All Chapters of ข้ามไปในนิยาย ข้าจะไม่เล่นตามบท: Chapter 1 - Chapter 6

“เจ้ากล้าวางยาข้าเลยหรือ หญิงชั่วช้า”“อึก...” เฟยเถาเจ็บที่ลำคอจนต้องนิ่วหน้าไปด้วยความเจ็บปวดมือเรียวเล็ก เริ่มทุบตี ดึงมือหนาที่กุมลำคอของนางอยู่ออก แต่เรี่ยวแรงของคนเพิ่งจะฟื้นสติจะมีเหลือได้อย่างไร ไม่ว่าจะพยายามเท่าใด คนที่ทำร้ายนางอยู่ก็ดูเหมือนจะไม่ยอมปล่อยมือง่ายๆ“จะ ฆ่าฉันหรือไง” นางพยายามพูดให้เสียงดังที่สุดเท่าที่จะทำได้“หึ ข้าจะสังหารเจ้าให้ตายเสีย ให้สมกับที่เจ้าคิดวางแผนชั่วกับข้าเช่นนี้”“ปะ ปล่อย ก่อน ฉันไปทำอะไร โอ๊ยยยย” ความเจ็บปวดกระแสหนึ่งวิ่งไหลผ่านเข้าสู่สมองของเฟยเถาอย่างรวดเร็วความเจ็บปวดทำให้สติของนางเกือบจะเลือนรางอีกครั้ง แต่มือหนาของคนที่คร่อมทับอยู่บนร่างของนาง ดึงสติของนางกลับมาได้อีกครั้งความทรงจำที่ไหลเวียนมากมายมันไม่ใช่ของนาง เฟยเถาไม่เข้าใจว่าสิ่งที่นางเห็นเป็นความทรงจำของผู้ใด แต่สตรีผู้นั้นมีใบหน้าเหมือนนางสวรรค์!!! เมื่อเสียงหวานของสตรีที่เฟยเถาเห็นในภาพความทรงจำ ดันเรียกบุรุษรูปงามที่นางมาพบเขาที่บ้านดินมุงหลังคา สภาพซอมซ่อว่า จางเจียวเหอ เรือนในหมู่บ้านล้วนแต่เป็นเช่นเรือนจางเจียวเหอ หากเฟยเถานางกลับไปเห็นเรือนของนาง คงได้เป็นลมแน่เฟยเถา

กว่าจะรู้สึกตัวก็ถูกนางผลักออกมาจากเรือน และปิดประตูใส่หน้าเขาเสียแล้ว เป็นจริงเช่นที่เฟยเถานางว่า นางไม่ปรากฏตัวให้เขาเห็นอีกเลยนับตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องวันนี้เขามาที่เรือนของสหายเพื่อยืมตำรา แต่ไม่คิดว่าจะได้เห็นนางส่งยิ้มหวานให้หูเจี้ยนอยู่ ก่อนหน้านี้นางยังนอนร้องครวญครางอยู่ใต้ร่างของเขา นางไม่คิดจะเรียกร้องให้เขามาสู่ขอ แต่กลับมาส่งยิ้มหวานให้บุรุษอื่น โทสะเจียวเหอพลุ่งพล่านขึ้นจนต้องเดินมาต่อว่านางเฟยเถา กลับเข้าเรือนอย่างหัวเสีย นางไม่มีทางยอมให้ตนเองต้องมีชีวิตตามเนื้อเรื่องในนิยายแน่ ยิ่งแน่ใจเพิ่มเมื่อนางเอ่ยนามของนางเอกของเรื่องขึ้นมา ตอนนี้พวกเขาก็คงจะติดต่อกันเรียบร้อยแล้ว ปล่อยให้พระเอกไปได้กับนางเอก นางจะขอใช้ชีวิตในภพใหม่ให้ดี ร่ำรวยเมื่อใดค่อยหาสามีก็ยังได้เจียวเหอกลับมาถึงเรือนอย่างหงุดหงิด เขาไม่เชื่อในคำพูดของเฟยเถาที่นางไม่ได้สืบเรื่องของเขากับจินเซียน เจียวเหอจึงได้เผาจดหมายที่จินเซียนส่งมาให้เขาทิ้งเสีย ด้วยกลัวว่าเฟยเถาจะนำเรื่องนี้ไปพูดให้ชื่อเสียงของจินเซียนเสียหายได้เฟยเถาหลบอยู่แต่ภายในเรือนต่ออีกสองวัน เมื่อร่างกายของนางไร้ร่องรอยที่เจียวเหอได้ทิ้งเอ

วาจาของเจียวเหอที่ต่อว่านางต่อหน้าบัณฑิต และชาวบ้านที่หน้าสำนักศึกษา สร้างความอับอายให้เฟยเถา จนนางไม่กล้าเข้าเมืองอีกเลย ฟางเฟยเถายังจำสายตาของบัณฑิตและชาวบ้านที่มองนางอย่างดูแคลนได้ดีทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้นางจะแค้นใจทุกครั้ง จึงได้วางแผนการชั่วช้าเรื่องยากำหนัดกับเจียวเหอ ในเมื่อรังเกียจนางมากนัก ก็ตกเป็นของนางไปเลยก็แล้วกัน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด วิญญาณของฟางเฟยเถาจึงได้ออกจากร่างในวันที่แผนการของนางจะสำเร็จด้วยเฟยเถาลืมเรื่องความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมไปเสียสนิท นางต้องการที่จะเข้าเมืองเพื่อขายโสมเพียงอย่างเดียว เลยไม่สนใจสายตาของหูเจี้ยนที่มองมาทางนางอย่างกังวล“ไปเถิด หากช้าจะไม่ทันเกวียนวัวรอบเช้า” นางดันตัวหูเจี้ยนให้ออกเดิน“ได้”พอมาถึงเกวียนวัวหน้าหมู่บ้าน เฟยเถานางไม่ยอมให้หูเจี้ยนจ่ายค่าเกวียนให้นาง“ข้ามีเงิน” นางเขย่าถุงเงินตรงหน้าหูเจี้ยนด้วยรอยยิ้มสดใส เพราะอีกไม่นานในถุงเงินใบน้อยของนางจะต้องมีเงินอยู่เต็มถุงแน่นอน แม้ตอนนี้ในจะมีเพียงแค่พอจ่ายค่าเกวียนได้ก็ตาม“แม่นางฟาง เจ้าตัดใจจากอาเหอได้แล้วหรือ” สตรีใบหน้าอวบอิ่มมองนางอย่างเยาะเย้ย“อืม...ข้าต้องบอกท่าน