ตอนที่ 15 แค่ไม่เหมือนเดิมหรือไม่ใช่คนเดิมกันแน่4

กระนั้นคำสั่งผู้เป็นนายสายตรงย่อมถือเป็นที่สุด นางจึงรีบวิ่งไปสั่งบ่าวชายที่อยู่ตรงมุมระเบียงอีกฝั่งทันที

“เร็วเข้า ไปช่วยนายหญิง ไล่นายท่านเซียวออกไป”

“ขอรับ/ขอรับ/ขอรับ” 

บ่าวชายร่างใหญ่สามคนที่กวาดใบไม้ตรงลานอยู่รีบรับคำพร้อมเพรียง อันที่จริงพวกเขาเห็นแล้ว แต่ทว่าไม่กล้าเข้าไปยุ่งเรื่องของเจ้านาย 

เพราะบุรุษด้วยกันดูออก ฝ่ายชายมิได้มาร้าย แค่ตามมาง้อฝ่ายหญิงเท่านั้น

ครั้นได้ยินคำสั่งจากเจียวมิ่งจึงรีบเขวี้ยงไม้กวาดทิ้ง กรูกันเข้าไปหาเซียวหงเย่และยื้อยุดฉุดกระชากเขาทันที 

สามรุมหนึ่งมีหรือจะไม่เป็นผล แค่เพียงชั่วครู่เท่านั้น ร่างสูงของเซียวหงเย่ก็ถูกผลักถูกดันจนร่นถอยหลังออกไปจากประตูด้านหลัง ตามด้วยเสียงปิดประตูดังปัง

เมื่อเป็นเช่นนั้น หลังจากผ่านพ้นภาวะอึ้งงั้นชั่วขณะ เซียวหงเย่จึงได้แต่ใช้วิธีปีนข้ามกำแพงแล้ว

นับว่าโชคดีที่มันเตี้ยพอสมควร

ชายหนุ่มไม่มีวิชาตัวเบาอย่างคนเป็นจอมยุทธ์ก็จริง แต่ขาของเขาค่อนข้างยาว ใกล้กันยังมีลังไม้ใส่ผักวางกองอยู่

ใช้เวลาเรียงลังไม้เหยียบขึ้นไป ไม่นานก็ปีนขึ้นมาได้

ครั้นโผล่หน้าหล่อเหลาขึ้นเหนือขอบกำแพงนั้น น้ำถังหนึ่งพลันสาดใส่ดังซ่า

“...”

สตรีบางคนช่างรู้เท่าทัน มีไหวพริบฉลาดเหลือเกิน เซียวหงเย่เห็นติงยวี่ถิงสาดน้ำเสร็จก็รีบวิ่งกลับไปหลบอยู่ตรงหลังประตู ยื่นใบหน้าเล็กๆ ออกมาถลึงตาโตอยู่อีกฝั่ง 

ไม่รู้จะกลัวอะไรหนักหนา

เซียวหงเย่หรี่ตา “ยวี่ถิง เราต้องคุยกัน”

หญิงสาวส่ายหน้า หันไปสั่งบ่าวของตน “พวกเจ้าช่วยกันไล่เซียวหงเย่ไปเดี๋ยวนี้ หาไม่ ข้าจะตัดเบี้ยหวัด”             จบคำพลันปิดประตูดังปังลั่นดาลแน่นหนา

บ่าวชายหญิงจึงทำได้เพียงรับคำอยู่หลังบานประตู “เจ้าค่ะ/ขอรับ”

ทั้งที่เห็นชัดๆ ว่านายท่านเซียวกำลังตามง้องอนแท้ๆ แต่คนเป็นบ่าวจะทัดทานอันใดได้ พวกเขามองหน้ากันไปมา เป็นเจี่ยวมิ่งที่ยอมพลีชีพแบบคนกล้าตาย วิ่งเข้ามาเงยหน้าเอ่ยปากอ้อนวอน “นายท่านเซียวได้โปรดกลับไปก่อนเจ้าค่ะ รอให้นายหญิงอารมณ์ดีก่อนค่อยมาใหม่นะเจ้าคะ”

นี่คือการไล่อย่างแน่นอน สาวใช้ต้อยต่ำกล้าทำกับนายท่านผู้ยิ่งใหญ่ ไม่เคยมีหรอกนะ เจียวมิ่งอยากร่ำไห้นัก

เห็นแววตาของสาวใช้มีประกายวอนขอและสื่อนัยออกมาว่า ดีใจเหลือเกินและยินดีต้อนรับ แต่จงกลับไปก่อน บ่าวไม่อยากตาย...

ใบหน้างามสง่าฉ่ำไปด้วยน้ำขนาดนี้ มือใหญ่ที่กำลังเกาะกำแพงอยู่ไหนเลยจะว่างพอปาดมันออก ดวงตาคมจึงกะพริบขึ้นลงเพื่อไล่น้ำที่หยาดหยดตรงขนตา ช่างลำบากยากเข็ญ เขากัดฟันตอบ “ได้ ข้ากลับ แต่จะมาอีก”

เจียวมิ่งพยักหน้ารับ แน่นอนนางรู้ดี นายหญิงรักนายท่านเซียวมาก ทว่าตอนนี้คงกำลังโกรธและคาดโทษเพราะถูกขับไล่ออกมาปะไร หากเป็นนางก็คงน้อยเนื้อต่ำใจจนมิอาจใจอ่อนง่ายๆ เช่นกัน แต่ก็ไม่ใช่ไม่ให้อภัยหรอกนะ

ดังนั้น นายหญิงย่อมคาดหวังการงอนง้ออยู่เป็นแน่ ขอเพียงนายท่านเซียวแสดงความจริงใจออกมามากหน่อย โดยมีนางคอยมอบโอกาสนั้น พวกเขาสมควรเจอกันบ่อยๆ

สาวใช้ครุ่นคิดลึกซึ้ง ค่อยๆ กล่าวรับคำอย่างจริงใจ “เจ้าค่ะๆ บ่าวจะช่วยนายท่านอีกแรง รีบมานะเจ้าคะ อย่าปล่อยให้นายหญิงของบ่าวต้องรอนานเกินไป”

เซียวหงเย่ไม่รู้หรอกว่าเจียวมิ่งกำลังคิดการอันใด  แต่เขาจะกลับมาแน่ ขอไปตั้งหลักก่อน