ข้ามีภรรยาแล้ว

ซูเว่ยหรานเดินออกไปไม่สนใจทั้งคู่ นางกำลังคิดว่าหากเข้าเมืองตอนนี้น่าจะกลับมามืด  อีกอย่างกว่าจะไปถึงร้านค้าก็คงเก็บหมดแล้ว หลินเซียงเซียงที่เห็นร่างอวบอ้วนของซูเว่ยหรานเดินมาก็ยิ้มเยาะเย้ยก่อนจะแสร้งทำเป็นกล่าวด้วยถ้อยคำที่ดูมีคุณธรรมสูงส่ง  ตำหนินางเรื่องที่นางทำให้นางหลิวถูกปลดและถูกขับไล่

"แม่นางซู...ข้าได้ยินมาว่าวันนี้เจ้าก่อเรื่องถึงขั้นทำให้ท่านย่าหลี่ถูกท่านปู่หลี่ปลดภรรยา อย่างไรเจ้าก็เป็นสะใภ้   เรื่องเช่นนี้สมควรทำหรือ พี่จื่อหานท่านย่าหลี่นางเองก็แก่มากแล้ว ไปอยู่สาลเจ้าร้างเช่นนั้นเกรงว่า ว่า ฮึกๆๆ ช่างน่าสงสารจริง"

ผ้าเช็ดหน้าสีชมพูถูกยกขึ้นมาซับที่หางตาเบาๆ ซูเว่ยหรานมองหน้าหลินเซียงเซียงที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน มีนางคิดไปเองหรือเปล่าว่ามันน่าคลื่นไส้มากกว่าน่าฟัง ชาวบ้านที่เดินผ่านมาเห็นเข้าก็คิดว่าซูเว่ยหรานหาเรื่องนางอีกแล้ว ก่อนจะเอ่ยต่อว่า

"นี่นางอ้วน เจ้าทำอะไรแม่หนูบ้านหลินอีก จื่อหานดูแลเมียเจ้าหน่อยนะ ร่างกายอ้วนเพียงนี้ยังทำตัวร้ายกาจ"

"ใช่ๆๆ ..จื่อหานอ่า...ไหนๆ ปู่เจ้าก็ปลดนางหลิวไปแล้ว เจ้าก็หย่านางอ้วนนี่เสียอีกคน บ้านเจ้าจะได้น่าอยู่ นางหนูหลินนิสัยดีเช่นนี้ย่อมต้องเป็นมารดาที่ดีแน่นอน"

"ใช่ๆๆ หย่าซูเว่ยหรานแล้วมาแต่งกับเซียงเซียงแทนเถอะ"

บรรดาชาวบ้านที่เดินผ่านต่างก็สนับสนุนให้หลี่จื่อหานหย่าร้างกับนางและไปแต่งงานกับหลินเซียงเซียงแทน ซูเว่ยหรานเจ็บแปล๊บอีกครั้ง  ยายอ้วนนี้จะรักใคร่อะไรไอ้หน้าศพหิมะนี่นักหนานะ มาที่นี่ยังไม่ถึงวันเลยมีแต่เรื่องให้ปวดหัวก่อนจะ  หลับตาแล้วปรับสมาธิ เมื่อปรับลมหายใจได้ก็ยิ้มให้กับชาวบ้านเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

"แม่นางหลินเจ้าอยากแต่งงานกับสามีข้าจริงๆ หรือ มิน่าที่ผ่านมาเจ้าทั้งส่งข้าวส่งน้ำให้กับเขา บางวันก็ไปดักรอที่ปากทางเข้าหมู่บ้าน ช่างเถอะๆ ถ้าเจ้าอยากได้สามีคนอื่นถึงเพียงนี้ข้ายอมแพ้เจ้าก็ได้ แต่เสียดายที่ข้าไม่อาจปลดสามีได้เช่นท่านปู่หลี่ปลดนางหลิว   ถ้าเช่นนั้นหลี่จื่อหานท่านก็เขียนหนังสือหย่าแล้วลงนามมาเถอะ"

"ข้ากลัวคนบางคนจะทนไม่ไหว ท่านคงไม่อยากลืมตาขึ้นมาแล้วมีคนนอนแก้ผ้าอยู่ข้างท่านอีกเป็นครั้งที่สองหรอกนะ ส่วนเรื่องลูกข้าบอกเลยว่าไม่ให้ เจ้าสองคนก็ไปทำกันเอาใหม่  ส่วนเจ้าหลินเซียวเซียงหากรอไม่ไหวอยากคบชู้ก่อนแต่งข้าก็ไม่ว่าหรอก อย่างไรชาวบ้านที่นี่ก็สนับสนุนเรื่องผิดศิลธรรมกันถึงเพียงนี้ กรงหมูคงใช้ไม่ได้กับสตรีอย่างเจ้า   ใช่หรือไม่ป้าหก"

"....................."

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ชาวบ้านที่สนับสนุนให้หลี่จื่อหานหย่าซูเว่ยหรานก็ถึงกับพูดไม่ออกเป็นใบ้ในทันที ซูเว่ยหรานเดินผ่านพวกเขาไปอย่างไม่ใส่ใจ เดิมกะว่าจะไปอุดหนุนร้านป้าหกสักหน่อย ปากดีขนาดนี้อย่าได้กินเงินเจ๊เลย ยายป้าหกเป็นคนเริ่มออกความคิดให้หลี่จื่อหานหย่านาง หึ..อยู่ติดทะเลอุดมสมบูรณ์เพียงนี้ยังยากจน คอยดูเถอะแม่จะรวยอยู่คนเดียวจนพวกเจ้าได้แต่แหงนคอมองเลย ทางด้านหลินเซียงเซียงบิดผ้าเช็ดหน้าก่อนที่จะแสร้งน้ำตาหล่น นางเอ่ยน้ำเสียงสะอื้นให้ชาวบ้านเห็นใจ

"ทุกท่าน...ข้ารู้ดีว่าทุกท่านห่วงใยข้า แต่ว่าอย่างไรพี่จื่อหานก็ยังมิได้หย่าร้าง หากข้าเข้าไปแทรกกลางคงไม่ดี พี่จื่อหานข้า...ข้ารอท่านได้.."

ร่างสูงยิ้มให้นางก่อนจะเอ่ยเสียงดังฟังชัด

"หลินเซียงเซียงขอโทษนะที่ทำเจ้าเข้าใจผิด  แต่ว่าข้าหลี่จื่อหานคนนี้มีภรรยาแล้ว และไม่ว่านางจะอัปลักษณ์หรืองดงาม  ไม่ว่านางจะมีรูปลักษณ์เช่นไร  นางก็ก็คือภรรยาของข้าหลี่จื่อหาน ส่วนเจ้าเซียงเซียง ข้าคิดว่าเจ้าเป็นน้องสาวเสมอมามิเคยเห็นเจ้าเป็นมากกว่านั้น เจ้าจงไปหาบุรุษที่ดีกว่าข้าแล้วแต่งงานออกเรือนเถอะ"

หลี่จื่อหานเอ่ยจบก็เดินตามไปทางด้านที่ซูเว่ยหรานเดินไปทันที นางไม่ใส่ใจเขาพูดเรื่องหย่าหน้าตาเฉย อีกทั้งยังคิดจะเอาลูกไปเอง เขาจำได้นางบอกว่านางจะมีสามีใหม่ หึ อ้วนก็อ้วน หน้าก็มีแต่รอบด่างดำ เขายอมรับนางก็ดีเท่าไหร่แล้ว จะมีสามีใหม่ฝันไม่ตื่นหรือไง

ซูเว่ยหรานไม่ไปซื้อของแล้ว นางเดินไปหากิ่งไม้แห้งมาเพื่อก่อไฟในห้อง นางต้องการเอาที่นอนและผ้าห่มมาผิงไฟ กว่าตะวันจะตกดินก็น่าจะหมาดจนเกือบแห้งคืนนี้อย่าน้อยก้มีห่ม พรุ่งนี้เข้าเมืองแต่เช้าไปหาซื้อก็พอ เมื่อได้ฟืนครบก็ขนไปเก็บในบ้านจากนั้นก็คว้าตะกร้าเดินขึ้นเขา ปลายยามเซินเท่านั้น   หากรีบขึ้นรีบลงน่าจะคงไม่มืดเท่าไหร่   เพราะหินที่เก็บกองเอาไว้ไม่ได้ไกลบ้านมากนัก

ร่างสูงมายืนอยู่ด้านหลัง ซูเว่ยหรานกำลังก้มๆ เงยเก็บบางอย่างบนภูเขา กระทั่งเขาเดินมาใกล้แล้วนางยังไม่รู้ตัว จนเขาต้องเอ่ยเรียก

"ซูเว่ยหรานเจ้าทำอะไรอยู่ เหตุใดถึงไม่รู้ว่าข้ามา"

"เก็บดินประสิวอยู่ อย่าพูดมากถ้าว่างก็มาช่วยหน่อย เฮ้อ...ร่างนี้ก็จะอ้วนไปไหนวะ เดินสามก้าวก็หอบ เวรกรรมเจ๊หรานจริงๆ เลย" ซูเว่ยหรานนั่งลงบนโขดหินก่อนจะจับคอเสื้อตนเองกระพือไปมาเพื่อคลายร้อน หลี่จื่อหานมองดูกิริยาท่าทางที่ไม่สำรวมของนางจึงเอ่ยตำหนิ

"เจ้าทำกิริยาอันใดกัน อีกอย่างนะ มิใช่ว่าเจ้าเอาแต่ขี้เกียจกินกับนอนหรือจึงได้อ้วนเพียงนี้"

"นี่ไอ้คนแซ่หลี่ ข้าอยากตกลงกับเจ้าหน่อย บ้านเจ้ามีผู้ใหญ่มากมายแต่กลับให้ลูกข้าอายุแค่สีขวบไปรับจ้างหาเงินมาเลี้ยงดูคนแก่ซ้อมพิการ ข้าว่านะตาเฒ่าหลี่เราหย่ากันเถอะ ส่วนลูกๆ ของข้าๆ จะเอาไปด้วย"

"เจ้าต้องการหย่า อย่ามาเรียกร้องความสนใจแบบใหม่จากข้า ที่สำคัญไม่มีญาติที่ไหน และยังขี้เกียจถึงเพียงนี้ จะเอาลูกข้าไปลำบากกับเจ้าหรือ ข้าไม่ให้"

"โฮะ โฮะ โฮะ ไอ้คนแซ่หลี่ ถ้ามีญาติประสาทแดกและเห็นแก่ตัวแบบบ้านหลี่เจ้า ข้ายอมโดดเดี่ยวดีกว่า"

"นางก็ไม่อยู่แล้วเจ้ายังต้องการสิ่งใดอีก"

"อย่างไรก็ยังอยู่ในหมู่บ้านมิใช่หรือ อีกอย่างมีคนอยากได้เจ้าสายตัวแทบขาดจะไม่สนองนางสักหน่อยหรือ หากนางทนคันไม่ไหว ระวังนางจะไปหาคนเกาใหม่เจ้าจะอดได้แต่งงานกับสาวงามที่สุดแห่งหมู่บ้านชาวประมงเชียวนะ งามจนข้ากินข้าวไม่ลง เหอะ..เรื่องหย่าข้าจริงจังมากนะ"

ซูเว่ยหรานเดินลงเขาไม่สนใจเขาอีก หลี่จื่อหานยืนงง เป็นนางที่วางยาเขาเพื่อได้แต่งงานเข้ามาสกุลหลี่ อยู่ๆ นึกอยากจะหย่าก็บอกหย่างั้นหรือ   ส่วนซูเว่ยหรานที่ตอนนี้ไม่สนใจเขาอีกแล้ว ตอนแรกคิดว่าหย่าสามีแล้วคงลำบาก แต่หลังจากที่นับตั๋วเงินที่มีและแกะหมอนใบนั้นดูแล้ว ยายอ้วนนี่มีเงินเก็บถึงแสนตำลึง เลี้ยงเด็กสองคนคงไม่ลำบาก

 ไหนๆ ก็ได้ร่างนี้มาแล้ว ถึงจะไม่ได้อยากได้นักก็เถอะ รับปากนาไปแล้วด้วยว่าจะเลี้ยงดูบุตรมั้งสองให้ แต่ที่ไม่เข้าใจคือมีเงินมากขนาดนี้แต่กลับไปลักเล็กขโมยน้อยชาวบ้าน ยายแก่หลิวนั่นเอาไปก็เข้าใจอยู่หรอก แต่มันน่าแปลกที่ร่างเดิมจำอะไรไม่ได้เลยกับเหตุการณ์ก่อนหน้า