๑๔

หลิวหงเถาใจกระตุก นางยังคงนอนราบไม่ยันกายขึ้นมานั่ง ลอบกระซิบถามผู้คุ้มกันของตนเอง 

“ดูจากรูปพรรณสัณฐานแล้ว เจ้าโจรพวกผู้นี้เก่งหรือไม่”

ผู้คุ้มกันพยักหน้ารับ “คนที่ขี่ม้าข้อน้อยไม่มั่นในว่าสู้ได้แค่ไหน แต่พวกลูกน้องของมันคนของเราสู้ได้แน่นอนขอรับ”

“ข้าเชื่อใจพวกท่านนะ แต่ข้ามีอยู่แผนหนึ่ง…”

 หลิวหงเถาไม่มั่นใจว่าแผนการณ์นี้ของตนจะได้ผลหรือไม่ แต่นางก็จะลองเสี่ยงดู

ผู้คุ้มกันเลิกคิ้วขึ้น ยังไม่ทันจะซักถามอะไร มือบางก็คว้าเอามีดสั้นที่พกมาตัดใบหม่อนขว้างมันไปที่ต้นขาของม้าจนมันเจ็บแล้วล้มขาพับไป เป็นเหตุให้ตัวของหัวหน้าโจรล้มลงมาด้วย

ในจังหวะที่เขายังไม่ทันตั้งตัว หลิวหงเถาที่รออยู่แล้วก็เป่าเข็มอาบยาสลบพุ่งเป้าไปยังทางหัวหน้าโจร เข็มหลายสิบเล่มกระจายไปโดนทั้งม้าและหลุดออกนอกทิศทางไปด้วย แต่หลิวหงเถาก็มั่นใจว่ามันต้องปักอยู่บนร่างกายของหัวหน้าโจรเข้าสักอันหนึ่ง

“จัดการต่อ!”

ผู้คุ้มกันอีกสามคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเข้าจัดการลูกน้องของโจรก่อน เพราะฝีมือที่มีมากกว่าทำให้จัดการพวกมันได้โดยง่าย แต่คนที่จัดการยากเห็นทีจะเป็นหัวหน้าโจรที่ลุกขึ้นมาตั้งหลักได้อย่างรวดเร็ว

“ข้าประมาทพวกเจ้าเกินไปสินะ”

หลิวหงเถาลุกขึ้นยืน สำรวจร่างกายของหัวหน้าโจรว่ามีท่าทีที่จะสลบลงไปหรือไม่ แต่แล้วก็ต้องใจแป้ว เมื่อมือหนาของโจรชั่วหยิบเข็มเล่มเล็กออกจากต้นคอแล้วปาทิ้งไป โดยที่ร่างกายยังคงเป็นปกติทุกอย่าง

“เหตุใดเจ้า…” ไม่เป็นอะไรเลย

หัวหน้าโจรหันมาสบตากับหลิวหงเถา 

“ของเด็กเล่นชิ้นนี้เคลือบไว้ด้วยยาพิษเช่นนั้นหรือ คงจะเสียใจน่าดูที่มันทำอะไรร่างกายต้านหมื่นพิษของข้าไม่ได้”

“หมื่นพิษ!”

แต่ว่าของข้าเป็นยาสลบ มันต้านด้วยได้หรือไม่

หัวหน้าโจรแสยะยิ้ม สายตาหยาบโลนไล่มองร่างกายของหลิวหงเถาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ร่องรอยพอใจฉายชัดจนคนถูกมองเกิดอาการไม่ชอบใจ

“ใช่! เป็นเมียข้าสิ แล้วข้าจะถ่ายทอดวิชาหมื่นพิษให้”

หลิวหลี่เฟย ชิงหมินและผู้คุ้มกันที่ได้ยินรู้สึกโกรธมาก ตั้งแต่คุณหนูของพวกเขาเกิดมายังไม่เคยมีบุรุษใดกล่าวจะทำให้นางเป็นเมียเลยสักครั้ง นั่นจึงเป็นตัวกระตุ้นอย่างหนึ่งที่ทำให้พวกเขาต้องเผด็จศึกชายตรงหน้าให้ได้

“ข้าไม่เชื่อหรอก”

ทุกคนหันขวับไปมองหลิวหงเถา อยู่ ๆ นางไม่เชื่ออันใดขึ้นมา

“ไม่เชื่อว่าข้าจะถ่ายทอดวิชาหมื่นพิษให้เจ้านะหรือ อย่าห่วงเลย! ภูมิใจในตัวเองเถอะที่เจ้าเป็นสตรีในแบบที่ข้าชอบพอดี กลับไปรังโจรพร้อมข้าสิ แล้วเจ้าพวกนี้จะรอดชีวิตไปได้”

“เปล่า ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะทำให้ข้าเป็นเมียได้ต่างหาก เจ้าลองฟังเสียงนี้ดูสิ”

ตอนแรกโจรชั่วไม่สนใจ เพราะคิดว่ามันเป็นเพียงแค่หลุมพรางของหลิวหงเถา แต่ไม่นานต่อจากนั้น เขาก็ได้ยินเสียงโห่ร้องราวกับอยู่สนามรบดังมาจากทางหมู่บ้าน 

“ไปกับข้า!”

“เฮือก!”

ไม่รอช้าโจรชั่วใช้จังหวะที่ทุกคนไม่ทันระวังวิ่งเข้ามาคว้าตัวหลิวหงเถาเข้ามาอยู่ในวงแขน เสียงม้าหลายตัวดังเข้าใกล้ไร่หม่อนมากขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้มันเร่งกึ่งลากกึ่งดึงหลิวหงเถาให้เดินตามไปด้วย

“พี่เถาเถ่า/น้องหญิงเล็ก/คุณหนู!” 

ทุกคนตกใจไม่แพ้หลิวหงเถาจนประสานเสียงเรียก ซึ่งนางเองแม้จะเสียเปรียบทางด้านรูปร่าง แต่ก็ไม่ยอมอยู่เฉย ๆ ให้ใครจับตัวไปได้ง่าย ๆ

“ปล่อยข้านะ!” 

นางดิ้นอย่างแรงจนสามารถทำให้โจรชั่วเสียหลักได้ แต่ในความเป็นจริงแล้ว สตรีร่างเล็กเช่นนางไม่สามารถทำให้บุรุษร่างโตแบบหัวหน้าโจรขยับเขยื้อนได้เลยสักนิด 

ทว่าครั้งนี้หัวหน้าโจรถึงกับซวนเซออกไปไกล พร้อมสะบัดศีรษะไปมาคล้ายกำลังไล่อาการมึน จังหวะนั้นเองหลิวหงเถาจึงหลุดออกจากมือเขามาได้

“คุณหนู!”

ทุกคนพร้อมใจกันวิ่งเข้ามาหาหลิวหงเถา แต่ก้าวออกห่างจากโจรไม่เท่าไร ก็ถูกเขาดึงกลับเข้าหาตัวอีกครั้ง โดยที่ครั้งนี้ได้วางมีดจี้ไว้ที่คอนางด้วย

“ถ้าเข้ามา คุณหนูของพวกเจ้าได้ตายเป็นผีเฝ้าป่าหม่อนแน่”

ขู่ผู้คุ้มกันไว้พร้อมกับดึงหลิวหงเถาลากถอยร่นออกไปเรื่อย ๆ จังหวะไหนที่ตกหลุมเพราะพื้นไม่สม่ำเสมอ คอเล็กก็จะได้เลือดตามไปด้วยทุกครั้ง นั่นยิ่งทำให้ชิงหมินและหลิวหลี่เฟยที่เดินตามมาไม่ห่างปวดใจยิ่ง

“น้องหญิงเล็กเลือดออกแล้ว”

“พี่เถาเถ่า”

สองหนุ่มน้อยสลับกันเรียกหลิวหงเถา คนหนึ่งใบหน้ายับยู่ยี่หวาดกลัวว่าน้องสาวจะเป็นอันตราย อีกคนหนึ่งน้ำตาไหลพรากลงมาอย่างเปิดเผย ทั้งกลัวหลิวหงเถาเป็นอะไรไปและทั้งเจ็บใจที่ตนเองไร้ความสามารถ

คนที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นพี่ใหญ่มาตลอดเอ่ยปลอบน้องชายทั้งสอง 

“อย่าร้อง พี่ยังไม่ได้ โอ้ย…” 

ปลายมีดแหลมได้กินเลือดเพิ่มขึ้น เมื่อโจรร้ายเผลอกดปลายมีดแหลมลงมา มันยังคงพาร่างบางถอยหลังห่างไปเรื่อย ๆ และยิ่งกระชากนางแรงขึ้นเมื่อเห็นม้าสีขาวปลอดวิ่งเข้ามาสู่สายตา

“หลิวหงเถา!”

การมาของเขาทำให้โจรร้ายสบถคำหยาบคายออกมามากมาย น้ำเสียงตอนเรียกฐานะของผู้มาใหม่นั้นบ่งชัดว่าหงุดหงิดใจยิ่ง 

“อ๋องจอมแส่!” 

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หัวหน้าโจรผู้นี้ได้เผชิญหน้ากับชินอ๋องแห่งแคว้นชิงชิว ทุกครั้งที่ออกปล้น เขาสามารถเอาตัวเองหลบหนีจากการจับกุมของชินอ๋องมาได้ทุกครั้ง แต่นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่เขา…

ตุ้บ!

“กรี๊ด”

ร่างสูงใหญ่โอนเอนหงายหลังลงล้มตึงพร้อมกับที่ดึงตัวของหลิวหงเถาตามมาด้วย ดวงตาของโจรชั่วปิดไม่สนิท แต่เรี่ยวแรงแขนขาอ่อนเปลี้ยไปหมด ทำให้หลิวหงเถาเป็นอิสระ สามารถลุกขึ้นมาจากการนอนทับร่างเขาได้ หลิวหลี่เฟยและชิงหมินรีบวิ่งเข้ามาหาพี่สาวพร้อมดึงนางออกห่างจากร่างไร้สตินั่น

“มัดร่างมันไว้ก่อน” ชินอ๋องสั่งผู้คุ้มกันของตระกูลหลิวเสียงเข้ม จากนั้นก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาหลิวหงเถา “คุณหนูหลิว เจ็บมากหรือไม่” 

มือหนายื่นผ้าเช็ดหน้าสีขาวให้หลิวหงเถาไว้ใช้ซับเลือด นางย่อกายทำความเคารพเขา พร้อมรับผ้ามาซับเลือดอย่างไม่ลังเลใด ๆ ดวงตาคู่งามหันไปจ้องโจรร้ายนิ่ง 

“นี่หมายความว่า…” เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและนิ้วเรียวสั่นเทาชี้ไปยังร่างเขา “เข็มอาบยาสลบของข้าได้ผลใช่หรือไม่”

ชินอ๋องผู้ไม่เข้าใจสถานการณ์จึงเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย “คุณหนูหลิวหมายความว่าอย่างไรหรือ” 

นางไม่ตอบ แต่แสดงกิริยาดีใจออกมาจนคนที่อยู่ร่วมเหตุการณ์ด้วยตั้งแต่แรกส่งยิ้มเอ็นดูให้ 

“ใช่จริง ๆ ด้วย เข็มอาบยาสลบของข้าได้ผล!”

ท่าทางดีใจของนางน่าเอ็นดูสำหรับชินอ๋องก็จริง แต่ยามนี้เขาต้องพยายามประมวลเหตุการณ์ทั้งหมดให้ได้ก่อน

“เดี๋ยวก่อน เจ้าโจรผู้นี้แน่นิ่งไปเพราะเข็มอาบยาสลบของคุณหนูหลิวเช่นนั้นหรือ”

“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”

อ้อ! เพราะนางสินะข้าถึงจับหัวหน้าโจรภูเขาที่หมายหัวมาเป็นปีได้