๑๒

หลังจากที่จูม่านหลิงกลับไป สามคนจากจวนตระกูลหลิวก็มาดูการสาธิตวิธีการย้อมผ้าจากช่างปักที่ช่วยปักภาพทิวทัศน์ ซึ่งวิธีการที่หลิวหงเถารู้กับเคล็ดลับของชาวบ้านต่างกันตรงที่ตอนต้ม หลิวหงเถาไม่ได้ใส่เกลือลงไปด้วยในตอนที่น้ำเดือด นั่นจึงทำให้สีหลุดง่าย

และอีกขั้นตอนหนึ่งตอนที่ล้างน้ำหลังย้อม เมื่อผ้าแห้งแล้วให้ลองแช่ด้วยน้ำอีกครั้งหนึ่ง หากพบว่าสีตกต้องใส่เกลือบดละเอียดลงไปด้วย แช่ทิ้งไปประมาณ 3 ชั่วยาม วิธีนี้จะช่วยทำให้ผ้าดูสดใหม่ได้ในระยะหนึ่ง

“ที่จริงเรื่องการย้อมผ้าโดยการใส่เกลือก็ไม่ใช่ความลับอะไร เพียงแค่ไม่ได้ป่าวประกาศออกไปเท่านั้น อีกอย่างด้ายไหมก็เป็นตัวทำเงินให้กับหมู่บ้านของเราอยู่แล้ว คุณหนูจะเอาวิธีการนี้ไปบอกต่อก็ได้นะเจ้าคะ เราไม่ได้หวง”

“ขอบคุณแทนทุกคนด้วยนะเจ้าคะ” แต่ข้าไม่บอกใครหรอก

หลิวหงเถาย่อกายลงขอบคุณสตรีวัยกลางคนตรงหน้าอย่างนอบน้อม จะว่าไปฝีเข็มของช่างผู้นี้นับว่าเป็นเลิศไม่แพ้ใคร ดูละเอียดประณีตกว่าช่างหลวงที่ปักชุดอภิเษกให้ชินอ๋องกับหวางเฟยเสียอีก

“เรื่องเล็กเจ้าค่ะ ว่าแต่คุณหนูคุณชายอยากไปดูตัวหนอนไหมหรือไม่” 

ช่างปักถามด้วยสีหน้าลุ้น ๆ ซึ่งคนที่ดูจะตื่นเต้นกว่าใครเพื่อนก็ไม่แพ้หลิวหงเถา

“ไหมตัวเป็น ๆ หรือเจ้าคะ ไปเจ้าค่ะข้าอยากดู”

หลิวหงเถาพยักหน้ารับหงึกหงัก นางเคยใช้ด้ายจากไหมมาปักผ้านับไม่ถ้วน แต่ไม่เคยเห็นหนอนไหมตัวเป็น ๆ เลย 

ระหว่างที่กำลังเดินไปโรงเลี้ยงไหม ท่าทางของนางระริกระรี้ยิ้มแย้มมีความสุขมาก ทว่าพอได้เห็นตัวไหมจริง ๆ เข้าถึงกับยิ้มค้างไปเลยทีเดียว

“เอ่อ น่า น่ารักดีเจ้าค่ะ” 

ปากตอบว่าน่ารักแต่ร่างบางกลับถอยห่างออกมาก้าวหนึ่งจนเหลือเพียงชิงหมินที่กำลังยื่นหน้าเข้าไปดูใกล้ ๆ

“คิดเหมือนหมินมิ่นเลยขอรับพี่เถาเถ่า ตัวเล็กกระจิริดน่ารักยิ่ง”

ตอนพูดประโยคนี้ออกมา น้ำเสียงของชิงหมินบ่งชัดว่าเอ็นดูพวกมันเป็นอย่างมาก

“นี่คือหนอนขี้ขน เป็นหนอนแรกเกิดเจ้าค่ะ เพิ่งออกมาจากไข่ไหมได้ไม่นานเอง”

ยิ่งมองหลิวหงเถายิ่งขนลุกซู่เมื่อเห็นหนอนขี้ขนตัวสีดำเล็ก ๆ หลายตัวดิ้นกระดุกกระดิกเรียงกันมากมาย นางเม้มปากแน่นพยายามอดกลั้นไว้ไม่ให้แสดงอาการรังเกียจออกไป 

ซึ่งนางก็ทำได้ดีมาก ไม่นานก็สามารถปรับความคิดใหม่ให้มองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเป็นสัตว์เลี้ยงที่มีประโยชน์ต่อมวลมนุษย์ เมื่อหันไปมองชิงหมิน ใบหน้าน่ารักก็ฉายรอยยิ้ม

“หมินมิ่นชอบมากเลยหรือ” หลิวหงเถาเห็นเขาจ้องตาแทบไม่กะพริบจึงได้สงสัย

ใบหน้าหล่อเหลาหันมายิ้มกว้างแล้วพยักหน้าให้หลิวหงเถางึกงัก ความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ของเขาทำให้หลิวหงเถาอดรู้สึกมีความสุขด้วยไม่ได้ สำหรับนาง นี่ต่างหากคือสิ่งที่คุ้มที่สุดสำหรับการมาในครั้งนี้

“คุณชายกลัวหรือเจ้าคะ” 

เสียงเอ่ยแซวหลิวหลี่เฟยของช่างปักผ้าทำให้หลิวหงเถาหันไปสนใจแฝดผู้พี่ของตัวเองบ้าง พอเขาเห็นว่านางหันมาสนใจเท่านั้น จากสีหน้าหวาดกลัวในตอนแรกก็ถูกกลบเกลื่อนด้วยท่าทางถือดีเช่นเคย

“คนอย่างหลิวหลี่เฟยไม่เคยกลัวอะไรทั้งนั้น อย่ามาปรักปรำข้านะ”

นี่นะหรือที่รับปากจะดูแลข้าเป็นอย่างดี แค่นี้ก็กลัวเสียแล้วพี่ชาย

“แน่ใจว่าไม่กลัว แต่ข้าเห็นเจ้าปากสั่นนะ”

หลิวหงเถากอดอกหรี่ตามองอย่างจับพิรุธ ซึ่งคนเป็นพี่เองก็ไม่ยอมรับว่ากลัวเช่นกัน ต่อให้สีข้างจะถลอกแค่ไหนก็หาทางพูดไปจนได้

“พอดีว่าอากาศเริ่มเย็นนะปากก็เลยสั่นนิดหน่อย ไม่ได้กลัวเลยสักนิดเดียว เชิญช่างปักนำไปยังโรงเรือนถัดไปได้เลยขอรับ” 

ช่างปักยิ้มเอ็นดูชายหนุ่มรุ่นลูก จากนั้นก็พาทั้งสามคนออกจากโรงเรือนที่ใช้เลี้ยงหนอนขี้ขนไปยังอีกโรงเรือนหนึ่งซึ่งเป็นหนอนที่เป็นตัวอวบอ้วน สีขาว ดูน่ารักกว่าตอนแรกเกิด คราวนี้หลิวหงเถาสามารถร้องว่า ‘น่ารัก’ ออกมาได้อย่างเต็มปากแล้ว

“หนอนไหมจะมีสองแบบ แบบที่เป็นสีเหลืองกับแบบที่เป็นสีขาว โรงเรือนนี้คือหนอนไหมสีขาว"

“แล้วไหมหายใจทางไหนหรือขอรับ อันนั้นคือตา ปาก ก้น แต่ไม่ยักเห็นจมูก”

ชิงหมินถามอย่างสงสัย ในบรรดาสามคนนี้เขาคือผู้ที่จิตใจเข้มแข็งที่สุดแล้วจริง ๆ ส่วนหลิวหลี่เฟยนั้นปฏิเสธหน้าสั่นว่าไม่กลัว แต่ขอออกจากโรงเรือนตั้งแต่ที่เห็นตัวไหมกระดึ๊บ ๆ ไปมาแล้ว

“เห็นข้าง ๆ ลำตัวหรือไม่ เล็ก ๆ เก้าจุดตามลำตัวนั่นแหละคือจมูก”

“อ่า เป็นเช่นนั้น” ชิงหมินรับคำอย่างเข้าใจ

“โอ้” หลิวหงเถาพินิจดูตัวไหมจึงเห็นว่าข้างลำตัวเป็นปล้อง ๆ นั้นจะมีจุดสีดำอยู่ทั้งสองฝั่ง “หนอนไหมมีจมูกฝั่งละเก้าจุดรวมแล้วเป็นสิบแปดจุดเลย น่าทึ่งมากเลยเจ้าค่ะ”

“แล้วไหมจะเริ่มทำรังตอนไหนหรือขอรับ” ชิงหมินถามอย่างใฝ่รู้ ทั้งยังยื่นนิ้วไปช่วยเขี่ยตัวไหมที่กำลังจะตกลงอีกด้วย

“ตอนที่ฉี่ เพราะตอนนั้นแหละเป็นตัวบอกว่าหนอนไหมพร้อมที่จะทำรังและสร้างใยแล้ว ไหมวัยระยะสุดท้ายเรียกว่าไหมสุก จากนั้นเราก็จะเปลี่ยนโรงไหมใหม่โดยการย้ายไหมไปอยู่โรงจ่อ ตรงนั้นก็คือช่องที่ไว้สำหรับให้หนอนไหมทำรัง”

ช่างปักพาไปดูพร้อมอธิบายอย่างละเอียด โรงจ่อที่ว่ามันก็คือบ้านของไหมนั่นเอง เป็นช่องเล็ก ๆ หลายช่อง หนอนไหมตัวหนึ่งก็จะอยู่ช่องของใครของมัน หลิวหงเถาเห็นเช่นนั้นก็คิดในใจว่า

รู้ความยิ่งกว่าหลิวหลี่เฟยเสียอีก

“ไปเก็บใบหม่อนกันหรือไม่คุณหนู เราต้องให้อาหารหนอนขี้ขนแล้ว” 

“ดีเลยขอรับ ข้าชอบใบหม่อน ข้าอยากจะไปเก็บเสียเดี๋ยวนี้เลย”

ก่อนหน้านี้หลิวหงเถาไม่ทราบว่าหลิวหลี่เฟยไปหลบอยู่มุมไหน แต่เขาโผล่กายออกมาอีกครั้งก็ตอนที่ช่างปักจะเสนอตัวพาไปเก็บใบหม่อน 

“ทีอย่างนี้แล้วเร็วจริง ๆ เลยนะพี่ชาย” 

ไร่ใบหม่อนถูกปลูกอยู่อีกฝั่งหนึ่งของหมู่บ้านเดินออกมาไกลพอสมควรถึงได้เห็นทุ่งใบหม่อนสีเขียวสูงเลยศีรษะของหลิวหงเถาไปมากจนนางต้องเอื้อมมือเด็ด

“หนอนขี้ขนจะกินใบหม่อนตามอายุ ที่เราจะให้อาหารเขาวันนี้ต้องกินใบที่สามนับจากพวงยอดอ่อนสุด แล้ววันพรุ่งนี้เขาก็จะกินใบที่สี่ลงไปเรื่อย ๆ คุณหนูคุณชายดูดี ๆ นะเจ้าคะ”

“เจ้าค่ะ แล้วต้องเก็บอาหารให้กินแบบนี้อีกกี่วันเจ้าคะ”

“หลังจากวันที่สามหนอนขี้ขนจะไม่กินอาหารแล้ว ซึ่งเขาจะเริ่มลอกคราบแล้วหลับแน่นิ่งไปครึ่งวัน ไม่นานจะลอกคราบออกกลายเป็นหนอนไร้ขนสีดำแทน ในยี่สิบวันต่อจากนี้ก็จะต้องเลี้ยงดูให้อาหารต่อ ในระหว่างนี้ก็จะลอกคราบอีกสองครั้งเรียกเป็นหนอนวัยหนุ่ม”

“เช่นตัวที่อวบอ้วนใช่หรือไม่เจ้าคะ ที่แท้ก็เพราะว่าอยู่ในวัยหนุ่มนี่เอง”

“เจ้าค่ะ ตอนวัยหนุ่มก็จะไม่กินใบแล้ว แต่จะกินทั้งกิ่งเลย” 

สิ่งที่สองสาวต่างวัยพูดไม่มีอะไรที่พิสดารเลย ออกจะพูดคุยกันปกติ เป็นสองหนุ่มเองต่างหากที่เผลอคิดอะไรทะลึ่งตึงตังขึ้นมาจนหน้าแดงก่ำ

“อากาศก็ไม่ร้อนนะแต่พวกเจ้าหน้าแดงกันนัก หรือจะแพ้ใบหม่อน"

“อ้อ ข้าหนาวนะ หน้าเลยแดง"

หลิวหงเถากลอกตาไปมาให้กับคำแก้ตัวของแฝดผู้พี่ นางหันหลังให้เขาเป็นการขอจบบทสนทนาแต่เพียงเท่านี้ หลิวหลี่เฟยจึงเอ่ยวาจาชวนทะเลาะขึ้น

“เดี๋ยว หันหลังให้กันแบบนี้มันเสียมารยาทนะ ต่อไปหากเจ้าแต่งออกไป สามีที่ไหนจะชอบสตรีเช่นนี้...เฮ้ย!” 

หลิวหลี่เฟยตกใจเมื่อพูดถึงตรงประโยคที่ว่า ‘สามีที่ไหนจะชอบสตรีแบบนี้’  อยู่ ๆ ชิงหมินที่หายไปเก็บใบหม่อนอยู่อีกฝั่งหนึ่งก็โผล่พรวดเข้ามายื่นใบหม่อนที่เก็บแล้วให้เขา

“ข้าตกใจหมดเจ้าชิงหมิน” 

หลิวหงเถาหัวเราะขำทั้งสองหนุ่ม หลิวหลี่เฟยยกมือทาบอกตกใจจริงจัง ส่วนชิงหมินนั้นก็มีใบหม่อนติดอยู่ด้วยข้างใบหู เอาจริง ๆ ถ้าโผล่พรวดมาตอนกลางคืนนางเองก็คงตกใจด้วยเช่นกัน

เก็บใบหม่อนไปได้พอให้หนอนไหมกิน ช่างปักก็ชวนพวกเรากลับ แต่ในระหว่างที่กำลังเดินขึ้นเนินเขาขนาดเล็กนั้น ผู้คุ้มกันมากฝีมือของตระกูลหลิวหกคนก็พร้อมใจกันวิ่งมาหาพวกเขาด้วยสีหน้าแตกตื่น

“คุณหนู คุณชาย แย่แล้วขอรับ”