ตอนที่ 5 บาดเจ็บ

 

คืนนั้นเป็นคืนแรกที่ท่านอ๋องนอนไม่หลับ เขาไม่เคยต้องคิดมากเรื่องสตรีเช่นนี้มาก่อนเลย เขานอนพลิกไปมาบนเตียงกว้างของเขาจนสุดท้ายก็มิอาจข่มตาให้หลับได้ เขาจึงเดินจากห้องไปยังห้องตรงข้ามที่เป็นของหยงว่านชิง แต่เมื่อจะผลักประตูเข้าไปกลับเปิดไม่ออก

“นี่อะไรกัน อยู่ในจวนข้ายังกล้าลงกลอนงั้นหรือ ว่านชิง เจ้ามันร้ายกาจนัก”

เขาเดินกลับเข้าไปยังห้องนอนและหยิบเสื้อคลุมออกมาพร้อมกับเดินอ้อมออกทางด้านหน้าและพบเข้ากับองครักษ์หน้าประตู

“ท่านอ๋อง จะเสด็จที่ใดพ่ะย่ะค่ะ”

“เอ่อ…เปล่า ข้า…นอนไม่หลับ จะออกมาเดินเล่น”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ท่านอ๋องรีบเดินออกมาก่อนที่ทหารองครักษ์นั่นจะสงสัย เขาเดินเลาะไปตามพื้นหินที่สวนไปยังด้านข้างตรงที่เป็นหน้าต่างของห้องหยงว่านชิง เมื่อเดินมาถึงและกำลังจะเดินไปยังหน้าต่าง

“นั่นผู้ใดกัน ดึกดื่นป่านนี้มาทำสิ่งใดตรงนี้ แสดงตัวมา!!”

เย่หานค่อยๆหันไปมองหน้าผู้ที่ถามเขา ทหารรักษาการณ์รอบจวนของเขาแน่นหนาถึงเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อใด ไม่ว่าจะไปที่ใดก็เจอพวกเขาเต็มไปหมด"

“ข้าเอง!!”

“ท่านอ๋อง ถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะ เกิดอะไรขึ้นหรือพ่ะย่ะค่ะ เหตุใดพระองค์..”

“ไม่มีอะไรทั้งนั้น พวกเจ้าไปเดินทางอื่นเถอะ ข้ามาเดินเล่นเท่านั้น และเห็นว่าตรงนี้น่าสนใจจึงหยุดมอง”

“ตรงนั้น นั่นมัน….”

“เจ้าอยากไปเป็นขันทีในวังหลวงหรือไม่”

“กระหม่อมจะไปเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ”

เขารู้สึกหงุดหงิดที่ต้องทำอะไรบ้าๆเช่นนี้ซึ่งตัวเขาไม่เคยทำมาก่อนเลยสักครั้ง มันดูเป็นเรื่องน่าขำยิ่งนักเมื่อต้องเดินมาที่หน้าต่างของห้องผู้อื่นและต้องปีนเข้าไปเช่นนี้

“ข้าเป็นถึงชิงอ๋องแห่งต้าเฉินเชียวนะ เป็นพระโอรสของฮ่องเต้เหตุใดต้องทำเรื่องเช่นนี้ด้วยเล่านี่”

แต่ก็ทำไปแล้ว สุดท้ายเขาก็ปีนเข้าไปจนถึงด้านในห้องของว่านชิงจนได้ เขาค่อยๆเดินไปที่เตียงของนางช้าๆ และนั่งมองหน้านางที่หลับสนิทอยู่ที่เตียง

ดูเหมือนว่านางจะหลับสนิทไปแล้ว เหตุใดเขาจึงรู้สึกโล่งอกเช่นนี้เมื่อเห็นว่านางยังคงนอนหลับสนิทอยู่ตรงนี้ ไม่ได้ออกไปที่ใด หรือเขาจะเริ่มขาดนางไม่ได้แล้วงั้นหรือ ไม่จริงปกติสตรีที่มาปรนนิบัติเขา ไม่เคยมีผู้ใดที่เขาเรียกให้นางมารับใช้เกินสองครั้งเลยด้วยซ้ำไป

“เป็นไปไม่ได้ นางก็แค่สตรีคนหนึ่งเท่านั้น..ข้าจะ…”

เขาตกใจเมื่อเห็นว่านางขยับตัวจนทำให้ผ้าห่มหลุดลงมาที่พื้น เขารีบวิ่งเข้าไปพร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้นางเช่นเดิม

“นอนดิ้นอะไรขนาดนี้ เห็นทีต้องย้ายห้องให้แล้ว อีกไม่นานก็ย้ายกลับไปที่ตำหนักอ๋อง เอาไว้ตอนนั้นค่อยจัดห้องให้เจ้าใหม่ ไม่สิ ต้องหาเตียงที่ใหญ่กว่านี้”

เขาก้มลงเพื่อหอมพวงแก้มนางและเดินออกจากห้องไปเพื่อกลับห้องของตนเอง เมื่อล้มตัวลงนอนก็พบว่าตนเองหลับไปอย่างง่ายดายผิดกับก่อนหน้าที่จะเข้าไปหานาง

เจ็ดวันถัดมา

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านอ๋องสั่งเอาไว้”

“ข้ารู้แล้ว ว่าแต่อาลี่ พวกเขาพากันออกไปจนหมดเลยงั้นหรือ”

“เจ้าค่ะ แต่พวกเราเองก็ต้องเตรียมย้ายกลับไปที่จวนอ๋องแล้วนะเจ้าคะคุณหนู”

“ไปจวนอ๋องงั้นหรือ เราไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอดไปหรอกหรือ ข้าคิดว่ามีเพียงท่านอ๋องที่จะกลับไปที่ตำหนัก”

“คุณหนู ท่านคิดว่าท่านอ๋องจะปล่อยท่านเอาไว้ที่นี่เพียงลำพังได้งั้นหรือเพคะ”

“ข้าก็ไม่รู้ ข้ามิใช่เขานี่ที่จะทำอะไรตามแต่ใจได้ เขาจะให้ข้าไปที่ใดข้าก็ต้องทำตามสั่งเท่านั้น”

“คุณหนู อย่าพูดเช่นนั้นสิเจ้าคะ ข้าไม่เคยเห็นท่านอ๋องปฏิบัติกับสตรีคนไหนเช่นคุณหนูมาก่อนเลยนะเพคะ”

“เจ้าหมายถึง…ก่อนหน้านี้  ...ท่านอ๋องก็มีสตรีอื่นที่มาคอยปรนนิบัติงั้นหรือ”

อาลี่รู้ว่าพลาดไปแล้วที่พูดออกมาเช่นนี้ แต่นั่นเป็นเรื่องในอดีตของท่านอ๋องนางมิอาจก้าวก่ายได้

“คุณหนู อย่าได้ถามเรื่องนี้เลยเจ้าค่ะ หากคุณหนูอยากทราบจริงๆ เพียงแค่ถามท่านอ๋องก็ได้นี่เจ้าคะ”

“ไม่ละ ข้าไม่ได้อยากรู้หรอก เป็นปกติของราชวงศ์ที่จะต้องมีเรื่องเช่นนี้อยู่แล้ว อีกไม่นานพวกเจ้าก็จะมีทั้งพระชายา พระสนมที่ต้องคอยดูแลอีกมาก ข้าเองก็ต้องคอยดูแลพวกนางด้วยกระมัง”

“คุณหนู เหตุใดท่านจึงดูถูกตัวเองเช่นนั้นเจ้าคะ ข้าไม่เคยเห็นท่านอ๋องเอาใจใส่ผู้ใดเท่าท่านมาก่อน เรือนพักนี่ท่านอ๋องไม่เคยพาสตรีอื่นนอกจากท่านมานะเจ้าคะ ข้าว่าคุณหนูอย่าพึ่งเข้าใจท่านอ๋องผิดเลยเจ้าค่ะ”

“ข้าหรือเข้าใจท่านอ๋องผิด ไม่หรอก เขาจะทำสิ่งใด หรือมีผู้ใดก็ไม่เกี่ยวกับข้า ไปกันเถอะข้าหิวแล้ว”

“เช่นนั้นข้าจะสั่งให้ตั้งสำรับให้เลยนะเจ้าคะ”

“ขอบใจเจ้ามากนะอาลี่”

คืนนั้น

“เร็วเข้า รีบไปเรียกท่านหมอมาดูอาการให้ท่านอ๋องก่อน”

“เกิดอะไรขึ้นอาลี่ เหตุใดจวนจึงดูวุ่นวายเช่นนี้ ท่านอ๋องกลับมาแล้วงั้นหรือ”

“กลับมาแล้วเจ้าค่ะ ดูเหมือนจะบาดเจ็บมาด้วยนะเจ้าคะคุณหนูอย่าพึ่งไปเลยเจ้าค่ะ”

“ข้าจะไปดูท่านอ๋องหน่อย”

“คุณหนูแต่ว่าที่นั่น…มีแต่เลือด”

ว่านชิงวิ่งไปยังห้องรับรองด้านนอกที่มีท่านอ๋องนอนอยู่ เขาถูกแทงเข้าที่ชายโครงด้านขวาจนเลือดไหลอาบและตอนนี้ยังมีมีดที่ปักคาอยู่

“เกิดอะไรขึ้น จงหมิงท่านอ๋องบาดเจ็บงั้นหรือ”

“คุณหนูหยง คือว่า…”

“เจ้า…เหตุใดมาอยู่นี่”

“ท่านอ๋อง เหตุใดจึงบาดเจ็บถึงเพียงนี้เพคะ”

“อาลี่ เหตุใดไม่พาคุณหนูไปพักผ่อน พานางไปเร็วเข้า”

“องครักษ์จง ท่านหมอคงใช้เวลาอีกนานระหว่างนี้เราควรทำสิ่งใดหรือไม่”

“จะทำสิ่งใดได้เล่า ข้ามิใช่หมอ พวกเจ้าน่ะรีบเปลี่ยนชุดท่านอ๋องก่อน”

“อย่านะ!! ตอนนี้ยังเปลี่ยนไม่ได้ พวกเจ้า เช็ดเลือดนั่นออกก่อน จงหมิง อาลี่ เจ้าไปเตรียมน้ำอุ่นและผ้าสะอาดมาหลายๆผืน เร็วเข้า!!”

จงหมิงมองหน้าท่านอ๋องที่แทบจะสั่งการไม่ได้แล้วตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกนอกจากเชื่อที่หยงว่านชิงพูดซึ่งนั่นก็น่าจะดีที่สุด เมื่อของทุกอย่างมาจนครบ 

“อาลี่ เจ้าไปเอาเข็มที่ข้าพบที่ห้องยามาให้ที”

“เจ้าค่ะ”

“คุณหนูหยง ท่านจะทำสิ่งใดขอรับ”

“พวกเจ้าจับท่านอ๋องเอาไว้ จับให้แน่น จงหมิง เจ้าเอาผ้าอุดปากท่านอ๋องเอาไว้ ข้าจะดึงมีดนั่นออก”

“แต่ว่า!! คุณหนู เรื่องนี้ให้ท่านหมอทำจะดีกว่านะขอรับ”

“หากยังรอท่านหมออยู่ เลือดท่านอ๋องคงหมดตัวแน่เจ้าเลือกเอา ข้าจะได้ห้ามเลือดก่อนที่ท่านหมอจะมา”

“เช่นนั้น….”

“ให้….ให้นาง…ทำเถอะ”

ว่านชิงไม่ได้มองหน้าเขา แม้นางจะไม่พอใจที่เขาไม่ยอมให้นางไปแต่เมื่อเขาบาดเจ็บมานางก็ต้องช่วยเหลือ นี่เป็นวิชาที่นางร่ำเรียนมา อาลี่วิ่งมาพร้อมกับแผงเข็มที่นางพบเมื่อวานตอนที่จะหาชุดเย็บปัก ชุดเข็มนี้อยู่ที่ห้องยานางจึงนำมาเก็บเอาไว้เพราะยังไม่มีเวลาไปหาซื่อของตนเองมาเก็บไว้

“พวกเจ้าพร้อมนะ”

""ขอรับ""

“ข้าจะนับถึงสาม จงหมิง เจ้ามาเตรียมผ้าชุบน้ำด้วย”

“ขอรับคุณหนู”

จงหมิงเอาผ้าอุดปากท่านอ๋องเอาไว้และเดินมาเตรียมพร้อมด้านหลัง ว่านชิงถกแขนเสื้อขึ้นและเตรียมตัวเพื่อจะทำการดึงมีดสั้นนั้นออก

“พร้อมนะ หนึ่ง….สอง….สาม!!”

เสียงหายใจถี่ๆของท่านอ๋องและคนที่จับเขาเอาไว้เกร็งจนเงียบ เลือดที่สาดกระจายเข้าหน้าว่านชิงแต่นางไม่ได้สนใจ ท่านอ๋องที่กัดผ้าเอาไว้มิได้ดิ้นรนเท่าใดนักเมื่อมีดสั้นนั้นถูกดึงออกมาและวางลงในถาดข้างๆ

“จงหมิงส่งผ้ามา!!”

ผ้าชิ้นแล้วชิ้นเล่าถูกส่งต่อให้นางเพื่อซับเลือดสีดำออกจากร่างท่านอ๋อง เมื่อนางซับจนมีเลือดสีแดงจึงได้เริ่มเย็บแผลให้ท่านอ๋อง 

“อาลี่ เอาเข็มไปลนไฟและส่งให้ข้า”

ว่านชิงใช้เวลาอยู่สักพักกว่าจะเย็บแผลให้ท่านอ๋องเสร็จ 

“ไม่ต้องห่วง แผลไม่ได้กว้างเท่าใดนัก อีกไม่นานก็หายเพคะ”

“ว่านชิง เจ้า….ยังโกรธ…ข้าอยู่งั้นหรือ”