ตอนที่14

ประตูเมืองภูดาว….หรือประตูมิติที่ชาวบ้านแถวบ้านไร่สวนนฤมลเรียกขาน ประตูมิติภูดาวจะเปิดต้อนรับพวกคนไม่ดี ที่คิดร้ายกับป่า คิดร้ายกับสัตว์สงวน พวกที่ชอบตัดไม้ทำลายป่า

แต่แท้ที่จริงแล้ว….มันไม่ใช่ประตูมิติภูดาวกลืนกินคนใจบาปอย่างที่ถูกเล่าขานกันต่อๆมา แต่มันคือประตูมรณะที่พรายเสือสมิงร่ายมนตร์สร้างประตูนี้ขึ้นมาเพื่อหาเหยื่อมาให้มันกลืนกินนั่นเอง…..

ประตูมิตินี้จะถูกเปิดออกเฉพาะวันพระใหญ่เท่านั้น นั่นคือวันขึ้น15ค่ำและแรม15ค่ำ โดยในวันพระใหญนั่นต้องมีวันสำคัญทางศาสนาประกอบอยู่ด้วย ได้แก่ วันมาฆบูชา, วันวิสาขบูชา, วันอาสาฬหบูชา, วันเข้าพรรษา และวันออกพรรษา

หนึ่งปี 365วันหรือ366วัน ประตูมิติจะถูกเปิดออกและถูกปิดแค่5ครั้งต่อหนึ่งปีเท่านั้น……

และประตูมิติภพนี่จะถูกทำลายและสูญสิ้นไปก็ต่อเมื่อ คนที่ร่ายมนต์เปิดประตูมิติภพได้ตายลงไปแล้ว….

…………………………………………………

“ไอ้เข้มมันออกไปล่าสัตว์…เย็นๆค่ำๆนู้นถึงจะกลับมา…”

“เอ็งก็อยู่ที่บ้านกับข้านี่แหละ…”

“อย่าเที่ยวออกไปเดินเพ่นพ่าน…”

“ถ้าไม่อยากโดนเสือขย้ำตาย…”สิ้นเสียงขำขันอย่างทีเล่นทีจริงของลุงสิงห์ผมก็ยิ้มแหยๆให้เขาไป

และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่เขาพูดมาเมื่อกี้เป็นคำขู่หรือคำเตือนผมกันแน่

แต่ผมอยากกลับบ้าน อยากกลับไปรายงานให้พ่อของผมรับรู้

“ลุงไปส่งผมได้ไหมครับ…?”ผมเอ่ยบอกลุงสิงห์ไปอย่างขอร้อง แกก็เงยหน้าจากครกไม้ที่กำลังตำหมากอยู่เงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม

“ได้สิ….แต่เอ็งต้องรออีกหลายเดือนเลยล่ะ…ถึงเอ็งจะกลับได้….”

“ทำไมกันครับ…ทำไมต้องรออีกหลายเดือน?”ผมเอ่ยถามลุงสิงห์ไปแต่เขากลับทำเพียงแค่กระตุกรอยยิ้มกริ่มให้ผมแทนคำตอบทุกคำถามที่ผมถามแกไป

ทำให้ผมกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก ใช่คนเดียวที่จะตอบผมได้ก็คือพี่เข้ม พี่เข้มคนเดียวเท่านั้น

พรึบ

“ผมอยากเข้าห้องน้ำน่ะครับ…”ผมเอ่ยบอกลุงสิงห์ไปแกหันมามองหน้าผมพร้อมกับยิ้มขำออกมา

พรึบ

“ไหนกันครับ…ห้องน้ำ..?”ผมเอ่ยถามลุงสิงห์ไปอย่างสงสัยที่แกชี้นิ้วไปทางหน้าบันไดบ้านพี่เข้ม ผมก็มองตามแกไปแต่ก็พบเพียงแค่จอบไม้อันเดียวที่วางอยู่ตรงนั้น

“ก็เอ็งปวดขี้ไม่ใช่หรือไง?”ลุงสิงห์ถามผมเสียงเข้ม ผมก็พยักหน้าเป็นคำตอบให้แก

“ที่นี่ไม่มีห้องน้ำ…ใครปวดท้องหนักก็ถือจอบเข้าไปในป่าด้านนู้นกันทั้งนั้น….”

“จะจริงเหรอครับ?”

“ที่นี่มันบ้านป่านะ….ไม่ใช่เหมือนโลกสมัยใหม่ที่เอ็งมา…”

“โลกสมัยใหม่ที่ผมมาหรือครับ?”ผมขมวดคิ้วถามลุงสิงห์อย่างสงสัย กับคำพูดที่กำกวมของแก โลกสมัยใหม่กับบ้านป่า?

“ที่นี่ไม่ใช่หมู่บ้านภูดาวหรือครับ?”ผมถามลุงสิงห์อย่างสงสัย แกก็ยิ้มขำหัวเราะผมกลับมาก่อนจะปลายตามองผมด้วยแววตาเป็นประกาย

“ใช่…ที่นี่คือหมู่บ้านภูดาว…”ลุงสิงห์ตอบผมมา นั่นไงก็หมู่บ้านที่ผมเคยได้ยินชื่อ แต่เอ๊ะ?

“ภูดาวเป็นเพียงแค่ชื่อหุบเขาหนิครับ…ไม่มีหมู่บ้านตอนที่ผมเดินสำรวจกับทางเจ้าหน้าที่กรมป่าไม้?”ผมบอกลุงสิงห์ต่อ ลุงแกก็หัวเราะร่วนออกมาอย่างสิ่งที่ผมพูดเป็นเรื่องเล่าตลกอย่างงั้นแหละ

“หึ….ไว้เอ็งจะรู้คำตอบในสิ่งที่เอ็งอยากรู้เอง…”

“เลิกหายปวดท้องแล้วหรือไง?”ลุงสิงห์ถามผมต่อ ผมก็ทำหน้าเหวอนั่นสิ เมื่อกี้ผมโกหกเขาไว้นี่น่าว่าปวดท้องหนักน่ะ

“เอ่อ…ใช่ครับ…งั้นผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ…”

“เอออ…รีบไปรับกลับจะได้มากินข้าว…ไอ้เข้มมันเตรียมไว้ให้เอ็งแล้ว…”

“ครับ…เดี๋ยวผมจะรีบไปรีบกลับนะครับ^_^”ผมบอกลุงสิงห์พร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและสวมใส่รองเท้าคอนเวิดของผมและเดินออกมาจากแคร่ไม้หน้าบ้านลุงสิงห์พ่อของพี่เข้มทันที พร้อมกับสอดส่องสายตามองไปรอบๆที่แห่งนี้ด้วย

มีบ้านไม้อยู่ไม่ถึงสามสิบหลังครัวเรือนแต่ละบ้านสร้างห่างกันพอสมควรมีก็แต่บ้านของพี่เข้มกับลุงสิงห์นี่แหละที่สร้างอยู่ใกล้กัน

และก็มีช้างใหญ่สองสามตัวถูกล่ามไว้กับเสาไม้ ผมก็เดินไปเรื่อยๆสายตาของชาวบ้านที่นี่ที่เดินผ่านผมก็มองมาที่ผมด้วยสายตาแปลกๆ