All Chapters of ข้ามภพมาเป็นเมียหลวงยืนหนึ่ง: Chapter 1 - Chapter 10

ศาลาไร้ทุกข์ หรือก็คือโรงหมอของท่านหมอฮัว ท่านหมอผู้เฒ่าผู้ได้รับสมญานามว่าฮั่วท้อเซียนซือ1 อีกทั้งท่านหมอยังเปิดโรงหมอรักษาแบบไม่คิดเงินทุกวันที่หนึ่งของทุกเดือน เป็นเหตุให้ผู้คนจากทุกสารทิศจะแห่กันมารับติ้วที่หน้าศาลาไร้ทุกข์ตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง แต่ติ้วที่แจกมีเพียงแปดสิบอันเท่านั้น เพราะก่อนหน้านี้ยังไม่มีการแจกติ้ว แม้ว่ามืดค่ำปานใดคนป่วยก็ไม่ยอมกลับไป เป็นเหตุให้ท่านหมอฮัวผู้เฒ่าและศิษย์ทั้งสาม ไม่มีเวลาแม้แต่จะดื่มน้ำ บุตรสาวเพียงคนเดียวของท่านหมอฮัว จึงได้เสนอการแจกติ้วเพื่อจัดอันดับ ให้คนมาก่อนโดยจะแบ่งเป็นสัญลักษณ์สามแบบ แบบที่หนึ่งเป็นการบอกว่าได้ตรวจกับท่านหมอท่านใด เพื่อกันมิให้ทุกคนมุ่งแต่จะตรวจกับท่านหมอฮัวผู้เฒ่า โดยใช้ขีดหนึ่งเส้นไปจนถึงสี่เส้นแทนตัวท่านหมอแต่ละท่าน แบบที่สองคือลำดับที่โดยใช้จำนวนจุด เป็นการแสดงลำดับที่จะได้รับการตรวจ และแบบที่สามคือสี โดยใช้สีแดงที่ปลายติ้วแสดงว่าได้ตรวจรอบเช้า ส่วนสีน้ำเงินที่ปลายติ้วแสดงว่าได้ตรวจรอบบ่าย เช่น สองเส้น สามจุด สีแดง หมายถึง ได้ตรวจรอบเช้ากับศิษย์คนที่หนึ่งและเป็นลำดับที่สาม ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่มีการเบียดเสียดยัดเยียด

“หม่อมฉันไม่เป็นไรแล้ว ถ้าอย่างไรรบกวนอนุเจียวช่วยให้คนไปทำความสะอาดเรือนริมบึงไว้ พรุ่งนี้เช้าจะได้ย้ายไปอยู่ ข้าวของที่เรือนนี้มีไม่มาก ถ้ามีคนมากกว่านี้เพียงชั่วยามเดียวก็คงเสร็จ แต่นี่เรามีกันเพียงสตรีบอบบางสามนางกับหญิงชราอีกสามนาง” จะใช้งานอนุเจียวคงได้แต่อาศัยบารมีองค์ชายรองไปก่อน คนในมือนางตอนนี้มีเพียงปี้หรูนางกำนัลขั้นหนึ่งที่ไม่เคยออกแรงทำงานแบกหาม เสี่ยวมี่สาวใช้ชั้นรองมีหน้าที่ทำความสะอาดเรือนด้านใน กับมามาเฒ่าอีกสามคน สองคนมีหน้าที่ทำความสะอาดด้านนอกเรือนและซักล้าง ส่วนอีกคนหนึ่งมีหน้าที่เฝ้ายามหน้าเรือนตอนกลางคืน ถึงแม้จะร่างใหญ่โตแต่ก็เป็นผู้หญิง จะไปมีเรี่ยวแรงยกหีบเสื้อผ้าและเครื่องครัวที่เป็นสินสมรสที่พระบิดาประทานให้นางมาได้อย่างไร “ตุบ องค์ชายรองโปรดประทานอภัยเพคะ เป็นความผิดของบ่าวเอง บ่าวอยากจะพาบ่าวรับใช้และนางกำนัลมาให้พระชายาเลือกด้วยตนเอง แต่เห็นว่าพระชายาทรงประชวรอยู่เกรงว่าจะเป็นการการรบกวนการพักผ่อน จึงทำให้ล่าช้ามาจนตอนนี้เพคะ” อนุเจียวรีบคุกเข่าลงด้วยท่าทางสำนึกผิดแต่ในใจนั้น ‘เฮอะร้ายนักนะ เมื่อกี้ก็ทีนึงแล้ว ดีนะที่ข้าเตรียมข้อแก้ตัวไว้’ อนุเ

ครึ่งชั่วโมงต่อมาพระชายาเพิ่งเดินมาถึงเรือนริมบึง มิใช่ว่าเรือนนี้ตั้งอยู่ห่างไกลสักเท่าไร เพียงแต่ร่างกายนี้ของตู้จินจินอ่อนแอเหลือเกิน นางจึงต้องเดินไปพักไปถือเป็นการชมทิวทัศน์ไปในตัว แต่มีอีกหลายคนมิได้เข้าใจเช่นนั้น เพราะตอนนี้หน้าเรือนมีสตรีหลายนางยืนเข้าแถวยืนรออยู่บนสะพานที่ทอดยาวเข้าสู่ตัวเรือน ในใจของพวกนางล้วนขุดบรรพบุรุษของพระชายาขึ้นมาสักการะบูชาไปหลายร้อยจบ ด้วยคิดว่าพระชายาตั้งใจกลั่นแกล้งให้พวกนางยืนรอกลางแสงแดดที่เริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ ที่เรียกว่าเรือนริมบึงนั้นในความเป็นจริงแล้ว ยังต้องเดินข้ามสะพานไปอีกอย่างน้อยก็คงสักหนึ่งร้อยเมตรในสายตาของจินเท่าที่เห็นคร่าว ๆ ยังไม่ได้นับอย่างจริงจังก็มีสตรีไม่น้อยกว่าสิบนาง น่าจะเป็นอนุของขององค์ชายรองทั้งหมด ‘จะหาพวกครั้งเดียวทั้งกระบิเลยสินะอนุเจียว พาพวกนางมาตากแดดรอ หวังจะให้พวกนางเกลียดข้าสินะ’‘ท่านตาเตือนว่าในเรือนนี้มีคนไม่หวังดีต่อเรา อนุเจียวแน่ ๆ ละคนนึง ส่วนคนอื่นคงต้องดูกันต่อไป’ จินหรือตอนนี้ก็คือพระชายาตู้จินจิน เมื่อคืนหลังจากที่ท่านเทพไฉ่ซิงเอี๊ยะจากไป นางก็นึกได้ว่าก่อนที่นางจะฟื้นขึ้นมานางได้พบตู้จินจิน

“ถ้าจะให้บ่าวตอบก็ขอตอบว่ามิอยากเพคะ แต่ในบางครั้งก็มิสามารถเลี่ยงได้ อันชีวิตคนเรานั้นมิใช่ว่าจะได้อย่างใจเสมอไปเพคะ” ด้วยความที่โตมาในวังพอจะได้เห็นด้านมืดของจิตใจคนมาบ้าง ปี้หรูจึงพอมีความเข้าใจในเรื่องการแก่งแย่งแข่งขันกันระหว่างสตรี“นั่นสินะ เมื่อไม่มีโอกาสก็จำต้องยอมทน แต่ถ้ามีโอกาสก็มิยอมปล่อยไป หากซ้ำเติมให้ได้รับความอับอายได้ด้วยก็คงจะดี พวกเจ้าว่าจริงหรือไม่” พูดไปอมยิ้มไป ทำให้สาวใช้ทั้งสองงุนงงยิ่งนักว่าเกี่ยวกับที่ปี้หรูถามนางเรื่องรายการอาหารจัดเลี้ยงอย่างไร“อนุเจียวนางคงหวังให้ข้าหน้าแตก หมายถึงเสียหน้าต่อหน้าเหล่าอนุทั้งหลายขององค์ชายรอง จึงแกล้งทำเป็นลืมถามไปเสียอย่างนั้น เพราะเมื่อเช้าข้ามิได้เอ่ยถึงนางจึงได้ลืมไปเสีย จนป่านนี้แล้วนางยังไม่ส่งคนมาจัดสถานที่ที่เรือนนี้เลย” เกือบเผลอใช้คำพูดในสมัยที่ยังเป็นจิน นางเห็นสาวใช้ทั้งสองทำหน้างุนงงเสียก่อน จึงได้เปลี่ยนคำพูดที่ทำให้พวกนางเข้าใจง่ายแทน“ถ้าอย่างนั้นบ่าวจะไปส่งรายการอาหารที่ห้องเครื่องเองเพคะ ขอพระชายาทรงรับสั่ง บ่าวจะจดถวาย เสี่ยวมี่ เจ้าไปเอาเครื่องเขียนมา” พูดกับพระชายาแล้วจึงหันไปสั่งเสี่ยวมี่ทันที ด้วยกล

“เจ้าเข้ามารับของขวัญจากข้า อนุซีด้วย” เมื่ออนุน้อยที่นางได้ทราบที่มาที่ไปกล่าวจบ ตู้จินจินก็เรียกนางและอนุซีที่ออกมาแนะนำตัวไปแล้วเมื่อเช้ามารับของขวัญพบหน้าพร้อมกันโดยนางหยิบกล่องของขวัญกำมะหยี่ขนาดวางบนฝ่ามือพอดีส่งให้ทั้งสองคนคนละใบ ทั้งสองกล่าวขอบพระทัยแล้วถอยออกไปนั่งยังโต๊ะของตน ในระหว่างนี้ถ้วยร้อนหรือกล่องอาหารตรงหน้าแต่ละคนมีควันพวยพุ่งออกมาจากรูบนฝาจำนวนมาก อนุกงซุนค่อยๆ เอาฝ่ามือเข้าไปอังควันนั้นจนต้องสะบัดมือหนีด้วยความที่มันร้อนมาก ตู้จินจินขำจนต้องยกมือมาปิดปากกับท่าทางซุกซนสมวัย ช่างน่าสงสารที่ต้องมาติดอยู่ในเรือนหลังแห่งนี้“บ่าวชื่อหยูซีเข้าจวนหลังจากอนุกงซุนประมาณสองเดือนเพคะ อายุ 16 ปี ท่านพ่อท่านแม่และพี่ชายบ่าวทำงานอยู่ในโรงทอผ้าขององค์ชายรอง พี่ชายบ่าวถูกคนชั่วหลอกให้ข้องเกี่ยวกับการพนันจนเป็นหนี้สินจำนวนมากผู้คุมบ่อนมาทวงหนี้ที่โรงทอผ้าแต่ครอบครัวบ่าวไม่มีให้ พวกผู้คุมจึงจะให้พวกท่านส่งตัวบ่าวให้พวกเขาเพื่อชดเชยหนี้สินของพี่ชาย แต่บ่าวได้บอกพวกเขาไปว่าองค์ชายรองรับสั่งว่าทรงประสงค์ให้บ่าวเข้าจวนในฐานะอนุ ผู้คุมบ่อนเหล่านั้นจึงยอมจากไปโดยให้ครอบครัวของบ่าวใช้หนี