๑๓

ทางด้านหมู่บ้านด้าย หลังจากที่หลิวหงเถา หลิวหลี่เฟยและชิงหมินไปเก็บใบหม่อนทางอีกฝากฝั่งหนึ่งของหมู่บ้านได้ไม่นาน สิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้นวันนี้ก็เกิดขึ้น

ชายฉกรรจ์กว่าห้าสิบคน รูปร่างสูงใหญ่ แต่งกายชุดดำทั้งตัวพร้อมมีผ้าคาดปิดใบหน้าเอาไว้เดินถืออาวุธครบมือกันเข้ามาในหมู่บ้าน สตรีชาวบ้านที่เห็นต่างกรีดร้องพร้อมกับวิ่งหนีความไม่ปลอดภัยที่กำลังคืบคลานเข้ามา

“โจรบุก! เตรียมการสู้เร็วเข้า” 

ส่วนชาวบ้านฝั่งบุรุษนั้นก็เร่งไปให้หาอาวุธเพื่อใช้ในการต่อสู้กับผู้บุกรุก บุรุษในหมู่บ้านเองแม้จะมีฝีมือไม่มาก แต่จำนวนคนที่มีเยอะกว่าทำให้พวกเขาคิดว่าอย่างไรก็พอสู้ได้

“ใจเย็นๆ ใจเย็น ๆ” ในกลุ่มโจรมีบุรุษคนหนึ่งนั่งอยู่บนหลังม้า ควบม้าเยาะเบา ๆ เข้ามาตามหลังลูกน้อง “จะเรียกโจรได้เพราะมาจากการปล้น ฉกชิง วิ่งราว แต่วันนี้พวกเราไม่ได้มาปล้น แต่มาขอเงินใช้ต่างหาก”

“เจ้าของเขาไม่เต็มใจให้ ความหมายก็คือการปล้นอยู่ดี”

ชายชาวบ้านคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา ซึ่งสิ่งที่เขาได้รับจากการโต้ตอบกลับไปในครั้งนี้คือการที่บ่าไม่มีศีรษะให้ตั้งไว้อีกต่อไป เป็นการขู่ขวัญที่ทำให้ชาวบ้านกลัว ไม่กล้าขัดขืนอีก

เหล่าโจรทำเวลาได้รวดเร็วมาก จับชาวบ้านทุกคนมารวมกันไว้ตรงจุดศูนย์กลางของหมู่บ้าน จากนั้นก็มัดมือทุกคนไพล่ไว้ด้านหลัง ใครขัดขืนจับฆ่าปาดคอทิ้งในทันที ซึ่งส่วนมากที่เสียชีวิตลงไปล้วนเป็นบุรุษที่สู้จนตัวตาย

ภาพเลือดสีแดงฉานที่นองเต็มพื้นทำให้สตรีทั้งหลายทนไม่ไหว หนึ่งในนั้นร้องไห้ระบายความหวาดกลัวออกมาพร้อมเอ่ยขอร้อง 

“ฮึก ฮือ อย่าทำอะไรพวกเราเลยนะเจ้าคะ ทรัพย์สินที่มีอยู่ในเรือนข้าเอาไปให้หมดเลยเจ้าค่ะ แต่ไว้ชีวิตพวกเราเถิดนะเจ้าคะ”

“อือ แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย ค้น!” 

หลังจากได้รับคำสั่งจากหัวหน้า เหล่าโจรก็ทำการรื้อค้นอย่างไม่เกรงใจ เอาทรัพย์สินที่ค้นจากเรือนชาวบ้านได้มากองใส่รถขนสินค้าที่เตรียมมาด้วยหลายคัน หมู่บ้านแห่งนี้ส่วนใหญ่เลี้ยงไหมและทอผ้าขาย ฉะนั้นทรัพย์สินส่วนใหญ่จึงเป็นผ้าพับใหญ่และพวกด้ายต่าง ๆ แต่ถึงอย่างนั้น เมื่อเอาไปขายต่อก็ได้ราคาดีไม่ต่างจากเครื่องประดับสตรี 

“หัวหน้าขอรับ เรือนใหญ่อีกฝั่งหนึ่งมีรถม้าติดสัญลักษณ์ตระกูลไว้ด้วย ข้าไม่รู้ว่าเป็นตระกูลใด แต่ดูจากการตกแต่งรถม้าแล้วเป็นของพวกคนมีเงินแน่ขอรับ”

“นำทางไป”

หัวหน้าโจรเยาะม้าไปทางที่ตั้งของรถม้า มุมปากมีหนวดเคราเฟิ้มกระตุกยิ้ม สัญลักษณ์นี้เขาเห็นเพียงแวบแรกก็รู้แล้วว่าเป็นของตระกูลใด ในหัวดีดลูกคิดรางแก้วขึ้นมาแล้ววกม้ากลับไปเค้นความเอากับชาวบ้าน

“เจ้าของรถม้าหรูหรานั่นอยู่ไหน”

ช่วงนี้ทั้งหมู่บ้านมีเพียงกลุ่มเดียวเท่านั้นที่มาเช่าเรือนพัก ทุกคนจึงรู้ว่าหัวหน้าโจรหมายถึงใคร แต่เมื่อไม่มีใครปริปากกล่าวอะไรขึ้นมาเลย หัวหน้าโจรจึงส่งสายตาให้ลูกน้องจัดการ โดยเขาเลือกดึงชายชราขึ้นมาคนหนึ่งแล้วเอามีดจ่อคอเหี่ยวย่นเอาไว้

“พูด!”

“กรี๊ด! อย่าทำอะไรท่านพ่อของข้าเลยนะเจ้าคะ เราไม่รู้จริง ๆ เจ้าค่ะว่านางไปไหนแล้ว ก่อนหน้านี้เห็นอยู่ที่โรงเลี้ยงไหม ตอนนี้ไม่รู้จริง ๆ เจ้าค่ะ”

จากคำพูดนี้ดูเหมือนตระกูลหลิวจะสามารถรอดไปได้แล้ว ถ้าหากไม่ใช่มีใครคนหนึ่งเห็นว่าพวกเขาเดินไปทางไร่หม่อนเข้า ด้วยความกลัวว่าตัวเองและคนในหมู่บ้านจะเป็นอันตรายไปมากกว่านี้ จึงได้ยอมพูดถึงเบาะแสของคนนอกหมู่บ้านออกไปแทน

         

ในอีกฝากฝั่งหนึ่งนั้นผู้คุ้มกันภัยคนหนึ่งอาสากลับหมู่บ้านไปเอาน้ำมาให้พวกพ้องตนพอดีจึงได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเข้า ร่างสมส่วนจึงรีบวิ่งกลับไปบอกสหายร่วมงานที่คุ้มกันคุณหนูคุณชายอยู่ไร่หม่อน 

“คุณหนู คุณชาย แย่แล้วขอรับ!”

เหล่าผู้คุ้มกันที่ดูแลความปลอดภัยอยู่ใกล้ ๆ เข้ามารวมตัวกันในทันที ท่าทางแตกตื่นของเขาทำให้ทุกคนรู้สึกใจไม่ดี

“เกิดอะไรขึ้น”

หลิวหงเถาวางตะกร้าหม่อนไว้บนพื้น สายตาจดจ้องรอเอาคำตอบจากผู้คุ้มกัน ในขณะเดียวกันนั้นร่างกายก็เปิดประสาทรับรู้ทุกจุดให้ตื่นขึ้นมา ทำให้นางได้ยินเสียงแว่วดังมาจากที่ไกล ๆ 

ทิศทางที่ดังขึ้นมานั้นก็คือหมู่บ้าน!

“โจรภูเขาบุกขอรับ มีมากกว่าห้าสิบคน ตอนนี้ชาวบ้านที่เป็นเด็ก สตรีและคนชราถูกจับมารวมกันแล้ว ส่วนบุรุษที่พอมีวิชาการต่อสู้หน่อยก็ถูกสังหารทิ้งหมดแล้วขอรับ”

“หมายความว่าหากเป็นบุรุษที่โตเต็มวัยมันพร้อมที่จะสังหารทิ้ง แต่สตรีมันก็พร้อมที่จะขายทิ้งด้วยใช่หรือไม่”

คำพูดของหลิวหลี่เฟยทำให้หลิวหงเถาเกิดอาการกลัวขึ้นมาจับขั้วหัวใจ มือสั่นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ แต่เมื่อไล่สายตามองแล้วทุกคนก็เกิดอาการที่ไม่ต่างจากนางนัก นั่นทำให้นางต้องสะกดจิตตัวเองเอาไว้ พยายามควบคุมตนเองให้ไม่รนรานและมีสติพร้อมที่จะคิดหาทางรอด

“แบ่งเราคนหนึ่งไปขอความช่วยเหลือจากทางการได้หรือไม่ ข้าประเมินตัวเองแล้ว มากสุดคือสามารถวิ่งหลบหนีได้ในระยะไม่ไกลจากบริเวณนี้แน่ หากมันรู้ว่าเราอยู่ที่นี่…”

เสียงฝีเท้าคนและฝีเท้าม้ากำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ทำให้ทุกคนตกตะลึงเป็นการใหญ่ โดยเฉพาะผู้คุ้มกันที่เห็นเหตุการณ์ก่อนหน้า ในบรรดาโจรทั้งหมดผู้เดียวที่ขี่ม้ามาก็คือ…

“หัวหน้าโจรแน่นอนขอรับ หลบเข้าป่าหม่อนก่อนเถิด”

โชคดีที่ต้นหม่อนไร่นี้ต้นสูงและค่อนข้างชุกชุม พวกเขาทุกคนจึงกระจายกันหลบเข้าป่าหม่อนคนละฝั่ง โดยผู้คุ้มกันอีกสามคนอยู่ฝั่งหนึ่งเพื่อเตรียมลอบสังหารโจร ส่วนอีกสามคนอยู่ฝั่งเดียวกับคุณหนูคุณชายและช่างปัก

“หมอบแนบพื้นให้ได้มากที่สุด” 

หัวหน้าผู้คุ้มกันสั่ง มือกำดาบแน่น เตรียมพร้อมรับมือกับการโจมตีในทุกด้าน

กรุบ กรุบ กรุบ

ในยามที่ม้าวิ่งเข้ามาใกล้ หลิวหงเถาทำถึงขนาดกลั้นลมหายใจเอาไว้ กลัวว่าการหายใจเข้าออกจะทำให้โจรร้ายรู้ตัว จวบจนกระทั่งเห็นฝ่าเท้าม้าและคนอีกสามสี่คนวิ่งผ่านไป นางจึงได้กล้าผ่อนลมหายใจเข้าออก

“เฮ้อ หัวใจข้าจะวาย”

หลิวหงเถาหันไปสำรวจพี่ชายฝาแฝด ใบหน้าของเขาซีดมาก มีเหงื่อเม็ดใหญ่อยู่ตามไรผม แผ่นหลังชื้นเหงื่อ บ่งชัดว่าตัวเขาเองก็กลัวมากเช่นกัน นางจึงเอื้อมมือไปตบหลังมือเขาเบา ๆ อย่างให้กำลังใจ

“ไม่ต้องกลัว ข้าจะปกป้องเจ้าเอง”

สิ้นคำนางก็หยิบกระเป๋าใบเล็กและเปิดสิ่งที่อยู่ด้านในออกมา ทุกคนมองตามการกระทำของนางตาไม่กะพริบ และดวงตายิ่งเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นว่าสิ่งที่อยู่ด้านในกระเป๋านั้นคือเข็มขนาดเล็กขนาดเดียวกันเรียงกันเป็นแพ 

“พี่เถาเถ่า ปล้องไม้ไผ่อันนี้คือ”

“เอาไว้ใส่เข็มเคลือบยาสลบ ถ้าพวกโจรมันย้อนกลับมาแล้วไม่ปล่อยผ่านเราไป พี่จะลงมือจริง ๆ แล้วนะ”

มือบางหยิบเข็มหลายอันขึ้นมาแล้วสอดลงในช่องไม้ไผ่ที่ด้านในได้ใส่กลไกลับเอาไว้แล้ว 

หลิวหลี่เฟยอึ้ง เขาแทบจะอยู่กับน้องสาวฝาแฝดทุกช่วงเวลา ไม่ยักรู้ว่านางจะมีของแบบนี้ไว้ติดตัวด้วย

“น้องหญิงเล็ก เจ้าน่ากลัวนะ”

หลิวหงเถายกยิ้มมุมปาก สายตาจริงจังกับคำพูดนี้ของตนเองเป็นอย่างมาก “ถ้าครั้งนี้เรารอดไปได้ เจ้าต้องเรียกข้าว่าพี่สาวตกลงไหม”

แน่นอนว่าหลิวหลี่เฟยย่อมไม่ยอมอยู่แล้ว เขาทำท่าจะเอ่ยปฏิเสธ แต่อยู่ ๆ ต้นหม่อนที่พวกเขาใช้ซ่อนอำพรางกายอยู่นั้นก็ถูกตัดออกไปจนเหลือแต่ตอ แสงสว่างจากแดดจ้าเข้ามาแทนที่พร้อมกับที่กลุ่มโจรวิ่งกลับมาทางนี้อีกครั้ง

เป็นโจรชั่วที่ปามีดเข้ามาตัดต้นหม่อนออกไป จังหวะเมื่อครู่หากมีใครโผล่ศีรษะขึ้นมาจากการนอนราบพอดี รับรองว่าไม่มีศีรษะให้ตั้งบ่าอีกต่อไปแน่

“มาหลบกันอยู่นี่เอง ชอบเล่นซ่อนหาก็ไม่บอก”