Eight Time

"ทำหน้าแบบนี้แปลว่าตัดสินใจได้แล้วใช่ไหม ว่าควรทำตัวยังไง"

"มาร์แชล บลัฟเฟอร์" แฝดนรกก็คือแฝดนรกอยู่ดี คำพูดที่หลอกล่อให้คล้อยตามและหลงเชื่อ ไม่ว่าใครจะหนักแน่นหรือมั่นคงในความคิดของตนเองมากแค่ไหน หากโดนคำพูดขององค์ชายคลาสกับองค์ชายครอส ไม่มีทางที่จะหนีพ้น เหมือนเสียงกระซิบของปีศาจที่ต้องยอมทำตามแต่โดยดีอย่างไม่มีเงื่อนไข

"แล้วองค์ชายทั้งสองไม่ติดใจอะไรบ้าง    เหรอพะยะค่ะ ว่าทำไมมนุษย์อย่างคุณชายจีนถึงได้รับตำแหน่งเป็นคุณชายญาติทางฝั่งพระจักรพรรดินี" มาร์แชล กลั้นใจถามออกไป เขายอมแพ้ที่จะสืบหาความจริงแล้ว แต่ไม่มีทางที่ทั้งสองพระองค์จะยอมล่าถอยง่ายๆ แบบนี้ ทุกคนต้องรู้ดีถึงความน่ากลัว การปกครองที่สงบสุขหลายร้อยปีที่ผ่านมาไม่ได้มีเพียงแค่หน้าตา ความสามารถ ความเฉลียวฉลาดถือว่าไม่เป็นรององค์รัชทายาทเลยเพียงแต่เกิดช้ากว่าเท่านั้นเอง

"จริงๆ ข้าก็อยากรู้นะ ท่านพี่ว่าไง"

"ข้าไม่ขอเกี่ยวข้องกับสิ่งที่ท่านแม่ตัดสินใจเด็ดขาด ความน่ากลัวของท่านแม่มีมากมายนัก อยากมีชีวิตแบบที่แวมไพร์ควรเป็น ยังไม่อยากตายเยี่ยงมนุษย์"

"นี่คือข้อสรุปของพวกเราสองแฝด ไปนอนกัน" รูปร่างสง่างามที่เหมือนกันราวกับแกะทั้งสองเดินจากไปโดยไม่คิดจะหันกลับมามองอีก มันไม่ใช่คำตอบที่หลอกให้อีกฝ่ายตายใจเพราะคือสิ่งที่คิดจริงทั้งหมด ท่านแม่ขึ้นชื่อในเรื่องบทลงโทษพิสดาร ไม่มีทางยอมเอาชีวิตไปเสี่ยงหรอก

"คุณชายมาร์แชลขอรับ กระผมมารับกลับคฤหาสน์ขอรับ"

"นายมาช้านะ คริส"

ผมถูกพามายังคฤหาสน์ที่รัชทายาทบอกว่าเป็นที่พักส่วนตัวเวลาเดินทางมาถึงที่นี่ ถึงจะไม่ได้ใหญ่โตเท่าวังหลวงแต่มันก็น่าจะทำให้เดินหลงได้หากไม่มีคนนำทางไป ภายในถูกตกแต่งสไตล์ขาวเทาเรียบหรูแลดูน่าเกรงขามในเวลาเดียวกัน ถึงจะไม่มีวิธีการก่อสร้างแบบสมัยใหม่แต่จากรูปลักษณ์แล้วความสามารถของโลกนี้เองก็คงไม่ธรรมดา

ร่างสูงโปร่งเดินตามพ่อบ้านคนสนิท      องค์รัชทายาทมาตลอดทาง จนกระทั่งมาถึงห้องหนึ่งที่น่าจะใช้เป็นห้องอาหารมากกว่าห้องอาบน้ำ กลิ่นหอมชวนให้รู้สึกผ่อนคลายไม่ใช่น้อย ดอกไม้หลากหลายชนิดมีทั้งที่รู้จักและไม่รู้จัก รวมถึงนางในหลายคนที่รอรับใช้ในระหว่างการอาบน้ำ

"กระรอกน้อยอาบน้ำอุ่นได้ใช่ไหม" เสียงทุ้มต่ำถามพลางผสมน้ำไปด้วย

"ได้ครับ" จะบริการกันเกินไปแล้ว บางทีความใจดีหากมากเกินไปแล้วเคยตัวขึ้นมาจะทำยังไง

"โอเค งั้นเดี๋ยวข้าทำให้" บางทีสีหน้าความเกรงใจนั้นแสดงออกมาอย่างชัดเจนจนปิดไม่มิดเลยล่ะ ทำไมถึงน่ารักอย่างนี้ ยิ่งใบหน้าหวานเริ่มแดงขึ้นทุกคนก็เอ็นดูไปหมดแม้กระทั่งนางในที่อยู่ในห้องด้วยกัน

"ไม่ต้องก็ได้ครับ ผมเกรงใจ"

"ข้าอยากทำให้คู่หมั้นของตนเอง ไม่เป็นอะไรหรอกเนอะ" เป็นครับ! เป็นภัยต่อหัวใจของผม

หึ! ทำหน้าแดงขนาดนั้นอีกทีจะสุกแล้ว ทำไมถึงน่ารักแบบนี้ เป็นผู้ชายที่เหมือนได้รับการเลี้ยงดูมาเหมือนผู้หญิงมากกว่า ทำได้แค่คิดขืนพูดออกไปมีหวังไม่พอใจแน่นอน การดูถูกไม่ใช่สิ่งราชวงศ์ควรทำ สู้มาแกล้งเล่นแบบนี้สนุกกว่าตั้งเยอะเลย

"ขัดตัวให้สะอาดนะ เดี๋ยวอีกไม่กี่วันต้องเข้าพิธี" เสียงทรงพลังออกคำสั่งที่ไม่มีใครสามารถปฏิเสธได้ แต่เมื่อมีเสียงที่เอ่ยถามออกมา บรรยากาศก็เปลี่ยนไปทันที

"ท่านพี่ครับ งานอะไรครับ"

"งานแต่งตั้งกระรอกน้อยเป็นคุณชายในตระกูลฝั่งแม่ข้าไง"

"ทำไมรีบกันขนาดนี้ครับ! " มันจะเร็วเกินไปหรือเปล่า มันน่าตกใจเกินไปแล้ว

"กระรอกน้อยต้องไปถามแม่ข้าเองแล้วล่ะ การขัดใจจักรพรรดินีเป็นสิ่งที่รัชทายาทไม่สมควรขัด"

"แต่ว่า..." การลากเสียงของอีกฝ่ายทำให้อีกคนที่มองตามลุ้นระทึกไปด้วย สมองจินตนาการไปต่างๆ นานาถึงบทลงโทษมากมายที่ไม่อาจคาดเดาได้

"ถ้าเป็นว่าที่ลูกสะใภ้ขอ อาจจะได้รับการประทานอภัยก็ได้" รอยยิ้มที่ส่งมาทำไมมันดูแตกต่างไปจากทุกทีนะ ไม่ขอลองเสี่ยงอะไรที่ทำให้อายุสั้นลงหรอกนะ มันไม่ดี!

การอาบน้ำขัดตัวเป็นไปอย่างยากลำบากเนื่องจากผมวิ่งหนีตลอดเลย ใครจะอยากให้ผู้หญิงหลายคนมารุมล้อมอาบน้ำให้แบบนี้ มันน่าอายที่สุดในชีวิตถึงแม้ว่ามันจะเป็นความฝันของใครหลายคนก็เถอะ จนสุดท้ายก็ไม่รอดเพราะว่าโดนล้อมจับมานั่งขัดๆ ถูๆ จนได้ ความจริงน่าจะให้ผู้ชายมาขัดตัวให้มากกว่าผู้หญิงนะ ต้องถามหน่อยแล้ว

"ผมมีเรื่องจะถาม"

"เรื่องอะไรคะ คุณชายริค"

"ทำไมเรียกผมแบบนั้นครับ"

"เพราะนามใหม่ของท่านคือ ริค ไวท์ คุณชายบุญธรรมแห่งตระกูลริค ต้นตระกูลจักรพรรดินีค่ะ"

"เอ๋! " พระนามใหม่หมายถึงชื่อใหม่ของผมเหรอ ทำไมไม่มีใครคิดที่จะปรึกษาผมเลยสักคน เอาแต่ใจตัวเองกันชะมัดยาก

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

"เข้ามา"

"รัชทายาทพะยะค่ะ กว่าจะอาบน้ำคุณชายได้ถือว่ายากมาก" เมล์คนสนิทของผู้เป็นนายถึงกับกุมขมับ ไม่คิดว่าความแตกต่างของโลกคู่ขนานจะมีผลมากขนาดนี้

"หึ! มนุษย์ทั่วไปไม่มีใครมาคอยปรนนิบัติไม่แปลกที่จะตกใจ แล้วมีเรื่องอะไรอีกไหม"

"คุณชายริคถามว่าทำไมถึงไม่ให้ผู้ชายมาช่วยอาบน้ำ แทนที่จะเป็นผู้หญิง"

"หึ! ไม่รู้ตัวเลยรึว่าตัวเองน่ากินขนาดไหน ขืนให้ผู้ชายไปช่วยอาบน้ำมีหวังโดนจับกินไปแล้ว" คิดได้ยังไงกันนะกระรอกน้อยที่จะให้ผู้ชายไปช่วยอาบน้ำ นี่เขาคัดคนไปช่วยอาบน้ำนานมากนะ แน่นอนว่าผู้หญิงพวกนั้นไม่มีรสนิยมชอบผู้ชายหน้าหวานและชอบคนที่มาดแมนกว่านี้ นอกนั้นคือไม่ผ่านสักคนเดียว ร่างสูงไม่ได้รู้ตัวเลยว่ารังสีอำมหิตมันกำลังแผ่กระจายออกมาทั่วทั้งร่าง ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี พายุเริ่มโหมกระหน่ำโดยไม่ทราบสาเหตุ

"รัชทายาทพะยะค่ะอย่าโกรธไปเลย บ้านเมืองจะพังหมดแล้วนะ" เมล์พยายามเอ่ยเตือนเจ้านายของตน ถือว่าแปลกมากที่จะแสดงความพิโรธออกมา พิษรักแรงหึงสินะ ถึงแม้ว่าเหตุการณ์ข้างนอกจะสงบลงแต่บรรยากาศรอบตัวยังคงมาคุต่อไป

ปึง!

"ท่านพี่ครับ มีอะไรกันหรือเปล่า ทำไมจู่ๆ เหตุการณ์ข้างนอกยังกับจะเกิดภัยพิบัติแบบนั้น" ร่างกายไม่ถึงกับบอบบางแต่แข็งแรงเหมือนคนออกกำลังกายวิ่งหน้าตาตื่นเข้าห้องมา สำหรับโลกมนุษย์แล้วคงจะแปลกไม่น้อยที่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น แต่สำหรับที่นี่แล้วมันจะเกิดเฉพาะคนที่มีพลังระดับสูงพิเศษเท่านั้น แวมไพร์ทั่วไปไม่สามารถทำได้

"เหตุการณ์เมื่อกี้เรียกว่าการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของแวมไพร์ชั้นสูงขอรับ หากจิตใจไม่มั่นคงจะทำให้บรรยากาศรอบข้างน่ากลัวไปด้วย"

"ว่าไงนะ!!! "