บทที่ 3 เรื่องเหลวไหล

บทที่ 3

เรื่องเหลวไหล

หลังจากพูดคุยถามสารทุกข์สุกดิบจนอาหารที่สั่งไว้มาวางบนโต๊ะ เหอต้าเจิงก็ยังคงทานอาหารเย็นร่วมกับหลานสาว ทั้งสองพูดคุยกันอย่างถูกคอยิ่งนัก ด้วยเจียงเม่ยมีพรสวรรค์ด้านการค้ามิน้อยเลย เมื่อเขาลองหยั่งเชิงนางก็สามารถเสนอความคิดเห็นได้อย่างชาญฉลาด นี่สิถึงจะเหมือนกับสายเลือดของคนตระกูลเหอ 

"วันนี้ข้าสนุกมากเลยเจ้าค่ะ แต่คงต้องรีบกลับจวนแล้ว ไว้คราวหน้าข้าจะหาทางไปคารวะท่านตาและท่านยายนะเจ้าคะ ส่วนเรื่องนั้น..." ประโยคท้ายนางมีความลังเลไม่แน่ใจ

"เจ้าวางใจได้ ข้าจะทำตามที่เจ้าขออย่างไม่มีตกหล่นเลยล่ะ"

"ขอบคุณท่านลุงมากเจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าขอตัวกลับก่อนนะเจ้าคะ"

"อืม... ไว้พบกันใหม่ วันนี้ข้าเองก็สนุกมากเหมือนกัน"

เหอต้าเจิงยกมือขึ้นลูบเรือนผมสีดำขลับของเจียงเม่ยด้วยความเอ็นดู การได้พบหลานสาวอีกครั้งถือว่าเป็นเรื่องดีที่สุด หากว่าเขานำเรื่องนี้ไปเรียนท่านพ่อกับท่านแม่ พวกท่านทั้งสองคงจะดีใจยิ่งนัก

จวนชินอ๋อง

ภายในห้องหนังสือของจวนชินอ๋อง บุรุษผู้เป็นเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ผู้มีดวงตาคมกริบดั่งกระบี่ คิ้วเรียวยาวพาดเหนือดวงตาคู่คม จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากบางเฉียบที่ให้ความรู้สึกราวกับตกอยู่ในธารน้ำแข็ง ทว่าที่แก้มซีกซ้ายกลับมีรอยแผลเป็นเล็ก ๆ ยิ่งขับเน้นให้เขาดูน่าเกรงขามเพิ่มขึ้นไปอีก 

เขาคือพระอนุชาของฮ่องเต้ ผู้มีนามว่า 'หรงหมิงฮ่าว' ชินอ๋องผู้พิทักษ์แห่งแคว้นฉิน แม่ทัพใหญ่ผู้กุมกำลังคนมากกว่าสองแสนคน และยังมีหน่วยกิเลนทมิฬไว้ในครอบครอง หากแม้นเขาเกิดก่อกบฏขึ้นมาคงไม่มีผู้ใดหยุดยั้งเขาได้!

ร่างสูงอันกำยำของหรงหมิงฮ่าวกำลังนั่งอ่านเอกสารสำคัญด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ใบหน้าอันคมเข้มขมวดคิ้วมุ่นตลอดเวลา ก่อนจะโยนเอกสารฉบับนั้นลงบนโต๊ะ 

"พวกตาแก่เฒ่าโลภมากเสียจริง นี่ยังลอบเก็บภาษีกับราษฎร์ลับหลังฝ่าบาทอีก หากมิใช่ว่าข้าสงสัยแล้วส่งคนไปตรวจสอบก็คงไม่รู้เรื่องนี้ เห็นทีข้าคงต้องลงโทษตาแก่เฒ่าพวกนี้ให้หลาบจำเสียบ้าง"

มู่กงกงที่ยืนรอรับใช้พลันหัวเราะเสียงใส "ท่านอ๋องอยากจะทรงจัดการอย่างไรเล่าพ่ะย่ะค่ะ หรือจะให้ตัดลิ้น ตัดมือ ตัดแขน แล้วค่อยประหารเหมือนเมื่อครั้งก่อนพ่ะย่ะค่ะ" 

เขาคือขันทีอาวุโสที่คอยรับใช้หรงหมิงฮ่าวตั้งแต่เยาว์วัย ทั้งยังคอยเป็นมือเป็นเท้าคอยจัดการเรื่องในจวนมาโดยตลอด พี่ชายของเขาก็เป็นขันทีข้างพระวรกายของฮ่องเต้เช่นกัน ฉะนั้นในเมืองหลวงแห่งนี้จึงไม่มีผู้ใดกล้าล่วงเกินสองพี่น้องมู่กงกง 

"ครานี้ข้าจะให้ราษฎร์เป็นผู้ลงทัณฑ์ด้วยตัวเอง ในเมื่อชอบเอาเปรียบดีนักก็ลองมาเป็นฝ่ายโดนกระทำเสียบ้าง ให้ราษฎร์ทุบตีกันคนละสองสามทีก็คงดีกระมัง" น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมออกมาจากปากบางเฉียบที่แสยะยิ้มมุมปาก

"ช่างเป็นบทลงโทษที่สาสมยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ"

มู่กงกงเข้ามารินน้ำชาให้กับหรงหมิงฮ่าว ราวกับว่าคำพูดเมื่อครู่นี้ของชินอ๋อง เขาได้ยินจนชินชาเสียแล้ว

"ข้าน้อยลู่คงพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง"

เสียงจากนอกประตูทำให้มือที่กำลังยกถ้วยชาขึ้นจิบหยุดชะงัก "เข้ามาได้"

ลู่คงมีใบหน้าเล็กเรียวคมสัน ดวงตาหรี่เล็กก้มต่ำลงกับพื้นด้วยความนอบน้อม หลังจากเขาคารวะท่านอ๋องแล้วก็เอ่ยรายงานเรื่องที่ถูกสั่งไว้ทันที

"ทูลท่านอ๋อง ข้าน้อยลอบติดตามสตรีผู้นั้นไป จนทราบว่าแท้จริงแล้วนางคือเจียงเม่ย คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเจียงของท่านเสนาบดีเจียงลู่แห่งกรมยุติธรรมพ่ะย่ะค่ะ วันนี้นางไปขอพบนายท่านเหอแห่งกลุ่มการค้าตระกูลเหอพ่ะย่ะค่ะ"

หลังจากนั้นลู่คงก็เล่าบทสนทนาที่แอบฟังตั้งแต่ต้นจนจบให้กับหรงหมิงฮ่าวฟัง คิ้วกระบี่เลิกขึ้นด้วยความสนใจกับคำรายงาน ก่อนที่มุมปากจะขยับยกขึ้นเล็กน้อยจนแทบสังเกตไม่เห็น

"เจ้าบอกว่านางร้องไห้เช่นนั้นหรือ"

"พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยเองก็แปลกใจนักเพราะดูจากการที่นางจัดการพวกอันธพาลแล้ว นางไม่น่าจะเป็นสตรีที่ร้องไห้ง่าย ๆ นะพ่ะย่ะค่ะ"

ลู่คงผู้เห็นฉากงิ้วของเจียงเม่ยก็เกือบจะหลงเชื่อไปแล้วว่านางคือสตรีอ่อนแอที่น่าสงสาร ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นท่าจับทุ่มคนของนาง เขาก็คงคิดว่าไม่ใช่คนเดียวกันเป็นแน่

มู่กงกงที่มีสายตากว้างไกลพลันเอ่ยขึ้น "บ่าวเฒ่าเคยได้ยินชื่อคุณหนูใหญ่เจียงผู้นี้มาบ้าง ได้ความว่านางเกิดจากฮูหยินรองที่มาจากตระกูลคหบดี เดิมทีนางคือภรรยาคนแรกของท่านเสนาบดีเจียงที่คอยช่วยเหลือในการสอบจอหงวน ทว่าหลังจากสอบได้ตำแหน่งจอหงวน กลับแต่งงานกับบุตรสาวตระกูลหลี่ที่เกิดจากฮูหยินรอง เวลานั้นตระกูลหลี่เรืองอำนาจมากทำให้ท่านเสนาบดีเจียงยกนางขึ้นมาเป็นฮูหยินเอกพ่ะย่ะค่ะ แต่นอกจากเรื่องนี้ยังมีข่าวลือว่าคุณหนูใหญ่เจียงโง่เขลาเบาปัญญา เกียจคร้านการเรียน มีนิสัยหยาบคายแข็งกระด้าง ทั้งยังชอบทำร้ายบ่าวไพร่ด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ"

"ข้าไม่เคยเชื่อถือข่าวลือ แต่ข้าเชื่อถือคำรายงานของลู่คงมากกว่า ดูท่าว่าคุณหนูใหญ่เจียงผู้นี้คงจะใช้ชีวิตในจวนอย่างยากลำบาก ทำให้นางต้องหันหน้ามาพึ่งพิงตระกูลเหอ" นิ้วเรียวยาวเคาะลงบนโต๊ะหนังสืออย่างใช้ความคิด 

"ท่านอ๋องสนใจนางหรือพ่ะย่ะค่ะ หรือว่านางมีหน้าตางดงามจนท่านอ๋องอยากจะรับนางมาเป็นพระชายาพ่ะย่ะค่ะ" 

ดวงตาของมู่กงกงพลันเปล่งประกายอย่างเจิดจ้า ชีวิตนี้ของเขาไม่ขออะไรแล้ว ขอแค่ได้อยู่ร่วมงานมงคลของท่านอ๋อง และช่วยเลี้ยงบุตรชายหญิงของท่านอ๋องเท่านั้นเอง

"พูดจาเหลวไหล ข้ายังไม่เคยเห็นหน้านางเลยสักครั้ง เพียงแค่เห็นว่านางน่าสนใจเท่านั้นเอง" 

หรงหมิงฮ่าวปฏิเสธทันควัน เขาก็แค่สนใจกระบวนท่าของนาง หาได้คิดอยากจะได้นางมาเป็นพระชายาไม่ ด้วยตัวเขามิอยากจะมีจุดอ่อนให้ตนเองต้องพลาดพลั้งศัตรู คนเช่นเขาสมควรที่จะอยู่คนเดียวไปชั่วชีวิต!

มู่กงกงพลันรู้สึกห่อเหี่ยว ก่อนจะหันมากระซิบถามลู่คงที่ยืนนิ่ง "เจ้าเห็นหน้าคุณหนูใหญ่เจียงหรือไม่ นางหน้าตาเป็นเช่นไร งดงามหรือว่าอัปลักษณ์"

"ข้าน้อยไม่เห็นขอรับ ด้วยตอนที่แอบฟังข้าน้อยอยู่ห้องข้าง ๆ และคุณหนูใหญ่เจียงก็สวมผ้าคลุมหน้าตลอดเวลาขอรับ"

"เฮ้อ... ช่างน่าเสียดายนัก"

หรงหมิงฮ่าวส่ายหน้าให้กับมู่กงกง หากนับกันตามจริงตัวเขาอายุ 28 แล้ว ส่วนนางก็เป็นสตรีแรกแย้มที่เพิ่งอายุ 18 เขาและนางอายุห่างกันตั้ง 10 ปีเชียว จะแต่งงานอยู่กินเป็นสามีภรรยาได้อย่างไรกัน

ช่างเป็นเรื่องที่เหลวไหลสิ้นดี!

สามวันให้หลังเจียงเม่ยก็ได้นำพัดที่วาดเสร็จแล้วไปมอบให้กับเจียงซูฉี อีกฝ่ายรับมาถือไว้แล้วตรวจดูอีกครั้ง เมื่อพบว่าพัดทั้งสามอันล้วนวาดลวดลายได้อย่างงดงามนัก การลงสีก็สวยงามจนภาพที่อยู่บนพัดราวกับของจริง นางก็ยกยิ้มด้วยความพึงพอใจ ด้วยนางจะถือโอกาสนี้มอบพัดที่วาดเสร็จแล้วให้กับสหายของตน และฮูหยินใหญ่ของท่านเสนาบดีกรมคลัง เพื่อทำให้นางมีชื่อเสียงที่ดีงามในหมู่ฮูหยินของเหล่าขุนนาง

"ก็เพียงแค่นี้ นับว่าเจ้ายังฉลาดพอสมควร หากตั้งใจทำตั้งแต่คราแรกก็ไม่ต้องถูกลงโทษเช่นนั้นหรอก"

เจียงซูฉีแสยะยิ้มกว้างด้วยความพึงพอใจ ตัวนางอายุน้อยกว่าเจียงเม่ย 1 ปี ทว่านางมิเคยให้ความเคารพเจียงเม่ยในฐานะพี่สาวเลยสักครั้งเดียว 

"มิทราบว่าน้องรองจะนำพัดทั้งสามนี้ไปมอบให้กับผู้ใดหรือ"

เจียงซูฉีที่ชื่นชมภาพวาดบนพัดพลันหันขวับด้วยความไม่พอใจ ใบหน้าจิ้มลิ้มที่งดงามบังเกิดความไม่พอใจทันที

"คนเช่นเจ้าจะอยากรู้ไปทำไม แค่ทำตามคำสั่งของข้าก็พอแล้ว"

"ข้าแค่คิดว่าภาพบนพัดอาจจะไม่เหมาะ..." สมกับผู้รับน่ะสิ!

"ไสหัวไปซะ ข้าไม่อยากฟังความเห็นของเจ้า"

"ข้าเข้าใจแล้ว"

เจียงเม่ยแสร้งเชื่อฟังน้องสาวตัวดีอย่างดี ทว่าใบหน้างามที่ก้มต่ำนั้นกำลังแสยะยิ้มกว้างอย่างมีเลศนัย...