All Chapters of ข้ามไปในนิยาย ข้าจะไม่เล่นตามบท: Chapter 1 - Chapter 10

“เจ้ากล้าวางยาข้าเลยหรือ หญิงชั่วช้า”“อึก...” เฟยเถาเจ็บที่ลำคอจนต้องนิ่วหน้าไปด้วยความเจ็บปวดมือเรียวเล็ก เริ่มทุบตี ดึงมือหนาที่กุมลำคอของนางอยู่ออก แต่เรี่ยวแรงของคนเพิ่งจะฟื้นสติจะมีเหลือได้อย่างไร ไม่ว่าจะพยายามเท่าใด คนที่ทำร้ายนางอยู่ก็ดูเหมือนจะไม่ยอมปล่อยมือง่ายๆ“จะ ฆ่าฉันหรือไง” นางพยายามพูดให้เสียงดังที่สุดเท่าที่จะทำได้“หึ ข้าจะสังหารเจ้าให้ตายเสีย ให้สมกับที่เจ้าคิดวางแผนชั่วกับข้าเช่นนี้”“ปะ ปล่อย ก่อน ฉันไปทำอะไร โอ๊ยยยย” ความเจ็บปวดกระแสหนึ่งวิ่งไหลผ่านเข้าสู่สมองของเฟยเถาอย่างรวดเร็วความเจ็บปวดทำให้สติของนางเกือบจะเลือนรางอีกครั้ง แต่มือหนาของคนที่คร่อมทับอยู่บนร่างของนาง ดึงสติของนางกลับมาได้อีกครั้งความทรงจำที่ไหลเวียนมากมายมันไม่ใช่ของนาง เฟยเถาไม่เข้าใจว่าสิ่งที่นางเห็นเป็นความทรงจำของผู้ใด แต่สตรีผู้นั้นมีใบหน้าเหมือนนางสวรรค์!!! เมื่อเสียงหวานของสตรีที่เฟยเถาเห็นในภาพความทรงจำ ดันเรียกบุรุษรูปงามที่นางมาพบเขาที่บ้านดินมุงหลังคา สภาพซอมซ่อว่า จางเจียวเหอ เรือนในหมู่บ้านล้วนแต่เป็นเช่นเรือนจางเจียวเหอ หากเฟยเถานางกลับไปเห็นเรือนของนาง คงได้เป็นลมแน่เฟยเถา

กว่าจะรู้สึกตัวก็ถูกนางผลักออกมาจากเรือน และปิดประตูใส่หน้าเขาเสียแล้ว เป็นจริงเช่นที่เฟยเถานางว่า นางไม่ปรากฏตัวให้เขาเห็นอีกเลยนับตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องวันนี้เขามาที่เรือนของสหายเพื่อยืมตำรา แต่ไม่คิดว่าจะได้เห็นนางส่งยิ้มหวานให้หูเจี้ยนอยู่ ก่อนหน้านี้นางยังนอนร้องครวญครางอยู่ใต้ร่างของเขา นางไม่คิดจะเรียกร้องให้เขามาสู่ขอ แต่กลับมาส่งยิ้มหวานให้บุรุษอื่น โทสะเจียวเหอพลุ่งพล่านขึ้นจนต้องเดินมาต่อว่านางเฟยเถา กลับเข้าเรือนอย่างหัวเสีย นางไม่มีทางยอมให้ตนเองต้องมีชีวิตตามเนื้อเรื่องในนิยายแน่ ยิ่งแน่ใจเพิ่มเมื่อนางเอ่ยนามของนางเอกของเรื่องขึ้นมา ตอนนี้พวกเขาก็คงจะติดต่อกันเรียบร้อยแล้ว ปล่อยให้พระเอกไปได้กับนางเอก นางจะขอใช้ชีวิตในภพใหม่ให้ดี ร่ำรวยเมื่อใดค่อยหาสามีก็ยังได้เจียวเหอกลับมาถึงเรือนอย่างหงุดหงิด เขาไม่เชื่อในคำพูดของเฟยเถาที่นางไม่ได้สืบเรื่องของเขากับจินเซียน เจียวเหอจึงได้เผาจดหมายที่จินเซียนส่งมาให้เขาทิ้งเสีย ด้วยกลัวว่าเฟยเถาจะนำเรื่องนี้ไปพูดให้ชื่อเสียงของจินเซียนเสียหายได้เฟยเถาหลบอยู่แต่ภายในเรือนต่ออีกสองวัน เมื่อร่างกายของนางไร้ร่องรอยที่เจียวเหอได้ทิ้งเอ

วาจาของเจียวเหอที่ต่อว่านางต่อหน้าบัณฑิต และชาวบ้านที่หน้าสำนักศึกษา สร้างความอับอายให้เฟยเถา จนนางไม่กล้าเข้าเมืองอีกเลย ฟางเฟยเถายังจำสายตาของบัณฑิตและชาวบ้านที่มองนางอย่างดูแคลนได้ดีทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้นางจะแค้นใจทุกครั้ง จึงได้วางแผนการชั่วช้าเรื่องยากำหนัดกับเจียวเหอ ในเมื่อรังเกียจนางมากนัก ก็ตกเป็นของนางไปเลยก็แล้วกัน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด วิญญาณของฟางเฟยเถาจึงได้ออกจากร่างในวันที่แผนการของนางจะสำเร็จด้วยเฟยเถาลืมเรื่องความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมไปเสียสนิท นางต้องการที่จะเข้าเมืองเพื่อขายโสมเพียงอย่างเดียว เลยไม่สนใจสายตาของหูเจี้ยนที่มองมาทางนางอย่างกังวล“ไปเถิด หากช้าจะไม่ทันเกวียนวัวรอบเช้า” นางดันตัวหูเจี้ยนให้ออกเดิน“ได้”พอมาถึงเกวียนวัวหน้าหมู่บ้าน เฟยเถานางไม่ยอมให้หูเจี้ยนจ่ายค่าเกวียนให้นาง“ข้ามีเงิน” นางเขย่าถุงเงินตรงหน้าหูเจี้ยนด้วยรอยยิ้มสดใส เพราะอีกไม่นานในถุงเงินใบน้อยของนางจะต้องมีเงินอยู่เต็มถุงแน่นอน แม้ตอนนี้ในจะมีเพียงแค่พอจ่ายค่าเกวียนได้ก็ตาม“แม่นางฟาง เจ้าตัดใจจากอาเหอได้แล้วหรือ” สตรีใบหน้าอวบอิ่มมองนางอย่างเยาะเย้ย“อืม...ข้าต้องบอกท่าน

เมื่อเห็นว่าเฟยเถาไม่อยากพูดเรื่องในร้านผ้า เจียวเหอจึงเอ่ยถามเรื่องที่นางไปโรงหมอกับหูเจี้ยนขึ้นมา“เจ้าไปที่โรงหมอเพื่ออันใด หรือว่าเจ้าท้องจริงเช่นที่ป้าเถียนว่า...ผู้ใดเป็นบิดาของเด็กในท้องเจ้า”“เหอะ...ท่านเสียสติหรือ” นางถลึงตามองเขา ตอนนี้ชาวบ้านเริ่มจะหันมามองนางแล้วงานถนัดของเขาจริงๆ ที่ทำให้นางต้องขายหน้าต่อหน้าผู้อื่น“ตอบข้ามา”“จางเจียวเหอ ในท้องข้าจะมีเด็กหรือไม่ หรือผู้ใดเป็นบิดาของเขา มันไม่เกี่ยวกับท่าน” นางเอ่ยเสียงลอดไรฟันออกมาเสียงของหูเจี้ยนดังขึ้นมาเสียก่อน ที่เจียวเหอจะพูดอะไรออกมา“เถาเถา ข้ามาแล้ว”เฟยเถาหันไปจ่ายเงินค่าของว่าง นางเดินไปหาหูเจี้ยนเพื่อช่วยเขายกของขึ้นรถม้า ยังมีอีกหลายร้านที่จ้องแวะไปเอาของ แต่ไม่คิดว่าเจียวเหอจะเดินขึ้นรถม้ามาด้วย“เจ้าไปเอาเงินมากมายมาซื้อของพวกนี้ได้อย่างไร”“พี่เจี้ยนซื้อให้” นางตอบแบบไม่ใส่ใจ“เอ่อ...” หูเจี้ยนคิดจะโต้แย้งแต่ถูกสายตาของเฟยเถาห้ามเอาไว้“อาเจี้ยนต่อไปเจ้าไม่ต้องวุ่นวายเรื่องของภรรยาข้าแล้ว”“ห๊ะ!!!/ห๊ะ!!!” เฟยเถาและหูเจี้ยนร้องออกมาพร้อมกัน“ท่านมันบ้าไปแล้วหรือไง” นางจำได้ว่าเขาเองที่เป็นคนรังเกียจนาง แ

หูเจี้ยนรีบเดินตามเฟยเถาที่บอกลาคนตระกูลหูไปทันที“เจ้าจะตามอาเหอไปเมืองหลวงแล้วใช่หรือไม่”“ผู้ใดบอกท่าน ข้าไม่คิดจะไปกับอาเหอเสียหน่อย”“จริงหรือ” รอยยิ้มของหูเจี้ยนหายไปเมื่อนึกถึงเรื่องที่เฟยเถานางเป็นภรรยาของเจียวเหอไปแล้ว “แล้วเจ้าจะอยู่ได้อย่างไร เจ้าไม่กลัวจมน้ำลายของชาวบ้านหรือ”“พี่เจี้ยน หากข้าต้องตายเพราะคำพูดชาวบ้าน ข้าคงตายไปนานแล้ว หลายปีที่ผ่านมา มีผู้ใดพูดถึงข้าในเรื่องดีบ้าง” เฟยเถานึกถึงสิ่งที่ฟางเฟยเถาโดน นางก็ส่ายหัวอย่างขบขัน“ก็จริงของเจ้า เจ้าไม่ไปพร้อมกับอาเหอ ไม่กลัวว่าเขาจะมีสตรีอื่นหรือ”“มีก็เรื่องของเขาไม่ใช่เรื่องของข้า เมื่อก่อนข้าคิดไม่ถี่ถ้วนเอง ยามนี้ข้าคิดได้แล้ว ข้าต้องการสามีที่รักข้าจากใจจริง แต่อาเหอไม่ใช่...ที่เขายอมแต่งให้ข้าก็ด้วยต้องการรับผิดชอบตัวข้า แบบนี้ข้าไม่ต้องการ”“เช่นนั้น...เป็นข้าได้หรือไม่ ข้าไม่สนว่าเจ้า...”“พี่เจี้ยน ท่านควรได้สตรีที่ดีพร้อม เชื่อข้าเถิด ท่านกับข้าเป็นพี่น้องเช่นที่เป็นอยู่ดีแล้ว” นางยิ้มให้เขาอย่างขอบคุณ“ข้าเข้าใจแล้ว” หูเจี้ยนฝืนยิ้มออกมา“ถึงเรือนข้าแล้ว ท่านกลับเถิด” เฟยเถาโบกมือให้เขา แล้วนางก็เดินเข้าเร