ตีหน้าเศร้า

หลี่จื่อหานออกอาการงอนเมียของตนเอง มื้อค่ำซูเว่ยหรานทำปลาทอดและต้มข้าวต้มเขาไม่ออกมากินสักคำ หลี่ต้าหยางอมยิ้มดูเหมือนรังเกียจนางแต่ที่แท้กลับสนใจนาง หลานสะใภ้คนนี้ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาก็ดูแปลกไป ซูเว่ยหรานส่งถุงผ้าให้กับเขาก่อนจะเอ่ย

"ท่านปู่ นี่เป็นเงินเก็บและสินเดิมของข้า มีอยู่ประมาณห้าสิบตำลึง ข้าเอาเก็บไว้เองยี่สิบ สามสิบตำลึงนี้ท่านช่วยคืนคนที่ข้าไปเอามาได้หรือไม่เจ้าคะ หากข้าคืนเองพวกเขาจะฉวยโอกาสนี้ละโมบได้อีก ส่วนอาเล็กพรุ่งนี้ข้าอยากเข้าเมืองด้วย ข้ามีวิธีที่จะทำให้ท่านขนส่งปลาได้สดใหม่แม้จะใช้เวลานานกว่าเดิม"

"เจ้ามีวิธีจริงๆ หรือ หากทำได้คงดี นายท่านฉางมีโรงเตี๊ยมหลายแห่ง เขาชอบปลาที่บ้านเราจับมาได้ แต่เสียดายไม่อาจส่งไปได้ไกล แต่ว่าปลาทอดเกลือวันนี้อร่อยมากนะหลานสะใภ้"

"ใช่เจ้าค่ะ วันนี้อาหารที่ท่านแม่ทำอร่อยมากๆ"

หลี่หนิงซินเอ่ยพร้อมกับตักข้าวต้มใส่ปาก เสียงกุกกักๆ หน้าประตูนางหวังลุกไปดูก็เห็นมารดาของอดีตสามียืนอยู่ นางหลิวได้ยินคำว่าเงินก็ตรงรี่เข้ามาจะตบซูเว่ยหราน แต่นางยึดข้อมือเอาไว้ได้

"นางขี้ครอก มีเงินแต่แอบเก็บซ่อนข้าหรือ"

ซูเว่ยหรานเอ่ยเสียงเย็นจนแม้แต่หลี่ต้าหย