่ลู่ฟางเป็นเช่นไร”

            “ข้าหมายถึงสตรีที่ท่านพึงใจจริงๆ ซึ่งท่านอาจจะได้เจอแล้วหรือได้เจอต่อจากนี้”

            “หากข้าบอกว่าข้าพึงใจเจ้าล่ะ” นัยน์ตาลุ่มลึกที่จ้องมองทำให้นางขนลุก

            บรรดาองค์ชายช่างแสดงสีหน้าเสแสร้งได้เก่งยิ่ง...

            “ท่านอย่าล้อข้าเล่นเลยเจ้าค่ะ”

            “...”

            “ส่วนเรื่องที่จวนเจิ้งจะสนับสนุนท่าน ทุกอย่างยังคงเดิม ขอเพียงท่านยอมเอ่ยปากกับฮ่องเต้เพื่อยืนยันการยกเลิกการหมั้นหมายพวกนี้”

            “ข้าบอกเจ้าแล้วไม่ใช่หรือ ว่าการหมั้นหมายของเราเพิ่งถูกกำหนด” เขาจะทำให้มันถูกกำหนดหลังจากกลับวังนี่แหละ

            “ท่านล้อข้าเล่นอีกแล้ว” หากมีกำหนดออกมา บิดาต้องรีบวิ่งหน้าตาตื่นมาแจ้งนางแล้วสิ

            “ข้าไม่ได้ล้อเล่น ฮองเฮาเอ็นดูเจ้ามากมายถึงเพียงนั้น เจ้าคิดว่านางจะยินยอมให้เจ้าถอนหมั้นหรือ” ยิ่งเห็นนางดิ้นรนอยากถอยห่าง เขายิ่งอยากจะเอาชนะ หลังกลับวังเขาจะรีบไปทูลขอฮ่องเต้ให้รีบออกประกาศวันหมั้น

            “หากเราสองคนช่วยกันกล่าว ข้าว่าพระนางต้องไม่คิดฝืนใจ”

            “เจ้าเอาแต่กล่าวเหตุผลที่ดูดีมากมายเพื่อจะถอนหมั้น แต่เหตุใดไม่กล่าวเหตุผลที่แท้จริงออกมาเล่า”

            “เหตุผลที่ข้ากล่าวไปทั้งหมด คือความต้องการของข้าจริงๆ”

            “ความต้องการของเจ้าหรือ น่าขันนัก มิใช่ว่าที่เจ้าอยากถอนหมั้นกับข้า เพราะแท้จริงแล้วเจ้าเป็นหมัวจิ้ง[1] ทั้งยังหมายปองคุณหนูจาง เจ้าคิดหรือว่าหากคุณหนูจางทราบเรื่องนี้นางจะยังยินดีคบหาเป็นสหายกับเจ้า”

            “ข้าจะเป็นอันใดก็เรื่องของข้า ท่านอย่าได้คิดไปยุ่งเกี่ยวกับนาง” น้ำเสียงนางเข้มขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตาหงส์ตวัดมองผู้สูงศักดิ์อย่างลืมตัว

            “ข้าไม่ได้อยากยุ่งเกี่ยวกับคุณหนูจางอยู่แล้ว แต่หากเจ้าคิดไม่ซื่อหมายปองคุณหนูจาง ข้าคิดว่าบุรุษผู้หนึ่งคงไม่ยอมอยู่เฉย”

            “บุรุษผู้นั้นเป็นใคร” นางจะได้กีดกันให้ออกห่างจากสตรีน่าเอ็นดูอย่างชิงหนี่ว์ของนาง

            “เอาไว้ข้าอารมณ์ดีเมื่อใดจะบอก”

            “กล่าวเช่นนี้ แท้จริงแล้วก็คงเป็นเรื่องโกหก”

            “ข้าเตือนเจ้าแล้ว อย่าได้คิดแย่งชิงคุณหนูจางกับบุรุษผู้นั้น”

            “ท่านควรจัดการเรื่องของตนเอง อย่าได้มายุ่งเกี่ยวเรื่องของข้าเลยเจ้าค่ะ วันนี้ข้าไม่มีอันใดจะกล่าวแล้ว หากองค์รัชทายาทอยากเสด็จกลับวังบูรพาก็เชิญเถิดเพคะ”

            “แม้เจ้าจะอยากถอนหมั้นจากข้าเพียงใด แต่ตอนนี้เราสองคนยังมีพันธะต่อกันอยู่ หากคิดจะเกี้ยวพาคุณหนูจางโปรดอย่ากระทำสิ่งใดเกินงาม” บุรุษในอาภรณ์สูงค่าลุกขึ้นก่อนจะโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้เพื่อเอ่ยประโยคท้ายที่ข้างหูนาง

            ลมหายใจของเขาที่เป่ารดหูทำให้นางรีบถอยห่างจนเกือบจะตกเก้าอี้ หากไม่ได้เขาช่วยโอบรั้งเอาไว้

            “นั่งให้ดีๆ” คู่หมายน่าชังผู้นี้ยังคงกล่าวที่ข้างหูนาง ลมหายใจเขาที่เป่าโดนหูทำให้นางขนลุกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

            “ขอบพระทัยเพคะ” นางกล่าวพลางเบี่ยงตัวหลบ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วก้าวถอยออกไปให้ห่างเขาที่สุด

            ‘ตัวอันตรายผู้นี้บังอาจมากินเต้าหู้นาง’ นัยน์ตาหงส์มีประกายไม่พอใจพาดผ่านก่อนจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว

            “เอาเถิดวันนี้ข้าไม่รบกวนเจ้าแล้ว งานปักปิ่นวันนี้เจ้าคงตื่นเช้า อย่างไรหากกินอันใดเรียบร้อยแล้วก็รีบพักผ่อนเถิด” องค์รัชทายาทหนุ่มกล่าว มุมปากหยักยกยิ้มอย่างมีเลศนัย

            “น้อมส่งองค์รัชทายาทเพคะ” คุณหนูเจิ้งกล่าวจบก็หมุนตัวเดินจากไป ทิ้งให้โจวเฟยหลงมองตามด้วยแววตาล้ำลึก คราแรกก็ว่าจะกลับแล้ว แต่พอได้ยินนางออกปากไล่เช่นนี้เขาเปลี่ยนใจแล้ว

            ‘ในเมื่อทราบแล้วว่าสิ่งใดสำคัญ หากข้าไม่รีบไขว่คว้าข้าก็คงกลายเป็นบุรุษโง่งมในสายตาเจ้า’

           

[1] สตรีมีใจชื่นชอบและรักกับสตรี