LOGINShare
บทที่ 300
Latest chapter
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 302
บรรยากาศเริ่มอึดอัด จ่านเหยียนได้แต่เปลี่ยนหัวข้อสนทนา“ความจริงที่ข้ามาวันนี้ยังมีอีกเรื่องที่อยากปรึกษาท่านอ๋อง” จ่านเหยียนเอ่ยมู่หรงฉิงเทียนช้อนตา “ดูท่าวันนี้มิได้มาแค่เยี่ยมข้า”“หลัก ๆ คือมาเยี่ยมท่านอ๋องแล้วพูดเรื่องหยุมหยิมพวกนั้น ข้าอยากตั้งหน่วยงานเอกเทศหนึ่งขึ้นมา ตรวจสอบการโกงกินของขุนนางโดยเฉพาะ” จ่านเหยียนเข้าประเด็น“เรื่องดี” มู่หรงฉิงเทียนช้อนตาเอ่ยจ่านเหยียนอื่ม “แต่ข้าอยากให้ฝ่าบาทออกราชโองการก่อตั้งหน่วยงานนี้เอง”มู่หรงฉิงเทียนเงียบไปครู่หนึ่ง “ได้”จ่านเหยียนแปลกใจเล็กน้อย ยังนึกว่าต้องเปลืองแรงเกลี้ยกล่อมเขา เห็นได้ว่าความจริงเขามิต้องการยึดครองใต้หล้า เขายังอยากเห็นมู่หรงเจี้ยนทำอะไร“พูดธุระจบแล้วหรือ?” มู่หรงฉิงเทียนถามนาง“โดยรวมก็คือเท่านี้” จ่านเหยียนมองเขาพลางตอบ“เช่นนั้นจะถึงคืนวันเพ็ญแล้ว ท่านเคยบอกว่าจะรักษาให้ข้าในคืนวันเพ็ญ” มู่หรงฉิงเทียนกล่าวจ่านเหยียนชะงัก นางพูดอย่างนี้จริง แต่นางพูดในตัวตนของหลงอู่ ตอนนี้นางคือไทเฮากระมัง?“นี่ ท่านอ๋องหมายถึงอะไร?” จ่านเหยียนได้แต่ทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว ในใจคิดว่าเขาคงรู้ตัวตนของนางแล้ว“ท่านก
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 301
ในฐานะที่เป็นผู้บริสุทธิ์นอนอยู่บ้านดี ๆ ก็ได้เรื่อง เขามีสิทธิ์รู้“จิ้นหรูไม่เป็นไรกระมัง?” มู่หรงฉิงเทียนนัยน์ตาขมุกขมัวด้วยไอกรุ่นโกรธดำทะมึนชั้นหนึ่ง“รอดแล้ว หน้าถูกกรีดจนลาย นิ้วถูกตอกตะปู ตัวมีแต่แผล” จ่านเหยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทว่าในดวงตากลับมีเพลิงโทสะวูบไหว“พังได้ดี!” มู่หรงฉิงเทียนยิ้มเยาะ“ข้ารู้ว่าท่านมีความผูกพันวัยเยาว์กับจิ้นหรูจึงมาบอกกับท่าน รักษาชีวิตได้แล้ว แต่ต้องใช้เวลารักษาระยะหนึ่ง” จ่านเหยียนเอ่ย“ผู้หญิงสกุลถงชอบกรีดใบหน้าคนอื่นที่สุด เอาไว้จะให้พวกนางได้ลิ้มรสเช่นนี้บ้าง” มู่หรงฉิงเทียนเอ่ยเสียงเย็นจ่านเหยียนหัวเราะเบาะ ๆ เอ่ยราวกับมีความคิด “ต้องมีโอกาสนี้”นางยื่นมือรับถ้วยในมือเขากลับมา เผยรอยแผลตรงข้อมือ นี่คือแผลที่เกิดจากพลังชั่วร้ายตอนใช้มหาเวทสวัสติกะ เนื่องจากสิ้นพลัง แผลยังไม่หายมาตลอดมู่หรงฉิงเทียนดวงตาชะงักไป ดึงมือของนาง “นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”แผลนั้นคล้ายแผลไฟลวกอยู่บ้าง จ่านเหยียนมองแวบหนึ่ง จากนั้นก็ท่องบทของโจวซิงฉือแบบไม่ใส่ใจ “วันนั้นทำปิ้งย่างในตำหนัก คนสิบกว่าคนแย่งปีกไก่ชิ้นเดียว ตะลุมบอนกันขึ้นมาจึงถูกไฟลวกบาดเจ็บ”
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 300
ไปถึงหน้าประตูเรือนของมู่หรงฉิงเทียน จ่านเหยียนกระซิบกระซาบข้างหูกัวอวี้สองสามคำ กัวอวี้พยักหน้าหลังจากจ่านเหยียนกับฉีชินอ๋องเข้าไป กัวอวี้ก็ดึงฮุ่ยอวิ่น “ไทเฮาทรงรับสั่ง อีกประเดี๋ยวหาโอกาสให้ฉีชินอ๋องออกไปนะเจ้าคะ”ฮุ่ยอวิ่นถาม “เพราะเหตุใด?”กัวอวี้ตอบ “ที่ไทเฮาทรงทำเช่นนี้ ย่อมต้องมีเหตุผล คุณชายทำตามก็พอเจ้าค่ะ”ฮุ่ยอวิ่นลังเลเล็กน้อย เห็นพระอาจารย์เป่ากวงออกมาพอดี เขามองจ่านเหยียนเดินขึ้นขั้นบันไดทีหนึ่ง ก่อนจะอมยิ้มประนมมือ “อมิตตาพุทธ อาตมาคารวะเหล่าจู่จ้ง”‘เหล่าจู่จ้ง’ คำนี้ เรียกเสียคนอื่นฟังแล้วรู้สึกระคายหู นี่เพิ่งอายุเท่าไร? จะเรียกเหล่าจู่จ้งได้อย่างไร? ต่อให้มีฐานะสูงส่งมีอำนาจ แต่วังหลังยังมีคนที่สูงวัยกว่าอีกท่านหนึ่งมิใช่หรือ? ไทฮองไทเฮากระมังที่เรียกว่าเหล่าจู่จ้งได้?จ่านเหยียนก็รู้สึกเคืองเหมือนกัน หลวงจีนน้อยนี่มักตอกย้ำอายุของนางเสมอ นางอยากดึงใบหูใหญ่ ๆ ของเขามาบอกเหลือเกิน ใต้ฟ้าใต้ผืนพิภพนี้ เทพเซียนสัตว์ประหลาดที่แก่กว่านางมีไม่รู้ตั้งเท่าไร ในความเป็นจริงนางยังเด็กมากนางยังไม่ได้พูดอะไร ฉีชินอ๋องกลับออกหน้าแทนนาง “พระอาจารย์ เหล่าจู่จ้งคำนี้เกรงว่
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 299
กลับเป็นกัวอวี้ที่นิ่งไป ก่อนจะยิ้มตาหยี “องครักษ์ท่านนี้ ท่านจำคนผิดแล้ว”อาซิ่นรีบตอบรับแบบไม่เต็มเสียง “ใช่ ใช่ ข้าตาสุนัขไม่ดี มองผิดไปแล้ว”กัวอวี้มองอาซิ่นแบบไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขาเห็นปฏิกิริยาของอาซิ่นแล้วพลันรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนโง่งมฉีชินอ๋องเห็นจ่านเหยียนก็ยิ้ม “พี่สะใภ้ก็อยู่ได้หรือพ่ะย่ะค่ะ?”“ชินอ๋อง!” จ่านเหยียนอมยิ้มทักทายฉีชินอ๋องรอยยิ้มยินดีมากกว่าเดิม “พี่สะใภ้ บังเอิญจริง ๆ พี่สะใภ้ก็มาเยี่ยมเสด็จพี่หรือ?”“ด้วยกัน?” จ่านเหยียนจึงได้แต่เอ่ยฉีชินอ๋องยิ้ม “ได้ ด้วยกันเถอะ!”ความจริงจ่านเหยียนอยากช่วยมู่หรงฉิงเทียนให้ฟื้นก่อน แต่ฉีชินอ๋องอยู่ที่นี่ ไม่สะดวกจะลงมือ อีกเดี๋ยวค่อยหาโอกาสลงมือ“พี่สะใภ้พระพักตร์ซีด ๆ ช่วงนี้บรรทมไม่ดีหรือพ่ะย่ะค่ะ?” ฉีชินอ๋องมองจ่านเหยียนทีหนึ่งแล้วถามจ่านเหยียนเอามือลูบใบหน้าตามจิตใต้สำนึก “อื่ม ถูกต้อง อากาศเริ่มร้อนแล้ว หลับไม่สนิท ชิงอ๋องมีใจแล้ว”“ต้องถนอมพระวรกาย มิเช่นนี้ก็ให้หมอหลวงจัดพระโอสถสงบจิตให้พี่สะใภ้สักหน่อย?”“ดี กลับวังแล้วข้าจะให้หมอหลวงจัดยา”“ก่อนหน้านี้กระหม่อมมีตำรับโอสถดีอยู่ตำรับหนึ่ง ใช้
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 298
เชียนอวี่ได้ยินเรื่องพวกนี้แล้วก็อดเคารพจ่านเหยียนอย่างจริงจังขึ้นมาไม่ได้ “เช่นนั้นพระองค์ประสงค์ให้ผู้ใดเป็นผู้นำของปาซ่านเหมินเพคะ?” แม้อีกฝ่ายจะไม่เป็นวรยุทธ์ แต่เรื่องที่นางวางแผนคู่ควรกับตำแหน่งของนางแล้ว“เจ้าเตรียมตัวก่อน ข้าจะเลือกผู้มีความสามารถเอง” จ่านเหยียนเอ่ยเชียนอวี่พยักหน้า “เช่นนั้นก็ได้เพคะ พระองค์ต้องเร่งให้ฝ่าบาททรงเห็นชอบ จากนั้นก็มอบอำนาจให้ข้าไปจัดการ”“รอพ้นวันที่สิบห้าแล้ว ข้าจะเจรจากับฮ่องเต้”เชียนอวี่มองจ่านเหยียนด้วยความลังเล “ความจริงพระองค์เคยพิจารณาหรือไม่ บางทีใต้เท้าหลี่อาจสามารถเป็นหางเสือรับผิดชอบปาซ่านเหมินได้”จ่านเหยียนมองนางแบบคล้ายยิ้มแต่มิได้ยิ้ม กลับไม่กล่าว“อย่าเข้าพระทัยผิดนะเพคะ ข้ามิใช่จะเสนอเขา และมิได้ยกยอเขา เพียงคิดว่าเขาซื่อตรง ไม่เกรงกลัวแต่อำนาจ...” เชียนอวี่รีบแก้ต่างจ่านเหยียนคิดครู่หนึ่ง “ข้าจะพิจารณา”ใต้เท้าหลี่เป็นตัวเลือกที่ดีคนหนึ่ง เขาใสสะอาดซื่อตรงมีคุณธรรม ไม่เห็นแก่หน้าใคร แต่น่าเสียดายที่ไม่เป็นวนยุทธ์ อย่างไรก็ตาม ทันทีที่ก่อตั้งปาซ่านเหมินขึ้นมา จะเป็นดาวพิฆาตของขุนนางทุจริตพวกนั้น น่ากลัวว่าทุกวันจะมีคนไม
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 297
เชียนอวี่หัวเราะ “ข้าก็ท้องเสียเหมือนกันมิใช่หรือ? เฮ้อ พระองค์ตรัสเร็ว ๆ สิว่าเรามาจากที่เดียวกัน พระองค์ไม่รู้ วันนี้ข้าตกใจจนแข้งขาอ่อน ท้องก็อ่อนไปหมดแล้ว นึกว่าพระองค์จะฆ่าข้า”จ่านเหยียนอึดอัดใจมาก “ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่กลัวข้าสักนิด”เชียนอวี่มองนางแล้วยิ้ม “กลัวอันใด? พระองค์ก็เหมือนกับข้า ทะลุมิติมาเหมือนกัน คนบ้านเดียวกัน อย่างไรพระองค์ก็คงเอาชีวิตคนบ้านเดียวกันไม่ได้กระมัง”จ่านเหยียนอึดอัดใจมาก แต่เวลานี้มีเรื่องต้องขอร้องนาง จึงได้แต่ข่มโทสะ ถาม “เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร? ดวงวิญญาณมาหรือว่าร่างกายก็มาด้วย?”“ชาติก่อนข้าเป็นหน่วยสอดแนมคนหนึ่ง ถูกไล่ฆ่าจนบาดเจ็บสาหัส บุกขึ้นเขาใหญ่ จากนั้นก็หมดสติ ฟื้นมาอีกทีก็เห็นใต้เท้าหลี่เป็นคนแรก” เชียนอวี่เล่าเรื่องที่ประสบมาพอสังเขป แม้จะเป็นอดีตที่นางไม่อยากนึกถึงก็ตาม“ใต้เท้าหลี่? ผู้ว่าการเมืองหลวง?”“ถูกต้อง เขานั่นแหละ” เชียนอวี่หน้าแดงระเรื่อพลางตอบจ่านเหยียนมองนางนิ่ง ๆ “ตายแล้ว! เจ้าชอบเขา?”เชียนอวี่หน้าแดงขึ้นไปอีกระดับ “อย่าตรัสมั่วนะ”“ข้าไม่ได้พูดมั่ว เจ้าชอบเขานั่นแหละ เขาน่ะ เป็นคนแก่ทึนทึก” ภาพจำของใต้เท้าหลี่ท
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 296
จ่านเหยียนเอ่ยกับเชียนอวี่ “เจ้าอยู่ในวังสักสองวัน ข้ามีบางเรื่องอยากให้เจ้าช่วย”เชียนอวี่ผงะ “ไทเฮามิได้จะประหารข้าหรือเพคะ?!”“เอามาจากไหน?” จ่านเหยียนถามอย่างประหลาดใจ“นี่ ระ...ระเบิดที่ข้าทำขึ้นมาทำร้ายท่านอ๋อง ไทเฮารับสั่งให้ข้าเข้าวังมิใช่เพื่อลงโทษหรือเพคะ?” เชียนอวี่พูดอ้อมแอ้ม เข้าใจผิดหรือ? เช่นนั้นที่ก่อนหน้านี้ทำจนซาบซึ้งตรึงใจต้องลาจากชั่วนิรันดร์...เพื่ออะไร?“เรื่องนี้จะว่าไปเจ้ายังมีผลงานอีกแน่ะ ข้าจะลงโทษเจ้าได้อย่างไร? ข้าเป็นคนป่าเถื่อนเช่นนั้นหรือ?”หินก้อนใหญ่ที่ทับอกเชียนอวี่ปลดออกทันที ยิ้มอย่างโล่งใจ “ข้าเข้าใจผิดไปเพคะ”“เจ้าไปตำหนักบรรทมข้า ข้ามีเรื่องจะพูดกับเจ้า” จ่านเหยียนลุกขึ้นยืนแล้วพูดกับนางเชียนอวี่ตามนางไปอย่างไร้กังวลหลังจากเข้าตำหนักบรรทม บนพื้นมีกระจกเรียงรายมากมาย ยุคนี้ใช้คันฉ่องสำริด แต่ของพวกนี้ทำมาจากกระจกทั้งหมด“นี่...” เชียนอวี่อึ้ง ช้อนตาขวับมองจ่านเหยียน หัวใจสะท้านจ่านเหยียนบอกกับนาง “เจ้าทำระเบิดได้ แสดงว่าเจ้ามีความรู้ด้านฟิสิกส์อยู่บ้าง อีกสองวันก็คือวันที่สิบห้าแล้ว ข้าต้องการให้เจ้าใช้ความรู้ทั้งหมดที่เคยเรียนช่วยข้าร
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 295
เชียนอวี่ผงะ โบยห้าสิบที? หากผู้หญิงเมื่อครู่ถูกโบยห้าสิบทียังจะรอดหรือ? ไทเฮาองค์นี้จะโหดเหี้ยมอำมหิตเกินไปแล้วกระมัง?กัวอวี้หัวเราะ “ทรงพระทัยอ่อนเช่นนี้ หากเป็นบ่าว ไม่โบยให้ตายถึงจะแปลกเพคะ”เชียนอวี่กวาดสายตามองกัวอวี้ ผู้หญิงคนนี้ดูแล้วมีเมตตา ทำไมพูดออกมาก็คือโบยให้ตาย? ได้ยินว่าวังหลวงไม่เห็นคนระดับล่างเป็นคน แค่พูดคำเดียวก็ทำให้คนตายได้แล้วบัดนี้ดูแล้ว ที่ได้ยินมาไม่ผิด!เชียนอวี่วิงวอนอย่างอ่อนแรง “นางคงมิได้ตั้งใจ ไทเฮาโปรดอย่ากริ้วเลยเพคะ”จ่านเหยียนฮึดฮัดทีหนึ่ง “เจ้าอย่าขอร้องให้นาง วัน ๆ นางเอาแต่คิดจะทำข้าให้ตายอย่างไร”เชียนอวี่บ่นในใจ ในฐานะที่เป็นบ่าวซึ่งไม่มีอำนาจของตัวเอง ไหนเลยจะกล้าทำนายตายได้? ต่อให้นางมีความคิดนี้ กลับไม่มีความกล้านี้เพียงแต่ตัวนางเองก็ยังจะเอาตัวไม่รอด ไหนเลยจะกล้าขอร้องให้อาเสอ? จึงได้แต่สงบปากสงบคำ ตามจ่านเหยียนกลับไปตำหนักหลักเพิ่งกลับไป อาเสอก็ยกกาแฟเดินออกมาและพูดด้วยความงุนงง “ไปไหนกันมาหรือ”“อาเสอ เจ้าก่อเรื่องแล้ว น้ำเต้าหู้มันดิบ!” กัวอวี้ตำหนิอาเสออึ้ง “จะดิบหรือสุกมันต่างกันอย่างไร? ตอนนี้อากาศมิได้หนาวจัด ดื่มน้ำเต้
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 294
จ่านเหยียนเรียกอาเสอมาแล้วกระซิบข้างหู “เอากาแฟเข้าวังมาหรือเปล่า?”“เอามาแล้ว” อาเสอตอบ“ชงมาสองแก้ว ข้าจำเป็นต้องให้ตาตื่น ไม่รู้ทำไม อยากนอนอยู่เรื่อยเลย” จ่านเหยียนถอนหายใจ นับจากสูญพลังก็มักรู้สึกอ่อนล้า“ท่านคิดจะใช้กาแฟหยั่งเชิงนางหรือ?” อาเสอป้องปากที่กำลังยิ้มพลางพูด“ไม่ต้องหยั่งเชิง ข้ารู้ว่านางมาจากไหน” จ่านเหยียนกลอกตาขาวกับนางทีหนึ่ง แม้นางไม่มีพลัง แต่ก็ยังเป็นคนสกุลหลง ถ้าแค่นี้ยังดูไม่ออก จะทำมาหากินอย่างไร?“ก็ได้ ท่านเหนื่อยแล้วจริง ๆ ท่านจะบอกนางถึงสถานที่ที่เรามาหรือไม่?” อาเสอถาม“ไม่จำเป็นต้องเจาะจง” จ่านเหยียนขมวดคิ้ว นี่มิใช่เรื่องใหญ่อะไร จะพูดหรือไม่ก็ไม่ต่าง“เช่นนั้นก็ได้!” อาเสอหงอยไปเล็กน้อย อันที่จริงนางอยากให้เชียนอวี่รู้มาก เพราะการได้เจอคนบ้านเกิดเดียวกันคือเรื่องที่สุขสันต์เรื่องหนึ่งหลังจากอาเสอออกไป จ่านเหยียนก็ถามเชียนอวี่ “บ้านเกิดเจ้าอยู่ที่ไหน?”เชียนอวี่คิดแล้วจึงตอบตามความจริง “ฮ่องกงเพคะ”จ่านเหยียนมองนางด้วยความสับสน ฮ่องกงพูดภาษากวางตุ้ง แต่นางฟังไม่ได้สำเนียงกวางตุ้งของเชียนอวี่สักกะนิดเชียนอวี่นึกว่านางไม่รู้ว่าฮ่องกงคือที่ใ
You may also like
เกิดใหม่เป็นคุณหนูไร้ค่าพร้อมมิติบ้านสวน
ต้าซินซิน28.0K viewsชายาข้ามภพ
หลินซินเหยียน16.3K viewsองค์ชายหลีกับชายาลี้รัก
ชาผลไม้129.4K viewsสามีชาตินี้เราหย่ากันแล้ว
บ้านเขมปัณณ์9.0K viewsนางร้ายเช่นข้าหมายครองคู่กับพระรอง
กระเรียนขาว805 viewsยอดเชฟหญิงฟ้าสั่งลุย
บ้านเขมปัณณ์257 viewsหวนคืนครานี้ไม่เป็นแล้วสตรีโง่งม
กะปอมพ่นไฟ2.0K viewsย้อนรักทวงแค้น
วิ๋นเจิง210.2K views
