ในที่สุดก็หาเจอ

เมื่อเฉินมู่หยางไม่สนใจใครอุ้มจ้าวเฟยเฟยกลับบ้านทันที จินหมิงที่โอบหลิวเยี่ยนหรานอยู่ก็กำลังจะโอบนางพาเดินกลับบ้านสกุลหลิวแต่อยู่ๆก็มีใบหน้าหวานยื่นมาขั้นกลางพร้อมกับเสียงสดใสดังมา

"ท่านพ่อ...พี่เยี่ยนหรานเป็นอะไรไปหรือเจ้าคะ เหตุใดท่านต้องประคองนาง อ้อข้าได้ยินว่ามีอันธพาลมารังแกคนในหมู่บ้านก็เลยรีบมา พวกมันไปไหนแล้วล่ะ คันมือจังอยากลงไม้ลงมือแล้ว"

จินหมิงไม่ไม่ได้ปล่อยมือแต่หลิวเยี่ยนหรานพยายามเบี่ยงตัวออกก่อนจะเอ่ยเสียงเบา

"ใต้เท้า..วันนี้ขอบพระคุณท่านมากที่ช่วยข้าน้อยไว้เจ้าค่ะ แต่ว่าคนเลวก็ไปแล้ว ข้าน้อยคงไม่อาจรบกวนนาน ปล่อยเถอะเจ้าค่ะ"

จินหมิงปล่อยคนตัวเล็กจากอ้อมกอดอย่างเสียดาย ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้ว่าเสียดายอะไรก่อนจะเอ่ยกับนางและน้องชาย

"คุณชายหลิว แม่นางหลิวไหนๆเจ้าก็รับปากข้าแล้วว่าจะไปเป็นต้นห้องให้กับข้า ช่วงที่น้องชายเจ้าไปเป็นทหาร เช่นนั้นวันนี้ก็เดินทางเถอะ ข้าเองก็จัดเตรียมห้องพักให้กับเจ้าแล้ว"

จินหมิงเอ่ยกับสองพี่น้อง หลิวเยี่ยนฉางมองหน้าพี่สาว ก่อนจะจับมือแล้วเอ่ยกับนาง

"พี่...ท่านไปอยู่จวนเจ้าเมืองเถอะ ข้าพอมีเงินเก็บข้าจะเช่าบ้านในเมืองหลังเล็กๆใ