ตอนที่ 14 หมางเมิน

“มิมีสิ่งใดทั้งนั้นท่านพ่อ ข้าเพียงแค่เบื่อหน่ายก็เท่านั้น ขอถามท่านพ่อจะให้ข้าไปอยู่กับญาติ เอ่อของแม่รองจริง ๆ งั้นรึ” ซูหยามองหน้าผู้เป็นพ่อที่บัดนี้มองนางราวกับเห็นผี นางเพียงคลี่ยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะถามถึงบ้านที่นางนั้นต้องไปอยู่

“อืม ตระกูลจางนั้นมิได้เลวร้ายเป็นตระกูลใหญ่เพียงแต่อยู่ชนบทก็เท่านั้น เจ้าเดินทางไม่เกินสามวันก็ถึงแล้ว ซานเฉิงแม้จะชนบทหน่อยแต่ว่าก็อากาศดี ที่นั่นอากาศเย็นตลอดทั้งปียังไงเจ้าเตรียมชุดหนา ๆ ไปเสียเยอะหน่อยก็แล้วกัน เอาล่ะในเมื่อเจ้าตัดสินใจว่าจะไปข้าก็ไม่ขัดข้อง บางทีการที่เจ้าได้ไปทบทวนตัวเองเสียหน่อยอาจจะทำให้อะไร ๆ มันดีขึ้นก็ได้ เอาไว้ให้เรื่องที่เจ้าก่อผู้คนลืมกันไปแล้วก็ค่อยกลับมาก็แล้วกัน รึว่าอยากกลับเมื่อไหร่ก็ให้ส่งจดหมายกลับมาข้าจะรีบไปรับกลับในทันทีรู้รึไม่” หลินเจียงนั้นเขาเป็นห่วงซูเหยาอยู่มาก เช่นไรก็ลูกของเขา แม่แต่สุนัขมันยังรักลูกมันแล้วมีหรือที่เขาจะไม่รัก พอพูดกับผู้เป็นบุตรสาวออกไปเช่นนั้นใจแกร่งเองก็ไหวยวบอยู่ไม่น้อย พลันดวงตาก็คลอเคลียด้วยน้ำวาววับ ชายสูงวัยกลั้นมันไว้จนบัดนี้เกรงว่าแดงก่ำแล้วกระมัง จึงเอาแต่ก้มหน้ามองพื้นมิได้สบตาผู้เป็นบุตรสาวโดยตรง

“เจ้าค่ะท่านพ่อ เช่นนั้นวันนี้ลูกขอไปเดินซื้อของเสียหน่อย” ซูเหยารับคำพร้อมทำความเคารพผู้เป็นบิดา แม้อาลัยท่านย่าอยู่มากแต่การไปครั้งนี้นางขอไปพักกายพักใจเสียหน่อย หากลืมเรื่องเลวร้ายนี้หมดสิ้นแล้วจึงจะหวนคืนได้แต่หวังว่าท่านย่าจะสุขภาพแข็งแรงรอนางกลับมา

“เยว่ถานไปกันเถอะ วันนี้ข้าจะไปหาซื้อผ้าและด้ายไว้เยอะหน่อย จะได้มีงานทำแก้เบื่อไม่รู้ว่าไปที่ซานเฉิงจะมีสิ่งใดให้ข้าพอทำได้บ้าง หวังว่าที่นั่นจะไม่น่าเบื่อจนเกินไป”

“เจ้าค่ะคุณหนู”

ซูเหยานั่งรอเยว่ถานอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะจับจูงกันเดินออกไปจากจวน หลังจากที่ไม่ได้ย่างกายออกไปเลยตลอดหลายวัน ส่วนอีกฟากของเรือนเยว่หลันสองแม่ลูกที่ยืนมองอยู่ก็ลอบยิ้มสะใจ แม่ในใจนึกฉงนเล็กน้อยที่นางสามารถลุกจากเตียงมาได้ รึยานั่นจะมีอะไรผิดพลาด แต่ช่างเถอะ!

“ได้สิ ได้มีอะไรทำแน่ หึซื้อผ้าซื้อด้ายเช่นนั้นรึ ฮ่า ๆ เกรงว่าจะไม่มีเวลาได้ทำสิ่งใดเลยต่างหากนอกจากปลูกผักทำสวนแลกข้าว ฮ่า ๆ แม่นมอวิ๋นที่ข้าให้ไปทำส่งไปแล้วรึยัง” ซูฉีหันมาถามไถ่สาวใช้คู่ใจว่าจดหมายที่นางลอบส่งไปให้ตระกูลจางนั้นทำสำเร็จแล้วรึไม่ หึ!ตระกูลจางนั่นใช่ญาติของนางเสียที่ไหนเล่า ญาติอุปโลกน์ขึ้นมาก็เท่านั้น หึ ๆ

วันนี้อากาศหลังฝนตกแลดูชุ่มฉ่ำพื้นถนนเปียกชื้นต้นไม้ข้างทางมีละอองหยดน้ำเกาะวาววับ หลังคากระเบื้องถูกอาบฉาบเคลือบด้วยสายฝนจนดำวาววับยามต้องกับแสงตะวันยามเช้า สายลมพัดโชยไอเย็นจากละอองฝนลอยเข้าปะทะร่างซูเหยาจนผ้าคลุมไหล่ผืนบางโบกสะบัดเย้ายวน ภาพโฉมงามเดินเด่นปะปนท่ามกลางผู้คนอยู่นั้นทำให้ซูเหยากลายเป็นจุดสนใจของผู้คนได้ไม่ยาก รวมไปถึงเหล่าบัณฑิตขุนนางที่วันนี้นัดแนะดื่มกินปรึกษาหาลือข้องานราชการอยู่ชั้นบนโรงเตี๊ยม

“นั่นคุณหนูบ้านไหนเล่าช่างงดงามยิ่งนัก”

“นั่นหนะหรือ คุณหนูใหญ่ตระกูลหลิน หลินซูเหยา ได้ยินว่าหลายวันก่อนสร้างเรื่องขึ้นจนเสนาบดีหลินโบยด้วยตัวเองเชียวนะ นางหนะหยาบกระด้างแม้รูปโฉมงดงามก็สู้น้องสาวนางไม่ได้หรอก หลินชิงเยว่หนะงามไปทั้งกริยาทั้งรูปโฉม”

“พอ ๆ คุณชายกู้ก็เจ้านะหมายตานางไว้อยู่แล้วมิใช่หรอกรึ จะเช่นไรก็ช่างการได้ปราบสาวงามพยศย่อมตื่นเต้นกว่า ฮ่า ๆ”

“เฮ้ย ๆ เลิกเพ้อเจ้อ ๆ นางหนะทั้งพี่ทั้งน้องมิสนใจชายตาดูพวกเจ้าหรอก นู่นพวกนางหนะต่างก็หมายใจจะแต่งเข้าจวนหยางจวิ้นอ๋องกันทั้งนั่นแหละ นั้นพูดถึงก็มาเลย” ในขณะที่บุรุษในโรงเตี๊ยมกำลังถกถียงกันเรื่องสาวงาม ด้านล่างบริเวณถนนทางเดินก็มีม้าสามตัววิ่งตรงเข้ามาจากประตูเมือง เสียงสตรีกรีดร้องเยินยอก็พลันเซ็งแซ่ขึ้นจนพวกเขาเกิดนึกไม่ชอบใจ

“คุณหนู หยางจวิ้นอ๋องเจ้าค่ะ”

“อืม ช่างเถอะ” ซูเหยามิใคร่ใส่ใจแม้กระทั่งจะหันไปมอง นางยังคงเลือกซื้อดอกไม้ต่อไป ดอกอวี้จินเชียงสีแดงสดนี่ต่างหากที่กำลังดึงดูดความสนใจของนาง

หยางจวิ้นอ๋องควบม้าวิ่งมาอย่างเร็วก่อนจะชะลอความเร็วลงกว่าครึ่งเมื่อเริ่มเข้าสู่ประตูเมือง คราแรกตั้งใจพักอยู่ในค่ายทหารแต่หานกงกงกลับลืมเตรียมดอกโมลี่ให้ซะนี่ เช่นนั้นจึงได้ควบม้ากลับมาพักที่ตำหนักของตน หลัง ๆ เกรงว่าเขาคงเสพติดกลิ่นของมันเข้าแล้วกระมัง ที่หากมิได้กลิ่นก็จะนอนมิหลับช่างน่าแปลกประหลาด และอาการนี้เขาพึ่งมาเริ่มเป็นหลังจาก สายตาคมมองดูซูเหยาที่มิสนใจแม้แต่จะหันมามองตน เพียงเห็นนางจากที่ไกลลิ่วเขาก็มองออกแล้วว่าเป็นนาง

‘ยังโกรธข้าอยู่เช่นนั้นรึ’

ยิ่งม้าวิ่งใกล้จุดที่นางยืนอยู่เขาก็ยิ่งชะลอความเร็วจนกลายเป็นว่าตอนนี้ม้าเดินย่อง ขนาดควบม้าเดินช้าเช่นนี้นางยังมิยอมหันกลับมามองเช่นนั้นรึ นี้ก็ชัดเจนแล้วเมื่อแน่ใจชัดแล้ว จ้าวหยางก็กระตุกควบม้าเร่งความเร็วมุ่งตรงกลับตำหนักด้วยความขุ่นมัวในใจ

“ไปแล้วเจ้าค่ะคุณหนู”

“อืม เยว่ถานไปร้านด้านนั้นกัน”

“เจ้าค่ะ”

สองนายบ่าวเดินตะเวนซื้อของจนมืดค่ำถึงกลับถึงจวน ข้าวของมากมายถูกนำมาแยกก่อนจะเก็บใส่หีบเพื่อนำไปยังซานเฉิง และยังมิทันที่ซูเหยาจะได้ผลัดเปลี่ยนอาภรณ์สาวใช้ในเรือนก็มาแจ้งว่ามีคนมาขอพบโดยมิได้แจ้งชื่อแซ่ว่าเป็นผู้ใด บอกเพียงแต่ว่ารอที่ประตูเล็กข้างเรือนของนาง

ซูเหยาขมวดคิ้วน้อย ๆ นึกเช่นไรก็นึกไม่ออกว่าเป็นผู้ใด ด้วยความมิได้เฉลียวใจจึงบอกเยว่ถานให้จัดของต่อ ส่วนนางนั้นจะออกไปดูเสียหน่อย

ซูเหยาเดินลัดมาตามกำแพงจวนใหญ่เวลานี้ความมืดเริ่มโรยตัว ผู้คนในจวนต่างก็มัววุ่นวายกับการเตรียมอาหารและจัดการกับงานของตน ผู้คนในจวนจึงดูบางตามิพุ่งพล่าน ซูเหยาเดินถือโคมไฟชั่งใจเพียงครู่ก่อนจะเดินออกประตูไป และทันทีที่นางโผล่พ้นประตูก็ต้องตกใจจนสิ้นเมื่อถูกมือใหญ่ปิดปากนางแน่น ก่อนจะส่งนางขึ้นม้าพร้อมกันกับเขานั้นตวัดตัวขึ้นนั่งซ้อนแล้วเร่งควบม้าวิ่งไปอย่างเร็ว

“อื้อ นี่! ท่านอ๋องปล่อยข้าลงเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยสิ หยุดเดี๋ยวนี้” ซูเหยาคราแรกตกใจแต่เมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใดก็ยิ่งโมโห อารมณ์นางตอนนี้ทั้งโกธรทั้งเกลียด ทั้งน้อยใจ