บทที่ 14

หลงฮูหยิน เย่เต๋อโหรว ฟังหลงจ่านซินร้องไห้ฟ้อง ก็โกรธจนหน้าตาบิดเบี้ยว นางสะบัดแขนเสื้อ กวาดถ้วยกระเบื้องเคลือบสีเขียวขอบทองลายดอกไม้บนโต๊ะลงกับพื้น แล้วตะคอกว่า “หลงจ่านเหยียน เจ้าช่างบังอาจนัก!”

หลงจ่านซินยื่นมือลูบแก้มที่แดงและบวมช้ำ ร้องไห้พลางกล่าวขึ้น “ท่านแม่ ท่านต้องช่วยลูกล้างแค้นให้ได้นะเจ้าคะ!”

นางกระทืบเท้า แล้วกัดฟันกรอด เอ่ยขึ้นด้วยความโหดเหี้ยม “ข้าจะตัดมือตัดเท้าของนางแล้วป้อนให้สุนัขกิน!”

เย่เต๋อโหรวมองใบหน้าของบุตรสาวที่เต็มไปด้วยรอยนิ้วมือ รู้สึกทั้งเจ็บปวดและโกรธแค้นอย่างบอกไม่ถูก นางสูดหายใจเข้าลึก ๆ นั่งลงบนเก้าอี้ แล้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เงยหน้าขึ้น แล้วเอ่ยต่อหญิงรับใช้ที่ชื่อไฉ่หลี “เจ้าพาคุณหนูรองออกไปก่อน!”

“ท่านแม่ ข้าไม่ไป ท่านรีบเรียกคนไปจับตัวนางสารเลวคนนั้นมาเดี๋ยวนี้! ความแค้นนี้ข้าต้องชำระให้ได้! หลงจ่านซินเอ่ยด้วยความโมโห

สีหน้าของเย่เต๋อโหรวเคร่งขรึม ตะคอกเสียงดัง “เจ้าออกไปก่อน ข้ารู้ว่าควรทำอย่างไร อย่ามาส่งเสียงโวยวายที่นี่ ทำงานใหญ่ของข้าเสียหายหมด!”

หลงจ่านซินเห็นมารดาโกรธ ก็เงียบปากทันที ได้แต่ยืนเช็ดน้ำตาอยู่ข้าง ๆ ด้วยความคับแค้นใจ

เย่เต๋อโหรวเห็นท่าทางน้อยใจของนาง สีหน้าก็อ่อนลง เอ่ยต่อไฉ่หลี “เจ้าออกไปฉีกเสื้อผ้าของคุณหนูรองให้ขาดวิ่น แล้วพานางไปที่ห้องของฮูหยินผู้เฒ่า ฮูหยินผู้เฒ่ารักและเอ็นดูนาง เห็นนางเป็นแบบนี้ ต้องซักถามแน่ ๆ !”

ไฉ่หลีชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นหัวเราะอย่างเย็นชา “ฮูหยินวางแผนได้ดีจริง ๆ เจ้าค่ะ”

ฮูหยินผู้เฒ่าหลงรักและเอ็นดูหลานสาวคนนี้มาโดยตลอด หนึ่งคือนางมีรูปโฉมงดงาม สองคือนางกำลังจะแต่งเข้าจวนฉีอ๋องในฐานะพระชายารอง หากให้ใครรู้ว่า แก้วตาดวงใจของนางถูกคนรังแกจนเป็นแบบนี้ ด้วยนิสัยใจคอของนาง เกรงว่าหลงจ่านเหยียนคงได้เจอดีแน่

เป็นไปดังคาด ทางด้านฮูหยินผู้เฒ่าหลงโกรธมาก ปลอบโยนหลงจ่านซินอยู่นาน แล้วเอ่ยกับไฉ่หลี “เจ้ากลับไปบอกเต๋อโหรวว่าจะจัดการอย่างไรก็จัดการไป แค่ไว้ชีวิตนางไว้ก็พอ!”

ไฉ่หลีนําคำพูดกลับไปบอกเย่เต๋อโหรว เย่เต๋อโหรวยิ้มอย่างน่าขนลุก “แค่นางพูดเช่นนี้ก็พอแล้ว!” เพียงแต่ ยังต้องให้หลงฉางเทียนอนุญาตด้วย มิเช่นนั้น หากวันข้างหน้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาจะต้องมาต่อว่านางอย่างแน่นอน

ในคืนนั้น หลงฉางเทียนกลับเข้าจวนในสภาพกึ่งเมามาย

เขาก้าวเข้าห้อง ก็เห็นบุตรสาวหลงจ่านซินกำลังร้องไห้ฟูมฟายต่อหน้าเย่เต๋อโหรว เมื่อถามไถ่จนรู้เรื่องราวทั้งหมด ก็โกรธจนเลือดขึ้นหน้า หมายจะไปเอาเรื่องหลงจ่านเหยียนในทันที

เย่เต๋อโหรวรีบดึงเขาไว้ แล้วเอ่ยด้วยความเศร้าโศก “ท่านแม่ทัพไม่ได้นะเจ้าคะ ตอนนี้คนจากวังหลวงอยู่ในห้องนาง ถ้ามีคนปากโป้งกลับวังไปพูดอะไรไม่ดี พวกเราถูกคนหัวเราะเยาะก็พอทน แต่ที่น่ากลัวที่สุดคือจะถูกกล่าวหาว่าไม่เคารพฮองเฮา นี่เป็นความผิดใหญ่ถึงขั้นประหารชีวิตเลยนะเจ้าคะ!”

นางเช็ดน้ำตาด้วยความเศร้าโศก แล้วเอ่ยขึ้นต่อ “โชคดีที่จ่านซินก็ฝึกวิชาต่อสู้มาบ้าง โดนตบสักหน่อยก็ไม่เป็นไร เห็นแก่ที่นางกำลังจะเข้าวังแล้ว เรื่องนี้ก็ปล่อยผ่านไปเถอะเจ้าค่ะ!”

หลงฉางเทียนดื่มเหล้าเข้าไป ไหนเลยจะฟังคำทัดทาน? ตะคอกว่า “มีคนจากวังหลวงแล้วอย่างไร? กัวกูกูนั่นดูก็รู้ว่าเป็นคนฉลาด นางจะดูไม่ออกเชียวหรือว่าการเอาใจคนใกล้ตายกับการเอาใจข้า อย่างไหนจะมีประโยชน์กว่ากัน?”

ไฉ่หลีเอ่ยขึ้นข้าง ๆ “ฮูหยิน ท่านอย่าห้ามท่านแม่ทัพเลยเจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่สองวันมานี้เปลี่ยนไปมาก สมควรได้รับการสั่งสอนจริง ๆ มิเช่นนั้น หากเข้าวังไปแล้วก่อเรื่องขึ้นมา จวนแม่ทัพก็ต้องถูกลงโทษอยู่ดี ฮูหยินผู้เฒ่าก็บอกแล้วมิใช่หรือเจ้าคะว่าแค่ไว้ชีวิตนางพอ ควรทำอย่างไรก็ทำไปเถิด!”

“หุบปาก!” เย่เต๋อโหรวตวาดไฉ่หลีเสียงดัง

หลงฉางเทียนได้ยินว่าฮูหยินผู้เฒ่าก็สั่งมาแล้ว ยิ่งไม่เกรงกลัวอะไรทั้งสิ้น “เจ้านี่นะ โอ๋ลูกมากเกินไป เจ้าไม่ได้ยินที่นางพูดกับเจ้าที่โถงด้านหน้าวันนี้หรือ? ลูกเนรคุณที่หยางจิ่วเม่ยนางบ่าวชั้นต่ำคลอดออกมา เลี้ยงดูนางมาอย่างยากลำบากสิบหกปี นางตอบแทนบุญคุณของพวกเราแบบนี้หรือ?”

หลงฉางเทียนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรังเกียจและดูถูก ราวกับว่าบุตรสาวคนนี้เป็นลูกของหยางจิ่วเม่ยเพียงคนเดียว ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเขาแม้แต่น้อย