อาเม่ยเป็นสาวแล้ว

“ไม่มีนี่เจ้าคะ ข้ามิได้เจ็บตรงขาแต่ข้าปวดท้องน้อยมากเลยเจ้าค่ะ ก่อนหน้านี้ข้าก็ปวดท้องน้อยมาสองวันแล้วเจ้าค่ะแต่ไม่มากเท่าตอนนี้ คงมิใช่ว่าข้าตกเลือดหรอกนะเจ้าคะ ข้าเคยเห็นคนตกเลือดจนตาย ข้าจะตายมั้ยเจ้าคะพี่ตั่วเอ๋อ” สีหน้าท่าทางที่อาเม่ยแสดงออกช่างน่าสงสารยิ่งนักแต่จากคำบอกเล่นของนางทำให้ฮัวตั่วเอ๋อนึกอะไรขึ้นมาได้

“เจ้าบอกพี่ว่าเจ้าปวดท้องน้อยมาสองวัน แล้วเจ้ามีอาการแบบนี้ร่วมด้วยหรือไม่ ปวดหลังด้านหลัง คลื่นไส้อาเจียน เหงื่อออก ท้องเสียหรือท้องผูก ท้องอืด เวียนศีรษะและปวดศีรษะ” ฮัวตั่วเอ๋อรีบซักอาการพร้อมสบตาสหายอย่างมีเลศนัย

“ข้าปวดหลัง แล้วก็ท้องอืดเจ้าค่ะพี่ตั่วเอ๋อ ท่านรู้ใช่ไหมเจ้าคะว่าข้าเป็นอะไร” อาเม่ยกล่าวหลังจากค่อยๆ นั่งลงที่เก้าอี้ไม้ข้างเตียงแทนที่จะนั่งลงบนเตียงดังเดิม

“ฮ่าฮ่าฮ่า” พี่สาวทั้งสองสบตากันหัวเราะร่วนจนอาเม่ยแปลกใจ ได้แต่หันมองทั้งสองทีละคนพร้อมทำตาปริบๆ

“ไม่ต้องแปลกใจไปอาเม่ย เจ้าแค่เป็นสาวแล้วน่ะ” ฮัวตั่วเอ๋อตอบท่าทีสงสัยของอาเม่ยด้วยคำที่กำกวม

“ข้าเพิ่งอายุ 12 ปี ยังไม่ได้เข้าพิธีปักปิ่นด้วยซ้ำจะเป็นสาว¹ ได้เยี่ยงไรเจ้าคะพี่ตั่วเอ๋อ”

“เจ้าแต่งเข้าจวนองค์ชายรองแล้ว จะยังพิธีปักปิ่นอันใดอีก” ตู้จินจินกล่าวด้วยความสงสาร เด็กน้อยดีๆ คนหนึ่ง หากเป็นภพเดิมของนางยังไม่ขึ้นมัธยมต้นด้วยซ้ำ

“พี่ตั่วเอ๋อของเจ้าหมายถึงมีระดูน่ะ แม่นมคงเคยสอนเจ้ามาบ้าง เจ้าไปอาบน้ำก่อนเถิด ที่ห้องน้ำของพี่นี่แหละ เดี๋ยวพี่จะสอนเจ้าดูแลตัวเอง แล้วจะให้สาวใช้ของเจ้ากลับไปเอาเครื่องแต่งกายมาให้” ตู้จินจินดันอาเม่ยไปทางห้องอาบน้ำของนางพร้อมพยักหน้าให้เจียวหลิน สาวใช้คนหนึ่งที่เพิ่งเดินกลับมาจากห้องครัวพร้อมกับเจียวหลานคู่แฝดของนางและปี้หรูกับเสี่ยวม่าน

“ถ้าอย่างนั้นบ่าวจะกลับไปเอาชุดคุณหนูเองเจ้าค่ะ” เจียวหลานกล่าวอย่างรู้งานแล้วขอตัวกลับไปเรือนโม่ลี่

“จะว่าไปนี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ข้าอยากปรึกษาเจ้าตั่วเอ๋อ เรื่องระดูตั้งแต่ข้ามาอยู่ที่นี่ก็มิได้มีมาอีกเลย แถมข้าก็มิได้เตรียมผ้าซับระดูมาด้วย ไม่รู้ว่าที่นี่จะมีผ้าซับระดูแบบที่บ้านเดิมข้าหรือไม่”

ฮัวตั่วเอ๋อสะดุดใจกับคำว่าบ้านเดิม เหตุใดอาจินจึงไม่กล่าวว่าแคว้นสู่ หรือนางจะน้อยใจพระบิดาที่ส่งนางมาเป็นค่าปฏิกรรมสงคราม หากจะซักถามก็เกรงว่าจะทำร้ายจิตใจสหาย

“พระชายาเพคะ เอ่อ มิทราบว่าท่านพอจะมีผ้าซับระดูให้อนุของบ่าวได้ยืมใช้บ้างหรือไม่เพคะ” เจียวหลินโผล่มาจากห้องอาบน้ำพร้อมคำถามกระท่อนกระแท่น

ตู้จินจินกำลังจะให้ปี้หรูไปหาของนางหรือเสี่ยวมี่มาให้ใช้แก้ขัดไปก่อนเพราะตนเองก็ไม่ได้มีประจำเดือนมาตั้งนานและยังไม่ได้เตรียมไว้ด้วยซ้ำ

“ข้าไปดูเอง เสี่ยวม่านเอาถุงผ้าของข้ามา” ตั่วเอ๋อว่าแล้วก็รับถุงผ้าเล็ก ๆ จากสาวใช้แล้วเดินตามเจียวหลินเข้าห้องอาบน้ไป

“พี่ตั่วเอ๋อท่านเข้ามาได้อย่างไรเจ้าคะ ให้เจียวหลินสอนข้าก็ได้พวกนางเคยใช้” อาเม่ยพูดไม่จบประโยคด้วยความกระดากอาย เพราะนางเพิ่งมีระดูครั้งแรกก็ถูกพี่สาวทั้งสองพบเห็น จะว่าขายหน้าก็รู้สึกขายหน้า แต่ก็รู้สึกอบอุ่นยิ่งนักที่พี่สาวทั้งสองมิได้มีอาการรังเกียจและรู้สึกว่านางนั้นสกปรก

“เจ้าไม่ต้องอาย พี่มีผ้าซับระดูแบบใหม่ สาวใช้ของเจ้าอาจมิเคยเห็น พี่เลยจะมาสอนเจ้าใช้ด้วยตัวเอง มานี่พี่จะสอน มิต้องอายไป พี่สาวเจ้าคนนี้เป็นหมอมิได้คิดทะลึ่งลามก เจ้าด้วยมาศึกษาไว้เสียเผื่อจะได้ช่วยคุณหนูของเจ้าในครั้งต่อไป” พูดเสร็จฮัวตั่วเอ๋อก็ดึงแถบผ้าผืนหนึ่งที่ปลายทั้งสองด้านป้านออก ด้านหนึ่งใหญ่กว่าอีกด้านหนึ่ง แต่ช่วงกลางนั้นมีลักษณะคล้ายสี่เหลี่ยมผืนผ้าแต่มีความหนาคล้ายผ้าซับระดูที่พวกนางเคยใช้ เพียงแต่ของเดิมนั้นจะใช้กาบมะพร้าวแช่น้ำแล้วทุบให้นิ่มแล้วยัดเข้าไปในถุงผ้า จากนั้นมัดกับผ้าคาดเอวคล้ายการนั่งทับอานม้าจึงเรียกว่า “ขี่ม้า”

“นี่เรียกว่ากางเกงอนามัย หันด้านป้านที่มีขนาดเล็กนี่ไว้ด้านหน้า จะมีสายเชือกยาวประมาณหนึ่งคืบนี้ เจ้าดึงเชือกจากด้านหลังมาถูกกันที่ข้างเอว ทำทั้งด้านซ้ายและขวา ปรับความแน่นให้พอดีกับตัวเอง หนึ่งผืนใช้ได้ประมาน 1 – 2 ชั่วยามแล้วแต่ปริมาณเลือดของเจ้า หากรู้สึกเฉอะแฉะรำคาญตัวหรือมีเลือดล้นออกมาจนเปียกตัวกางเกงให้เปลี่ยนกางเกงตัวใหม่ จากนั้นดึงเอาถุงซับเลือดออก คล้ายๆ กับการขี่ม้าแบบเดิมแต่ให้เอาทิ้งไปได้เลย จะขุดหลุมฝังหรือเผาทิ้งรวมกับขยะก็ได้ วันนี้ข้าจะให้เจ้าไว้สักสองตัวกับแผ่นซับระดูห้าผืนก่อน เพราะข้าเตรียมมาเผื่อฉุกเฉินเท่านั้นจึงมีติดมาไม่มาก อ้อ คืนนี้เจ้าเอาแผ่นซับระดูสำหรับกลางคืนไปด้วย เอาไว้ใส่ในผ้าด้านป้านอันใหญ่ที่รองรับช่วงสะโพก ยามนอนกลางคืนจะได้มิต้องกังวลว่าจะเปรอะเปื้อนที่นอน”

พูดพร้อมแสดงการเปลี่ยนแผ่นซับระดูที่คล้ายกับผ้าอนามัยในภพก่อนเพียงแต่ไม่มีแถบกาวโดยสอดเข้าไปในช่องระหว่างผ้าที่เย็บเป็นกางเกงคล้ายบิกินี่ในภพก่อนเช่นกัน นางเองก็สงสัยยิ่งนักว่าเจ้าของร้านผู้นี้จะเป็นคนจากภพเดียวกับนางหรือไม่ แต่ก็ไม่สามารถสืบหาตัวเจ้าของผู้นี้ได้เลย

“เสร็จแล้วเจ้าค่ะพี่ตั่วเอ๋อ” หลังจากหลบไปผูกกางเกงอนามัยให้เข้าที่เข้าทางหลังฉากกั้นอาเม่ยก็ออกมาพร้อมเครื่องแต่งกายครบถ้วน

“ออกไปกันเถิด ป่านนี้พี่อาจินของเจ้าเป็นห่วงแย่แล้ว”

สองพี่น้องที่เพิ่งได้พบกันวันนี้แต่กลับสนิทสนมกันยิ่งนักจูงมือกันเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ ตามมาด้วยเจียวหลินที่หมายมั่นปั้นมือว่าจะชวนเจียวหลานน้องสาวของนางไปหาซื้อกางเกงอนามัยมาใช้ให้จงได้ เพราะมันน่าจะสะดวกสบายยิ่งนัก

“หายไปกันพักใหญ่เชียวนะ ถ้าข้าไม่รู้ก่อนคงคิดว่าเจ้าตามไปช่วยอาบน้ำให้น้องตัวน้อยซะแล้ว”

สหายทั้งสองมองตากันแล้วปิดปากกลั้นขำ

“เจ้ามีอารมณ์ขันเช่นนี้ข้าก็สบายใจได้แล้ว อาจิน อีกสักพักระดูของเจ้าก็คงมาเป็นปกติ ถึงวันนั้นอย่าลืมให้น้องอาเม่ยแนะนำของดีให้เจ้าเล่า” ฮัวตั่วเอ๋อหยอกเย้าสหายและน้องสาวไปพร้อมๆ กัน

“ฮึ ทำเป็นมีความลับกับข้านะ กลับไปได้แล้วทั้งคู่เลย ข้าไม่ชวนพวกเจ้ารับมื้อกลางวันด้วยกันแล้ว กลับไปกันให้หมดเลยข้างอน” กล่าวพร้อมสะบัดหน้าให้ทั้งสอง

“ฮ่าฮ่าฮ่า ดูพี่สาวพระชายาเจ้าสิอาเม่ย หากข้าไม่รู้มาก่อนข้าคงคิดว่าเจ้าอายุเท่านาง” ฮัวตั่วเอ๋อหัวเราะเสียงดังพร้อมบุ้ยใบ้ให้อาเม่ยดูท่าทางแง่งอนของสหาย

“พี่ตั่วเอ๋ออย่าล้อนางเลย เดี๋ยวข้าจะอดกินของอร่อยเสียเปล่า แต่วันนี้ข้าได้ของกินแล้วก็ยังมิหายปวดท้อง มิมีอารมณ์จะหยอกเย้าพี่อาจินแล้วเจ้าค่ะ” แม้จะยังทะเล้นตามวัยแต่ก็อดหน้ามุ่ยเพราะยังปวดประจำเดือนอยู่

“เอ้า เจ้าอาเทียบยาไปจัดยาที่ศาลาไร้ทุกข์มาสักสามชุด ยาตัวนี้ข้ายังไม่ได้ออกเป็นลูกกลอน ว่าแล้วก็จดเทียบยาซึ่งประกอบด้วยยาบำรุงโลหิตอาทิเส็กตี่อึ้ง, ตังกุย, ห่อซิวโอว, แปะเจียก, กาวหนังลา ยื่นให้เจียวหลินสาวใช้คนหนึ่งของกงซุนเสี่ยวเม่ย

“อย่าลืมรีบแข็งแรงไวๆ เล่าจะได้ออกไปเที่ยวนอกจวน แคว้นต้าจินยังมีสิ่งแปลกใหม่ที่น่าสนใจยิ่งนัก” พูดพร้อมพยักหน้าให้เสี่ยวม่านหยิบล่วมยาและถุงผ้าลุกขึ้นตามกลับจวน

“เช่นนั้นข้าก็ขอตัวลาท่านพี่ทั้งสองเจ้าค่ะ” อาเม่ยย่อกายคารวะพี่สาวทั้งสอง

“เจ้าอย่าลืมให้สาวใช้ต้มน้ำใส่ถุงหนังแล้วเอามากอดนอนเล่า จะได้ช่วยบรรเทาอาการปวด หากยังไม่ดีขึ้นส่งคนไปตามข้าที่ศาลาไร้ทุกข์ได้” เมื่อแยกจากกันที่เรือนเรือนริมบึงฮัวตั่วเอ๋อมิลืมกล่าวเตือนอาเม่ย ก่อนขึ้นรถที่หวังซีฉวนเตรียมมารอพร้อมแล้ว

 1 เป็นสาว คำแสลงหมายถึงมีประจำเดือน