มาแล้วเพื่อนจ๋า ยาลูกกลอนที่เพื่อนอยากได้

“ข้าละเบื่อยาขมเหล่านี้นัก เจ้ามียาที่มันอร่อยชวนกินบ้างหรือไม่ตั่วเอ๋อ” ด้วยความที่มาจากภพที่มีวิวัฒนาการเกี่ยวกับยาและผลิตภัณฑ์เสริมอาหารมากมายที่อออกมาแข่งขันกันในท้องตลาด แต่ละเจ้าจึงแข่งกันพัฒนาทั้งคุณภาพ รูปลักษณ์ และรสชาติจนแทบจะไม่มีรสชาติหรือกลิ่นที่ไม่พึงประสงค์หลงเหลืออีกเลยตัวจินเองยังเคยแซวจุ๋ยเพื่อนสาวคนหนึ่งที่ทำงานเป็นนางพยาบาลว่าอย่าได้เผลอหยิบวิตามินให้ผู้ป่วยรับประทานแทนยาเป็นอันขาด

“ข้าคิดมาเผื่อเจ้าแล้ว จริงๆ คือข้าเพิ่งพัฒนามันได้สำเร็จ สิ่งนี้เรียกว่า “ยาลูกกลอน” ข้าใช้น้ำผึ้งป่าเป็นตัวประสานช่วยให้ผงยาสามารถขึ้นรูปได้ ไม่ต้องมัวติดไฟต้มเคี่ยวให้เสียเวลา ซ้ำยังกลืนลงคอไปได้เลยทำให้ลดการขมติดคอ เพียงแต่ผู้ป่วยต้องมีสติและอาการต้องมิหนักหนา เพราะหากผู้ป่วยมิมีสติมิสามารถกลืนยาด้วยตนเอง หากฝืนป้อนลูกกลอนอาจติดคอจนหายใจไม่ออกได้” ฮัวตั่วเอ๋อภูมิใจนำเสนอยาลูกกลอนที่นางเพิ่งคิดค้นได้สำเร็จ เพราะก่อนหน้านี้หากตัวยามิเหลวจนไม่สามารถปั้นเป็นเม็ดได้ก็จะร่วนจนเป็นแตกผง มิอาจกลืนได้ในคราวเดียว หลังจากนางปรับปรุงสูตรและวิธีการอยู่พักใหญ่ก็ได้ตัวยาที่คงรูปจนไม่ละลายทันทีที่ใส่เข้าปาก

“โอ้ ที่นี่มียาลูกกลอนด้วยหรือ” จินดีใจจนลืมตัวเพราะเธอเบื่อยาน้ำขมๆ เหม็นๆ นั่นเต็มทนแล้ว แม้ตัวเองเพิ่งจะดื่มไปได้เพียงสองวัน แต่เธอได้รับความทรงจำของตู้จินจินมาด้วย จึงรู้สึกรังเกียจเกินว่าปกติ

“เจ้าก็รู้จักยาลูกกลอนด้วยรึอาจิน” ตั่วเอ๋อรู้สึกแปลกใจเพราะนางได้เคยสอบถามบิดานางมาก่อนแม้แต่แพทย์ที่เชี่ยวชาญอย่างท่านก็ยังไม่คยพบเห็น

“ที่บ้านเก่าของข้าก็มี” จินตอบคำถามเพื่อนแบบลืมตัว

“โอ้ว แคว้นสู่ของเจ้าพัฒนากว่าที่ข้ารู้นะเนี่ย” ตั่วเอ๋อเข้าใจไปอีกทาง แต่คำว่าแคว้นสู่ทำให้จินได้สติ

“อืม” เมื่อรู้สึกตัวจึงได้แต่ตอบแบบกำกวมไปเสียงเดียว

‘พระชายารอบรู้จริงๆ ขนาดเราโตมาในวังหลวงแท้ๆ กลับไม่เคยได้ยิน’ ปี้หรูชื่นชมในตัวพระชายาที่นางรับใช้มาตั้งแต่เล็กแต่น้อย

“ปี้หรู นี่เป็นสมุนไพรลูกกลอนสำหรับขจัดสารพิษที่ไม่ดีต่อร่างกาย เพื่อให้พระชายาของเจ้าได้ฟื้นฟูร่างกาย จงจัดให้นางกินห้าเม็ดก่อนอาหารทั้งสามมื้อ และต้องกินก่อนอาหารครึ่งชั่วยามเพื่อที่จะได้ผลดีที่สุด” พูดพร้อมส่งตะกร้าที่สานด้วยไผ่ ภายในมีขวดกระเบื้องเคลือบสีขาวขนาดเท่ากำปั้นใส่ไว้สิบใบ

“ขอบคุณท่านหมอเสี่ยวฮัวเจ้าค่ะ” ปี้หรูรับยามาแล้วนำไปวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียงทันที

“กว่าจะได้ลูกกลอนเหล่านี้ไม่ง่ายเลย ข้าต้องทำสมุนไพรเป็นผง โดยสมุนไพรที่จะนำมาบดเป็นผงต้องเป็นสมุนไพรที่ถูกทำให้แห้งสนิทดี แล้วบดให้ละเอียดเป็นผงด้วยการตำหรือใช้เครื่องบดยา 

จากนั้นเคี่ยวน้ำผึ้งให้น้ำระเหยออกจนหมด กรองผ่านผ้าขาวบางแล้วกวนต่อจนน้ำผึ้งเย็น เทผงสมุนไพรในชามกระเบื้องปากกว้าง ค่อยๆ เทน้ำผึ้งลงไปผสมทีละน้อย คลุกเคล้าจนเหนียวเป็นก้อนปั้นได้ แล้วค่อยใช้มือปั้นเป็นเม็ดขนาดเท่าที่ต้องการ ผึ่งแดดให้แห้ง แล้วจึงเก็บใส่ขวดปิดฝาให้สนิทเก็บไว้ใช้ ยาเหล่านี้มีอายุการเก็บรักษาเพียงสามเดือน ที่ข้านำมานี้เพิ่งบรรจุเมื่อวาน ข้าเขียนวันที่หมดอายุไว้ใต้ขวดแล้วและจัดมาให้เจ้าครบสามเดือนพอดี เจ้ามิต้องกังวล” ด้วยความภูมิใจในยาลูกกลอน ฮัวตั่วเอ๋อจึงร่ายยาวถึงวิธีการทำให้สหายฟังอย่างไม่หวงวิชา

“เจ้ามิกลัวข้าจะเลียนแบบยาของเจ้าแล้วนำไปขายในราคาถูกกว่าหรอกหรือ” ตู้จินจินหยอกเย้าสหายที่ทำสีหน้าปลื้มปริ่มกับผลงานอยู่ตรงหน้า

ดีสิ หากเจ้ารับการขาดทุนได้แบบข้า ข้าก็ดีใจนะที่ชาวบ้านจะมียาถูกๆ ใช้มากขึ้น แต่กำยานน่ะถ้าไม่จำเป็นก็เลิกจุดเสียเถิด เจ้ามิได้ปรุงเองจึงไม่สามารถรู้ว่าคนปรุงใส่สิ่งใดลงไปบ้าง” ฮัวตั่วเอ๋อไม่สนใจเรื่องที่เพื่อนเย้านักจึงกล่าวไปตามที่คิดและมิวายเอ่ยเตือนด้วยความห่วงใย

“ได้สิ ปกติข้าก็มิได้ชอบนักดอก เพียงแต่อนุเจียวเคยแนะนำกำยานสงบใจที่ท่านหมอเฉียนปรุงให้ตอนที่ข้าเข้ามาอยู่ในเรือนใหม่ๆ อากาศที่นี่มันร้อนมากจริงๆ อีกทั้ง เอ่อ ปี้หรู เจ้าไปเตรียมอาหารแห้งที่ยังมีทุกแบบให้ท่านหมอเสี่ยวฮัว” จินมีเรื่องที่อยากปรึกษาตั่วเอ๋อเป็นการส่วนตัวแต่ไม่อยากให้ปี้หรูสงสัยและท้วงติงขึ้นมาระหว่างที่นางสนทนา จึงได้ให้นางรีบไปจัดเตรียมของฝากให้ตั่วเอ๋อ โดยนางให้สาวใช้เตรียมกล่องไม้ใส่ส่วนประกอบทุกอย่างในถ้วยร้อนให้เอากลับไปต้มเองในหม้อปรุงอาหาร เพื่อหลีกเลี่ยงการตอบคำถามเกี่ยวกับถุงร้อนที่นางมี

“เจ้ามีปัญหาใดก็บอกมาเถิด ข้าจะปิดไว้เป็นความลับให้เจ้า” หลังจากปี้หรูนำเสี่ยวม่านออกไป ฮัวตั่วเอ๋อก็เอ่ยปากถามเพราะสงสัยที่สหายกล่าวคำอ้ำอึ้งมิทันจบประโยคก็ส่งสาวใช้ทั้งสองออกจากห้องไป

“มิใช่อันใดใหญ่โต เพียงแต่สะ ส้วมน่ะ ข้าไม่คุ้นชินเอาเสียเลย ที่แคว้นต้าจินมีถังส้วมที่นั่งสบายกายกว่านี้บ้างหรือไม่ หากมิใช่ถังไม้กลมๆ ที่เอาไม้พาดก็เป็นห้องส้วมหลุมที่ใช้ไม้วางพาด ข้ากลัวจะตกลงไปเหลือเกิน” พูดยังไม่จบก็หน้าแดงด้วยความเขินอาย จินไม่กล้าปรึกษาใครเลยเพราะทุกคนก็ใช้เหมือนกันหมด แต่นางผู้ที่เคยผ่านชักโครกอัจฉริยะมาแล้วจะรับได้ง่ายๆ หรือ

“โอ้ ข้ารู้จักคนที่จะแก้ปัญหาให้เจ้าได้ เจ้าไปที่ร้านโรงไม้สกุลมู่สิ รู้สึกว่าสกุลมู่จะมีลูกสาวเป็นอนุอยู่ในจวนนี้ด้วยนี่นา เจ้าได้พบนางหรือยัง” ฮัวตั่วเอ๋อเกือบยกมือตบเข่าฉาด เป็นคำถามที่ถูกใจนางมาก เพราะนางเองก็เคยประสบปัญหาเดียวกัน

“ข้าเพิ่งได้พูดคุยกับนางเมื่อวานนี้เอง ไว้มีเวลาข้าจะลองเรียกนางมาสอบถามดู” มู่มู่เป็นอนุนางหนึ่งที่จินให้ความสนใจ ด้วยมีบุคลิคอ่อนโยนขัดกับชื่อและแซ่

“พี่สาวพระชายาเพคะ ท่านทำอันใดอยู่เพคะ” เสียงใสนำหน้ามาก่อน ไม่ต้องเห็นตัวจินก็รู้ว่าเป็นอนุน้อยกงซุน

เมื่อนางเข้ามาถวายพระพรแล้วตู้จินจินจึงแนะนำท่านหม เสี่ยวฮัวให้นางรู้จัก กงซุนเสี่ยวเม่ยทำความเคารพด้วยความนับถือ

“เจ้ามาหาพี่มีธุระอะไรหรืออาเม่ย ต่อไปเรียกพี่ว่าพี่จินก็พอ” นางอนุญาตให้อนุกงซุนเรียกตัวเองว่าพี่ด้วยความเอ็นดูนางแบบพี่สาวที่มีแก่น้องสาว

“ฮี่ๆ ข้าแค่อยากกินอาหารของพี่จินเจ้าค่ะ” อาเม่ยตอบด้วยสีหน้าทะเล้น

“เจ้านี่ห่วงกินจริงๆ ให้สาวใช้ของเจ้าไปหาปี้หรูในครัวเถิด นางกำลังจัดของให้ท่านหมอเสี่ยวฮัวอยู่” ตู้จินจินตอบอนุน้อยด้วยความเอ็นดู

“เจ้าเรียกข้าว่าพี่ตั่วเอ๋อก็ได้นะ ข้าก็อยากจะเรียกเจ้าว่าอาเม่ยเช่นพี่จินของเจ้า เจ้าจะว่าอย่างไร” ฮัวตั่วเอ๋อหยอกเย้านางเช่นกัน

“ได้สิเจ้าคะพี่ตั่วเอ๋อ อาเม่ยมีพี่สาวเพิ่มอีกคนแล้ว ดีใจยิ่งนัก” พร้อมกับกล่าวนางกระโดดไปนั่งตักฮัวตั่วเอ๋อทันทีจนฮัวตั่วเอ๋อหงายหลังและตัวอาเม่ยเองก็หล่นลงจากตัก

“โอ๊ย เจ้านี่ซนนักอาเม่ย ล้มลงไปเจ็บไหมเล่านั่น” เมื่อขยับตัวจนเข้าที่ก็มิวายขบขันกับท่าทางเค้เก้ของน้องสาวคนใหม่

“ไม่เจ็บเจ้าค่ะ แต่ข้าจุกท้อง โอย ลุกไม่ขึ้นแล้ว พวกพี่สาวไม่ช่วยข้าหน่อยหรือเจ้าคะ” อาเม่ยนอนกุมท้องหน้าตาบิดเบี้ยวจนเกินเหตุ จนสองสหายคิดว่านางแกล้งทำ

“เอ้า ลุกขึ้นยืนขยับแข้งขาเสียก่อน ขัดยอกตรงไหนหรือไม่” ทั้งสองช่วยกันพยุงน้องสาวให้ลุกขึ้นยืน

“อาเม่ยเจ้ามีแผลตรงไหนหรือไม่ เหตุใดมีเลือดที่ขา” ตู้จินจินถามไถ่ด้วยความตกใจ เกรงว่าอาเม่ยจะล้มไปชนเอาสิ่งใดทำให้เกิดบาดแผลจนมีเลือดออก