บทที่ 8 บุรุษเอาแต่ใจ (2/4)

        “นี่ท่าน ลอบเข้าจวนข้าอีกแล้วนะเจ้าคะ” ตั้งแต่เขาให้ความร่วมมือรีบพานางกลับจวน นางรู้สึกได้ว่าแท้จริงเขาไม่ได้น่ากลัวดังเช่นที่เจอกันในวันแรก

            พรึ่บ บุรุษในอาภรณ์สีดำกระโดดลงจากต้นไม้ สองเท้าแตะพื้นอย่างสวยงาม

            “วันนี้เจ้าแต่งตัวงดงามถึงเพียงนี้ ไปเที่ยวเล่นที่ใดมา”

            “ข้าไปงานปักปิ่นของสหายมาเจ้าค่ะ”

            “สหายเจ้าก็ปักปิ่นแล้ว เจ้าเล่าเมื่อใดจะปักปิ่น”

            “อีกไม่นานเจ้าค่ะ”

            “ข้ามาร่วมงานได้หรือไม่”

            “ขออภัยที่ข้าต้องปฏิเสธ” หากเขามา นางจะให้คำอธิบายแก่บุรุษตระกูลจางทั้งสามเช่นไร

            เป็นบุรุษที่เคยจะสังหารนาง...

            เป็นบุรุษที่ให้ความช่วยเหลือพานางออกมาจากหอชายงาม...

            หรือเป็นบุรุษที่มักจะแวะมาทักทายนางในจวนอยู่บ่อยครั้ง...

            ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ไม่ดีทั้งนั้น นางมีแต่จะโดนลงโทษ ใครจะอยากคัดหลักสี่คุณธรรมเล่า

            “เพราะเหตุใด หรือเจ้ารังเกียจข้าที่เป็นคนไม่มีหัวนอนปลายเท้า”

            “หากท่านไม่มีหัวนอนปลายเท้า ข้าคงเป็นขอทานแล้ว” นางกล่าวกับตนเองเสียงเบา องค์รัชทายาทจากแคว้นข้างเคียงมีอันใดใกล้เคียงกับคำว่าไร้หัวนอนปลายเท้า

            “ว่าอย่างไร”

            “ข้ามิได้รังเกียจ เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะบอกกล่าวคนในตระกูลอย่างไรเกี่ยวกับการเริ่มต้นรู้จักกันของข้าและท่าน”

            “เอาเถิด ข้าไม่เข้าร่วมงานปักปิ่นเจ้าก็ได้”

            “ขอบคุณเจ้าค่ะที่เข้าใจข้า”

            “...”

            “ท่านตงเฉินเจ้าคะ ข้ามีเรื่องอยากปรึกษาท่านสักเล็กน้อย มิทราบว่าท่านสะดวกหรือไม่เจ้าคะ”

            “หากให้ข้านั่งจิบชาไปด้วยฟังเจ้าเอ่ยถามไปด้วย คงจะสะดวกมิน้อย”

            “ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าเสียมารยาทแล้ว ไปนั่งที่ศาลาด้านโน้นดีหรือไม่เจ้าคะ” ใครมันจะเชิญผู้บุกรุกไปนั่งจิบชากันเล่า แต่ยกเว้นคนผู้นี้เอาไว้ก็ได้ เพราะตราบใดที่นางไม่ยุ่งเกี่ยวกับชินอ๋องซื่อจื่อชายสวมหน้ากากผู้นี้ก็จะไม่ทำอันตรายใดๆ นาง

            “อืม” ศาลากลางป่าไผ่ ลับตาคน เอ่อ...ร่มรื่นไม่น้อย

            เพียงชั่วจิบชาหนึ่งบุรุษหนึ่งสตรีก็เดินเคียงข้างกันมาถึงศาลากลางป่าไผ่

            “แย่จริง ข้าไปสั่งสาวใช้ให้นำชากับขนมมาให้ท่านก่อนนะเจ้าคะ”

            “ไม่ต้อง ประเดี๋ยวข้าให้คนนำมาให้” มือใหญ่คว้าข้อมือนางเอาไว้ก่อนจะเอ่ยบอก แล้วปล่อยออกอย่างรวดเร็ว

            ‘เช่นนั้นก็ดี จะได้ไม่เปลืองชาและขนมจวนข้า’ นางคิดก่อนจะนั่งในฝั่งตรงข้ามกับเขา

            พรึ่บ การปรากฏตัวของบุรุษชุดดำทำให้นางตกใจจนเกือบตกจากเก้าอี้ หากไม่ได้เขาช่วยเอาไว้

            “ขออภัยขอรับ นี่เป็นชาและขนมที่คุณชายสั่ง”

            “อืม ไปได้” เขาหันไปสั่งองครักษ์เงาก่อนจะหันมาถามนาง นัยน์ตาดำจับจ้องนางด้วยความห่วงใย แต่เพราะนางอยู่ต่ำกว่าคางเขาจึงไม่ได้เห็นแววตานั้น

            “ขออภัยที่คนของข้าทำให้เจ้าตกใจ”

            “มิเป็นไรเจ้าค่ะ ข้าเพียงแค่ไม่เคยพบเจอบุรุษที่มีวรยุทธ์สูงส่งเช่นพวกท่าน จึงอาจไม่คุ้นเคยอยู่บ้าง” จางชิงหนี่ว์กล่าวก่อนจะขยับตัวเล็กน้อยเพื่อส่งสัญญาณให้เขาปล่อยมือ

            สิ่งที่ทำให้นางตกใจมากกว่าการปรากฏตัวของชายผู้นั้น ก็คือการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วของชายสวมหน้ากาก เขานั่งอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ แต่กลับเคลื่อนตัวมาหานางได้ในพริบตา บ่งบอกถึงวรยุทธ์ที่สูงส่ง

            เก่งกาจเช่นนี้ ข้าจะทำให้ท่านเอ็นดูข้าจนสังหารข้าไม่ลงดีหรือไม่...

            “เจ้ามีอันใดอยากปรึกษาข้าหรือ” โจวอันฉี หรือยามสวมหน้ากากมีนามว่า ตงเฉิน เอ่ยถามพลางรินน้ำชาให้ตนเองและนาง ก่อนจะเลื่อนไปให้นาง

            “ข้าเพียงอยากทราบว่าหากอยากให้บุรุษมีใจให้ต้องทำเช่นไร”

            “แค่ก แค่กๆ เจ้าว่าอย่างไรนะ” เขาสำลักน้ำชาในทันทีที่ได้ยินคำถาม ซึ่งนางก็รีบหยิบผ้าเช็ดหน้าส่งให้เขาอย่างรวดเร็ว

            “ข้าอยากปรึกษาท่านว่าหากอยากทำให้บุรุษผู้หนึ่งพึงใจในตัวสตรี ข้าต้องทำเช่นไร” 

            “บุรุษผู้นั้นเป็นคนเช่นไร”

            “เท่าที่ข้าเห็น เขาชอบทำหน้าเคร่งขรึม พูดน้อย เพราะเช่นนี้จึงยากที่จะคาดเดาอารมณ์ ทั้งยังเอาแต่ใจเป็นบางครั้ง”

            “การจะทำให้บุรุษพึงใจในตัวเจ้า เจ้าเพียงแค่เป็นอย่างที่เจ้าเป็น อย่าได้คิดเสแสร้งเพราะเจ้าจะทำมันได้ไม่นาน” แค่เป็นคุณหนูจางผู้นี้ ชินอ๋องซื่อจื่อก็มิอาจปฏิเสธได้

            “คำตอบของท่านกว้างเกินไป” เช่นนี้นางจะไปวางแผนให้ตัวซวยผู้นั้นตกหลุมรักสวี่ลู่ฟางได้อย่างไร

            “หากเขาพูดน้อย เจ้าก็ชวนเขาสนทนา หากเขาชอบทำหน้าเคร่งขรึมยากคาดเดาอารมณ์เจ้าก็เพียงแค่ส่งยิ้มให้เขา และเมื่อเขาเอาแต่ใจ เจ้าก็เพียงแค่ตามใจ”

            “ข้าจะลองดูเจ้าค่ะ”

            “บอกได้หรือไม่ บุรุษโชคร้ายที่เจ้าหมายตาผู้นั้นเป็นใคร”

            “โชคร้ายอะไรกันเจ้าคะ ข้าจะบอกอันใดให้ ว่าหากบุรุษผู้ใดทำให้ข้าพึงใจได้ข้าจะทำให้บุรุษผู้นั้นกลายเป็นคนที่โชคดีที่สุด”

            ‘ข้าจะรอดู’ คนที่คิดเข้าข้างตนเองไปไกลกล่าวพลางซ่อนรอยยิ้มไว้ในสีหน้าอย่างแนบเนียน