บทที่20 อยากได้อนุไปหาที่อื่น

เหลียงชุยที่จับตัวสาวงามได้ก็เร่งให้ลูกน้องออกจากเมืองแล้วไม่ให้หยุดพักเขาจะเร่งให้ถึงจวนสกุลเหลียง

เย่วหงรู้สึกตัวก็ตกใจว่าตัวเองโดนจับตัวมา

"ท่านจับตัวข้ามาทำไม"นางถอยไปอีกด้านของรถม้า

"ในเมื่อข้าใจดีไปสูขอเจ้าแล้วแต่เจ้าไม่รับ ข้าเลยต้องไปรับเจ้ามาเฉยๆ เป็นเมียข้าสุขสบายกว่าคนส่งของแบบไหนๆ"ในขนาดที่พูดก็พยามจับเนื้อต้องตัวสาวงามไปด้วยแต่เย่วหงปัดป้องไม่ยอม นางรู้สึกกลัวมาก ในใจก็นึกถึงเฟยหลงกับชิงอี่ นางนึกไม่ออกว่าจะหนีออกไปได้เช่นไร นางไม่ได้ฝึกใช้อาวุธแบบซานซา ทุกครั้งที่มีเหตุจะมีเฟยหลงค่อยดูแลนาง ครั้งนี้เฟยหลงไม่อยู่นางก็อดคิดถึงชิงอี่ไม่ได้ ชิงอี่เก่งกาจมากนางต้องตามมาเจอแนๆ หญิงสาวได้แต่ปลอมใจตัวเอง เหลียงชุยคิดว่าสาวงามคงยอมจำนนไม่คิดขัดขืนเลยยิ้มอารมณ์ดี

"เดี๋ยวพอไปถึงจวน ข้าจะทำพิธีกราบไหว้ฟ้าดินกับเจ้า เจ้าอยากได้อะไรบอกข้ามาได้เลยนะคนงาม "

เย่วหงฟังแล้วก็ไม่พูดอะไรได้แต่นั้งตัวสั่นอยู่อีกด้านของรถม้า ภาวนาให้ชิงอี่รู้ว่านางหายตัวไป นางมั่นใจว่าถ้าชิงอี่รู้นางจะสามารถตามมาช่วยนางทันแนๆ

อีกด้านชิงอี่กับลูกน้องก็ตามออกมานอกเมือง แล้วเสี่ยวหงก็ชี้ทางตะวันออก พวกนางเลยตาม