ใครจุดกำยาน

“เอาล่ะเจ้าลุกขึ้นเถอะ พรุ่งนี้หลังพระชายานอนกลางวันค่อยมาพบนางพร้อมบัญชีในเรือน” เสียงทุ้มองค์ชายรองเหมือนปลดปล่อยอนุเจียวจากความขายหน้า แต่นางกลับรู้สึกดังถูกตอกย้ำความผิดพลาดของตนเอง

“ขอบพระทัยเพคะ หม่อมฉันทูลลา” อนุเจียวรีบปลีกตัวออกมาทันทีที่ได้รับการอนุญาต คืนนี้นางจะได้นอนหรือไม่แล้วนางจะมีโอกาสได้พบที่ปรึกษาไหมบัญชีที่ทำไว้มีปัญหาหรือเปล่า เหตุใดเมื่อพระชายากล่าวว่าต้องการดูแลเรือนหลัง องค์ชายรองก็อนุญาตทันทีแถมยังให้นางรีบส่งต่อบัญชี หรือจะทรงระแคะระคายสิ่งใด

หลังจากที่องค์ชายรองเสวยต้มยำกุ้งหมดถ้วยและตามด้วยลูกพีชในน้ำเชื่อมอีกสองถ้วย ก็ทรงสั่งให้ทุกคนแยกย้ายกลับเรือนเพื่อพักผ่อน ทั้งยังเอ่ยปากชวนพระชายาเดินย่อยอาหารบริเวณระเบียงรอบเรือนริมบึง แม้ตู้จินจินจะอยากปฏิเสธเพียงใดก็ทำได้แค่น้อมรับด้วยรอยยิ้ม

“เจ้ามีงานอดิเรกหรือไม่ หรือขาดเหลือสิ่งใดให้บอกข้า อนุเจียวนางอาจจะบกพร่องไปบ้างเพราะนางเองก็ต้องจัดการหลายเรื่อง หากสุขภาพเจ้ายังไม่แข็งแรง แค่ศึกษาและคอยกำกับควบคุมนางก็เพียงพอ พรุ่งนี้ช่วงเช้านายหน้าจะมา ข้าจะให้พ่อบ้านเฉินพามาพบเจ้าโดยตรง หากไม่มีคนที่ต้องใจก็ให้เขาพามาให้เลือกใหม่จนกว่าจะพอใจ หากเลือกคนที่อ่านออกเขียนได้เจ้าอย่ามองว่าจะราคาสูงกว่าบ่าวใช้แรงงานทั่วไป พวกนางจะแบ่งเบางานของเจ้าได้มากส่วน พ่อบ้านหวังเขาอ่านออกเขียนได้ ทั้งมีวิชายุทธ์เหมาะที่จะเป็นพ่อบ้านและองครักษ์ เจ้าจงใช้งานให้ดีเถิด” จากที่มิเคยมีเวลาให้นางจนเกือบต้องเสียนางไป ต้าจินหลงอยากปรับตัวเสียใหม่ มิรู้ด้วยละอายใจหรือเริ่มสนใจในตัวนางที่รู้จักเรียกร้องสิทธิเพื่อตนเองบ้าง เขาก็ไม่อาจหาคำตอบด้วยตนเองได้

“มิทราบจะเรียกได้ว่างานอดิเรกได้หรือไม่เพคะ ท่านตาของหม่อมฉันเคยเป็นหัวหน้าห้องเครื่องใหญ่ในวังสู่ก่อนท่านตาจากไป ท่านได้ส่งต่อตำรับอาหารบางส่วนให้หม่อมฉัน จากที่ไม่เคยเข้าครัวเลยเมื่อได้อ่านตำรานั้นหม่อมฉันก็อยากจะลองปรุงอาหารตามตำรับของท่านตาให้ได้มากที่สุด เพียงแต่เสียดายที่มิสามารถเก็บตำรับนั้นไว้ศึกษาได้เพราะต้องส่งต่อให้กับผู้สืบทอดตระกูลฝ่ายชาย” ‘สิ่งที่เล่าให้ฟังเรามิได้โกหกนะ เราก็เรียนทำอาหารจากสูตรของคุณตาจริงๆ นี่นา’ จินได้แต่คิดในใจเพียงแต่หากบอกความจริงทั้งหมดองค์ชายรองอาจจะหาว่านางเสียสติก็เป็นได้

“ดึกแล้วข้าจะมิกวนเวลาพักผ่อนของเจ้า รีบรักษาตัวให้แข็งแรงเสีย งานวันพระราชสมภพของไทเฮานั้นขาดเจ้ามิได้ แต่ก็มิใช่งานที่จะสบายนัก จำได้ว่าท่านหมอเสี่ยวฮัวจะมาตรวจให้เจ้าอย่าลืมให้นางตรวจซ้ำอีกครั้งว่ายังมีโรคใดแฝงอยู่หรือไม่ เรื่องตัวยาหรือสมุนไพรบำรุงร่างกายนั้นแม้ข้าจะมิได้ร่ำรวยนักแต่เรือนเราก็มิได้ขาดสิ่งเหล่านี้ รีบแข็งแรงไวๆ ข้อรอชิมฝีมือเจ้าอยู่ วันนี้ไม่นับ ข้าเพียงมาขอพึ่งบารมีของเหล่าอนุ”

“ขอบพระทัยและถวายพระพรเพคะ” ประโยคเดียวทั้งรับคำและส่งแขก ด้วยจินไม่รู้จะคุยอะไรกับเขา ปกติก็ไม่ใช่คนเจ๊าะแจ๊ะชวนคุยกับใครก่อน จินจึงประหยัดคำพูดให้มากที่สุด

‘หากข้าไม่ถามถึงเจ้า อนุเจียวคงไม่บอกกล่าวเรื่องวันนี้ และเจ้าก็คงมิได้ตั้งใจจะชวนข้ามาร่วมรับเลี้ยง เป็นสามีเยี่ยงไรจึงได้ต้องต่อท้ายแถว หรือเจ้ามิได้สนใจข้าเลย’ แม้วรกายจะหันเดินจากมาแต่จิตใจยังพะวงถึงทุกทีท่าอาการที่นางแสดงตอบ

         “อาการเจ้าดีขึ้นมากนะอาจิน แต่ดูเหมือนในร่างกายจะยังมีสารพิษตกค้าง พูดกันตรงๆ นะอาจิน” เมื่อจับชีพจรเสร็จ ฮัวตั่วเอ๋อได้แต่มองหน้านางอยู่นานกว่าจะเอื้อนเอ่ยออกมาเพียงครึ่งประโยค แล้วย้ายมือขวาที่จับชีพจรมากอบกุมมือพร้อมสายตาแสดงความกังวล

“มีอะไรก็พูดมาตามตรงเถิดข้าจะได้หาทางป้องกันได้ทัน หากเจ้านับว่าข้าเป็นสหายก็อย่าได้ลังเลเลย” จินได้แต่มองตอบและกระชับมือของตั่วเอ๋อด้วยสองมือของนางคล้ายจะตอบกลับความอบอุ่นใจผ่านอุ้งมือทั้งสองข้างดังที่นางรู้สึกได้จากสหายคนแรกในภพนี้

“ข้าคิดว่าอาจจะมีคนปองร้ายเจ้าอยู่ทั้งอาหาร, น้ำ, และอากาศ เจ้าต้องระวังให้มาก เท่าที่ข้าทราบ ก่อนหน้านี้เจ้าไม่กินไม่ดื่ม แต่เหตุใดการหายใจเจ้ายังมีปัญหา”กล่าวจบก็มิวายถอนหายใจให้ชะตากรรมของสหาย

“ได้ยินเจ้ากล่าวถึงเรื่องอากาศ ข้าเพิ่งนึกขึ้นได้ในวันแรกที่ข้าได้พบเจ้านั้น ปี้หรูบอกข้าว่าจะไปขอกำยานสงบใจจากท่านหมอเฉียน แต่ข้ามิรู้ว่านางไปเยี่ยงไรถึงได้กลับมาเร็วนัก หรือระหว่างนั้นข้าได้หลับไปแล้วเพียงได้ยินเสียงคนจัดการกับเตากำยานอยู่ครู่หนึ่ง

จากนั้นข้าก็มิรู้สึกตัวอีกจนกระทั่งก่อนเจ้าจะมารักษาข้า หากเจ้ามิเอ่ยขึ้นมาข้าคงลืมไปแล้ว” จินเองก็ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่นางรับรู้นั้นคือความจำของตัวเองหรือตู้จินจิน มันดูเลือนรางมิชัดเจนไม่สามารถจะนึกออกได้หากมิได้ยินผู้ใดเอ่ยถึง

“หม่อมฉันยังมิทันได้จุดกำยานเลยนะเพคะ เมื่อหม่อมฉันกลับมาถึงพระองค์นอนแน่นิ่ง กระบังลมมิได้ขยับขึ้นลง ทั้งชีพจรก็ตรวจหามิพบเพคะ” ปี้หรูเพิ่งทราบเหตุการณ์ก่อนที่นางจะกลับจากเรือนท่านหมอเฉียน

“เจ้าจับชีพจรเป็นด้วยรึ ผู้ใดสอน” ฮัวตั่วเอ๋อรู้สึกสนใจที่นางกำนัลคนหนึ่งสามารถจับชีพจรและรู้จักสังเกตสัญญาณชีพ

“ก่อนหน้านี้พระชายาเอาแต่บรรทมจนบ่าวเป็นห่วงจะเรียกหรือก็เกรงจะมิได้พักผ่อน จึงได้แต่สอบถามท่านหมอเฉียนว่าจะแยกแยะการบรรทมกับ เอ่อ กับ กับการที่มิได้บรรทมได้เยี่ยงไรเจ้าค่ะ” ปี้หรูตัดใจพูดคำนั้นออกมามิได้ มันมิเป็นมงคลกับพระชายาของนาง

“เจ้ากลัวว่าข้าจะตายงั้นเหรอ” จินขำในท่าทางอ้ำอึ้งของนางกำนัลเสียจนเผลอลงท้ายประโยคด้วยภาษาของตน แม้ปี้หรูจะงงงวยแต่นางก็สามารถเข้าใจได้จากน้ำเสียง ส่วนฮัวตั่วเอ๋อนั้นมิได้รู้สึกอันใด

“เจ้าจงรักภักดีต่อนายนัก ต่อไปจงใส่ใจทุกสิ่งที่อยู่รอบตัวให้มาก จงสังเกตและแยกแยะความผิดปกติให้เร็วที่สุด ตอนนี้เรายังมิอาจมั่นใจได้ว่าผู้ใดเป็นผู้ลงมือ มีผู้สมรู้ร่วมคิดหรือไม่ หรือมีกี่คนที่ไม่หวังดีต่อนายของเจ้า” ยิ่งไตร่ตรองให้ลึกซึ้งก็ยิ่งเป็นห่วงสหาย แม้พบกันเพียงสองครั้งแต่ฮัวตั่วเอ๋อกลับรู้สึกรักและห่วงใยอาจินยิ่งนัก

“ขอบใจเจ้ามากที่เป็นห่วงข้าตั่วเอ๋อ” จินเองก็ไม่ได้รู้สึกห่างเหินกับสหายใหม่คนนี้แม้แต่น้อย

“เอาเถอะ ที่ต้องระวังก็จงต้องระวัง แต่ที่ต้องแก้ไขก็ต้องเร่งแก้ไข ร่างกายของจ้ามิต้องเร่งใช้ยาบำรุงไป หมั่นออกกำลังกายรับอาหารที่มีประโยชน์ วันนี้ข้าจักให้สมุนไพรสำหรับขจัดพิษที่ยังหลงเหลือในร่างกายของเจ้าเสียก่อน” เมื่อสมควรแก่เวลาฮัวตั่วเอ๋อจึงเตือนเรื่องการระวังป้องกันภัย และยังเตรียมจ่ายยา สำหรับล้างพิษในร่างกายของสหายเพื่อจะได้ฟื้นตัวได้เร็วขึ้น

“ข้าละเบื่อยาขมเหล่านี้นัก เจ้ามียาที่มันอร่อยชวนกินบ้างหรือไม่ตั่วเอ๋อ” ด้วยความที่มาจากภพที่มีวิวัฒนาการเกี่ยวกับยาและผลิตภัณฑ์เสริมอาหารมากมายที่อออกมาแข่งขันกันในท้องตลาด แต่ละเจ้าจึงแข่งกันพัฒนาทั้งคุณภาพ รูปลักษณ์ และรสชาติจนแทบจะไม่มีรสชาติหรือกลิ่นที่ไม่พึงประสงค์หลงเหลืออีกเลย ตัวจินเองยังเคยแซวจุ๋ยเพื่อนสาวคนหนึ่งที่ทำงานเป็นนางพยาบาล ว่าอย่าได้เผลอหยิบวิตามินให้ผู้ป่วยรับประทานแทนยาเป็นอันขาด