ในหมู่บ้านมีคนชอบข้าเสียที่ไหน

เฟยเถานางก็คิดว่าตระกูลหูคงมาเกี่ยวกับเรื่องเงินที่นางมอบให้หูเจี้ยนไป เพียงแต่เมื่อครู่ เจียวเหออยู่ในเรือนของนาง นางจึงตกใจไม่น้อย

“ข้าก็คิดว่าเรื่องใด ที่ผ่านมาพี่เจี้ยนดีกับข้าไม่น้อย เขาคงแอบนำข้าวสารมาให้ข้าโดยที่พวกท่านไม่เคยรู้มาก่อน พอข้ามีเงินย่อมต้องแบ่งปันเขา”

“พวกข้ารู้ ข้าวสาร เนื้อ หายไปจากเรือน จะไม่มีผู้ใดรู้กัน” ป้าหูกับสะใภ้ใหญ่ของนางเอ่ยออกมาพร้อมกัน

“แต่มันมากเกินไป พวกข้ารับเอาไว้ไม่ได้” ลุงหูส่งตั๋วเงินคืนที่เหลือคืนให้เฟยเถา

“ไม่มากหรอกเจ้าค่ะ พี่เจี้ยนเองก็รู้ว่าข้าขายได้มากเพียงใด พวกท่านสมควรได้รับมัน ขอเพียงพวกท่านไม่บอกเรื่องนี้กับผู้อื่นพอ” นางดันตั๋วเงินคืนกลับไป

“ข้าจะกล้าพูดได้อย่างไร อีกเรื่อง...ในเมื่ออาเจี้ยนพึงใจเจ้ามานานเพียงนี้ เจ้าเองก็เลิกสนใจอาเหอไปแล้ว เช่นนั้นพวกเจ้าแต่งงานกันดีหรือไม่”

เฟยเถาเบิกตากว้างอย่างตกใจ แต่ก่อนที่นางจะเอ่ยพูดอะไรออกไป เจียวหัวที่หลบอยู่ในห้องนอน ก็เดินออกมาพร้อมกับอุ้มกระต่ายออกมาด้วย

“เห็นจะไม่ได้ขอรับ เถาเถานางเป็นภรรยาของข้า”

“สวรรค์!!! จริงหรือ” ป้าหูร้องออกมาอย่างตกใจ

“อยู่นิ่งๆ ไม่ได้หรือไง” เฟยเถาทำได้เพียงส่งสายตาและตำหนิเขาในใจ

“ข้าเองก็คิดอยู่ว่าเมื่อกลับจากเรือนของเถาเถาแล้วจะไปพบลุงหูที่เรือน ข้ากับเถาเถาไร้บิดามารดา คงต้องรบกวนให้ท่านช่วยออกหน้าเรื่องสู่ขอนางให้ขอรับ”

“เดี๋ยวก่อน ข้าพูดกับท่านเมื่อใดว่าข้าจะแต่ง”

“จะช้าหรือเร็วก็ต้องแต่งอยู่ดี”

“นะ นี่...” ป้าหูมองทั้งสองสลับไปมา

“ข้าบอกท่านแล้วท่านแม่ ท่านไม่เชื่อข้า เถาเถาไม่ใช่ความคิดของข้าเลย ข้าบอกพวกเขาแล้วว่าข้ากับเจ้าไม่อาจแต่งกันได้ แต่ท่านแม่ข้าเห็นข้าวิ่งมาเรือนเจ้าอยู่บ่อยครั้ง วันนี้ยังซื้อข้าวของกลับมากันมากมาย นางกลัวว่าจะถูกชาวบ้านนินทาให้เจ้าเสียหายได้” หูเจี้ยนยิ้มออกมาอย่างปวดใจ เขารู้เรื่องก่อนหน้าบิดามารดาเสียอีก

“ไม่ใช่ความผิดของท่านพี่เจี้ยน ข้าขอบคุณความหวังดีของพวกท่านทุกคน ข้าเป็นผู้ที่กระทำผิดต่ออาเหอ ข้าวางยากำหนัดเขา และตอนนี้ข้าเองก็นึกเสียใจแล้ว ไม่อยากขวางทางอนาคตของเขา ข้าไม่ต้องการให้เขารับผิดชอบ หากข้าแต่งงานไม่ได้ ข้าก็จะขออยู่เงียบๆ หวังว่าพวกท่านจะช่วยเก็บความลับของข้าให้ด้วย ขอพื้นที่ให้ข้าอยู่หายใจได้ก็พอ”

ภายในห้องโถงเรือนแคบ ๆ ของเฟยเถาเกิดความเงียบขึ้นมาทันที หลังจากที่นางพูดจบ ทุกคนต่างตกตะลึงที่เฟยเถาใจกล้าถึงขั้นวางยากำหนัดเจียวเหอ และนางก็ยอมปล่อยเขาไปเพื่ออนาคตของเขา

“สิ่งที่เจ้าพูดออกมา ไม่มีทางหลุดออกจากปากคนตระกูลหูเด็ดขาด ข้ารับรองกับเจ้าเอง ส่วนเรื่องของพวกเจ้า พูดคุยกันให้เรียบร้อย หากจะให้ข้าออกหน้าเรื่องสู่ขอ ข้าก็จะจัดการให้”

“ขอบคุณท่านลุงหูมากขอรับ”

“...” เฟยเถานางไม่มีสิ่งใดจะพูดในเมื่อนางพูดไปหมดแล้ว

ตระกูลหูกลับออกไปโดยที่สติไม่อยู่กับตัว ภายในเรือนจึงเหลือเพียงเฟยเถาและเจียวเหอเท่านั้น

“ท่านกลับไปได้แล้ว ข้าอยากจะพักผ่อน” นางเหนื่อยมาทั้งวัน จึงไม่อยากจะโต้เถียงกับเขาแล้ว

“ข้าจะไปพูดคุยเรื่องแม่สื่อ เจ้ารออยู่ที่เรือนก็พอ”

“อาเหอ ท่านไปเมืองหลวงเพียงลำพังก่อนเถิด ท่านต้องการเป็นขุนนาง หากพาข้าไปด้วยตั้งแต่แรก จะกลายเป็นภาระให้ท่านได้ วันใดที่ท่านได้เป็นขุนนางสมใจ แล้วยังอยากจะรับผิดชอบตัวข้า ท่านค่อยกลับมารับข้า แต่หากท่านเปลี่ยนใจ ท่านบอกข้าได้ทุกเมื่อ”

“หากมีวันที่ข้าเปลี่ยนใจจริง เจ้าก็ยังเป็นภรรยาเอกของข้าอยู่ดี”

“หึหึ ความต้องการของข้าสูงนัก ข้าไม่ต้องการเป็นภรรยาเอก ข้าต้องการให้สามีมีข้าเพียงหนึ่งเดียว ข้าคิดดีแล้ว และข้าไม่มีทางเสียใจ”

เจียวเหอมองเข้าไปในดวงตาของเฟยเถา เขาไม่พบความเสแสร้งเช่นเมื่อก่อนที่นางชอบทำ

“เจ้าคิดเช่นที่พูดจริงหรือ” เขาเอ่ยถามอีกครั้งอย่างไม่เชื่อในคำพูดของนาง

“จริง ต่อให้วันหนึ่งท่านกลับมาพร้อมสตรีอีกคน ข้าจะไม่โวยวายหรือเรียกร้องสิ่งใดจากท่านแน่นอน” นางยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ

“ข้าเข้าใจแล้ว” เจียวเหอยอมกลับออกไป

เฟยเถา เริ่มเก็บของเข้าที่อีกครั้ง นางทำอาหารง่ายๆ กินเพื่อจะได้รีบเข้านอนเร็วๆ เงินและของที่ซื้อมาส่วนมากอยู่ภายในมิติ นางจึงไม่กลัวหากจะมีโจรเข้ามาแอบขโมยของในเรือน

วันต่อมา นางตัดชุดชั้นในด้วยตนเอง แต่เสื้อผ้ายุคโบราณนางไม่ถนัดออกแบบจริงๆ ทำได้เพียงร่างแบบและวาดลวดลายที่นางต้องการเตรียมเอาไว้ จะได้จ้างคนในหมู่บ้านให้ช่วยทำให้นาง

“ป้าหู ป้าหู อยู่หรือไม่เจ้าคะ” ชาวบ้านมองมาที่เฟยเถาเป็นตาเดียว

เมื่อนางหอบผ้าติดมือมาด้วยสามพับ หนึ่งในนั้นมีผ้าเนื้อดีราคาหลายสิบตำลึงทอง ที่ชาวบ้านในหมู่บ้านไม่อาจจะหาซื้อมาใช้ได้

“มาแล้ว ผู้ใดกันเล่า”

ป้าหูเดินมาเปิดประตูให้เฟยเถา พอเห็นว่าเป็นนางถือผ้าพับมาด้วยหลายพับจึงเรียกให้เข้ามาในบ้านก่อน

“เจ้าหอบผ้าพับมากมายไปที่ใด หากจะเอามาให้ข้าไม่ต้องแล้ว อาเจี้ยนซื้อมาก็ไม่รู้จะตัดใส่หมดหรือไม่”

“ข้าจะถามป้าว่าในหมู่บ้าน มีผู้ใดรับตัดชุดหรือไม่ ข้าอยากให้ช่วยตัดให้ข้าเจ้าค่ะ”

“อ้อ...ไม่ต้องไปหาผู้ใด สะใภ้ใหญ่ข้าฝีมือนางดีไม่น้อย ให้นางช่วยก็ได้ เจ้าจะได้ไม่ต้องไปจ้างให้เสียเงินทอง”

“เอ่อ...แต่ว่า คนทำงานก็ต้องได้รับค่าแรงเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้น เจ้าคุยกับนางเอง”

ป้าหู ร้องเรียกลูกสะใภ้ของตน ที่กำลังดูลูกคนเล็กอยู่ภายในเรือน

“อาเถาอยากให้เจ้าช่วยตัดชุดให้”

“ได้ ข้าเองก็ไม่ได้ทำอันใด นอกจากเลี้ยงลูกอยู่เรือน” ในตอนนี้ตระกูลหูได้เงินจากเฟยเถามาถึงหนึ่งพันตำลึงทอง งานในไร่นางเองก็ไม่ต้องไปทำ พ่อสามีล้วนแต่จ้างชาวบ้านให้มาช่วยทำแทนนางที่มีลูกเล็ก

“นี่เจ้าค่ะ ท่านพอจะตัดและปักตามแบบที่ข้าร่างมาได้หรือไม่”

“อาเถา เจ้าร่างแบบเองหรือ งามนัก...หากตัดออกมาใส่ไม่รู้จะงามเช่นใด หากเจ้าเปิดร้านข้าว่าต้องขายดีอย่างแน่นอน”

“หากท่านอยากทำการค้า แบบที่ข้าวาดข้ายกให้ แต่ให้ข้าทำเองเห็นจะไม่ถนัดเจ้าค่ะ”

“จะ เจ้าพูดจริงหรือ เจ้ายกแบบให้ข้าจริงหรือ” เมื่อคืนพ่อสามีเพิ่งจะพูดอยู่ ว่าอยากนำเงินที่ได้มาไปลงทุนทำการค้า

“เจ้าค่ะ แต่ท่านต้องตัดให้ข้าก่อน” เฟยเถาส่งผ้าที่นางนำมาให้สะใภ้ใหญ่บ้านหูช่วยดู

สตรีทั้งสองพูดคุยกันเรื่องแบบผ้า และผ้าที่นำมาควรตัดเย็บแบบไหน จนบุรุษตระกูลหูที่ไปดูที่นากลับมาถึงเรือน

“อาเถา เจ้ามีความรู้มากเพียงนี้ เหตุใดถึงไม่นำออกมาใช้ตั้งแต่แรก” ลุงหูเอ่ยถามอย่างแปลกใจ หากนำความสามารถที่มีมาใช้ตั้งแต่แรกก็คงไม่ต้องลำบากมานานหลายปี

“ข้าไม่รู้จะไปปรึกษาผู้ใด พวกท่านก็รู้ในหมู่บ้านมีผู้ใดชอบข้าเสียที่ไหน” เฟยเถายิ้มแห้งออกมา

“...” คนตระกูลหู ฟังคำพูดของเฟยเถาก็ละอายใจ ยังดีที่หูเจี้ยนไม่ฟังคำเตือนของครอบครัวและคนในหมู่บ้าน เฟยเถาจึงได้ยื่นไมตรีให้ยามที่นางได้ดี

“พวกท่านหารือเรื่องเปิดร้านกันเถิดเจ้าค่ะ ข้ากลับเรือนก่อน”

“ข้าไปส่ง”