บทที่ 8 บุรุษเอาแต่ใจ (3/4)

            ‘ข้าจะรอดู’ คนที่คิดเข้าข้างตนเองไปไกลกล่าวพลางซ่อนรอยยิ้มไว้ในสีหน้าอย่างแนบเนียน

            “เรื่องที่เจ้าต้องการปรึกษาข้ามีเพียงเรื่องเกี้ยวบุรุษ?”

            “มีอีกหนึ่งเรื่องเจ้าค่ะ”

            “กล่าวมา...”

            “หากวันหนึ่งท่านพึงใจสตรีผู้หนึ่งเข้า แล้วข้าไปทำให้คนรักของท่านไม่ถูกใจ ท่านจะสังหารข้าตามที่นางต้องการหรือไม่”

            “เหตุใดข้าต้องสังหารเจ้าเพื่อนางด้วย” มันคือคำถามอันใดกัน เขาไม่เข้าใจ

            “ตอบข้ามาสิเจ้าคะ ว่าท่านจะสังหารข้า ตามคำขอของสตรีที่ท่านรักหรือไม่”

            “ชิงหนี่ว์ ข้าไม่มีวันสังหารเจ้าเพื่อใครทั้งนั้น เรื่องที่ลานฝึกยุทธ์ในวันนั้นข้าต้องขออภัยเจ้าด้วย”

            “ท่านรับปากแล้วนะเจ้าคะ ท่านจะไม่สังหารข้าเพื่อสตรีที่ท่านรัก”

            “อืม” เขารับปากด้วยความรู้สึกงุนงง เหตุใดนางถึงกลัวเขาสังหารนางเพื่อสตรีอื่นด้วย

            “ขอบคุณนะเจ้าคะ”

            “ใกล้เวลาที่พี่ใหญ่จะกลับแล้ว ท่านควรกลับไปได้แล้วนะเจ้าคะ”

            “อืม...วันนี้ข้าต้องไปแล้ว วันหน้าหากผ่านมาข้าจะแวะมาทักทายเจ้าใหม่” กล่าวจบบุรุษชุดดำก็ใช้วิชาตัวเบากระโดดจากไป แม้จะอยากซักถามนางต่อให้กระจ่าง แต่หากท่านราชเลขาธิการผู้หวงน้องสาวกลับมาเจอ อาจจะไม่เป็นการดีต่อตัวเขาเอง เพราะคงเข้าหานางได้ยากขึ้น

            ‘จวนข้าเข้าออกง่ายเกินไปหรือไม่’ ท่านน้าท่านลุงทั้งหลายคงแก่ชราจนเคลื่อนไหวเชื่องช้าสินะ

           

            กลับมาที่จวนเจิ้ง หลังจากจบงานเลี้ยงฉลองปักปิ่นบุตรสาวคนเดียวของเจิ้งมู่ เสนาบดีฝ่ายซ้าย กว่าองค์รัชทายาทจะยอมกลับไปก็เกือบตะวันตกดิน บุรุษหน้าหนาผู้นั้นนั่งพูดคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้กับบิดา พอนางจะลุกออกมาก็จับมือไว้ไม่ยอมให้ลุก แม้บิดาจะออกหน้าช่วยเหลืออย่างเช่น...

            “องค์รัชทายาท วันนี้ชิงเอ๋อร์ค่อนข้างเหน็ดเหนื่อย อย่างไรให้นางไปพักดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” ท่านเสนาบดีฝ่ายซ้ายกล่าวพลางจับจ้องมือใหญ่ที่จับข้อมือของบุตรสาวตนเอาไว้

            การกระทำของบุรุษสูงศักดิ์ผู้นี้หยาบคายและไม่ไว้หน้าเขาเกินไปแล้ว

            “ท่านเสนาบดี เรื่องที่ท่านพ่อจะส่งคนไปสร้างฝายเก็บน้ำท่านคิดเห็นว่าอย่างไร” นอกจากจะเมินคำกล่าวของบิดานางแล้ว ยังแสร้งยกเรื่องงานมาปรึกษาแทน

            เป็นเช่นนี้จนตะวันเกือบจะตกดินเขาถึงได้ยอมกลับวังบูรพาด้วยสีหน้าแช่มชื่น ราวกับว่าการกลั่นแกล้งนางให้ทุกข์ทำให้เขามีความสุขมากขึ้น

            “วันนี้คุณหนูงดงามมากเลยเจ้าค่ะ บ่าวเห็นองค์รัชทายาทตกตะลึงไปชั่วครู่เมื่อเห็นคุณหนูด้วยเจ้าค่ะ”

            “เจ้าตามไม่ทันเล่ห์กลของบุรุษหรอกเสี่ยวยา ในวังมีสตรีงดงามกว่าข้ามากมายนัก บุรุษที่สูงศักดิ์มากภรรยาเช่นนั้นไม่มีทางจะมาหลงใหลสตรีที่ควบคุมยากเช่นข้าหรอก” นางกล่าวพลางนั่งนิ่งให้สาวใช้แกะผม

            “คุณหนูอย่าได้ว่ากล่าวตนเองเช่นนั้นสิเจ้าคะ บ่าวว่าท่านงดงามตรึงใจมากกว่านางสนมของฮ่องเต้ด้วยซ้ำ”

            “อย่าได้กล่าวเช่นนี้ หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง หากใครมาได้ยินเข้ามิแคล้วจะมีโทษ”

            “เสี่ยวยาขออภัยเจ้าค่ะ” สาวใช้ตัวน้อยรีบคุกเข่าลงบนพื้น

            “คราวหน้าก็ระวังหน่อย รีบลุกมาแกะผมให้ข้าได้แล้ว ข้าอยากไปอาบน้ำ” ชิงหนี่ว์ผู้น่าเอ็นดูบอกนางว่าหากร่างกายเหน็ดเหนื่อยลองนอนแช่อยู่ในถังอาบน้ำที่มีน้ำอุ่นเติมอยู่เต็ม จะทำให้ผ่อนคลายหายเมื่อย

            “เจ้าค่ะ”

            “ปิ่นชิ้นนี้เป็นของใครหรือเจ้าคะ ช่างงดงามนัก” แม้ชิ้นอื่นจะงดงามไม่แพ้กัน แต่ปิ่นอันนี้เหมาะกับคุณหนูที่สุด

            “ไหน...” พอนางรับปิ่นนั้นมาพิจารณา นัยน์ตาหงส์เบิกกว้างด้วยความตกใจ

            เหตุใดปิ่นเจ้าปัญหานี่ถึงมาอยู่บนหัวนางได้ แล้วถูกปักตั้งแต่เมื่อใดกัน

            “ราคาคงแพงมากนะเจ้าคะ”

            “จะไม่แพงได้อย่างไร นี่มันปิ่นหงส์ ที่ข้าไม่ได้เลือก” ตอนปักปิ่นนางจำได้ว่ามารดาปักให้นางแค่อันที่นางเลือก ส่วนปิ่นอันนี้ถูกนำไปเก็บหรือไม่ก็คืนเจ้าของแล้ว

            “ปิ่นหงส์หรือเจ้าคะ องค์รัชทายาท! ปิ่นนี้มาจากองค์รัชทายาทหรือเจ้าคะ” คุณหนูของนางถูกจับจองให้เป็นพระชายาแล้วหรือ

            “มาจากเขา แต่ข้าให้ท่านพ่อส่งคืนไปแล้ว เหตุใดมันถึงมาอยู่บนหัวข้า” เจิ้งเข่อชิงครุ่นคิดก่อนที่นัยน์ตาหงส์จะเบิกกว้างอีกครั้ง