ท่านควรได้สตรีที่ดีพร้อม

หูเจี้ยนรีบเดินตามเฟยเถาที่บอกลาคนตระกูลหูไปทันที

“เจ้าจะตามอาเหอไปเมืองหลวงแล้วใช่หรือไม่”

“ผู้ใดบอกท่าน ข้าไม่คิดจะไปกับอาเหอเสียหน่อย”

“จริงหรือ” รอยยิ้มของหูเจี้ยนหายไปเมื่อนึกถึงเรื่องที่เฟยเถานางเป็นภรรยาของเจียวเหอไปแล้ว “แล้วเจ้าจะอยู่ได้อย่างไร เจ้าไม่กลัวจมน้ำลายของชาวบ้านหรือ”

“พี่เจี้ยน หากข้าต้องตายเพราะคำพูดชาวบ้าน ข้าคงตายไปนานแล้ว หลายปีที่ผ่านมา มีผู้ใดพูดถึงข้าในเรื่องดีบ้าง” เฟยเถานึกถึงสิ่งที่ฟางเฟยเถาโดน นางก็ส่ายหัวอย่างขบขัน

“ก็จริงของเจ้า เจ้าไม่ไปพร้อมกับอาเหอ ไม่กลัวว่าเขาจะมีสตรีอื่นหรือ”

“มีก็เรื่องของเขาไม่ใช่เรื่องของข้า เมื่อก่อนข้าคิดไม่ถี่ถ้วนเอง ยามนี้ข้าคิดได้แล้ว ข้าต้องการสามีที่รักข้าจากใจจริง แต่อาเหอไม่ใช่...ที่เขายอมแต่งให้ข้าก็ด้วยต้องการรับผิดชอบตัวข้า แบบนี้ข้าไม่ต้องการ”

“เช่นนั้น...เป็นข้าได้หรือไม่ ข้าไม่สนว่าเจ้า...”

“พี่เจี้ยน ท่านควรได้สตรีที่ดีพร้อม เชื่อข้าเถิด ท่านกับข้าเป็นพี่น้องเช่นที่เป็นอยู่ดีแล้ว” นางยิ้มให้เขาอย่างขอบคุณ

“ข้าเข้าใจแล้ว” หูเจี้ยนฝืนยิ้มออกมา

“ถึงเรือนข้าแล้ว ท่านกลับเถิด” เฟยเถาโบกมือให้เขา แล้วนางก็เดินเข้าเรือนของนางไป

สิ่งที่ควรพูดก็พูดไปหมดแล้ว นางไม่คิดจะให้ความหวังหูเจี้ยน และไม่ต้องการใช้ชีวิตกับเจียวเหอจนมีจุดจบเช่นในนิยาย

เฟยเถาเก็บตัวอยู่แต่ภายในเรือน อาหารที่นางซื้อมามากพอที่จะไม่ต้องออกหาจากที่ใดอีก นางอยู่เล่นกับไป๋ไป๋ กระต่ายน้อยสีขาวที่นางเก็บมาจากภูเขา แต่นางก็ไม่ได้ว่างเสียทีเดียว เฟยเถาคิดจะเปิดโรงหมักสุราในภพนี้ มันคืองานที่นางถนัดเพียงสิ่งเดียว ส่วนเรื่องแบบร่างชุดโบราณ นางก็จดจำแบบและลายปักมาจากยุคของนาง หากให้ลงมือทำเห็นทีจะไม่ได้เรื่อง

ห้าวันที่ผ่านมานับเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขอย่างหาได้ยาก เฟยเถาคิดจะเดินทางเข้าเมือง เพื่อไปหาซื้อของมาลองหมักสุรา แต่ก็มีคนมาหานางที่เรือนเสียก่อน

“เถาเถา เจ้าอยู่หรือไม่” เจียวเหอร้องเรียกนางอยู่ที่หน้าเรือน

“ท่านมีอันใดกับข้าหรือไม่”

“ให้ข้าเข้าไปหน่อย”

นางหลีกทางให้เจียวเหอเข้าไปในเรือน

“มีอันใดก็ว่ามาเถิด ข้าว่าจะเข้าเมือง น่าจะทันเกวียนวัวรอบยามอู่ (11.00-12.59 น.) ”

“เจ้าจะไปกับอาเจี้ยนหรือ”

“ไม่ ข้าจะไปเพียงผู้เดียว อย่าสนใจเรื่องของข้าเลย ท่านว่าเรื่องของท่านมาเถิด”

“ข้าจะต้องเดินทางเข้าเมืองหลวงเร็วขึ้น เจ้าจะเปลี่ยนใจไปพร้อมข้าหรือไม่”

“...” เฟยเถาขมวดคิ้วครุ่นคิด ถึงเนื้อเรื่องในนิยาย

หากเขาออกเดินทางอย่างเร่งรีบเช่นนี้ คงจะต้องเดินทางไปพร้อมกับถังหมิ่น พี่ชายจินเซียนเป็นแน่

ในตอนแรกนางก็แปลกใจอยู่ ที่เจียวเหอจะเดินทางไปเมืองหลวงล่วงหน้าก่อนสอบเพียงไม่กี่เดือน หากตามนิยาย จินเซียนจะต้องให้ถังหมิ่นพี่ชายของนาง ชวนเจียวเหอไปเข้าเรียนในสำนักศึกษาหลวงเพื่อเตรียมตัวสอบจิ้นซื่อด้วยกันก่อน

เจียวเหอและจินเซียน ที่ร่วมเดินทางด้วยกันเป็นเวลาเกือบสองเดือน จะได้สานสัมพันธ์กันในตอนนี้ ดูเหมือนว่าเนื้อเรื่องในนิยายกำลังเข้าที่เข้าทางของมันแล้ว

“ท่านไปเลยเจ้าค่ะ ขอให้ท่านโชคดี”

“เถาเถา เจ้ารู้หรือไม่ ข้าไปครั้งนี้นานเป็นปีกว่าจะได้กลับมา”

“หนึ่งปีจะว่าเร็วก็ไม่เร็ว จะว่าช้าก็ไม่ช้า ข้าอยู่ที่นี่ดีกว่าไปเป็นภาระให้ท่าน”

“เจ้าเก็บเอาไว้” เจียวเหอก็เหมือนจะรู้อยู่แล้วว่าเฟยเถานางจะให้คำตอบเขาเช่นใด

เจียวเหอมิได้ส่งให้เพียงถุงเงินเท่านั้น แต่ยังมีเทียบชะตาของเขาอยู่ด้วย

“นี่...คือสิ่งใด” เฟยเถานางอ่านตัวอักษรโบราณไม่ออก จึงไม่รู้ว่าเขาส่งสิ่งใดมาให้นาง

“เจ้าเก็บไว้เถิด เมื่อกลับมาข้าจะบอกเจ้า”

“อืม...แต่ว่า...ตั๋วเงินท่านเอาคืนไปเถิด ข้าอยู่ทางนี้มิต้องใช้สิ่งใดมาก” นางมีมากมายจนไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะใช้หมดหรือไม่

“เงินห้าสิบตำลึงมิได้มากอันใด ที่ข้ายังพอมีอยู่ ค่าเช่าที่นาข้าบอกชาวบ้านเอาไว้แล้ว ที่ต้องจ่ายสิ้นปี ให้มาส่งที่เจ้า ข้ารู้ว่าเจ้ายามนี้มีเงินไม่น้อยแล้ว ส่วนที่ข้าสมควรดูแลก็จะดูแลเจ้าตามสมควร”

“ท่านเดินทางไปเมืองหลวง หนทางเป็นเช่นใดยังมิรู้ได้ ท่านควรจะมีเงินติดตัวไปมากเสียหน่อย อีกอย่างเพียงแค่ค่าเช่าที่นาก็มากพอแล้วสำหรับข้า” นางยื่นถุงเงินคืนเขา แต่เขายัดมันใส่มือให้นาง

“เก็บไว้เถิด อยากได้สิ่งใดก็ซื้อเอา เจ้าย้ายไปอยู่เรือนข้าเสียเถิด หากเข้าหน้าฝนเรือนเจ้าจะอยู่ลำบาก ต่อให้เจ้าคิดจะซ่อมแซมเรือนยามนี้ก็คงจะไม่ทัน”

“เอ่อ...ไม่”

“ข้าจะช่วยเก็บของ กระดาษแบบที่ข้าให้ เจ้าเก็บเอาไว้ที่ใด”

“นี่หรือ...ข้าจำไม่ได้” เฟยเถาเกาแก้มอย่างเขินอาย นางไม่มีความทรงจำจากเจ้าของร่างเดิมจึงบอกไม่ได้ว่าอยู่ที่ใด

“แล้วทะเบียนรับรองตัวตนของเจ้าเล่าอยู่ที่ใด”

“อ้อ...ประเดี๋ยวก่อน เจ้าจะเอาไปทำอันใด”

“เจ้าเคยบอกข้าให้ช่วยจัดการ ทะเบียนรับรองตัวตนให้เจ้าใหม่ ก่อนข้าเดินทางไปเมืองหลวงจะไปจัดการให้เจ้าเสียก่อน”

“ข้าจะลองหาดูก่อน” เฟยเถาไม่รู้ว่าเจ้าของร่างเคยพูดกับเจียวเหอหรือไม่ นางจึงเดินเข้าไปหาในห้องนอน

หีบใส่ของใบไม่ใหญ่ที่อยู่ใต้เตียง ด้านล่างมีทะเบียนรับรองตัวตนอยู่และใบเช่นเดียวกับที่เจียวเหอส่งมาให้นาง เฟยเถาจึงหยิบออกมาให้เขาดูว่าใช่ใบที่เขาพูดหรือไม่

“เจ้าลองดูว่าใช่หรือไม่”

เจียวเหอเหลือบตามองเฟยเถาวูบหนึ่งก่อนจะเก็บสายตากลับมา เขาก้มลงมองกระดาษในมือทั้งสองแผ่นก่อนจะพยักหน้าให้นาง

“หากไม่มีทะเบียนรับรองตัวตนจะเดินทางออกจากเมืองหูหนานไม่ได้ใช่หรือไม่”

“อืม ใช่แล้ว”

“แล้วนานหรือไม่กว่าจะได้คืน หากข้าอยากเช่าร้านค้า ต้องใช้มันด้วยหรือไม่”

“ต้องใช้ หากไม่มี...เจ้าให้ลุงหูไปยืนยันให้เจ้าก็ได้ เจ้าจะทำการค้าเช่นนั้นหรือ”

“ใช่ ข้าคงไม่รอให้เงินตกลงมาใส่หัวข้าหรอกมั้ง”

“เจ้ารู้หนังสือหรือไง ถึงกล้าทำการค้า”

“เอ่อ...ไว้ข้าจะลองศึกษาดู” เฟยเถาลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท

“ข้ายังมีเวลาอีกสิบวัน ข้าจะสอนให้เจ้าเอง”

“ไม่รบกวนท่านดีกว่า ท่านต้องอ่านตำราเพื่อเตรียมสอบ”

“ข้าทบทวนระหว่างเดินทางได้ เจ้ารีบไปเก็บของเสียจะได้ไปที่เรือนของข้าพร้อมข้าเลย”

“ข้าว่าไม่ดีมั้ง ข้ายังไม่ได้แต่งให้ท่าน รอหลังจากท่านกลับมาจากเมืองหลวงก่อนก็แล้วกัน”

“ตามใจเจ้า ข้าจะกลับไปเอาสี่สิ่งล้ำค่ามาสอนเจ้าอ่านเขียนตัวอักษร”

“วันนี้เลยหรือ ข้าว่าจะเข้าเมืองก่อน”

“พรุ่งนี้เจ้าค่อยเข้าเมืองพร้อมข้า ข้าจะไปจัดการเรื่องทะเบียนรับรองให้เจ้าด้วย”

“อืม”

แผนที่วางไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ล้มไม่เป็นท่า แต่เฟยเถาก็เห็นด้วยกับเจียวเหอ นางควรจะมีความรู้ติดตัวเสียก่อน ค่อยคิดที่จะทำการค้า

เจียวเหอที่เดินกลับไปเอาสี่สิ่งล้ำค่าที่เรือน ก็เดินครุ่นคิดเรื่องของเฟยเถาไปตลอดทาง นางดูเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน ทั้งเรื่องที่หลบเลี่ยงจะพบเจอเขา แต่ไปใกล้ชิดสนิทสนมกับหูเจี้ยนมากกว่าเดิม

หากนางต้องการทำให้เขาหึงหวงก็เห็นจะไม่ใช่ นางที่หลับนอนกับเขามาแล้ว ย่อมเรียกร้องให้เขารับผิดชอบได้ในทันที แต่นางไม่คิดจะทำ