ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ

ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ

last updateLast Updated : 2025-02-20
Language: Thai
goodnovel18goodnovel
Not enough ratings
45Chapters
1.3Kviews
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

ที่ข้าร้ายกาจนั่นย่อมต้องมีเหตุและที่ข้าลุ่มหลงโง่งมก็เพราะหลงเชื่อคำลวงบุรุษความหวังลมๆ แล้งๆที่ปล่อยให้เขาย่ำยีความสาวคราแล้วคราเล่า บัดนี้ข้านั้นตาสว่างรู้แจ้งในเมื่อองค์ชายรองไร้ใจ ข้าก็ขอลาขาด!

View More

Chapter 1

ตอนที่ 1 ของขวัญท่านย่า

Suara pekikan kecil terdengar diikuti oleh suara dentingan piring yang jatuh, membuat suasana pesta menjadi hening.

Ryan Pendragon menoleh ke arah sumber suara dan melihat seorang gadis kecil, mungkin berusia sekitar 10 tahun, berdiri kaku dengan wajah pucat. 

Di depannya, seorang pria tinggi besar dengan mata tajam berdiri menjulang, jasnya yang mahal kini bernoda makanan yang tumpah.

"Ma-maafkan saya, Tuan," gadis kecil itu terbata-bata, air mata mulai menggenang di pelupuk matanya.

Pria itu menatap gadis kecil tersebut dengan tatapan dingin yang menusuk. Tangannya terkepal erat, dan Ryan bisa melihat urat-urat di lehernya menegang karena menahan amarah.

Melihat situasi yang semakin tegang, Ayah Ryan–William Pendragon bergegas menghampiri mereka. Ia berlutut di samping gadis kecil itu, mengeluarkan sapu tangan dari saku jasnya.

"Tidak apa-apa, Nak. Itu hanya kecelakaan," ujar William lembut sambil mencoba membersihkan noda di sepatu gadis itu. Kemudian ia berdiri dan menghadap pria yang terlihat marah itu. "Master Lucas, saya William Pendragon. Mohon maaf atas insiden ini. Biarkan saya membantu membersihkan jas Anda."

Namun, kebaikan William rupanya tidak diapresiasi. Master Lucas menatap William dengan pandangan merendahkan.

"Apa yang kau lakukan?!" bentaknya pada William. "Kau pikir sapu tanganmu yang murahan itu bisa membersihkan jas mahalku?!"

William tersentak, "Maaf, saya hanya bermaksud membantu. Mungkin kita bisa—"

PLAK!

Suara tamparan itu menggema di seluruh ruangan. William terhuyung, pipinya memerah akibat pukulan pria itu.

Ryan membeku. Matanya melebar menyaksikan adegan di depannya. Ia ingin berlari, ingin menyelamatkan ayahnya, tapi kakinya seolah terpaku di lantai.

"Kau pikir kau siapa?!" teriak pria itu lagi. "Berani-beraninya kau menyentuhku dengan sapu tangan kotormu!"

William mencoba menjelaskan, "Tuan, saya hanya bermaksud membantu. Ini hanya kecelakaan kecil dan—"

"DIAM!" Pria itu semakin murka. Tangannya bergerak cepat, mencengkeram kerah William. "Kau tidak tahu siapa aku? Aku bisa menghancurkanmu dan seluruh keluargamu dalam sekejap!"

Ruangan itu mendadak sunyi. Tak ada yang berani bersuara, apalagi bergerak untuk membantu William. 

Ryan akhirnya berhasil menggerakkan kakinya. Ia berlari mendekati kerumunan, berusaha menembus para tamu yang menonton kejadian itu dengan wajah pucat.

"Ayah!" teriaknya.

Namun sebelum Ryan bisa mencapai ayahnya, sesuatu yang mengerikan terjadi.

Master Lucas, dengan gerakan yang sangat cepat, menebas leher William Pendragon dengan tangan kosongnya. Seketika itu, kepala William menggelinding, diikuti robohnya tubuh William ke lantai.

"TIDAK!" Ryan berteriak histeris. Air mata mengalir deras di pipinya saat ia melihat ayahnya roboh ke lantai, darah mengalir deras dari lehernya.

Orang-orang mulai berteriak panik. Beberapa wanita pingsan menyaksikan kejadian berdarah itu. 

Namun tak seorang pun berani mendekati William yang telah tewas, ataupun menghentikan pria yang baru saja membunuhnya.

Ryan berlutut di samping tubuh ayahnya, tangannya gemetar memeluk potongan kepala William. "Ayah ... Ayah!"

Ryan meraung, matanya liar mencari-cari bantuan. Ia melihat wajah-wajah familiar di antara kerumunan. 

Orang-orang yang dulu selalu memuji keluarga Pendragon, teman-teman lama ayahnya, bahkan pamannya sendiri.

Tapi tak seorang pun bergerak. Mereka hanya berdiri diam, wajah mereka campuran antara ketakutan dan ... penghinaan? Seakan akhir seperti ini sudah sepantasnya diterima oleh keluarga Ryan!

Amarah membakar dada Ryan. Dengan gerakan cepat, ia meraih pisau makan dari meja terdekat dan menyerbu ke arah pembunuh ayahnya.

"KUBUNUH KAU!" teriaknya, mengayunkan pisau itu sekuat tenaga.

Namun pria itu terlalu kuat. Dengan satu tangan, ia menangkap pergelangan tangan Ryan, menghentikan serangannya dengan mudah.

Ryan menatap mata pria itu. Dingin, tanpa emosi. Seolah membunuh seseorang di depan umum adalah hal biasa baginya.

"Keluarga Pendragon dari Golden River, ya?" Pria itu berkata, suaranya sedingin es. "Kau pikir kau siapa? Bahkan jika kau adalah keluarga yang berada di posisi paling atas, aku tetap bisa membunuhmu dengan menjentikkan jariku!"

Ia melempar Ryan ke lantai dengan kasar. "Dan kau, dasar sampah tak berarti, kudengar kau terkenal di daerah ini karena tidak berguna. Haha, dan kau ingin membunuhku? Bahkan jika aku memberimu seratus tahun, kau tetap tidak berguna!"

Ryan tergeletak di lantai, tubuhnya gemetar karena shock dan amarah. Ia ingin bangkit, ingin membalas, tapi tubuhnya seolah kehilangan seluruh kekuatannya.

Tiba-tiba, seseorang menarik lengannya dengan kuat. Ryan menoleh, melihat ibunya, Eleanor, dengan wajah pucat dan berlinang air mata.

"Ibu?" bisiknya bingung.

Tanpa berkata apa-apa, Eleanor mendorong Ryan sekuat tenaga ke arah jendela besar yang mengarah ke Sungai Emas di belakang Paviliun Riverside.

PRANG!

Kaca jendela itu pecah, dan Ryan merasakan tubuhnya melayang di udara sebelum akhirnya tercebur ke dalam air sungai yang dingin.

Sebelum kesadarannya menghilang, Ryan melihat ibunya berlari ke arah pria pembunuh itu, wajahnya penuh tekad ... dan keputusasaan.

Air sungai yang deras menarik tubuh Ryan, menghanyutkannya entah kemana. Pikirannya dipenuhi berbagai pertanyaan. Mengapa semua ini terjadi? Mengapa tidak ada yang membantu? Mengapa ibunya mendorongnya?

Dan yang paling penting ... apa yang akan terjadi padanya sekarang?

Entah sudah berapa lama Ryan hanyut, ia tidak dapat menghitungnya. Ketika kesadarannya mulai berangsur menghilang, Ryan merasakan sebuah tangan kuat menariknya ke permukaan. Samar-samar, ia melihat wajah seorang pria tua sebelum semuanya menjadi gelap.

*Lima tahun kemudian*

Angin dingin berhembus kencang di puncak Gunung Langit Biru. Di sebuah gua yang tersembunyi, seorang pemuda berdiri tegak, matanya terpejam dengan konsentrasi mendalam.

"Fokus, Ryan!" Suara serak seorang pria tua terdengar. "Rasakan aliran energi di sekitarmu. Biarkan Teknik Matahari Surgawi mengalir dalam meridianmu!"

Ryan Pendragon membuka matanya. Cahaya keemasan berpendar dari tubuhnya, menerangi seluruh gua. 

Dengan satu gerakan tangan, batu-batu besar di sekitarnya terangkat ke udara, melayang seolah tak memiliki bobot.

Pria tua itu tersenyum puas. "Bagus. Kau sudah siap."

Ryan menurunkan batu-batu itu kembali ke tempatnya. Ia berbalik, menatap pria yang telah menjadi gurunya selama lima tahun terakhir.

"Guru," katanya dengan suara dalam. "Apakah ini saatnya?"

Sang guru mengangguk pelan. "Ya, muridku. Kau telah menguasai Teknik Matahari Surgawi dan rahasia alkimia tingkat tinggi. Kini saatnya kau kembali dan menghadapi takdirmu."

Ryan mengepalkan tangannya. Bayangan masa lalu berkelebat di benaknya. Ayahnya yang terbunuh, ibunya yang mengorbankan diri, dan pria itu ... pria yang telah menghancurkan segalanya.

"Akhirnya," ucap Ryan, matanya berkilat penuh tekad, "dendam ini bisa kubalaskan."

Sang guru meletakkan tangannya di bahu Ryan. "Ingat apa yang telah kuajarkan padamu, Ryan. Kekuatan sejati bukan hanya tentang membalas dendam. Tapi tentang keadilan dan melindungi yang lemah."

Ryan mengangguk. Ia telah berubah. Bukan lagi pemuda lemah yang hanya bisa menangis saat melihat ayahnya dibunuh. Kini ia adalah seorang kultivator, sekaligus alkemis yang kuat, menguasai teknik yang bahkan tidak pernah dibayangkan oleh kebanyakan orang.

Saat fajar menyingsing, Ryan Pendragon melangkah keluar dari gua, meninggalkan kehidupannya selama lima tahun terakhir. Matanya menatap jauh ke cakrawala, ke arah kota Golden River yang tersembunyi di balik awan.

"Golden River," bisiknya. "Aku sudah kembali."

Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

Comments

No Comments
45 Chapters
ตอนที่ 1 ของขวัญท่านย่า
“คุณหนูบ่าวได้ยินมาว่างานคล้ายงานวันเกิดนายหญิงท่านผู้เฒ่าหยางจวิ้นอ๋องก็มาด้วยเจ้าค่ะ”“องค์ชายรองมาด้วยหรือเช่นนั้นก็ดีเลยข้าจะต้องทำให้พระองค์ประทับใจในตัวข้าอย่างแน่นอน” หลินซูเหยาแย้มยิ้มอย่างดีใจที่บุรุษที่นางหมายมาดจะแต่งเข้าเป็นชายานั้นมาเยือนถึงจวนตระกูลหลิน“องค์ชายต้องประทับใจในตัวคุณหนูแน่เจ้าค่ะ คุณหนูของบ่าวงามถึงเพียงนี้มีชายใดในเฉิงหยางที่ไม่พ่ายแพ้ต่อคุณหนูของบ่าวเล่าเจ้าคะ” สาวใช้คู่ใจนามถานเยว่เอ่ยเอาใจผู้เป็นนาย และนับว่านางมิได้กล่าวเกินจริง คุณหนูของนางคนภายนอกมักลือว่านางร้ายกาจ เอาแต่ใจด้วยไร้มารดาอบรมสั่งสอน มิเคยเห็นหัวผู้ใดไม่ใฝ่รู้ใฝ่เรียน วัน ๆ เอาแต่ลุ่มหลงในความงามสรรหาสารพัดวิธีที่จะบำรุงตนเอง หาได้ใส่ใจในกิจการของตระกูลซูไม่ ซ้ำยังชอบอาละวาดตบตีบ่าวรับใช้เป็นว่าเล่นจนแม้กระทั่งผู้เป็นบิดาเองบางคราถึงกับแสดงท่าทีเอือมระอาและมักนำนางไปเปรียบเทียบกับคุณหนูรองอยู่บ่อย ๆ แต่ยังดีที่มีฮูหยินผู้เฒ่าเข้าใจนางและคอยตามใจให้ท้ายเสมอมาเพียงเท่านั้น“หึ เจ้านี่ปากหวานช่างเจรจาเสียจริงนะ แล้วที่ให้เจ้าไปสืบเป็นเช่นไรบ้าง” ซูเหยานั่งมองใบหน้าของตนที่สะท้อนผ่านกระจกเ
last updateLast Updated : 2025-02-17
Read more
ตอนที่ 2 หยางจวิ้นอ๋อง
เช้าวันนี้อากาศแจ่มใสมิร้อนมิหนาวสายฝนหยุดตก พื้นถนนชุ่มเปียกกลิ่นไอดินลอยคลุ้งไปทั่วบริเวณ สร้างบรรยากาศชุ่มชื้นไปอีกแบบ แม้มีเมฆบดบังอยู่บ้างแต่มิได้อึมครึมเสียทีเดียว ทั้งท้องฟ้าเหนือจวนยามนี้กลับปรากฏสายรุ้งเส้นหนึ่งพาดผ่านนั่นยิ่งเป็นนิมิตหมายอันดีและมงคล โดยรวมแล้วบรรยากาศวันนี้ช่างเหมือนธรรมชาติอวยพรวันเกิดฮูหยินผู้เฒ่าไปโดยปริยาย ส่วนในจวนใหญ่ตระกูลหลินนั้นคึกครื้นเป็นพิเศษ ทั้งจวนเต็มไปด้วยผู้คนที่ทยอยเข้ามาร่วมแสดงความยินดีกับนายหญิงผู้เฒ่าของจวนมิขาดสายและเหนือสิ่งอื่นใด การที่บุตรสาวทั้งสองคนยังมิได้ออกเรือนนั้นย่อมถูกหมายตาจากบรรดาหลายตระกูลใหญ่เป็นธรรมดา เหล่าคุณชายขุนนางข้าราชการทั้งฮูหยินต่างประโคมแต่งตัวกันเสียหรูหราเต็มยศ ทำให้ซูเหยาที่แอบมองบรรยากาศในงานอย่างใจจดใจจ่อเพื่อรอคอยคนผู้หนึ่งอยู่นั้นต้องลอบเบ้หน้าในความฟุ่มเฟือยจนเกินงามของพวกเขา“คุณหนูลงมาเถิดเจ้าค่ะ ระวังนะเจ้าคะคุณหนู โธ่!” เยว่ถานคอยประคองผู้เป็นนายซ้ายทีขวาทีอย่างระแวดระวังสีหน้านางมีแวววิตกซูเหยาหันมองสาวใช้เพียงครู่ก็มิคิดจะสนใจ นายังคงเกาะเสาชะเง้อคอมองทางประตูใหญ่ของจวนด้วยสายตามีความหวัง“ช่
last updateLast Updated : 2025-02-17
Read more
ตอนที่ 3 เอาชนะ
“ท่านย่าของขวัญชิ้นนี้ของหลานเป็นผ้าปักคำอวยพร เชิญท่านย่าเจ้าค่ะ” ชิงเยว่ผายมือเชื้อเชิญให้ผู้เป็นย่าได้ดูผ้าสีทองที่สาวใช้นำมากางออก ทันทีที่ผ้ากางออกก็เกิดเสียงฮือฮาขึ้นในงานเพราะภาพปักรูปนกกระเรียนเหยียบบนกิ่งสนยืนต้นตาย ซ้ำปีกนกกระเรียนยังปักให้คล้ายกำลังจะทะยานโบยบินอีกเสียนี่ จึงทำให้เกิดเสียงฮือฮาขึ้นเซ็งแซ่จนทำให้ชิงเยว่ยิ้มย่องในใจโดยหารู้ไม่ว่าบัดนี้ในงานถูกแบ่งออกเป็นสองฝั่ง ฝั่งขุนนางและบรรดา ฮูหยินที่รู้เพียงความหมายด้านเดียวมิรู้จักตีความต่างแย้มยิ้มชื่นชมคุณหนูรองที่มีความสามารถปักลายผ้าออกมาได้ประณีตซ้ำความหมายล้ำลึก แต่หากฝ่ายบัณฑิตเล่าต่างกลืนน้ำลายฝืด ๆ สีหน้าเจื่อนเต็มที รวมไปถึงจ้าวหยางและเหออ๋องต่างก็มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก‘แปะ ๆ ๆ’“ล้วนงดงาม ๆ อะเอ่อหลานย่าไม่ว่าเจ้าปักสิ่งใดย่าก็ล้วนชอบ ๆ หลานย่าช่างมีความสามารถจริง ๆ ขอบคุณ ๆ”สีหน้าของเหล่าฮูหยินเองก็ยิ้มเพียงครึ่งมิเต็มปาก เอ่ยน้ำเสียงเพียงแบ่งรับแบ่งสู้เพียงเท่านั้น ความผิดปกติที่รับรู้ได้ทำให้ชิงเยว่และซูฉีฮูหยินเริ่มรู้ตัว สองแม่ลูกได้แต่หันมองหน้ากันคล้ายสงสัยก่อนนางจะกลับเข้ามานั่งประจำที่ตนเมื่อถึง
last updateLast Updated : 2025-02-17
Read more
ตอนที่ 4 เมื่อรักมิอาจถอนใจ
งานเลี้ยงฉลองยังดำเนินไปอย่างครึกครื้นจนกระทั่งล่วงเข้าสู่ยามซวี [20.00 น.] แขกในงานก็เริ่มทยอยกลับไปเกือบหมด จะเหลือก็แต่หยางจวิ้นอ๋องที่ปลีกตัวไปนั่งดื่มชาต่อที่เรือนของชิงเยว่ ส่วนเหออ๋องนั้นมีภารกิจต่อขอปลีกตัวกลับไปเมื่อโหย่วแล้ว การมาร่วมงานวันเกิดเหล่าฮูหยินตระกูลหลินในวันนี้ จ้าวหยางมาในนามผู้เป็นมารดา และเป็นเขาที่ไม่ต้องการให้เอิกเกริกมากนักจึงมีเพียงกงกงและองครักษ์มาด้วยอย่างละคน ทั้งสองพูดคุยกันอย่างสนุกสนานกระเซ้าเย้าแหย่กันไปมาราวสนิทสนมกันมาเสียเนิ่นนานทั้งที่ซูเหยามั่นใจว่าไม่มีทางเป็นไปได้ เหตุใดคนทั้งคู่ถึงได้ทำราวกับรู้จักกันมานาน โดยนางมิได้เฉลียวใจซักนิดว่าการที่ชิงเยว่ ออกไปนอกจวนบ่อยครั้งโดยอ้างว่าไปตรวจร้านทางตลาดฝั่งเหนือที่ผู้เป็นบิดาแบ่งให้นางดูแลนั้นแท้จริงแล้ว ลอบไปอยู่ที่ตำหนักกลางป่าไผ่ของหยางจวิ้นอ๋องต่างหากเล่าและนั้นล้วนอยู่ในแผนของชิงเยว่ทั้งหมดที่นางให้คนลอบไปสืบจนรู้ว่าจ้าวหยางตั้งแต่กลับจากออกศึกนั้นมักไปที่ใด การสืบนั้นก็ไม่ยากเพียงแอบตามพี่สาวนางไปเพียงเท่านั้น ที่เหลือนางเพียงสร้างสถานการณ์เป็นสาวงามจิตใจดี คุณหนูผู้สูงส่งอ่อนแอแต่มีจิตใจเมตต
last updateLast Updated : 2025-02-17
Read more
ตอนที่ 5 ลอบเข้าหา
“ฮ่า ๆ ท่านแม่ลูกสะใจยิ่งนัก ดูนางสิป่านนี้คงอกแตกตายแล้วกระมัง”“นั่นสิ! นางคงมิคิดว่าท่านองค์ชายรองจะมีใจให้ลูก ดูท่าทางไหล่ตกของนางที่เดินกลับเรือนสิ หึ! ช่างน่าสมเพชเสียจริง”เสียงสองแม่ลูกทั้งบ่าวไพร่ต่างพูดคุยกันอย่างสนุกปากถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้า ก่อนซูฉีจะเป็นคนยกมือบุตรสาวขึ้นสำรวจร่องรอยเขียวช้ำ ในใจก็นึกเจ็บแค้นลูกเลี้ยงที่ทำให้ลูกของนางได้รับบาดเจ็บ“ชิงเยว่ของแม่ เจ้านี่เป็นบุตรสาวที่ประเสริฐจริงแท้ หากเจ้าได้แต่งเข้าเป็นชายาอ๋องแล้วละก็ต่อไปเราก็ไม่ต้องหวั่นเกรงผู้ใดแล้วล่ะ พระชายาเป็นไง คำ ๆ นี้เจ้าเกิดมาเพื่อมัน พวกเจ้าว่าใช่รึไม่ ฮึ”“เจ้าค่ะฮูหยิน คุณหนูรองของบ่าวเหมาะกับคำเรียกนี้ที่สุด ”“ในเมื่อเป็นเช่นนั้นรอช้าอยู่ใย รีบไปหายามาทาให้ลูกข้าเสียสิ ประเดี๋ยวผิวสวย ๆ ของนางจะทิ้งรอยช้ำเอาได้ ไปเร็วเข้า” ซูฉีเอ่ยเสียงเข้มก่อนจะหันมาแย้มยิ้มกับบุตรสาวอย่างรักใคร่และภูมิใจในผลงานวันนี้ของนาง ไม่ได้ใจเหล่า ฮูหยินแล้วเช่นไร เพียงได้ใจองค์ชายรองเท่านี้ก็เป็นพอแล้ว หึ!อีกด้านฝั่งตะวันออกของจวนกลับเงียบเหงายิ่งยามนี้หยาดฝนโปรย ความมืดร่วงโรยปกคลุมแล้วยิ่งเพิ่มบร
last updateLast Updated : 2025-02-17
Read more
ตอนที่ 6 พิษรักซึมลึก
ครานี้เป็นจ้าวหยางที่ถือโอกาสมองสำรวจนางใกล้ ๆ เหตุใดสตรีที่รูปโฉมไม่ธรรมดาเช่นนางถึงได้ร้ายกาจนัก ตบตีบ่าวไพร่ รังแกน้องสาว และเขาเองนั้นไม่ได้นิยมสตรีป่าเถื่อนแม้จะลอบกินเต้าหู้นางไปแล้วเสียหลายคราและถูกใจแถมตอนนี้ยังมิเบื่อหน่ายจึงยังเก็บนางไว้ใกล้มือเผื่อเรียกหาเรื่องนี้จ้าวหยางเองมิใช่ไม่หนักใจเรื่องเขาและนางลอบกินเต้าหู้ชิงสุกก่อนห่ามกันแล้วนั้นแรกเริ่มเป็นนางเสนอตัวให้เขาลิ้มลองเพื่อร้องขอความรัก แต่เขานั้นยังมิสามารถบอกได้ว่าในเลานั้นรักรึชังไม่แน่ชัด อีกทั้งบรรยากาศตำหนักป่าไผ่เวลานั้นชั่งเป็นใจ ทำให้สองชายหญิงชิดใกล้และลงเอยด้วยความสัมพันธ์ที่เลยเถิด นับตั้งแต่มีครั้งแรกก็ย่อมคราที่สองสามสี่ตามมาติด ๆ จนนี่ก็ล่วงเลยมาเป็นแรมเดือน จนกระทั่งเขาได้พบกับสตรีที่เขารู้สึกชอบและอยากแต่งเป็นชายา สตรีที่อ่อนโยนน่ารักใคร่และน่าทะนุถนอมน้องสาวของนาง หลินชิงเยว่“นี่เจ้าคิดอะไร! ดูสิเจ้าทำข้าเปียกไปหมด” จ้าวหยางยิ้มเยาะกับท่าทีของนางคราหนึ่งก็โอบอุ้มนางขึ้นแนบอก พลันร่างขาวราวหิมะแต่บัดนี้ทั่วทั้งตัวเห่อแดงก่ำราวกุ้งต้ม ซุกซบใบหน้าแนบชิดแกร่งของตนมิยอมสบตา ท่าทางของนางทำให้จ้าวหยางนึก
last updateLast Updated : 2025-02-17
Read more
ตอนที่ 7 แผนอันเเยบยล
จ้าวหยางที่เห็นนางร้องไห้สะอึกสะอื้นก็ตกใจ รีบคว้านางเข้าสู่อ้อมอก หนึ่งเพราะในใจรู้สึกไหวยวบประหลาด สองกลัวคนทั้งจวนแห่กันมานั่นเอง มือหนาอีกข้างยกขึ้นตบเบา ๆ แกมลูบเบา ๆ ที่แผ่นหลังบอบบางคล้ายปลอบประโลมเป็นเวลานานทีเดียวกว่าซูเหยาจะสงบลง หึ! เช่นไรนางก็พ่ายแพ้ให้เขาอยู่ดีเพียงทำดีเล็กน้อยนางก็ใจอ่อนพ่ายแพ้ให้แก่เขาเสียแล้ว“ทีนี้เจ้ากับข้ามาพูดกันเสียให้เข้าใจ เจ้าเป็นอะไร” จ้าวหยางใช้หัวแม่มือปัดน้ำตาออกจากใบหน้าเล็กของนาง ก่อนจะคลึงเปลือกตาให้นางช้า ๆ เมื่อเห็นว่าบัดนี้มันทั้งบวมและแดงก่ำ ไหนจะจมูกเล็กเชิดรั้นแสดงถึงความดื้นดึงของผู้เป็นเจ้าของที่แดงก่ำนั้นอีกเล่า มองดูแล้วก็น่ารักน่าชังไปอีกแบบ ‘นี่ข้าเผลอชมนางเช่นนั้นรึ’“ท่านอ๋องชะชอบชิงเยว่น้องสาวข้าเช่นนั้นรึ”เงียบ!‘เหอะ!’ หลินซูเหยาเจ้าคิดอะไรอยู่กันนะ หลินซูเหยาแหงนเงยใบหน้ากล้ำกลืนน้ำตาลงในอกอย่างตรอมตรมเจ็บลึก นางไม่แม้แต่จะสบตาอีกฝ่ายกลับก้าวลงจากเตียงลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้หยิบเอาหมอนและผ้าห่มออกมาหนึ่งชุด เดินไปยังตั่งไม้ยาวที่ตั้งอยู่อีกฟาก นางลงมือปูผ้ามิได้อื่นเอ่ยสิ่งใดเมื่อเสร็จเรียบร้อยก็ล้มตัวลงนอนหันหลังให้จ้าว
last updateLast Updated : 2025-02-18
Read more
ตอนที่ 8 แผนซ้อนรัก
กว่าพายุจะสงบลงก็กินเวลาไปเสียหลายชั่วยาม จนกระทั่งยามเหม่า [05.30 น.] เหยียนเฟิงก็ลอบอาศัยวิชาตัวเบาส่งสัญญาณลับปลุกผู้เป็นนาย ก่อนหน้านี้เพียงหนึ่งเค่อหานกงกงได้มาหาเขาพร้อมบอกสถานการณ์บางอย่างที่ได้บังเอิญได้ยินสาวใช้เรือนเยว่หลันพูดคุยกันและขันทีที่ผ่านร้อนผ่านหนาวผ่านเล่ห์เพทุบายมาสารพัดพลันฉุกคิดขึ้นได้ถึงเหตุการณ์บัดซบอุบายที่จวนเสนาบดีจะทำให้เกิดขึ้นจึงเร่งมาหาเขาเพื่อให้มาพาหยางจวิ้นอ๋องออกมาจากห้องของบุตรสาวคนโตของเสนาบดีได้ทันท่วงทีอย่างหวุดหวิด โดยที่ซูเหยาที่เหน็ดเหนื่อยจากการร่วมรักนั้นหลับสนิทจนไม่รู้สึกตัวว่าบุรุษที่กกกอดนางไว้บัดนี้ยืนกำหมัดแน่นมองนางด้วยแววตาอาฆาตเมื่อรับรู้แผนการร้ายของนาง“ข้าเกือบจะใจอ่อนกับนางอยู่แล้วเชียว” อันที่จริงเรื่องที่จ้าวอ๋องจงใจก่อกวนอารมณ์นางเมื่อช่วงหัวค่ำก็เพราะตอนเช้าเขาบังเอิญเห็นนางยืนพูดคุยยิ้มแย้มกับบัณฑิตผู้นั่งอย่างใกล้ชิดจึงเกิดความไม่พอใจ เลยพาลมาหาเรื่องนางทั้งทำประชดประชันในงานวันเกิดฮูหยินผู้เฒ่า แต่เมื่อครู่ที่ได้ฟังแผนการของนางจากเหยียนเฟิงแล้วนั้นเขากลับนึกรังเกียจนางขึ้นมาเสียอย่างนั้น‘ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด และผิดหวัง
last updateLast Updated : 2025-02-18
Read more
ตอนที่ 9 คราเคราะห์รัก
“ยายหนู ยายหนูของย่าในที่สุดก็ฟื้นแล้ว ขอบคุณสวรรค์ ๆ ” เสียงเหล่าฮูหยินปลุกให้ซูเหยาได้สติ และรับรู้ว่าตนเองนั้นยังมีชีวิตอยู่ ยิ่งได้ยินเสียงของท่านย่านางยิ่งรู้สึกผิด ในใจนางนั้นปวดร้าวเหลือคณา ยิ่งยามมือเหี่ยวย่นจากกาลเวลาที่ผ่านมาคอยลูบศีรษะปลุกปลอบนางยิ่งส่งเสียงสะอึกสะอื้น แม้จะปวดร้าวและเจ็บไปทั้งแผ่นหลังแผลภายนอกยังมิสู้ในใจนางที่แหลกลานมิเหลือชิ้นดี นึกเสียดายวันคืนที่สู้อุตส่าห์รัก อุตส่าห์เทิดทูน บัดนี้เกรงว่าผู้เป็นบิดาคงมิให้อภัยนางเสียแล้ว นางนั้นทำผิดต่อวิญญาณท่านแม่ผิดต่อท่านย่า และท่านพ่อ นางช่างอกตัญญู“ฮึก ๆ ท่านย่าหลาน ฮื้อ ฮึก ทำให้ท่านย่าเสียใจ หลานฮื้อช่างอกตัญญู ท่านย่า ฮึก ๆ” ร่างบอบบางนอนคว่ำใบหน้าร้องไห้ปานจะขาดใจจนร่างสั่นเทาไหวระริกอย่างน่าสงสารผู้เป็นย่าที่เลี้ยงดูหลานรักเช่นนางมามีหรือจะสู้ทนไหว สายตาฝ้าฟางมองหลานสาวที่ร้องไห้อย่างสงสาร“นังหนูไม่ร้องนะ ๆ ไม่เป็นไร ๆ นะ ๆ ย่าหนะไม่ต่อว่าเจ้าหรอก เจ้าทำไปล้วนมีเหตุผลของเจ้า เอาล่ะไม่ร้องนะหลานรักของย่าดูสิไม่งามเลยนะ ไม่สมกับเป็นซูเหยาของย่าที่รักสวยรักงามเลยจริง ๆ ไหนดูซิ เยว่ถานไปตามหมอมาเร็วเข้าคุณหน
last updateLast Updated : 2025-02-18
Read more
ตอนที่ 10 ภัยรอบด้าน
วันนี้ซูฉีฮูหยินรองตระกูลหลินเดาอารมณ์บุตรสาวมิออกเท่าใดนัก นางได้แต่ทำหน้าสงสัยเหตุใดชิงเยว่กลับมาถึงมิพูดมิจา กลับเดินตรงเข้าเรือนปิดประตูเก็บตัวเงียบ เมื่อให้แม่นมไปถามไถ่กลับบอกแค่ว่าคุณหนูอารมณ์มิดี มิอยากให้ใครรบกวน ไม่ได้นางจะปล่อยให้เป็นเช่นนี้ไม่ได้ บุตรสาวนางไปพบองค์ชายรองมามิใช่รึเหตุใดกลับมาถึงได้อารมณ์บูดบึ้งเฉกเช่นนี้“ชิงเยว่เปิดประตู เปิดประตูให้แม่เข้าไปบัดเดี๋ยวนี้”แม่นมเคาะประตูอยู่สามครั้งชิงเยว่ก็เปิดประตูออกมาพร้อมดวงตาแดงก่ำจากอาการร้องไห้ เมื่อถามไถ่ก็ได้ความว่าไปตำหนักป่าไผ่ครั้งนี้มิได้เป็นเฉกเช่นทุกครา หยางจวิ้นอ๋องหลังจากถามไถ่เรื่องซูเหยาก็ดูคล้ายอารมณ์เสียเมื่อนางแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง จากนั้นก็ขอตัวกับตำหนักใหญ่ไปเสียดื้อ ๆ ทิ้งนางให้กงกงส่งขึ้นรถม้ากลับจวนเสียงอย่างนั้น“ท่านแม่ ฮึกรึว่าท่านอ๋องเบื่อลูกแล้ว”“ไม่หรอกต้องเป็นเพราะนางซูเหยาแน่ ๆ ท่านอ๋องถึงได้ไม่พอใจ เพราะเรื่องบัดสีที่นางก่อ หึ! ดูสิพานสร้างความลำบากให้ชิงเยว่ของแม่ไปด้วย แต่ก็สมน้ำหน้านัก แต่ว่านังซูเหยาเด็กนั่นชอบท่านอ๋องอยู่มิใช่รึ ใยนางโง่ทำเช่นนี้ รึว่า” เ
last updateLast Updated : 2025-02-18
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status