ตอนที่ 15 ล่อลวง

“หากไม่อยากตกม้าตายทั้งคู่ก็อยู่นิ่ง ๆ”

“อ๊ะ” ซูเหยาผวาตกใจเมื่อถูกมือหนากอดกระชับเข้าที่เอวคอดหลังจากถูกเสียงห้าวดุทั้งบีบเข้าที่เอวของนางอย่างแรง

“จะพาข้าไปที่ใด”

“ข้า! เหอะ” จ้าวหยางวันนี้หลังจากที่นางมิสนใจเขาที่ตลาด เมื่อกลับตำหนักในใจก็ไม่อาจนิ่งสงบที่ถูกนางเมิน ในหัวเฝ้าคิดถึงแต่ท่าทางหันหลังมิยอมกลับมามองของนาง และเมื่อใจมิอาจสงบลงได้จึงต้องการไปถามเสียให้รู้ความ จึงให้เหยียนเฟิงไปแจ้งกับบ่าวรับใช้เรือนนางอย่างลับ ๆ ส่วนเขานั้นไม่อาจไปอย่างโจ่งแจ้งนักจึงได้ไปรอที่ประตูข้างเรือนนางแทน

“ตำหนักป่าไผ่”

“ข้าไม่อยากไป”

“ข้า ๆ ใครสอนให้พูดเช่นนี้ห๊ะ ไม่อยากไปแล้วเช่นไร” เมื่อเห็นว่าจ้าวหยางเริ่มมีอารมณ์ซูเหยาจึงได้เงียบเสียงลง เวลานี้ไม่ปลอดภัยเท่าไหร่นักด้วยเพราะเขาควบม้าเร็วเสียจนน่ากลัวจึงจำต้องนั่งเงียบ ๆ สงบปากสงบคำแทน

จ้าวหยางพานางควบม้าไม่นานก็เข้าสู่เขตตำหนักป่าไผ่ บ่าวรับใช้ถูกไล่ไปเสียหมดทั้งตำหนักในเวลานี้จึงมีเพียงเขาและนาง ส่วนเหยียนเฟิงนั้นก็คงลาดตระเวนอยู่รอบ ๆ มิได้เข้ามารบกวน

“ลงมา!” จ้าวหยางชูมือขึ้นเพื่อให้นางจับ แต่ดูท่าวันนี้นางกลับดื้อดึง ท่าทางนั่งหลังตรงเชิดหน้าหนีเขานั้นช่างน่าจับมาลงโทษปราบพยศเสียจริง

“ไม่! ว๊าย นี่ท่านอ๋องปล่อยข้านะ อื้อ” ซูเหยาดีดดิ้นเมื่อถูกกระชากอุ้มลงจากหลังม้า ก่อนจะถูกจับพลิกตัวและตามด้วยปากหนาประกบเข้าที่ริมฝีปากนางอย่างแรงซ้ำยังถูกจ้าวหยางกัดดึงเข้าอย่างแรงที่ปากล่างของนางคล้ายต้องการสั่งสอน จนซูเหยาน้ำตาเล็ดจากอาการเจ็บแปลบ ทั้งตัวนางยังถูกกอดรัดแน่นจนนางมิอาจดิ้นขยับหนีได้ ยิ่งนางดิ้นจ้าวหยางยิ่งรัดแน่นจนนางยอมจำนนในที่สุด

“ทีนี้เลิกดื้อได้รึยัง” จ้าวหยางที่จูบสั่งสอนจนนางนิ่งงันจึงถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง แต่ใบหน้าหล่อเหลายังมิยอมห่างกลับคลอเคลียใบหน้าเล็กสูดหอมแก้มเนียนใสของนางอย่างหนักทั้งซ้ายขวาจนซูเหยาร้องประท้วงอย่างขัดใจ แต่จ้าวหยางกลับหัวเราะออกมาอย่างชอบใจกลับท่าทางของนาง เขาก้มสูดดมกลิ่นโม่ลี่ฮวาจากผิวของซูเหยาเสียจนชุ่มปอดและเหมือนว่าเวลานี้กายแกร่งของเขาเริ่มร้อนลุ่มจนช่วงล่างปวดหนึบ เมื่อเหตุการณ์เริ่มมีทีท่าว่าจะเลยเถิดจึงตวัดอุ้มร่างอวบอิ่มเย้ายวนของนางขึ้นแนบอกแกร่งเดินดุ่ม ๆ เร่งรีบตรงเข้าตำหนัก

“มานี่ซูเหยา” จ้าวหยางจิ๊ปากขัดใจเมื่อเขาวางนางเพียงเท้าแตะพื้นก็รีบวิ่งหนีไปอยู่อีกด้านของตั่งพระที่นั่ง

“ไม่ พาข้ากลับเดี๋ยวนี้นะเพคะ เหตุใดต้องทำเช่นนี้ป่านนี้เยว่ถานคงออกตามหาข้าแย่แล้ว” ซูเหยาสอดส่ายสายตามองซ้ายแลขวาเพื่อหาทางหนีทีไล่ด้วยแววตาตระหนก หากเป็นเมื่อก่อนนางคงมิรีรอจะรีบเข้าไปปรนนิบัติเอาใจแต่เวลานี้ไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว

“เจ้าเป็นอะไร แล้วคำพูดนั่นใครสอนให้พูดสำเนียงเช่นนี้กับข้า” จ้าวหยางพูดเสียงเข้มอย่างกรุ่นโกธร ทั้งเอ่ยปากปรามนางส่วนมือหนาก็แกะถอดอาภรณ์ไปพลางก่อนจะปลดมันลงอวดลอนกล้ามท้องตึงแน่นต่อสายตาซูเหยาเพื่อหลอกล่อนาง เขามิเชื่อว่านางจะมิลุ่มหลงในเรือนร่างแกร่งของเขาในเมื่อมันคือส่วนที่นางชอบลูบไล้มันที่สุด หึ!

ซูเหยาเมื่อเจอภาพจ้าวหยางที่กึ่งเปลือยต่อหน้าก็ลอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคอเสียหลายอึก ภาพที่นางเคยหลงใหลและเคยมองอย่างชื่นชม ใบหน้างามส่ายไปมาเพื่อเรียกสติของตน เท้าก็ก้าวถอยหลังอย่างระแวดระวังเมื่อจ้าวหยางก้าวเข้าหานางด้วยท่าทีคุกคาม ซ้ำดวงตายังมองนางด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ชอบกล

“หึ!” จ้าวหยางที่เห็นท่าทางระแวดระวังทั้งตัวสั่นระริกแววตาไหววูบของนางก็หยุดเดินต่อ ก่อนใบหน้าหล่อเหลากระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อเห็นคนตัวเล็กลอบถอนหายใจพร้อมสีหน้าท่าทางโล่งอก ท่าทางที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเช่นนี้ของนางทำให้เขานึกขันในใจจนเกิดความรู้สึกว่านางช่างน่ารัก

“มานี่สิ เจ้าดื่มนี่หมดข้าจะให้กลับ” จ้าวหยางเปลี่ยนเป็นเดินไปทรุดร่างลงที่โต๊ะก่อนจะรินสุราที่ฮ่องเต้ประทานให้ยื่นส่งให้นางซึ่งหลายวันก่อนได้มาจากแดนเหนือ สุราบรรณาการที่หาได้ยากและราคาแสนแพง แต่เมื่อนางไม่ยอมรับไปจึงวางลงด้วยแววตาเข้มขึ้นเล็กน้อยแล้วเปลี่ยนเป็นเลื่อนไปด้านหน้าให้นางแทน

ซูเหยานั้นบัดนี้ไม่เข้าใจและไม่อาจวางใจกลับท่าทางเจ้าเล่ห์ชอบกลของจ้าวหยาง นางก้าวเดินอย่างระแวดระวังก่อนจะนั่งลงฝั่งตรงข้าม มองจอกทองใส่สุราในมืออย่างชั่งใจทั้งมิยอมยกขึ้นดื่ม จนจ้าวหยางยกดื่มให้นางดูก่อนไปหนึ่งจอกนั่นแหละนางถึงยอมยกขึ้นดื่ม

‘ดื่มให้มันจบ ๆ’ ซูเหยาคิดในใจก็ยกจอกสุราขึ้นดื่มก่อนจะพบว่ารสชาติช่างหอมหวานรสชาติสุราช่างกลมกล่อมและคิดว่าสุราดีขนาดนี้จอกเดียวอาจมิพอ จึงเผลอยื่นไปด้านหน้า และจ้าวหยางนั้นก็ไม่รอช้าและหวงแต่อย่างใด เขายกกาทองเทสุราให้นางอย่างเอาใจ นางดื่มเขาดื่มก่อนจะลอบกระตุกยิ้มอย่างพอใจที่นางตกหลุมพรางตนในที่สุด

‘ไม่สนใจข้าเช่นนั้นรึซูเหยา วันนี้ข้าจะลงโทษเจ้าให้เข็ดหลาบ’